เธอเอ่ยถามเรื่องที่แสนสำคัญกับเขา โดยที่สีหน้าไม่ได้แปรเปลี่ยนไปจากเดิมเลยแม้แต่น้อย ท่านหญิงผู้สูงศักดิ์ทำราวกับว่าเรื่องที่เธอกล่าวออกมานั้นมันไม่ได้สลักสำคัญอะไรเลย แต่สิ่งที่ทำให้เขาตัดสินใจโดยไม่ต้องคิดอะไรเลยมันคงจะเป็นแววตาของเธอเธอมองมาที่เขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นที่แสนแรงกล้า ราวกับว่าเธอกำลังกระซิบอยู่ที่ข้างหูของเขาว่าจะมาทนอยู่ในตระกูลเล็กๆ นี่ทำไมกัน ทำไมเขาไม่ไปอยู่ในที่ที่มันกว้างใหญ่มากกว่านี้ ให้มันสมกับความสามารถที่มากล้นของเขากันล่ะ“ข้าพยายามคิดอยู่นานและมันไม่มีเหตุผลอันใดเลยที่ข้าจะปฏิเสธข้อเสนอนั้นของท่าน..”เสียงตบมือดังกึกก้องขึ้นมาเพราะคู่พรหมลิขิตในคู่แรกสาบานตนกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่นาทาเลียไม่ได้สนใจอะไรเลยในยามนี้ หัวใจของเธอกำลังเต้นแรงด้วยเหตุผลอะไร เรื่องนั้นเธอก็ยังไม่แน่ใจเธอรู้สึกดีกับโลเวล แต่ทว่าตัวเธอก็ต้องการสำเร็จภารกิจข้อที่สาม..และในยามนี้สายตาของโอเวนกำลังมองมาที่เธอ เขาจับจ้องมองเธอและโลเวลไม่วางตาเลยทีเดียวข้างกายของโอเวนนั้นไร้สตรีนั่งเคียงข้าง เขานั่งอยู่เพียงผู้เดียวบนที่นั่งแสนหรูหราของราชวงศ์และนี่คงจะเป็นระยะเวลาที
ในรุ่งสางของเช้าวันหนึ่ง ชั่วขณะนั้นโลเวลลืมตาขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดเพราะสิ่งที่ปลุกเขาขึ้นมาจากความฝันที่แสนหวานนั้นคือเสียงฟ้าร้องที่ดังมากพอสมควร เขายกมือขึ้นมาแล้วมองดูที่ฝ่ามือของตัวเองในความฝันมือคู่นี้กำลังโอบกอดรัดร่างบางที่ส่งกลิ่นหอมเย้ายวนราวกับหมู่มวลดอกไม้ออกมาจางๆ เรือนผมสีเงินสว่างของเธอสยายไปตามผ้าปูเตียงที่เขาปูเอาไว้น้ำเสียงหวานล้ำนั้นกำลังส่งเสียงครางแว่วหวานออกมาในขณะที่เรากำลังแนบชิดจนไร้ช่องว่าง เขาโอบกอด พรมจูบไปในทุกส่วนของเธอไล่ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ในความฝันนั้นไม่มีส่วนใดเลยที่โลเวลไม่ได้ใช้ริมฝีปากของเขาในการลิ้มรสของเธอในใจนึกเสียดายที่ตื่นจากฝันที่ดีเช่นนั้นมาเร็วเกินไปและหลังจากนั้นภาพใบหน้าของนาทาเลียก็ตามหลอกหลอนเขาไปทุกครั้งที่เขาหลับตาลงเขาหักห้ามตัวเองไม่ได้แต่ทว่าก็ยังมีความสามารถในการยั้งมือถึงสองครั้งสองคราที่เขาเลือกจะไม่แตะร่างกายของเธอ เธอนอนหลับอย่างสบายในอ้อมแขนของเขา มีเพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่ในยามนั้นเขากำลังคิดเรื่องลามกกับเธอครั้งแล้วครั้งเล่าโลเวลคิดว่าหากมีการแข่งขันผู้ที่สามารถอดทนได้นานมากที่สุดในจักรวรรดิแห่งนี้ ชายผู้นั
ทำไมกันนะเธอถึงได้รู้สึกว่าวันนี้ดวงจันทร์มันสว่างมากกว่าทุกวันนาทาเลียสามารถมองเห็นใบหน้าของโลเวลได้อย่างชัดเจน ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาทาบทับริมฝีปากลงมาอย่างลึกซึ้งและในบางจังหวะก็เป็นเธอเองที่เป็นฝ่ายโน้มใบหน้าของเขาลงมาอุณหภูมิในร่างกายไต่ระดับขึ้น จนรู้สึกร้อนวูบวามในสมอง ชุดเดรสสีงาช้างนั้นหลุดลุ่ยออกไปจากร่างกายเมื่อไหร่ไม่รู้ พอเธอรู้สึกตัวอีกทีปลายนิ้วของเขาก็กดแทรกเข้ามาในโพรงอ่อนนุ่มที่แสนชุ่มชื่นไม่ว่าจะปลายนิ้วหรือว่าปลายลิ้นของเขาที่ลากผ่านร่างกายของเธอ ตรงจุดนั้นก็ร้อนผ่าวคล้ายจะมีไฟลุกขึ้นมาในทันที“โลเวล..”“ครับ เทียร์..นี่ข้าเอง ในคืนนี้เป็นข้าที่เป็นเจ้าของร่างกายนี้ของท่านแต่เพียงผู้เดียว”เขาพรมจูบที่ปลายเท้าลากขึ้นไปเรื่อยๆ จนถึงโคนขาก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะซุกใบหน้าเข้าไปด้านในนั้น“อ๊ะ..”มือของเขาลูบไล้ไปยังส่วนต่างๆ ของร่างกาย ส่วนปลายลิ้นของเขากำลังค่อยๆ ปาดเลียอยู่ตรงจุดที่ไวต่อสัมผัสของเธออย่างเชื่องช้าและแผ่วเบาความงดงามนี้มันอะไรกันนะ ทั้งๆ ที่นาทาเลียน่าจะอยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้ เรือนผมสีเงินของเธอสยายไปตามพื้นหญ้าและในยามนี้มันหลุดลุ่ยไปหมด ผมเผ้าพั
นาทาเลียขบกัดริมฝีปากล่างของเธออย่างแรงจนห้อเลือด ในทุกครั้งที่โลเวลเริ่มขยับเอวในใจของเธอมันอัดแน่นด้วยอารมณ์ปรารถนาที่แสนแรงกล้า ทว่าในจิตใต้สำนึกของนาทาเลีย เธอกำลังเจ็บปวด..ความเจ็บปวดที่ไม่ได้มาจากร่างกายแต่เป็นความเจ็บปวดที่บาดลึกในจิตใจเธอรู้สึกดีกับโลเวลมาก ดังเช่นที่รู้สึกชอบแกสทอน ทว่ายิ่งความรู้สึกภายในใจนั้นลึกล้ำมากเท่าไหร่ความหวาดหวั่นและเจ็บปวดก็เกิดขึ้นในใจตามมาด้วยเธอหวาดกลัวระบบในเกมนี้ กลัวว่าหลังจากนี้ภารกิจพิเศษพวกนั้นมันจะยิ่งเล่นกับจิตใจของเธอไปเรื่อยๆเพราะว่าพระเจ้าในโลกแห่งนี้คือระบบที่แสนเฮงซวยของเกมนี้ยังไงล่ะ เธอดีใจที่ในระหว่างภารกิจไม่มีหน้าต่างเกมมาคอยสั่งการเธออีก แต่ทว่าเมื่อความรู้สึกมันยิ่งลึกซึ้งมากขึ้นเท่าไหร่ ความกลัวย่อมตามมาในไม่ช้า ทั้งๆ ที่เธอว่าจะยังไม่รักใคร แต่โลเวลก็แสนดีมากเหลือเกินในอกสะท้านวาบกับการกระทั้นกายเข้าออกโดยไม่ยั้งแรงใดๆ ของเขา“อา..”“ดูเหมือนความสามารถของข้านั้นจะยังมีไม่พอ เพราะข้ายังทำให้ท่านเสียสติไม่ได้อีกทั้งท่านยังคิดถึง..เรื่องอื่นอยู่อีกต่างหาก”ให้ตายสิ เธอไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่น แต่เธอคิดถึงเรื่องของตัวเองกับเ
“เทียร์..”โลเวลเรียกชื่อของเธอด้วยความแผ่วเบาในขณะที่ริมฝีปากของเขาพรมจูบไปทั่วแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่ขาวนวลเนียนเพื่อสร้างรอยกุหลาบมากมายเอาไว้บนนั้น“โลเวล..ขะ..ข้าขอพักหน่อยสิ”ริมฝีปากของโลเวลนั้นจุดยิ้มด้วยความพึงพอใจเมื่อเขาได้ยินคำขอร้องที่เปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงหวานล้ำ“ตามบัญชาครับท่านหญิง”เขาพักสะโพกให้อยู่เฉยตามที่เธอร้องขอ แต่นิ้วมือและริมฝีปากแตะตรงนั้นลูบตรงนี้ไปทั่วทั้งร่างกายของเธออย่างถือสิทธิ์มือของโลเวลกำลังบีบเคล้นไปที่ยอดอกขาวเนียน เขาใช้ปลายนิ้วบีบบี้ลงไปบนนั้นด้วยความแผ่วเบา ส่วนมืออีกข้างเขาก็บีบเคล้นจนเนินอกของเธอปริออกมาตามร่องนิ้วความเร่าร้อนของเขาควานไล้วนในตัวเธอ บีบไล่ต้อนเธอกระทั่งจนมุมพ่ายแพ้ให้แก่เขาครั้งแล้วครั้งเล่าภารกิจที่สาม..สำเร็จลุล่วงข้อความสีเขียวปรากฏขึ้นมาเบื้องหน้าของเธอ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เธอหันไปมององค์รัชทายาทโอเวนอีกครั้ง นาทาเลียพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก แน่นอนว่าภารกิจของเธอสำเร็จแล้ว และเธอมีเวลาอีกนานพอสมควรทีเดียวในการทำภารกิจที่สี่แต่ทว่าในยามนี้เธอกำลังสลัดความคิดมากมายออกจากหัว เพราะว่าในยามนี้สิ่งที่นาทาเลียควรกร
“ข้าคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่ข้าจะต้องเลือกพระชายา ข้าหลวง..เจ้าจะต้องจัดงานเลี้ยงพร้อมกับส่งจดหมายเชิญไปให้เลดี้ที่ผ่านพิธีบรรลุนิติภาวะแล้วทั่วทั้งจักรวรรดิแห่งนี้ บอกว่าข้าต้องการจะคัดเลือกพระชายา”ข้าหลวงวัยชราเงยหน้าขึ้นมามองหน้าขององค์รัชทายาทอีกครั้ง เมื่อวานพระองค์กลับมาจากงานเลี้ยงด้วยสภาพที่ไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก ตามรองเท้าเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลน และเมื่อวานทั้งวันองค์รัชทายาทก็เก็บตัวอยู่ในห้องไม่ออกมาพบเจอใครแล้ววันนี้พระองค์กลับให้เขาจัดงานเลี้ยงเพื่อที่พระองค์จะคัดเลือกพระชายา ทั้งๆ ที่องค์จักรพรรดิทรงย้ำนักย้ำหนาว่าสตรีที่คู่ควรกับองค์รัชทายาทคือเลดี้นาทาเลียเพียงผู้เดียวเท่านั้น กระทำการเช่นนี้องค์จักรพรรดิจะไม่ทรงกริ้วอย่างนั้นหรือ?“ฝ่าบาท..กระหม่อมจะต้องส่งบัตรเชิญไปที่อาโมรีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”โอเวนแสยะยิ้ม“ไม่ต้อง”เขาจะทำให้นาทาเลียได้เห็นว่า นางโชคดีแค่ไหนแล้วที่เขาตามตื๊อนาง เพราะคนเช่นเขามีสตรีมากมายทั่วจักรวรรดิที่ต้องการแย่งชิงกันเพื่อให้เขาสนใจนางจะต้องคิดใหม่ในเรื่องนี้ และเสียดายเขาอย่างแน่นอน“องค์รัชทายาททรงจัดงานเลี้ยงเพื่อคัดเลือกพระชายาแต่ทว่ากลับไม่มีจ
นาทาเลียจ้องมองตราผ่านเข้าออกในมือด้วยสายตาที่ประหลาดใจเล็กน้อย เพราะโลเวลส่งมอบเจ้าสิ่งนี้ให้เธอได้อย่างรวดเร็วมากกว่ากำหนดการที่เธอวางเอาไว้ ส่วนเรื่องข้อมูลต่างๆ เกี่ยวกับปาสคาลก็เหมือนกับที่เธอรู้มา นั่นคือบารอนแอนโทนี่ได้รับพระราชทานยศบารอนมาจากความสามารถของเขา และเขาร้องขอแกรนด์ดัชชีปาสคาลแห่งนี้เป็นรางวัลเพราะว่าที่นี่คือบ้านเกิดของเขา นั่นทำให้เขาอยากพัฒนาบ้านเกิดให้เป็นเมืองที่ประชาชนทุกคนสามารถอาศัยอยู่ได้อย่างมีความสุขและแอนโทนี่กับสกาเล็ตคือพี่น้องต่างมารดา แอนโทนี่ถูกทิ้งทอดทิ้งให้อยู่กับท่านแม่ผู้เป็นสามัญชนของเขา โดยที่พ่อของเขาไม่เคยแยแสเลยด้วยซ้ำยิ่งอ่านข้อมูลมากมายพวกนี้มันยิ่งสร้างความกดดันให้แก่นาทาเลียอย่างบอกไม่ถูก เขารักที่นั่นปานนั้นแล้วเขาจะหันมาสนใจเธอมากกว่าบ้านเกิดที่เขาตั้งใจเอาไว้ด้วยความแน่วแน่ว่าเขาจะพัฒนาที่นั่นให้ดีงั้นเหรอแถมเธอยังต้องทำให้คนดีอย่างเขา..มัวหมองไปด้วย“กังวลหรือครับ”แกสทอนกล่าวพร้อมกับนั่งลงที่พื้น เขาจุมพิตลงไปบนเรียวขาขาวเนียนของเธอเบาๆ ก่อนจะช้อนสายตามองหน้าของนาทาเลียผ่านทางเลนส์แว่นที่เขาสวมอยู่“นิดหน่อย และเจ้าจะต้องช่วยเหล
สกาเล็ตใช้หลังมือของเธอในการเช็ดน้ำตา เธอนั่งรถม้าเพื่อเดินทางไปที่แกรนด์ดัชชีปาสคาลอีกครั้ง เนื่องด้วยในวันนั้นองค์รัชทายาททรงกริ้วเป็นอย่างมากที่ท่านหญิงนาทาเลียไม่สนใจพระองค์ ฟังดูเหมือนไม่มีอะไรที่จะต้องเป็นกังวลหรือว่าเกี่ยวกับเธอ แต่ทว่าเขากลับสั่งให้เธอกลับมาที่พระราชวังและเมื่อสกาเล็ตมาถึงที่พระราชวังขององค์รัชทายาท ท่านข้าหลวงก็ส่งมอบเงินทองให้เธอจำนวนหนึ่งพร้อมกับรถม้าหนึ่งคันเพื่อพาเธอเดินทางกลับมาที่บ้านเธอพยายามเอ่ยถามท่านข้าหลวงถึงเรื่องที่มันเกิดขึ้น แต่ท่านข้าหลวงวัยชราไม่บอกกล่าวเรื่องใดกับเธอเลย เขาบอกแค่เพียงว่าองค์รัชทายาทไม่ต้องการเธออีกต่อไปด้วยการคาดเดาของสกาเล็ต เธอคิดว่าเรื่องราวทั้งหมดนี่อาจจะมาจากความฉลาดที่มันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วขององค์รัชทายาท แน่นอนว่าเธอเสียใจเพราะในเมืองหลวงแห่งนี้เธอออกงานในฐานะคู่ควงขององค์รัชทายาทไม่รู้จักกี่ครั้ง ภาพจำของเธอในสายตาของบุรุษมากมายพวกเขาต่างคิดว่าเธอคือของเล่นขององค์รัชทายาทหรือไม่ก็นางบำเรออนาคตของสกาเล็ตในเมื่อเมืองหลวงแห่งนี้มันไม่สดใสอีกต่อไปแล้ว เธอน่ะจะต้องเดินทางออกไปจากที่นี่แล้วไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ไหนสัก
เมื่อลูเซียนกลับมาที่ห้องของโรงแรมเขากลับไม่พบเจอใครเลยสักคนเดียว เขาตกใจเล็กน้อยที่อยู่ๆนาทาเลียก็หายไป เขากำลังจะวิ่งออกไปเพื่อตามหาเธอที่ด้านหน้าโรงแรมที่พัก ในระหว่างที่เขากำลังวิ่งตามหาเธอแสงสีทองก็ส่องสว่างอยู่บนแหวนที่เขาสวม นั่นหมายความว่านาทาเลียอยู่ในมิติเวทของเขาลูเซียนถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนที่เขาจะสัมผัสที่แหวนเบาๆเพื่อเข้าไปหาเธอในมิติเวท ที่นี่แตกต่างจากในมิติเวทที่เธอและเขาเคยอยู่ด้วยกันอย่างสิ้นเชิง ทะเลสาบอย่างนั้นหรือ?"นาทาเลีย.."เขาพบเจอนาทาเลียนั่งอยู่กับบุรุษผู้หนึ่งที่ดูคุ้นตา..หมอนี่คือคนที่มาป้วนเปี้ยนหน้าห้องเมื่อตอนบ่ายนี่"ลูเซียน มานี่สิ..ข้าจะแนะนำให้ท่านรู้จักกับโลเวล"นี่คือบุรุษที่นาทาเลียกล่าวถึงให้เขาฟังบ่อยๆสินะ โลเวล บาทาซาร์"ยินดีที่ได้รู้จักครับท่านเจ้าของหอคอย"โลเวลลุกขึ้นมาแล้วก้มหน้าลงเพื่อเป็นฝ่ายทักทายก่อน อย่างที่เขาคิดเอาไว้จริงๆว่าออร่าพลังเวทของชายผู้นี้นั้นไม่ธรรมดาเลย ที่ไหนได้นี่คือจอมเวทกูเรียนในตำนาน เจ้าของหอคอยเวทผู้ยิ่งใหญ่"อืม..นาทาเลียพูดถึงเจ้าให้ข้าฟังบ่อยๆ แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่านางคือนาทาเลีย"ไม่บ่อยนักที่จะมีคนที่ส
กว่านาทาเลียจะลืมตาตื่นขึ้นมาก็เป็นในช่วงเย็นของอีกวัน เธอลุกขึ้นมานั่งบนเตียงพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆห้องนี้แต่ก็ไม่พบลูเซียนเลย นาทาเลียลุกขึ้นเพื่อเดินไปล้างหน้าล้างตา เธอแค่นหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นสภาพใบหน้าของตัวเองในกระจกเงาที่สะท้อนออกมา ดวงตาแดงก่ำที่ผ่านการร้องไห้ออกมาอย่างหนัก..ดูไม่ดีเท่าไหร่เลยเธอไม่รู้ว่าลูเซียนออกไปไหน แต่เขาน่าจะมีธุระของเขานั่นแหละ นาทาเลียนั่งลงที่โซฟา เธอรินน้ำชาในกาใส่ถ้วยเล็กๆก่อนจะยกขึ้นมาดื่ม คิดไม่ผิดเลยจริงๆที่เธอตามพี่ชายไปที่ลานประมูล เพราะอย่างนั้นเธอถึงได้ตาสว่างเรื่องของนาทาเลียในอดีต อีกทั้งสุราต้องคำสาปขวดนั้นหากเดาไม่ผิดเขาจะต้องใช้มันกับเธออย่างแน่นอน เช่นนั้นก็จะต้องหาทางรับมือกับคนสารเลวอย่างโอเว่นเอาไว้"ไม่เจอกันนานเลยนะครับ..ท่านหญิง"โลเวลปีนเข้ามาทางหน้าต่าง เขากระโดดเข้ามาหานาทาเลียในทันทีก่อนจะสวมกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน"คิดถึง..จังเลยครับ แล้วไอ้สารเลวคนไหนมันทำให้ท่านหญิงของข้ามีสภาพเช่นนี้กัน?"เธอตกใจจนตาค้าง ทั้งๆที่เธอปลอมตัวอยู่ด้วยพลังเวทของลูเซียนแต่แล้วทำไม โลเวลถึงจำเธอได้กันล่ะ? เธอยื่นมือไปกอดเอวของเขาเอาไว้แน
ลูเซียนตกใจเล็กน้อยที่เขาเห็นหยาดน้ำตาแวววาวรินไหลลงมาจากดวงตาของนาทาเลียที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ เขา เขาไม่มั่นใจว่าเธอพบเจอกันอะไร แต่เขาก็ยังไม่อยากจะดึงจิตวิญญาณของเธอกลับมา เพราะในบางทีเธออาจจะกำลังพบเจอเรื่องราวที่ทำให้ตัวเองรับรู้ถึงเบื้องลึกเบื้องหลังของพี่ชายตัวเอง..อลาโน่ อาโมรี เมื่อไหร่กันนะที่เขาจะได้พบเจอพี่เขยอย่างเป็นทางการ อดใจรอไม่ไหวแล้วละสิ“สิ่งที่กระหม่อมต้องการ คือทำให้นาทาเลียเป็นของพระองค์ให้ได้พ่ะย่ะค่ะ ทำให้นางกลับมาหากระหม่อมที่อาโมรีไม่ได้อีก..”ข้อแลกเปลี่ยนกับสุราต้องคำสาปของแกรนด์ดยุคดูเหมือนจะแปลกมากทีเดียวในความคิดของโอเว่น“แกรนด์ดยุคต้องการแค่นั้น?”ชั่วขณะหนึ่งความเศร้าหมองปรากฏให้เห็นในดวงตาของอลาโน่“พ่ะย่ะค่ะ แค่นั้นก็พอ แค่ให้น้องสาวของกระหม่อมได้นั่งในตำแหน่งของจักรพรรดินี”โอเวนพยักหน้า“เช่นนั้นก็หมายความว่าความคิดของเราทั้งคู่มันตรงกัน ข้ารัก นาทาเลียจากใจจริง และข้าจะดูแลนางให้ดี แกรนด์ดยุคไม่ต้องเป็นห่วง”เมื่อกล่าวจบโอเว่นก็เดินออกไปจากห้องนี้พร้อมกับสุราต้องคำสาป ส่วนอลาโน่ เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ด้วยท่าทีหมดแรงก่อนจะยกแขนขึ้นมาก่ายหน้าผากเ
ถึงแม้ว่าลูเซียนจะบอกกล่าวกับเธอว่าไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ แต่การที่เขาพาเธอเข้ามาในงานประมูลโดยการใช้เทเลพอทเข้ามานั้นมันคือเรื่องที่น่าตื่นตาตื่นใจมากทีเดียว“ข้าคิดว่าท่านจะทำบัตรเชิญปลอมมาซะอีก”“จะทำแบบนั้นให้ยุ่งยากทำไมกัน ในเมื่อผลลัพธ์ก็ออกมาเหมือนเดิมคือเราได้เข้ามาอยู่ในงานนี้แล้ว”นาทาเลียอยากจะกรีดร้องดังๆ ออกมาซะเหลือเกิน หากไม่ติดว่าในยามนี้เราทั้งคู่กำลังยืนอยู่ในงานนี้เธอนั่งลงยังที่นั่งที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้ นาทาเลียเลือกที่นั่งที่ไม่ค่อยสะดุดตาสักเท่าไหร่เพราะว่าเธอไม่ได้คิดมาประมูลอะไรทั้งนั้น เธอแค่ต้องการจับตาดูท่าทีของท่านพี่..ทว่าที่นี่คือโรงละครโอเปร่าเก่า เพราะอย่างนั้นจึงมีที่นั่งด้านบนอีกหลายสิบห้องที่ปิดม่านและปิดบังตัวตนเอาไว้ หมายความว่าพี่ชายของเธออาจจะนั่งอยู่ด้านบนและแอบประมูลบางอย่างลับๆ หรือแม้กระทั่งเขาอาจจะคุยงานกับผู้อื่นแบบที่ไม่มีคนเห็น เพราะห้องที่อยู่ชั้นบนไล่ขึ้นไปเป็นขั้นบันไดเช่นนี้ ทำให้เป็นส่วนตัวและสะดวกในการพูดคุยบางอย่างที่ไม่อยากให้มีผู้อื่นรู้“อยากขึ้นไปข้างบนไหม”นาทาเลียพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เธออาจจะแค่สงสัยไปเองก็ได้เพราะอย่างนั้
ดูจากสีหน้าของแกสทอนหลังจากที่เปิดจดหมายในมืออ่าน แสดงว่าท่านหญิงของเขานั้นส่งจดหมายเพื่อบอกว่าท่านหญิงจะกลับมาที่นี่ในเร็วๆ นี้สินะ โลเวลเองก็ไม่รอช้า เขาเปิดจดหมายออกมาอ่านเช่นกัน“โลเวล ขอบคุณในทุกอย่างที่เจ้าให้ความช่วยเหลือข้ามาโดยตลอด เหนื่อยมากเลยใช่ไหมกับการเปิดตัวที่แสนยิ่งใหญ่ในฐานะของเจ้าของกิลล์ข้อมูล อดทนอีกนิดนะ เพราะว่าข้ากำลังจะกลับไปหาเจ้าในเร็ววันนี้ หวังว่าจะได้พบกันในเร็ววันนะโลเวล”ข้างล่างจดหมายท่านหญิงนาทาเลียเขียนชื่อของบุคคลหนึ่งเอาไว้“ฝากเจ้าตามสืบเรื่องของบุรุษที่ชื่อว่า ไคเลอร์ให้ข้าด้วย ข้าไม่มีข้อมูลอะไรให้นอกจากว่าเขาคือบุรุษที่สูงโปร่งและไม่ได้เป็นขุนนาง ข้าเองก็ไม่รู้รายละเอียดของเขาเหมือนกัน เพียงแต่เขาสำคัญมากๆ และเป็นคนที่ข้าจะต้องตามหาให้เจอ”ไคเลอร์ อย่างนั้นหรือ?โลเวลเงยหน้าขึ้นมาจากกระดาษก่อนจะสั่งการกับฮอลี่“เอาข้อมูลของบุรุษที่ชื่อไคเลอร์มาให้ข้าหน่อยสิ คนที่มีชื่อว่าไคเลอร์ทุกคนของจักรวรรดิแห่งนี้”ฮอลี่พยักหน้า“รับทราบค่ะนายท่าน ข้าจะหาข้อมูลของชายที่ชื่อว่าไคเลอร์มาให้ท่านแบบไม่ให้ตกหล่นเลยแม้แต่คนเดียว”แกสทอนมองท่าทีเคร่งเครียดของโลเว
“ข้าต้องการปรับปรุงคฤหาสน์หลังนี้ และให้พวกชาวเมืองทั้งหมดย้ายเข้ามาอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้ในช่วงที่พายุหิมะพัดแรงขึ้น..”สิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดเกินขึ้นในช่วงเช้าของวันที่พายุหิมะพัดผ่านเข้ามาที่ดินแดงทางเหนือ องค์รัชทายาทโอเว่นนั้นทรงตื่นจากบรรทมตั้งแต่เช้า พระองค์เรียกประชุมทหารมากมายเพื่อหารือและแก้ไขปัญหาเกี่ยวกับภัยธรรมชาติที่เกิดขึ้นและนี่คือครั้งแรกที่สายตาของอาเธอร์นั้นมององค์รัชทายาทเปลี่ยนไป เหมือนกับว่าเขามองเห็นประกายไฟในสายพระเนตรของพระองค์ได้อย่างชัดเจน“เรามีเสบียงที่สามารถเลี้ยงคนได้ราวสามร้อยคนในหนึ่งวัน แต่ทว่าประชากรของแดนเหนือรวมกันแล้วมีไม่ถึงสองร้อยคนด้วยซ้ำ เพราะอย่างนั้นหากพาพวกเขามาอยู่ที่นี่เป็นการชั่วคราวจนกว่าพายุหิมะจะสงบลง น่าจะเป็นหาทางออกที่ดีที่สุด”“กระหม่อมเห็นด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงพระปรีชาสามารถยิ่งแล้ว”อาเธอร์กล่าวชมออกมาจากใจจริง“ข้ารู้เซอร์อาเธอร์ เพียงแต่ที่ดินแดนเล็กๆ แห่งนี้จำเป็นที่จะต้องมีเจ้าเมืองเพราะในอีกสามสัปดาห์ข้าจะต้องเดินทางกลับไปที่พระราชวังแล้ว ข้าจึงให้โอกาสพวกเจ้าในการอาสาที่จะอยู่ที่นี่เพื่อเป็นเจ้าเมืองปกครองดูแลดินแดนเหนือ
โอเว่นยืนอยู่บนระเบียงห้อง เขาไม่ควรเปิดหน้าต่างออกมาด้านนอกเลยด้วยซ้ำเพราะดูเหมือนพายุหิมะจะกำลังพัดโหมกระหน่ำ ทว่าดูเหมือนที่ผ่านมาเขาจะทำตัวเช่นนี้อยู่ตลอด..ชอบทำอะไรที่ไม่สมควรทำ ชอบแสดงด้านที่แย่ๆ ของตัวเองออกไป เขาถูกกดดันจากเสด็จพ่อเรื่องของการแต่งงานที่พระชายาของเขาจะต้องเป็นท่านหญิงนาทาเลียเพียงผู้เดียวเท่านั้น และการถูกบังคับปลูกฝังตั้งแต่เด็กเช่นนั้นมันทำให้ภายในใจของเขาแสดงอาการต่อต้านขึ้นมานาทาเลีย อาโมรี สตรีที่งดงามมากที่สุดในจักรวรรดิ เส้นผมสีเงินของนางนั้นทำให้นางโดดเด่นท่ามกลางสตรีมากมายในแวดวงชนชั้นสูง รอยยิ้มบนใบหน้าให้ความรู้สึกเหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์ และ..แววตาสุดแสนจะคาดหวังที่นางมองมาที่เขา แววตาเช่นนั้นมันทำให้โอเว่นรู้สึกสะอิดสะเอียนมากเหลือเกิน นางทำตัวเป็นเจ้าของเขาจะพยายามกันสตรีที่เข้ามาหาเขาให้ไกลออกไป นาทาเลียเริ่มทำตัวแย่มากขึ้นเรื่อยๆยิ่งเขาควงสตรีอื่นมาออกงาน นางก็จะอาละวาดจนไม่สนใจชื่อเสียงของอาโมรีเลย นั่นทำให้โอเว่นในยามนั้นมองท่าทีของนาทาเลียแล้วเขารู้สึกว่ามันสนุก..เขาพยายามทำให้นาทาเลียแสดงด้านแย่ๆ ออกมาเพื่อหวังว่าเสด็จพ่อจะยกเลิกการหมั้
เมื่อลูเซียนพาเธอเข้ามาด้านในบ้านที่เราอยู่ด้วยกันก่อนหน้านี้ นาทาเลียก็หลับตาลงพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อเธอได้กลับมาอยู่ในพื้นที่ปลอดภัยของตัวเอง“ข้าควรจะเริ่มคำถามไหนก่อนดีนาทาเลีย”ในใจของลูเซียนมีคำถามมากมาย เธอไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไร แล้วคุยกับเบลได้เรื่องอะไรบ้าง ไอ้องค์รัชทายาทเวรนั่นทำอะไรเธอบ้างรึเปล่า เขากำลังโกรธและสับสนจนอยากจะระเบิดพลังออกมาให้รู้แล้วรู้รอดไปนาทาเลียเอื้อมมือโอบรอบคอเขาส่วนลูเซียนก็เอามือตระกองกอดเอวเธอไว้ เขาก้มหน้าลงมาเล็กน้อยเพื่อให้หน้าผากของเราแนบชิดกัน..“ท่านช่วยสร้างมิติเวทมนตร์ขึ้นมาได้ไหมคะ”เท่าที่ฟังจากเบล ไคเลอร์ (ผู้สร้างเกมนี้) จะไม่สามารถควบคุมเธอและฟังความคิดของเธอได้ในมิติเวทมนตร์ลูเซียนไม่ได้ถามหาเหตุผลของการร้องขอนั้น เมื่อเธอบอกความต้องการออกมา หน้าที่ของเขาคือทำตามความต้องการของนาทาเลียเท่านั้น เขาวาดมือออกมาในอากาศก่อนจะอุ้มเธอเดินเข้าไปในประตูโปร่งแสงสีทองมิติเวทมนตร์ของลูเซียนนั้นแตกต่างจากมิติเวทมนตร์ของเบลอย่างสิ้นเชิง แต่ก็ปฏิเสธถึงพลังเวทที่แข็งแกร่งของเบลไม่ได้เลยเธอคิดว่าเบลเองก็อาจจะเป็นนางร้ายเหมือนกันกับเธอซะอี
โอเวนจมอยู่กับความคิดมากมายเพียงลำพัง เธอถามเขาออกมาด้วยใบหน้าที่เย็นชาประดุจน้ำแข็ง บอกตามตรงว่าเขาไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองทำอะไรผิดหนักหนา เธอถึงได้เกลียดชังเขามากขนาดนี้“ข้า..ต้องการเจ้ามากนะเทียร์”นาทาเลียรู้สึกเหนื่อยล้ามากเหลือเกิน เพราะโอเวนทำเหมือนกับว่าเธอกำลังพูดคุยอยู่กับก้อนหินยังไงอย่างงั้นเลย เขาพูดไม่รู้เรื่องหรือว่าตั้งใจไม่ฟังคำพูดของเธอก็ไม่รู้“ต่อให้บนโลกใบนี้เหลือเจ้าที่เป็นบุรุษอยู่แค่คนเดียว ข้ายอมตายเสียยังจะดีกว่าไปเป็นคนรักของเจ้า..เลิกหลงตัวเองแล้วมองที่ความเป็นจริงหน่อยเถิด เจ้าคือองค์รัชทายาทและมีสตรีมากมายที่ตบเท้ากันเดินเข้าหาเจ้า นั่นแหละโอเวน สตรีที่เจ้าควรจะไปหาความรักคือสตรีพวกนั้นไม่ใช่ข้า เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้เพราะข้าไม่ได้รักเจ้า”“เทียร์ ทุกเรื่องที่ข้าต้องการมันจะต้องเป็นไปได้ เจ้าลืมไปแล้วงั้นเหรอว่าข้าเป็นใคร หากอยากจะหลุดพ้นจากข้า เจ้าก็ฆ่าข้าซะสิ..อึ่ก”ดาบที่แหลมคอจ่ออยู่บนคอของโอเว่น“อ่า..แบบนั้นเองสินะ ข้ากำลังคิดหาทางพาคนรักของข้าไปจากองค์รัชทายาทอยู่พอดีเลย หากรู้ว่าการสังหารท่านแล้วจะพานาทาเลียออกไปจากที่นี่ได้ง่ายๆ ข้าคงจะท