ดูจากสีหน้าของแกสทอนหลังจากที่เปิดจดหมายในมืออ่าน แสดงว่าท่านหญิงของเขานั้นส่งจดหมายเพื่อบอกว่าท่านหญิงจะกลับมาที่นี่ในเร็วๆ นี้สินะ โลเวลเองก็ไม่รอช้า เขาเปิดจดหมายออกมาอ่านเช่นกัน“โลเวล ขอบคุณในทุกอย่างที่เจ้าให้ความช่วยเหลือข้ามาโดยตลอด เหนื่อยมากเลยใช่ไหมกับการเปิดตัวที่แสนยิ่งใหญ่ในฐานะของเจ้าของกิลล์ข้อมูล อดทนอีกนิดนะ เพราะว่าข้ากำลังจะกลับไปหาเจ้าในเร็ววันนี้ หวังว่าจะได้พบกันในเร็ววันนะโลเวล”ข้างล่างจดหมายท่านหญิงนาทาเลียเขียนชื่อของบุคคลหนึ่งเอาไว้“ฝากเจ้าตามสืบเรื่องของบุรุษที่ชื่อว่า ไคเลอร์ให้ข้าด้วย ข้าไม่มีข้อมูลอะไรให้นอกจากว่าเขาคือบุรุษที่สูงโปร่งและไม่ได้เป็นขุนนาง ข้าเองก็ไม่รู้รายละเอียดของเขาเหมือนกัน เพียงแต่เขาสำคัญมากๆ และเป็นคนที่ข้าจะต้องตามหาให้เจอ”ไคเลอร์ อย่างนั้นหรือ?โลเวลเงยหน้าขึ้นมาจากกระดาษก่อนจะสั่งการกับฮอลี่“เอาข้อมูลของบุรุษที่ชื่อไคเลอร์มาให้ข้าหน่อยสิ คนที่มีชื่อว่าไคเลอร์ทุกคนของจักรวรรดิแห่งนี้”ฮอลี่พยักหน้า“รับทราบค่ะนายท่าน ข้าจะหาข้อมูลของชายที่ชื่อว่าไคเลอร์มาให้ท่านแบบไม่ให้ตกหล่นเลยแม้แต่คนเดียว”แกสทอนมองท่าทีเคร่งเครียดของโลเว
ถึงแม้ว่าลูเซียนจะบอกกล่าวกับเธอว่าไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ แต่การที่เขาพาเธอเข้ามาในงานประมูลโดยการใช้เทเลพอทเข้ามานั้นมันคือเรื่องที่น่าตื่นตาตื่นใจมากทีเดียว“ข้าคิดว่าท่านจะทำบัตรเชิญปลอมมาซะอีก”“จะทำแบบนั้นให้ยุ่งยากทำไมกัน ในเมื่อผลลัพธ์ก็ออกมาเหมือนเดิมคือเราได้เข้ามาอยู่ในงานนี้แล้ว”นาทาเลียอยากจะกรีดร้องดังๆ ออกมาซะเหลือเกิน หากไม่ติดว่าในยามนี้เราทั้งคู่กำลังยืนอยู่ในงานนี้เธอนั่งลงยังที่นั่งที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้ นาทาเลียเลือกที่นั่งที่ไม่ค่อยสะดุดตาสักเท่าไหร่เพราะว่าเธอไม่ได้คิดมาประมูลอะไรทั้งนั้น เธอแค่ต้องการจับตาดูท่าทีของท่านพี่..ทว่าที่นี่คือโรงละครโอเปร่าเก่า เพราะอย่างนั้นจึงมีที่นั่งด้านบนอีกหลายสิบห้องที่ปิดม่านและปิดบังตัวตนเอาไว้ หมายความว่าพี่ชายของเธออาจจะนั่งอยู่ด้านบนและแอบประมูลบางอย่างลับๆ หรือแม้กระทั่งเขาอาจจะคุยงานกับผู้อื่นแบบที่ไม่มีคนเห็น เพราะห้องที่อยู่ชั้นบนไล่ขึ้นไปเป็นขั้นบันไดเช่นนี้ ทำให้เป็นส่วนตัวและสะดวกในการพูดคุยบางอย่างที่ไม่อยากให้มีผู้อื่นรู้“อยากขึ้นไปข้างบนไหม”นาทาเลียพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เธออาจจะแค่สงสัยไปเองก็ได้เพราะอย่างนั้
ลูเซียนตกใจเล็กน้อยที่เขาเห็นหยาดน้ำตาแวววาวรินไหลลงมาจากดวงตาของนาทาเลียที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ เขา เขาไม่มั่นใจว่าเธอพบเจอกันอะไร แต่เขาก็ยังไม่อยากจะดึงจิตวิญญาณของเธอกลับมา เพราะในบางทีเธออาจจะกำลังพบเจอเรื่องราวที่ทำให้ตัวเองรับรู้ถึงเบื้องลึกเบื้องหลังของพี่ชายตัวเอง..อลาโน่ อาโมรี เมื่อไหร่กันนะที่เขาจะได้พบเจอพี่เขยอย่างเป็นทางการ อดใจรอไม่ไหวแล้วละสิ“สิ่งที่กระหม่อมต้องการ คือทำให้นาทาเลียเป็นของพระองค์ให้ได้พ่ะย่ะค่ะ ทำให้นางกลับมาหากระหม่อมที่อาโมรีไม่ได้อีก..”ข้อแลกเปลี่ยนกับสุราต้องคำสาปของแกรนด์ดยุคดูเหมือนจะแปลกมากทีเดียวในความคิดของโอเว่น“แกรนด์ดยุคต้องการแค่นั้น?”ชั่วขณะหนึ่งความเศร้าหมองปรากฏให้เห็นในดวงตาของอลาโน่“พ่ะย่ะค่ะ แค่นั้นก็พอ แค่ให้น้องสาวของกระหม่อมได้นั่งในตำแหน่งของจักรพรรดินี”โอเวนพยักหน้า“เช่นนั้นก็หมายความว่าความคิดของเราทั้งคู่มันตรงกัน ข้ารัก นาทาเลียจากใจจริง และข้าจะดูแลนางให้ดี แกรนด์ดยุคไม่ต้องเป็นห่วง”เมื่อกล่าวจบโอเว่นก็เดินออกไปจากห้องนี้พร้อมกับสุราต้องคำสาป ส่วนอลาโน่ เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ด้วยท่าทีหมดแรงก่อนจะยกแขนขึ้นมาก่ายหน้าผากเ
กว่านาทาเลียจะลืมตาตื่นขึ้นมาก็เป็นในช่วงเย็นของอีกวัน เธอลุกขึ้นมานั่งบนเตียงพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆห้องนี้แต่ก็ไม่พบลูเซียนเลย นาทาเลียลุกขึ้นเพื่อเดินไปล้างหน้าล้างตา เธอแค่นหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นสภาพใบหน้าของตัวเองในกระจกเงาที่สะท้อนออกมา ดวงตาแดงก่ำที่ผ่านการร้องไห้ออกมาอย่างหนัก..ดูไม่ดีเท่าไหร่เลยเธอไม่รู้ว่าลูเซียนออกไปไหน แต่เขาน่าจะมีธุระของเขานั่นแหละ นาทาเลียนั่งลงที่โซฟา เธอรินน้ำชาในกาใส่ถ้วยเล็กๆก่อนจะยกขึ้นมาดื่ม คิดไม่ผิดเลยจริงๆที่เธอตามพี่ชายไปที่ลานประมูล เพราะอย่างนั้นเธอถึงได้ตาสว่างเรื่องของนาทาเลียในอดีต อีกทั้งสุราต้องคำสาปขวดนั้นหากเดาไม่ผิดเขาจะต้องใช้มันกับเธออย่างแน่นอน เช่นนั้นก็จะต้องหาทางรับมือกับคนสารเลวอย่างโอเว่นเอาไว้"ไม่เจอกันนานเลยนะครับ..ท่านหญิง"โลเวลปีนเข้ามาทางหน้าต่าง เขากระโดดเข้ามาหานาทาเลียในทันทีก่อนจะสวมกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน"คิดถึง..จังเลยครับ แล้วไอ้สารเลวคนไหนมันทำให้ท่านหญิงของข้ามีสภาพเช่นนี้กัน?"เธอตกใจจนตาค้าง ทั้งๆที่เธอปลอมตัวอยู่ด้วยพลังเวทของลูเซียนแต่แล้วทำไม โลเวลถึงจำเธอได้กันล่ะ? เธอยื่นมือไปกอดเอวของเขาเอาไว้แน
เมื่อลูเซียนกลับมาที่ห้องของโรงแรมเขากลับไม่พบเจอใครเลยสักคนเดียว เขาตกใจเล็กน้อยที่อยู่ๆนาทาเลียก็หายไป เขากำลังจะวิ่งออกไปเพื่อตามหาเธอที่ด้านหน้าโรงแรมที่พัก ในระหว่างที่เขากำลังวิ่งตามหาเธอแสงสีทองก็ส่องสว่างอยู่บนแหวนที่เขาสวม นั่นหมายความว่านาทาเลียอยู่ในมิติเวทของเขาลูเซียนถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนที่เขาจะสัมผัสที่แหวนเบาๆเพื่อเข้าไปหาเธอในมิติเวท ที่นี่แตกต่างจากในมิติเวทที่เธอและเขาเคยอยู่ด้วยกันอย่างสิ้นเชิง ทะเลสาบอย่างนั้นหรือ?"นาทาเลีย.."เขาพบเจอนาทาเลียนั่งอยู่กับบุรุษผู้หนึ่งที่ดูคุ้นตา..หมอนี่คือคนที่มาป้วนเปี้ยนหน้าห้องเมื่อตอนบ่ายนี่"ลูเซียน มานี่สิ..ข้าจะแนะนำให้ท่านรู้จักกับโลเวล"นี่คือบุรุษที่นาทาเลียกล่าวถึงให้เขาฟังบ่อยๆสินะ โลเวล บาทาซาร์"ยินดีที่ได้รู้จักครับท่านเจ้าของหอคอย"โลเวลลุกขึ้นมาแล้วก้มหน้าลงเพื่อเป็นฝ่ายทักทายก่อน อย่างที่เขาคิดเอาไว้จริงๆว่าออร่าพลังเวทของชายผู้นี้นั้นไม่ธรรมดาเลย ที่ไหนได้นี่คือจอมเวทกูเรียนในตำนาน เจ้าของหอคอยเวทผู้ยิ่งใหญ่"อืม..นาทาเลียพูดถึงเจ้าให้ข้าฟังบ่อยๆ แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่านางคือนาทาเลีย"ไม่บ่อยนักที่จะมีคนที่ส
“แกรนด์ดยุคอาโมรีและท่านหญิงอาโมรีมาถึงแล้วครับ..”แน่นอนว่าเมื่อเสียงประกาศจบลงชนชั้นสูงทุกคนต่างพยายามเบียดเสียดกันเข้ามาเพื่อมองหน้าของสองพี่น้องที่งดงามประดุจรูปปั้นในวิหารศักดิ์สิทธิ์ตระกูลอาโมรีนั้นขึ้นชื่อเรื่องเลือดบริสุทธิ์ เป็นตระกูลที่สืบเชื้อสายมาจากองค์จักรพรรดิองค์ก่อน แต่ทว่าท่านแกรนด์ดยุครุ่นก่อนปฏิเสธที่จะครองราชย์ ตำแหน่งองค์จักรพรรดิจึงถูกส่งต่อและมอบให้ตระกูลเบลซ ตระกูลดยุคซึ่งเป็นผู้ทำสงครามชนะแทนตระกูลเบลซสถาปนาราชวงศ์ขึ้นมาใหม่และยังคงให้เกียรติตระกูลอาโมรีเสมอเพราะอย่างนั้นในเมื่อแม้แต่องค์จักรพรรดิยังคงให้เกียรติและเคารพ ชนชั้นสูงทั่วจักรวรรดิจึงไม่มีใครที่กล้าคิดจะมีเรื่องกับคนในตระกูลอาโมรีเลยพอฟังถึงตรงนี้ทุกคนอาจจะนึกอิจฉาท่านหญิงอาโมรีกันเป็นแถวๆ เพราะว่านางมีพี่ชายที่ตามใจนางยิ่งและเพราะเป็นอาโมรีจึงไม่มีใครสักคนที่กล้าจะขัดใจ“นาทาเลีย สีหน้าของเจ้าไม่สู้ดีเลย ให้พี่พากลับดีหรือไม่”ฉันส่งยิ้มให้กับพี่ชายที่ไม่ว่ามองกี่ครั้งก็รู้สึกเหมือนกับว่าดวงตาฉันมันจะบอด เพราะความหล่อเหลาที่เจิดจรัสของพี่ชายมันช่างจ้าซะเหลือเกิน“ไม่ค่ะ ข้าไม่เป็นอะไรทั้งนั้น”
ซีลินยกมือขึ้นมาลูบแก้มของตัวเบาๆ เธอมิได้รู้สึกโกรธเคืองสตรีงดงามเบื้องหน้าเลยแม้แต่น้อย เธอก้มหน้าลงเพื่อเป็นการบอกลาก่อนจะหันหลังเดินจากไป ทิ้งท้ายเอาไว้เพียงรอยยิ้มและแววตาที่อ่อนโยนซึ่งมันบาดลึกลงไปในหัวใจของนาทาเลียได้อย่างชัดเจนนาทาเลียก้มมองมือของตัวเอง แน่นอนว่ามันยังเจ็บ ยังมีร่องรอยแดงเนื่องจากมันพึ่งจะฟาดลงไปบนใบหน้าของซีลิน หน้าต่างสีแดงนั้นหายไปไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่เลยนอกจากความเจ็บของเธอที่ฉายชัดขึ้นมาชีวิตเช่นนี้ดีแล้วอย่างนั้นหรือ? ต้องทำตามคำสั่งพวกนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ คำถามนั้นเธอเคยได้คำตอบมาแล้วครั้งหนึ่งเพราะเธอคิดว่าอย่างไรเสีย นี่ก็คือเกม..และหากว่าเธอลองตายไป เธออาจจะได้กลับไปยังโลกที่เคยอยู่แต่ทว่าเมื่อนาทาเลียตาย เธอกลับเข้ามาในร่างของตัวเองอีกครั้ง..พร้อมกับหน้าต่างคำสั่งว่าเธอเหลืออีก 9 ชีวิต นั่นหมายความว่าเธอจะสามารถตายได้อีก9ครั้งรึเปล่านะครั้งเดียวก็เจ็บปวดแทบบ้าแล้วไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามเธอไม่คิดที่จะลองตายอีกครั้งแล้ว เพราะอย่างนั้นเธอจะต้องตามหาวิธีที่จะหลุดพ้นจากหน้าต่างข้อความพวกนี้อย่างน้อยก็เพื่อจะได้ใช้ชีวิตที่เป็นของเธออย่างแท้จริง.
ข้อที่1. นาทาเลียจะต้องใช้แส้ฟาดไปที่ก้นอันเปลือยเปล่าของพ่อบ้านแกสทอน...เพียงข้อแรก ภารกิจเพื่ออิสระของเธอเพียงข้อแรกก็ทำให้นาทาเลียถึงกับกุมขมับ หากภารกิจนั้นระบุว่า ให้เธอใช้แส้ฟาดลงไปบนก้นของแกสทอน เธอยังจะทำได้ง่ายดายเสียกว่าเพราะว่าแกสทอนคือพ่อบ้านของอาโมรี เขาคือลูกชายเพียงคนเดียวของท่านเคาน์ผู้ล่วงลับ ท่านพี่รับเขาเข้ามาที่อาโมรีและส่งมอบตำแหน่งของพ่อบ้านให้เขาแกสทอนคือชายอายุสามสิบสามที่มีใบหน้าที่หล่อเหลาและชวนมอง เขาเหมาะสมกับการเป็นท่านเคาน์หรือว่าเป็นขุนนางมากกว่าที่จะเป็นพ่อบ้าน แต่ถึงอย่างนั้นการเป็นพ่อบ้านของอาโมรีนั้นทำให้เขามีอำนาจมากกว่าขุนนางบางคนเสียอีก ตามเนื้อเรื่องแล้วนาทาเลียและแกสทอนนั้นรู้จักกันตั้งแต่เด็ก เขาดูแลเธอมาตลอดในฐานะของพ่อบ้านเรื่องทุกเรื่องของนาทาเลียล้วนแล้วแต่ผ่านสายตาของเขามาทั้งสิ้นแต่..ความสัมพันธ์ของนาทาเลียและแกสทอนไม่ได้ดีขนาดนั้นเพราะว่าครั้งหนึ่งนาทาเลียเคย..คิดจะจับแกสทอนมาเป็นชายบำเรอ และนั่นคือครั้งแรกและครั้งเดียวที่ท่านพี่อลาโนออกหน้าช่วยเหลือเขา เป็นครั้งแรกที่พี่ชายของนาทาเลียขัดใจนาง ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาแกสทอนก็หาทางหลีกเลี่
เมื่อลูเซียนกลับมาที่ห้องของโรงแรมเขากลับไม่พบเจอใครเลยสักคนเดียว เขาตกใจเล็กน้อยที่อยู่ๆนาทาเลียก็หายไป เขากำลังจะวิ่งออกไปเพื่อตามหาเธอที่ด้านหน้าโรงแรมที่พัก ในระหว่างที่เขากำลังวิ่งตามหาเธอแสงสีทองก็ส่องสว่างอยู่บนแหวนที่เขาสวม นั่นหมายความว่านาทาเลียอยู่ในมิติเวทของเขาลูเซียนถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนที่เขาจะสัมผัสที่แหวนเบาๆเพื่อเข้าไปหาเธอในมิติเวท ที่นี่แตกต่างจากในมิติเวทที่เธอและเขาเคยอยู่ด้วยกันอย่างสิ้นเชิง ทะเลสาบอย่างนั้นหรือ?"นาทาเลีย.."เขาพบเจอนาทาเลียนั่งอยู่กับบุรุษผู้หนึ่งที่ดูคุ้นตา..หมอนี่คือคนที่มาป้วนเปี้ยนหน้าห้องเมื่อตอนบ่ายนี่"ลูเซียน มานี่สิ..ข้าจะแนะนำให้ท่านรู้จักกับโลเวล"นี่คือบุรุษที่นาทาเลียกล่าวถึงให้เขาฟังบ่อยๆสินะ โลเวล บาทาซาร์"ยินดีที่ได้รู้จักครับท่านเจ้าของหอคอย"โลเวลลุกขึ้นมาแล้วก้มหน้าลงเพื่อเป็นฝ่ายทักทายก่อน อย่างที่เขาคิดเอาไว้จริงๆว่าออร่าพลังเวทของชายผู้นี้นั้นไม่ธรรมดาเลย ที่ไหนได้นี่คือจอมเวทกูเรียนในตำนาน เจ้าของหอคอยเวทผู้ยิ่งใหญ่"อืม..นาทาเลียพูดถึงเจ้าให้ข้าฟังบ่อยๆ แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่านางคือนาทาเลีย"ไม่บ่อยนักที่จะมีคนที่ส
กว่านาทาเลียจะลืมตาตื่นขึ้นมาก็เป็นในช่วงเย็นของอีกวัน เธอลุกขึ้นมานั่งบนเตียงพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆห้องนี้แต่ก็ไม่พบลูเซียนเลย นาทาเลียลุกขึ้นเพื่อเดินไปล้างหน้าล้างตา เธอแค่นหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นสภาพใบหน้าของตัวเองในกระจกเงาที่สะท้อนออกมา ดวงตาแดงก่ำที่ผ่านการร้องไห้ออกมาอย่างหนัก..ดูไม่ดีเท่าไหร่เลยเธอไม่รู้ว่าลูเซียนออกไปไหน แต่เขาน่าจะมีธุระของเขานั่นแหละ นาทาเลียนั่งลงที่โซฟา เธอรินน้ำชาในกาใส่ถ้วยเล็กๆก่อนจะยกขึ้นมาดื่ม คิดไม่ผิดเลยจริงๆที่เธอตามพี่ชายไปที่ลานประมูล เพราะอย่างนั้นเธอถึงได้ตาสว่างเรื่องของนาทาเลียในอดีต อีกทั้งสุราต้องคำสาปขวดนั้นหากเดาไม่ผิดเขาจะต้องใช้มันกับเธออย่างแน่นอน เช่นนั้นก็จะต้องหาทางรับมือกับคนสารเลวอย่างโอเว่นเอาไว้"ไม่เจอกันนานเลยนะครับ..ท่านหญิง"โลเวลปีนเข้ามาทางหน้าต่าง เขากระโดดเข้ามาหานาทาเลียในทันทีก่อนจะสวมกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน"คิดถึง..จังเลยครับ แล้วไอ้สารเลวคนไหนมันทำให้ท่านหญิงของข้ามีสภาพเช่นนี้กัน?"เธอตกใจจนตาค้าง ทั้งๆที่เธอปลอมตัวอยู่ด้วยพลังเวทของลูเซียนแต่แล้วทำไม โลเวลถึงจำเธอได้กันล่ะ? เธอยื่นมือไปกอดเอวของเขาเอาไว้แน
ลูเซียนตกใจเล็กน้อยที่เขาเห็นหยาดน้ำตาแวววาวรินไหลลงมาจากดวงตาของนาทาเลียที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ เขา เขาไม่มั่นใจว่าเธอพบเจอกันอะไร แต่เขาก็ยังไม่อยากจะดึงจิตวิญญาณของเธอกลับมา เพราะในบางทีเธออาจจะกำลังพบเจอเรื่องราวที่ทำให้ตัวเองรับรู้ถึงเบื้องลึกเบื้องหลังของพี่ชายตัวเอง..อลาโน่ อาโมรี เมื่อไหร่กันนะที่เขาจะได้พบเจอพี่เขยอย่างเป็นทางการ อดใจรอไม่ไหวแล้วละสิ“สิ่งที่กระหม่อมต้องการ คือทำให้นาทาเลียเป็นของพระองค์ให้ได้พ่ะย่ะค่ะ ทำให้นางกลับมาหากระหม่อมที่อาโมรีไม่ได้อีก..”ข้อแลกเปลี่ยนกับสุราต้องคำสาปของแกรนด์ดยุคดูเหมือนจะแปลกมากทีเดียวในความคิดของโอเว่น“แกรนด์ดยุคต้องการแค่นั้น?”ชั่วขณะหนึ่งความเศร้าหมองปรากฏให้เห็นในดวงตาของอลาโน่“พ่ะย่ะค่ะ แค่นั้นก็พอ แค่ให้น้องสาวของกระหม่อมได้นั่งในตำแหน่งของจักรพรรดินี”โอเวนพยักหน้า“เช่นนั้นก็หมายความว่าความคิดของเราทั้งคู่มันตรงกัน ข้ารัก นาทาเลียจากใจจริง และข้าจะดูแลนางให้ดี แกรนด์ดยุคไม่ต้องเป็นห่วง”เมื่อกล่าวจบโอเว่นก็เดินออกไปจากห้องนี้พร้อมกับสุราต้องคำสาป ส่วนอลาโน่ เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ด้วยท่าทีหมดแรงก่อนจะยกแขนขึ้นมาก่ายหน้าผากเ
ถึงแม้ว่าลูเซียนจะบอกกล่าวกับเธอว่าไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ แต่การที่เขาพาเธอเข้ามาในงานประมูลโดยการใช้เทเลพอทเข้ามานั้นมันคือเรื่องที่น่าตื่นตาตื่นใจมากทีเดียว“ข้าคิดว่าท่านจะทำบัตรเชิญปลอมมาซะอีก”“จะทำแบบนั้นให้ยุ่งยากทำไมกัน ในเมื่อผลลัพธ์ก็ออกมาเหมือนเดิมคือเราได้เข้ามาอยู่ในงานนี้แล้ว”นาทาเลียอยากจะกรีดร้องดังๆ ออกมาซะเหลือเกิน หากไม่ติดว่าในยามนี้เราทั้งคู่กำลังยืนอยู่ในงานนี้เธอนั่งลงยังที่นั่งที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้ นาทาเลียเลือกที่นั่งที่ไม่ค่อยสะดุดตาสักเท่าไหร่เพราะว่าเธอไม่ได้คิดมาประมูลอะไรทั้งนั้น เธอแค่ต้องการจับตาดูท่าทีของท่านพี่..ทว่าที่นี่คือโรงละครโอเปร่าเก่า เพราะอย่างนั้นจึงมีที่นั่งด้านบนอีกหลายสิบห้องที่ปิดม่านและปิดบังตัวตนเอาไว้ หมายความว่าพี่ชายของเธออาจจะนั่งอยู่ด้านบนและแอบประมูลบางอย่างลับๆ หรือแม้กระทั่งเขาอาจจะคุยงานกับผู้อื่นแบบที่ไม่มีคนเห็น เพราะห้องที่อยู่ชั้นบนไล่ขึ้นไปเป็นขั้นบันไดเช่นนี้ ทำให้เป็นส่วนตัวและสะดวกในการพูดคุยบางอย่างที่ไม่อยากให้มีผู้อื่นรู้“อยากขึ้นไปข้างบนไหม”นาทาเลียพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เธออาจจะแค่สงสัยไปเองก็ได้เพราะอย่างนั้
ดูจากสีหน้าของแกสทอนหลังจากที่เปิดจดหมายในมืออ่าน แสดงว่าท่านหญิงของเขานั้นส่งจดหมายเพื่อบอกว่าท่านหญิงจะกลับมาที่นี่ในเร็วๆ นี้สินะ โลเวลเองก็ไม่รอช้า เขาเปิดจดหมายออกมาอ่านเช่นกัน“โลเวล ขอบคุณในทุกอย่างที่เจ้าให้ความช่วยเหลือข้ามาโดยตลอด เหนื่อยมากเลยใช่ไหมกับการเปิดตัวที่แสนยิ่งใหญ่ในฐานะของเจ้าของกิลล์ข้อมูล อดทนอีกนิดนะ เพราะว่าข้ากำลังจะกลับไปหาเจ้าในเร็ววันนี้ หวังว่าจะได้พบกันในเร็ววันนะโลเวล”ข้างล่างจดหมายท่านหญิงนาทาเลียเขียนชื่อของบุคคลหนึ่งเอาไว้“ฝากเจ้าตามสืบเรื่องของบุรุษที่ชื่อว่า ไคเลอร์ให้ข้าด้วย ข้าไม่มีข้อมูลอะไรให้นอกจากว่าเขาคือบุรุษที่สูงโปร่งและไม่ได้เป็นขุนนาง ข้าเองก็ไม่รู้รายละเอียดของเขาเหมือนกัน เพียงแต่เขาสำคัญมากๆ และเป็นคนที่ข้าจะต้องตามหาให้เจอ”ไคเลอร์ อย่างนั้นหรือ?โลเวลเงยหน้าขึ้นมาจากกระดาษก่อนจะสั่งการกับฮอลี่“เอาข้อมูลของบุรุษที่ชื่อไคเลอร์มาให้ข้าหน่อยสิ คนที่มีชื่อว่าไคเลอร์ทุกคนของจักรวรรดิแห่งนี้”ฮอลี่พยักหน้า“รับทราบค่ะนายท่าน ข้าจะหาข้อมูลของชายที่ชื่อว่าไคเลอร์มาให้ท่านแบบไม่ให้ตกหล่นเลยแม้แต่คนเดียว”แกสทอนมองท่าทีเคร่งเครียดของโลเว
“ข้าต้องการปรับปรุงคฤหาสน์หลังนี้ และให้พวกชาวเมืองทั้งหมดย้ายเข้ามาอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้ในช่วงที่พายุหิมะพัดแรงขึ้น..”สิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดเกินขึ้นในช่วงเช้าของวันที่พายุหิมะพัดผ่านเข้ามาที่ดินแดงทางเหนือ องค์รัชทายาทโอเว่นนั้นทรงตื่นจากบรรทมตั้งแต่เช้า พระองค์เรียกประชุมทหารมากมายเพื่อหารือและแก้ไขปัญหาเกี่ยวกับภัยธรรมชาติที่เกิดขึ้นและนี่คือครั้งแรกที่สายตาของอาเธอร์นั้นมององค์รัชทายาทเปลี่ยนไป เหมือนกับว่าเขามองเห็นประกายไฟในสายพระเนตรของพระองค์ได้อย่างชัดเจน“เรามีเสบียงที่สามารถเลี้ยงคนได้ราวสามร้อยคนในหนึ่งวัน แต่ทว่าประชากรของแดนเหนือรวมกันแล้วมีไม่ถึงสองร้อยคนด้วยซ้ำ เพราะอย่างนั้นหากพาพวกเขามาอยู่ที่นี่เป็นการชั่วคราวจนกว่าพายุหิมะจะสงบลง น่าจะเป็นหาทางออกที่ดีที่สุด”“กระหม่อมเห็นด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงพระปรีชาสามารถยิ่งแล้ว”อาเธอร์กล่าวชมออกมาจากใจจริง“ข้ารู้เซอร์อาเธอร์ เพียงแต่ที่ดินแดนเล็กๆ แห่งนี้จำเป็นที่จะต้องมีเจ้าเมืองเพราะในอีกสามสัปดาห์ข้าจะต้องเดินทางกลับไปที่พระราชวังแล้ว ข้าจึงให้โอกาสพวกเจ้าในการอาสาที่จะอยู่ที่นี่เพื่อเป็นเจ้าเมืองปกครองดูแลดินแดนเหนือ
โอเว่นยืนอยู่บนระเบียงห้อง เขาไม่ควรเปิดหน้าต่างออกมาด้านนอกเลยด้วยซ้ำเพราะดูเหมือนพายุหิมะจะกำลังพัดโหมกระหน่ำ ทว่าดูเหมือนที่ผ่านมาเขาจะทำตัวเช่นนี้อยู่ตลอด..ชอบทำอะไรที่ไม่สมควรทำ ชอบแสดงด้านที่แย่ๆ ของตัวเองออกไป เขาถูกกดดันจากเสด็จพ่อเรื่องของการแต่งงานที่พระชายาของเขาจะต้องเป็นท่านหญิงนาทาเลียเพียงผู้เดียวเท่านั้น และการถูกบังคับปลูกฝังตั้งแต่เด็กเช่นนั้นมันทำให้ภายในใจของเขาแสดงอาการต่อต้านขึ้นมานาทาเลีย อาโมรี สตรีที่งดงามมากที่สุดในจักรวรรดิ เส้นผมสีเงินของนางนั้นทำให้นางโดดเด่นท่ามกลางสตรีมากมายในแวดวงชนชั้นสูง รอยยิ้มบนใบหน้าให้ความรู้สึกเหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์ และ..แววตาสุดแสนจะคาดหวังที่นางมองมาที่เขา แววตาเช่นนั้นมันทำให้โอเว่นรู้สึกสะอิดสะเอียนมากเหลือเกิน นางทำตัวเป็นเจ้าของเขาจะพยายามกันสตรีที่เข้ามาหาเขาให้ไกลออกไป นาทาเลียเริ่มทำตัวแย่มากขึ้นเรื่อยๆยิ่งเขาควงสตรีอื่นมาออกงาน นางก็จะอาละวาดจนไม่สนใจชื่อเสียงของอาโมรีเลย นั่นทำให้โอเว่นในยามนั้นมองท่าทีของนาทาเลียแล้วเขารู้สึกว่ามันสนุก..เขาพยายามทำให้นาทาเลียแสดงด้านแย่ๆ ออกมาเพื่อหวังว่าเสด็จพ่อจะยกเลิกการหมั้
เมื่อลูเซียนพาเธอเข้ามาด้านในบ้านที่เราอยู่ด้วยกันก่อนหน้านี้ นาทาเลียก็หลับตาลงพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อเธอได้กลับมาอยู่ในพื้นที่ปลอดภัยของตัวเอง“ข้าควรจะเริ่มคำถามไหนก่อนดีนาทาเลีย”ในใจของลูเซียนมีคำถามมากมาย เธอไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไร แล้วคุยกับเบลได้เรื่องอะไรบ้าง ไอ้องค์รัชทายาทเวรนั่นทำอะไรเธอบ้างรึเปล่า เขากำลังโกรธและสับสนจนอยากจะระเบิดพลังออกมาให้รู้แล้วรู้รอดไปนาทาเลียเอื้อมมือโอบรอบคอเขาส่วนลูเซียนก็เอามือตระกองกอดเอวเธอไว้ เขาก้มหน้าลงมาเล็กน้อยเพื่อให้หน้าผากของเราแนบชิดกัน..“ท่านช่วยสร้างมิติเวทมนตร์ขึ้นมาได้ไหมคะ”เท่าที่ฟังจากเบล ไคเลอร์ (ผู้สร้างเกมนี้) จะไม่สามารถควบคุมเธอและฟังความคิดของเธอได้ในมิติเวทมนตร์ลูเซียนไม่ได้ถามหาเหตุผลของการร้องขอนั้น เมื่อเธอบอกความต้องการออกมา หน้าที่ของเขาคือทำตามความต้องการของนาทาเลียเท่านั้น เขาวาดมือออกมาในอากาศก่อนจะอุ้มเธอเดินเข้าไปในประตูโปร่งแสงสีทองมิติเวทมนตร์ของลูเซียนนั้นแตกต่างจากมิติเวทมนตร์ของเบลอย่างสิ้นเชิง แต่ก็ปฏิเสธถึงพลังเวทที่แข็งแกร่งของเบลไม่ได้เลยเธอคิดว่าเบลเองก็อาจจะเป็นนางร้ายเหมือนกันกับเธอซะอี
โอเวนจมอยู่กับความคิดมากมายเพียงลำพัง เธอถามเขาออกมาด้วยใบหน้าที่เย็นชาประดุจน้ำแข็ง บอกตามตรงว่าเขาไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองทำอะไรผิดหนักหนา เธอถึงได้เกลียดชังเขามากขนาดนี้“ข้า..ต้องการเจ้ามากนะเทียร์”นาทาเลียรู้สึกเหนื่อยล้ามากเหลือเกิน เพราะโอเวนทำเหมือนกับว่าเธอกำลังพูดคุยอยู่กับก้อนหินยังไงอย่างงั้นเลย เขาพูดไม่รู้เรื่องหรือว่าตั้งใจไม่ฟังคำพูดของเธอก็ไม่รู้“ต่อให้บนโลกใบนี้เหลือเจ้าที่เป็นบุรุษอยู่แค่คนเดียว ข้ายอมตายเสียยังจะดีกว่าไปเป็นคนรักของเจ้า..เลิกหลงตัวเองแล้วมองที่ความเป็นจริงหน่อยเถิด เจ้าคือองค์รัชทายาทและมีสตรีมากมายที่ตบเท้ากันเดินเข้าหาเจ้า นั่นแหละโอเวน สตรีที่เจ้าควรจะไปหาความรักคือสตรีพวกนั้นไม่ใช่ข้า เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้เพราะข้าไม่ได้รักเจ้า”“เทียร์ ทุกเรื่องที่ข้าต้องการมันจะต้องเป็นไปได้ เจ้าลืมไปแล้วงั้นเหรอว่าข้าเป็นใคร หากอยากจะหลุดพ้นจากข้า เจ้าก็ฆ่าข้าซะสิ..อึ่ก”ดาบที่แหลมคอจ่ออยู่บนคอของโอเว่น“อ่า..แบบนั้นเองสินะ ข้ากำลังคิดหาทางพาคนรักของข้าไปจากองค์รัชทายาทอยู่พอดีเลย หากรู้ว่าการสังหารท่านแล้วจะพานาทาเลียออกไปจากที่นี่ได้ง่ายๆ ข้าคงจะท