All Chapters of อนุชายาบรรณาการ: Chapter 41 - Chapter 50

พระสนมเอกซูเฟยชิวเหมยกุ้ย อายุ 22 ปี รูปร่างหน้าตาสวยงามปานภาพวาด ในความอ่อนโยนมีความสง่างาม นางต้อนรับจ้าวชิงเฟิงที่ศาลาชมอุทยาน เป็นการป้องกันการครหานินทาด้วย จ้าวชิงเฟิงประสานมือน้อมคำนับ “คารวะพระสนมเอกขอรับ” นางพยักหน้ารับการคารวะ “เชิญนั่งก่อนพระชายา” จ้าวชิงเฟิงรอให้นางนั่งลงก่อน จึงนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับนาง บนโต๊ะหินที่กั้นระหว่างคนทั้งสองมีชุดน้ำชา และจานขนมมากมายวางอยู่ “พระสนมเอกมีธุระอันใดกับข้าน้อยขอรับ?” จ้าวชิงเฟิงกล่าวถามตรงๆ พระสนมเอกหัวเราะเสียงหวาน “เรื่องไม่สลักสำคัญอะไร เพียงแค่ข้าเหงา อยากหาเพื่อนสนทนาเท่านั้น” จ้าวชิงเฟิงรู้สึกแปลกๆ กับถ้อยคำของนาง นางจะมาไม้ไหน? “นักปราชญ์กล่าว...ยิ่งสูงยิ่งหนาว...ช่างเป็นความจริงนัก” นางยกถ้วยน้ำชาที่นางกำนัลรินให้ขึ้นดื่มก่อนจะกล่าวต่อ “ฐานะยิ่งสูงส่ง ยิ่งหาเพื่อนสนทนาด้วยไม่ได้...ในเวลานี้ ผู้ที่มีฐานะเหมาะสมที่ข้าจะสนทนาด้วย ก็เห็นจะมีแต่พระชายาเท่านั้น” “.....” “ในฐานะที่เป็นภรรยาเอก ข้าต้องดูแลฝ่ายใ

“ตาเฒ่าเกาชงเป็นพ่อตาของคนแซ่จ้าว” พระสนมเอกซูเฟยกัดริมฝีปากล่าง ก่อนจะกล่าวต่อ “เมื่อหลายวันก่อน ข้าเรียกคนแซ่จ้าวมาสนทนาด้วยเรื่องของมู่ตาน เขาทำท่าทางสงบเสงี่ยม แต่ก็บ่ายเบี่ยงไม่ยอมรับปาก ข้าจึงพูดถึงอิทธิพลอำนาจของตระกูลชิว เพื่อข่มขวัญเขา คิดไม่ถึงว่าเขาจะมารยาออดอ้อนชินอ๋องให้ไปผูกไมตรีกับตระกูลเกาเสียได้” “เช่นนี้...เรื่องที่จะให้มู่ตานเป็นพระชายารองของชินอ๋อง ดูท่าจะยากเสียแล้ว” มหาเสนาบดีถอนหายใจ “ในยามนี้บุรุษที่มีฐานะคู่ควรกับมู่ตานก็มีไม่มากนัก ชินอ๋องเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด ส่วนอ๋องห้าก็เสเพลไม่ได้เรื่องได้ราว เอาแต่เสพสุขไปวันๆ” “เอาเช่นนี้สิท่านพ่อ” พระสนมเอกซูเฟยเสนอความคิด “รอดูบัณฑิตใหม่ของปีนี้ ว่าบัณฑิตทั้งสามคน ผู้ใดหน่วยก้านดี ก็เลือกคนนั้น ข้าจะขอสมรสพระราชทานให้กับมู่ตาน...ตาเฒ่าเกาชงสนับสนุนบุตรบุญธรรมของเขา ท่านพ่อก็สนับสนุนบุตรเขย...ดูซิว่า ระหว่างบุตรบุญธรรมคนเดียวของตาเฒ่าเกาชง จะสู้บุตรทั้งสองคนและบุตรเขยตระกูลชิวได้หรือไม่” “เกรงจะไม่ง่ายเช่นนั้นน่ะสิ” มหาเสนาบดีมีสีหน้าระอา “มู่ตานเอาแต่ใจ ร่ำร้องแต่จะแต่งกับชินอ๋อง ตั้งแต่คราวท

เจ็ดวันต่อมา... คณะทูตของซีเซี่ยก็เดินทางกลับ พร้อมกับนำขบวนเดินทางไปอภิเษกสมรสขององค์หญิงหลี่หมิงจูไปด้วย ทางด้านอ๋องห้าได้ส่งแม่สื่อไปทาบทามสู่ขอคุณหนูชิวมู่ตาน บุตรสาวคนเล็กของมหาเสนาบดีชิวสง “ท่านเจ้าขา...บุตรเขยเช่นอ๋องห้า มิใช่จะหาได้ง่ายๆ นะเจ้าคะ” แม่สื่อจีบปากจีบคอกล่าว “อ๋องห้ารูปโฉมงามสง่า ข้าไม่เถียง แต่เขามีอนุหญิงชายมากมาย นิสัยเสเพลไม่เอาการเอางาน...ข้าเกรงว่าบุตรสาวของข้าแต่งไปแล้วต้องกลัดกลุ้มเพราะเหล่าอนุเป็นเหตุ” มหาเสนาบดีกล่าวตรงๆ ไม่อ้อมค้อม “โหะๆๆ...” ลิ้นแม่สื่อมีหรือจะจนหนทาง “คำโบราณกล่าวเอาไว้ว่า...ภรรยาที่ดีสามารถเปลี่ยนแปลงสามีได้ คุณหนูมู่ตานทั้งสวยทั้งฉลาด ย่อมสามารถชักนำให้ท่านอ๋องห้าเลิกความเคยชินเก่าก่อน ให้ท่านอ๋องห้ากลับกลายเป็นเปี่ยมล้นด้วยความสามารถและสง่าราศีได้ไม่ยาก ส่วนเรื่องอนุหญิงชายนั้น มีผู้ใดสามารถกล้าเปรียบเทียบกับคุณหนูมู่ตานเล่า คุณหนูมู่ตานจะแต่งไปเป็นพระชายาเอกนะเจ้าคะ จะให้อนุคนใดเป็นหรือตายก็ย่อมได้ อีกประการหนึ่งคุณหนูก็อายุสิบเจ็ดแล้ว รอช้านักจะกลายเป็นดอกไม้โรยรา ท

“อือ...” จ้าวชิงเฟิงค่อยๆ ลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่เห็นคือ...ใบหน้าของอ๋องห้า เขาส่งยิ้มอ่อนโยนให้ “เจ้าฟื้นแล้ว น้องชิงเฟิง” ต่อมา...จ้าวชิงเฟิงก็รับรู้ถึงความโคลงเคลงและแรงกระเทือน รู้ว่าตนอยู่ในอ้อมกอดของอ๋องห้า บนรถม้าหรือเกวียนขนาดไม่ใหญ่นัก พื้นตัวรถปูด้วยผ้านวมหนา โครงหลังคารถเป็นทรงโค้งสานด้วยไม้ไผ่เหลาแบนๆ กำลังแล่นโขยกเขยกไปตามทางที่ไม่เรียบนัก “ปล่อยข้า” จ้าวชิงเฟิงส่งเสียงเย็นชา พยายามผลักแขนของอ๋องห้าออก เพื่อจะได้นั่งตัวตรงขึ้น แต่วงแขนแข็งแกร่งของอ๋องห้ายิ่งรัดแน่น “น้องชิงเฟิง เจ้าไม่รู้หรอกว่าข้ารอวันนี้มานานแค่ไหน รอวันที่เจ้าอยู่ในอ้อมกอดของข้า” “ปล่อยข้า...ข้าปวดท้องเบา(ปวดฉี่)” จ้าวชิงเฟิงตะเบ็งเสียง “เอ๊าะ อ้อ...” อ๋องห้าจึงคลายวงแขน จ้าวชิงเฟิงรีบขยับตัวออกห่างจากเขามากที่สุดเท่าที่จะทำได้ “หยุดรถ” อ๋องห้าตะโกนสั่ง รถจึงชะลอหยุดตามคำสั่ง...จ้าวชิงเฟิงลงจากลงด้านท้ายตัวรถ เพราะรถคันนี้ไม่มีประตูหรือหน้าต่างเนื่องจากมีขนาดเล็กและเรียบง

ชินอ๋องพาจ้าวชิงเฟิงเข้าประตูเมืองของเมืองชายแดน...ด้านในของประตูเมืองมีชาวบ้านพลุกพล่านกว่าด้านนอก จ้าวชิงเฟิงสวมหมวกไม้ไผ่สาน เพื่อปิดบังใบหน้าส่วนหนึ่งจึงดึงหมวกด้านหน้าให้เอียงต่ำลงกว่าด้านหลัง เวลาเดินตามชินอ๋อง ก็เดินก้มหน้า ส่วนชินอ๋องนั้นไม่ได้โกนหนวดเครามาครึ่งเดือนแล้ว ไม่ต้องปลอมแปลงโฉม คนอื่นก็แทบจะจำเขาไม่ได้ ทั้งสองแวะกินอาหารที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ที่ชั้นบนแบ่งเป็นห้องพักด้วย แต่เพราะเป็นร้านเล็กๆ จึงไม่มีบริการส่งอาหารให้แก่ห้องพักด้านบน อาหารของที่นี่ก็ไม่มีอะไรมาก...มีเพียงบะหมี่เนื้อกับหมั่นโถวเท่านั้น ขณะกินไปได้หน่อย ขาใหญ่ประจำถิ่นสามคนก็เข้ามาในร้าน พร้อมรายการรีดไถค่าผ่านเมืองคนละสี่ตำลึงเงิน มาถึงโต๊ะชินอ๋อง...ชินอ๋องก็ล้วงเงินส่งให้แก่นักเลงด้วยกิริยาเรียบๆ ธรรมดา ไม่เร็วไม่ช้า เหมือนกับว่าทุกอย่างเป็นปกติ นักเลงคนนั้นโยนเงินในมือเล่น ทำท่าเหมือนจะผ่านไป แต่แล้วก็หันมาคว้าหมวกสานที่จ้าวชิงเฟิงสวมอยู่ออกไป “ไอ้หยา...คนสวย ไยต้องสวมหมวกปิดไว้ด้วย...น้องสาวชื่ออะไรหรือ?” “ข้าเป็นบุรุษ