บททั้งหมดของ ภารกิจนางร้ายในเกมจีบหนุ่ม ทำไมมันเฮงซวยขนาดนี้: บทที่ 41 - บทที่ 50

ครั้งที่แล้วนาทาเลียมาที่คฤหาสน์บาทาซาร์ เพื่อมาแสดงความยินดีกับท่านเคาน์คนใหม่ แต่ทว่าจนแล้วจนรอดเธอก็ยังไม่เคยเห็นหน้าของแลนเดนเลยวันนี้บรรยากาศในคฤหาสน์บาทาซาร์แตกต่างไปจากเดิมเล็กน้อย งานในวันนี้ไม่ได้จัดเลี้ยงที่ด้านในคฤหาสน์ดังเช่นงานในคราวที่แล้ว ในวันนี้งานเลี้ยงการหาคู่ครองของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์จัดขึ้นมาในสวนด้านหลัง หรือหากจะเรียกให้ถูกมันเป็นสถานที่ที่นาทาเลียและโลเวลพบเจอกันในครั้งแรกเขากระโดดลงมาจากรถม้าก่อนจะส่งมือให้นาทาเลียจับ เธอวางมือลงบนมือของเขาและท่ามกลางสายตามากมายของแขกที่เดินทางมาถึงงานเลี้ยงก่อน พวกเขาจับจ้องมาที่เจ้าของข้อมือขาวเนียนที่วางลงบนมือของน้องชายท่านเคาน์บาทาซาร์และเมื่อใบหน้างามปรากฏขึ้นมา บรรยากาศในงานก็เงียบลงในทันทีนาทาเลียคือท่านหญิงที่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่มากทีเดียวในเรื่องของบุรุษ ถึงแม้ว่าช่วงนี้ท่านหญิงผู้ที่ทั้งงดงามและสูงศักดิ์จะมิได้มีข่าวเรื่องการพาบุรุษมากหน้าหลายตาขึ้นเตียง ทว่าการปรากฏตัวของท่านหญิงอาโมรีในวันนี้ทุกคนต่างตกใจนี่คืองานครั้งที่สองที่ท่านหญิงปรากฏตัวพร้อมกับ โลเวล บาทาซาร์ และครั้งที่แล้วทั้งคู่พบกันที่งานเลี้ยงพิธีแต่งต

มือของนาทาเลียที่กำลังจับมือของโลเวลอยู่นั้นพลันกำมือของเขามากยิ่งขึ้นกว่าเดิมสีหน้าของเธอไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย เธอยังคงมีรอยยิ้มที่แสนมั่นใจประดับเอาไว้บนใบหน้างามนั้นอยู่เช่นเดิมนาทาเลียไม่ได้ก้มหน้าเพื่อทำความเคารพองค์รัชทายาท เพราะตระกูลอาโมรีได้รับการยกเว้นในเรื่องนั้น“สายัณห์สวัสดิ์เพคะองค์รัชทายาท เราทั้งสองมิได้สนิทสนมเพราะฉะนั้นอย่าได้ทรงเรียกชื่อของหม่อมฉันเช่นนั้นอีกเลยเพคะ กรุณาให้เกียรติเลดี้สกาเล็ตที่พระองค์ทรงควงแขนของนางเข้าร่วมงานนี้ด้วยเพคะ”โอเวนปัดมือของสกาเล็ตออกในทันทีที่นาทาเลียกล่าวจบ เขาเดินเข้าไปหาเธอก่อนจะยกมือขึ้นมาแล้วจับบนแขนเธอเอาไว้“เทียร์..ข้าพอจะเข้าใจในความคิดของเจ้าแล้วล่ะ ข้าเข้าใจว่าเจ้าอยากเรียกร้องความสนใจจากข้า และโอเคเจ้าทำมันได้สำเร็จ ในยามนี้ข้ากำลังสนใจเจ้ามากกว่าสตรีหน้าไหนทั้งนั้น เพราะอย่างนั้นเราหยุดประชดกันไปมาแล้วมาลองคุยเปิดใจกันดีไหม?”นี่เขา..โง่จริงๆ หรือว่าแกล้งโง่กันแน่ เธอแสดงออกชัดเจนมากๆ ว่าไม่มีทางสนใจเขา แล้วทำไมเขาถึงพูดจาหลงตัวเองเช่นนี้ออกมามันชวนให้เธอรู้สึกสะอิดสะเอียนแทบบ้าเลย!!นาทาเลียสะบัดมือของโอเวนออก เธ

ในรุ่งสางของเช้าวันหนึ่ง ชั่วขณะนั้นโลเวลลืมตาขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดเพราะสิ่งที่ปลุกเขาขึ้นมาจากความฝันที่แสนหวานนั้นคือเสียงฟ้าร้องที่ดังมากพอสมควร เขายกมือขึ้นมาแล้วมองดูที่ฝ่ามือของตัวเองในความฝันมือคู่นี้กำลังโอบกอดรัดร่างบางที่ส่งกลิ่นหอมเย้ายวนราวกับหมู่มวลดอกไม้ออกมาจางๆ เรือนผมสีเงินสว่างของเธอสยายไปตามผ้าปูเตียงที่เขาปูเอาไว้น้ำเสียงหวานล้ำนั้นกำลังส่งเสียงครางแว่วหวานออกมาในขณะที่เรากำลังแนบชิดจนไร้ช่องว่าง เขาโอบกอด พรมจูบไปในทุกส่วนของเธอไล่ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ในความฝันนั้นไม่มีส่วนใดเลยที่โลเวลไม่ได้ใช้ริมฝีปากของเขาในการลิ้มรสของเธอในใจนึกเสียดายที่ตื่นจากฝันที่ดีเช่นนั้นมาเร็วเกินไปและหลังจากนั้นภาพใบหน้าของนาทาเลียก็ตามหลอกหลอนเขาไปทุกครั้งที่เขาหลับตาลงเขาหักห้ามตัวเองไม่ได้แต่ทว่าก็ยังมีความสามารถในการยั้งมือถึงสองครั้งสองคราที่เขาเลือกจะไม่แตะร่างกายของเธอ เธอนอนหลับอย่างสบายในอ้อมแขนของเขา มีเพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่ในยามนั้นเขากำลังคิดเรื่องลามกกับเธอครั้งแล้วครั้งเล่าโลเวลคิดว่าหากมีการแข่งขันผู้ที่สามารถอดทนได้นานมากที่สุดในจักรวรรดิแห่งนี้ ชายผู้นั

นาทาเลียขบกัดริมฝีปากล่างของเธออย่างแรงจนห้อเลือด ในทุกครั้งที่โลเวลเริ่มขยับเอวในใจของเธอมันอัดแน่นด้วยอารมณ์ปรารถนาที่แสนแรงกล้า ทว่าในจิตใต้สำนึกของนาทาเลีย เธอกำลังเจ็บปวด..ความเจ็บปวดที่ไม่ได้มาจากร่างกายแต่เป็นความเจ็บปวดที่บาดลึกในจิตใจเธอรู้สึกดีกับโลเวลมาก ดังเช่นที่รู้สึกชอบแกสทอน ทว่ายิ่งความรู้สึกภายในใจนั้นลึกล้ำมากเท่าไหร่ความหวาดหวั่นและเจ็บปวดก็เกิดขึ้นในใจตามมาด้วยเธอหวาดกลัวระบบในเกมนี้ กลัวว่าหลังจากนี้ภารกิจพิเศษพวกนั้นมันจะยิ่งเล่นกับจิตใจของเธอไปเรื่อยๆเพราะว่าพระเจ้าในโลกแห่งนี้คือระบบที่แสนเฮงซวยของเกมนี้ยังไงล่ะ เธอดีใจที่ในระหว่างภารกิจไม่มีหน้าต่างเกมมาคอยสั่งการเธออีก แต่ทว่าเมื่อความรู้สึกมันยิ่งลึกซึ้งมากขึ้นเท่าไหร่ ความกลัวย่อมตามมาในไม่ช้า ทั้งๆ ที่เธอว่าจะยังไม่รักใคร แต่โลเวลก็แสนดีมากเหลือเกินในอกสะท้านวาบกับการกระทั้นกายเข้าออกโดยไม่ยั้งแรงใดๆ ของเขา“อา..”“ดูเหมือนความสามารถของข้านั้นจะยังมีไม่พอ เพราะข้ายังทำให้ท่านเสียสติไม่ได้อีกทั้งท่านยังคิดถึง..เรื่องอื่นอยู่อีกต่างหาก”ให้ตายสิ เธอไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่น แต่เธอคิดถึงเรื่องของตัวเองกับเ

“ข้าคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่ข้าจะต้องเลือกพระชายา ข้าหลวง..เจ้าจะต้องจัดงานเลี้ยงพร้อมกับส่งจดหมายเชิญไปให้เลดี้ที่ผ่านพิธีบรรลุนิติภาวะแล้วทั่วทั้งจักรวรรดิแห่งนี้ บอกว่าข้าต้องการจะคัดเลือกพระชายา”ข้าหลวงวัยชราเงยหน้าขึ้นมามองหน้าขององค์รัชทายาทอีกครั้ง เมื่อวานพระองค์กลับมาจากงานเลี้ยงด้วยสภาพที่ไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก ตามรองเท้าเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลน และเมื่อวานทั้งวันองค์รัชทายาทก็เก็บตัวอยู่ในห้องไม่ออกมาพบเจอใครแล้ววันนี้พระองค์กลับให้เขาจัดงานเลี้ยงเพื่อที่พระองค์จะคัดเลือกพระชายา ทั้งๆ ที่องค์จักรพรรดิทรงย้ำนักย้ำหนาว่าสตรีที่คู่ควรกับองค์รัชทายาทคือเลดี้นาทาเลียเพียงผู้เดียวเท่านั้น กระทำการเช่นนี้องค์จักรพรรดิจะไม่ทรงกริ้วอย่างนั้นหรือ?“ฝ่าบาท..กระหม่อมจะต้องส่งบัตรเชิญไปที่อาโมรีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”โอเวนแสยะยิ้ม“ไม่ต้อง”เขาจะทำให้นาทาเลียได้เห็นว่า นางโชคดีแค่ไหนแล้วที่เขาตามตื๊อนาง เพราะคนเช่นเขามีสตรีมากมายทั่วจักรวรรดิที่ต้องการแย่งชิงกันเพื่อให้เขาสนใจนางจะต้องคิดใหม่ในเรื่องนี้ และเสียดายเขาอย่างแน่นอน“องค์รัชทายาททรงจัดงานเลี้ยงเพื่อคัดเลือกพระชายาแต่ทว่ากลับไม่มีจ