บททั้งหมดของ ภารกิจนางร้ายในเกมจีบหนุ่ม ทำไมมันเฮงซวยขนาดนี้: บทที่ 51 - บทที่ 60

สกาเล็ตใช้หลังมือของเธอในการเช็ดน้ำตา เธอนั่งรถม้าเพื่อเดินทางไปที่แกรนด์ดัชชีปาสคาลอีกครั้ง เนื่องด้วยในวันนั้นองค์รัชทายาททรงกริ้วเป็นอย่างมากที่ท่านหญิงนาทาเลียไม่สนใจพระองค์ ฟังดูเหมือนไม่มีอะไรที่จะต้องเป็นกังวลหรือว่าเกี่ยวกับเธอ แต่ทว่าเขากลับสั่งให้เธอกลับมาที่พระราชวังและเมื่อสกาเล็ตมาถึงที่พระราชวังขององค์รัชทายาท ท่านข้าหลวงก็ส่งมอบเงินทองให้เธอจำนวนหนึ่งพร้อมกับรถม้าหนึ่งคันเพื่อพาเธอเดินทางกลับมาที่บ้านเธอพยายามเอ่ยถามท่านข้าหลวงถึงเรื่องที่มันเกิดขึ้น แต่ท่านข้าหลวงวัยชราไม่บอกกล่าวเรื่องใดกับเธอเลย เขาบอกแค่เพียงว่าองค์รัชทายาทไม่ต้องการเธออีกต่อไปด้วยการคาดเดาของสกาเล็ต เธอคิดว่าเรื่องราวทั้งหมดนี่อาจจะมาจากความฉลาดที่มันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วขององค์รัชทายาท แน่นอนว่าเธอเสียใจเพราะในเมืองหลวงแห่งนี้เธอออกงานในฐานะคู่ควงขององค์รัชทายาทไม่รู้จักกี่ครั้ง ภาพจำของเธอในสายตาของบุรุษมากมายพวกเขาต่างคิดว่าเธอคือของเล่นขององค์รัชทายาทหรือไม่ก็นางบำเรออนาคตของสกาเล็ตในเมื่อเมืองหลวงแห่งนี้มันไม่สดใสอีกต่อไปแล้ว เธอน่ะจะต้องเดินทางออกไปจากที่นี่แล้วไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ไหนสัก

แกสทอนเงยหน้าขึ้นมาเพื่อลอบมองใบหน้าของนายท่านที่นั่งอยู่เบื้องหน้า แกรนด์ดยุคอาโมรียกมือขึ้นมาเสยเส้นผมสีเงินของเขาไปไว้ด้านหลังอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก“ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะแกสทอน เจ้าไม่พอใจที่ข้าต้องการให้นาทาเลียตัดสัมพันธ์กับเจ้าอย่างนั้นหรือ?”“ข้าสามารถตอบตามตรงได้เลยอย่างนั้นหรือครับ”“ฮะ..ฮ่า ด้วยฐานะที่เจ้าเป็นเพียงแค่พ่อบ้าน แน่นอนว่าเจ้าไม่สามารถตอบคำถามนี้อย่างตรงไปตรงมาได้อยู่แล้ว เว้นเสียแต่ว่าเจ้าจะยื่นใบลาออกแล้วไสหัวออกไปจากอาโมรี เมื่อนั้นเจ้าค่อยมาบอกเล่าถึงความไม่พอใจของเจ้าให้ข้าฟังก็แล้วกัน”การจะทนอยู่ที่นี่อีกแม้เพียงเสี้ยววินาที แกสทอนยังไม่อยากจะทนอยู่เลย เขาอยากจะวิ่งออกไปจากที่นี่ ไปให้ไกลมากที่สุดเพื่อที่จะไม่ต้องทนการเหยียดหยามเช่นนี้ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนท่านแกรนด์ดยุคนั้นชื่นชอบในการทำงานของเขามากทีเดียว แต่ในยามนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมท่านแกรนด์ดยุคถึงเข้ามาในบ้านของเขากลางดึกเช่นนี้ แต่พอเขาเห็นเงาลึกลับที่หน้าต่างเขาก็พอจะเดาได้ในทันทีท่านนาทาเลียจะต้องออกเดินทางแล้วเป็นแน่ ท่านหญิงของเขาจะต้องเข้าใจผิดในเรื่องของเขาและท่านแกรนด

ในสถานการณ์ที่ไร้ทางออกอย่างถึงที่สุด นาทาเลียกำลังคิดหาหนทางอย่างไม่ลดละ เธอไม่ใช่คนที่ชอบยอมแพ้อะไรง่ายๆ แล้วยิ่งเรื่องนี้ด้วยแล้วย่อมไม่มีทางยอมให้ตัวเองไปเป็นนางบำเรอของพวกทหารรับจ้างพวกนี้อย่างเด็ดขาด“พวกท่านพี่ทั้งหลายแค่บอกกล่าว ข้าจะรู้ได้อย่างไรกันคะว่าใครเก่งกาจมากกว่าใคร พวกท่านก็ช่วยต่อสู้กับสักครั้งให้ข้าเห็นหน่อยเถิด”ชายชุดคนคนแรกนั้นเดินเข้ามาหาเธอก่อนที่เขาจะจับเข้าที่ปลายคางมนแล้วเชิดรั้นใบหน้าของนาทาเลียขึ้น“บอกข้าทีว่าเจ้าไม่ได้กำลังเล่นลูกไม้เพื่อให้พวกเราสู้กันเอง”ทหารของปาสคาลทำท่าจะรุดเข้าไปแต่แอนโทนี่ยกมือขึ้นมาเพื่อเป็นการห้ามปรามพวกทหารของเขาสตรีเบื้องหน้ามีเส้นผมสีดำสนิท นางย่อมไม่ใช่สตรีที่กวนใจของเขาทั้งวันทั้งคืนอย่างแน่นอน แต่ทว่าน้ำเสียงของสตรีผู้นั้นทำไมมันคล้ายคลึงกับท่านหญิงอาโมรีมากเหลือเกิน..หรือว่าเขาจะคิดถึงนางมากเกินไปกันนะ ท่านหญิงอาโมรีจะสวมใส่เสื้อผ้าราคาถูกเช่นนั้นหรือ?เธอคิดเอาไว้แล้วใครคนใดคนหนึ่งในสิบคนนี้จะต้องมีสมองอยู่บ้าง และนางเลยเดินเข้าไปหาชายผู้นั้น เธอส่งยิ้มที่ผลิบานราวกับกลีบดอกไม้ให้เขา ก่อนที่นาทาเลียจะปลดกระดุมเสื้อสี

มือหนาที่เต็มไปด้วยร่องรอยหยาบกร้าน เพราะมือของแอนโทนี่ ถือดาบมาตั้งแต่เด็กๆ เขาระมัดระวังปลายนิ้วของตัวเองเป็นพิเศษเพื่อไม่ให้มือของเขาสัมผัสหรือว่าแตะต้องท่านหญิงแม้แต่ปลายนิ้ว เขาหวาดกลัวว่ามือด้านๆ ของเขามันจะไปบาดผิวที่ขาวเนียนราวกับไข่มุกของเธอเมื่อเสื้อสีน้ำตาลอ่อนหลุดออกจากร่างกายของนาทาเลีย เนินเนื้อคู่งามก็เด่นชัดมากยิ่งขึ้น ใบหน้าของเธอขึ้นเป็นสีกุหลาบอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว แน่นอนว่าสถานการณ์เช่นนี้ไม่มีใครทำใจได้หรอกที่ตัวเองจะต้องมานอนเปลือยอกต่อหน้าบุรุษที่พบกันเพียงไม่กี่ครั้ง ถึงแม้ว่าเขาจะปิดตาอยู่แต่ทว่ามันก็ยังคงน่าอายมากอยู่ดีเธอเอื้อมมือไปจับมือของเขาเอาไว้เพื่อให้สถานการณ์อึดอัดเช่นนี้จางหายไป และเมื่อนาทาเลียจับมือของแอนโทนี่เอาไว้แน่น เขาก็รีบเปิดผ้าปิดตาออกมาในทันทีโชคดีที่เธอดึงผ้าห่มมาปกคลุมร่างกายของตัวเองเอาไว้ ไม่อย่างนั้นระหว่างเราคงจะมองหน้ากันไม่ติดไปพักหนึ่ง“ข้าไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกิน เพียงแต่ชุดที่ท่านสวมนั้นเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลน ข้าจึงตั้งใจว่าจะเปลี่ยนให้ท่าน ไม่ได้มีเจตนาที่เป็นอย่างอื่นเลยนะครับ”นาทาเลียลุกขึ้นและความรู้สึกแรกที่ชัดเจนคือคว

อัจฉริยะทางวงการเวทมนตร์และศาสตร์มืดผู้ซึ่งได้ฉายาว่าเป็นผู้วิเศษ ลูเซียนแห่งกูเรียนเขาแย้มยิ้มด้วยความพึงพอใจเมื่อมองเห็นเจ้าของเรือนผมสีดำที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟาตัวยาว ปลายนิ้วของลูเซียนไล้ไปตามใบหน้างามนั้นด้วยความเชื่องช้า“เจ้าคือเทพีบนสรวงสวรรค์หรืออย่างไรกัน”นาทาเลียรับรู้ได้ถึงฝีเท้าที่ก้าวเดินเข้ามาบ้านหลังนี้ ฝีเท้าที่เดินได้อย่างเงียบเชียบราวกับนักฆ่าหรือไม่ก็ทหารฝีมือดีในใจของเธอกำลังหงุดหงิด แน่ล่ะ..เพราะว่าเธอรู้สึกง่วงและกำลังทำท่าว่าจะหลับแต่กลับมีใครก็ไม่รู้เดินเข้ามาในนี้เพื่อรบกวนช่วงเวลานอนที่แสนมีค่าของเธอนาทาเลียลืมตาขึ้นมาพร้อมกับจับข้อมือของเขาเอาไว้แน่น“ท่านเป็นใครกัน..”คำถามนั้นถูกเอ่ยขึ้นมาเพราะว่าเธอไม่คุ้นหรือว่าเคยเห็นหน้าของเขามาก่อนเลย ถึงแม้ว่าเธอจะเคยเล่นเกมนี้มาหลายร้อยรอบแต่นาทาเลียก็ไม่เคยเห็นบุรุษเจ้าของแววตาที่อันตรายเช่นนี้มาก่อน ความหล่อเหลานั้นฉาบเคลือบเอาไว้บนใบหน้า รอยยิ้มที่เขาแย้มออกมามันดูอันตรายเมื่อเธอจ้องมองรอยยิ้มนั้นพร้อมกับสายตาของเขา“ข้าเสียมารยาทไปสินะครับ ข้ามีชื่อว่าลูซ แน่นอนว่าเจ้าอาจจะไม่รู้จักข้า เพราะว่าข้าเป็น