1.ระบบเฮงซวย

“แกรนด์ดยุคอาโมรีและท่านหญิงอาโมรีมาถึงแล้วครับ..”

แน่นอนว่าเมื่อเสียงประกาศจบลงชนชั้นสูงทุกคนต่างพยายามเบียดเสียดกันเข้ามาเพื่อมองหน้าของสองพี่น้องที่งดงามประดุจรูปปั้นในวิหารศักดิ์สิทธิ์

ตระกูลอาโมรีนั้นขึ้นชื่อเรื่องเลือดบริสุทธิ์ เป็นตระกูลที่สืบเชื้อสายมาจากองค์จักรพรรดิองค์ก่อน แต่ทว่าท่านแกรนด์ดยุครุ่นก่อนปฏิเสธที่จะครองราชย์ ตำแหน่งองค์จักรพรรดิจึงถูกส่งต่อและมอบให้ตระกูลเบลซ ตระกูลดยุคซึ่งเป็นผู้ทำสงครามชนะแทน

ตระกูลเบลซสถาปนาราชวงศ์ขึ้นมาใหม่และยังคงให้เกียรติตระกูลอาโมรีเสมอ

เพราะอย่างนั้นในเมื่อแม้แต่องค์จักรพรรดิยังคงให้เกียรติและเคารพ ชนชั้นสูงทั่วจักรวรรดิจึงไม่มีใครที่กล้าคิดจะมีเรื่องกับคนในตระกูลอาโมรีเลย

พอฟังถึงตรงนี้ทุกคนอาจจะนึกอิจฉาท่านหญิงอาโมรีกันเป็นแถวๆ เพราะว่านางมีพี่ชายที่ตามใจนางยิ่งและเพราะเป็นอาโมรีจึงไม่มีใครสักคนที่กล้าจะขัดใจ

“นาทาเลีย สีหน้าของเจ้าไม่สู้ดีเลย ให้พี่พากลับดีหรือไม่”

ฉันส่งยิ้มให้กับพี่ชายที่ไม่ว่ามองกี่ครั้งก็รู้สึกเหมือนกับว่าดวงตาฉันมันจะบอด เพราะความหล่อเหลาที่เจิดจรัสของพี่ชายมันช่างจ้าซะเหลือเกิน

“ไม่ค่ะ ข้าไม่เป็นอะไรทั้งนั้น”

ราวหนึ่งเดือนแล้วที่ฉันเข้ามาอยู่ในร่างของนาทาเลีย และ..มันคือฝันร้ายที่ไม่อาจนอนหลับสนิทได้เลยสักวัน

ภารกิจของนาทาเลีย เดินเข้าไปหาเรื่องกับเลดี้ที่กำลังควงอยู่กับองค์รัชทายาท..

หน้าต่างของเกมมันผุดขึ้นมาอีกแล้ว และ..ฉันเคยไม่ทำอยู่ครั้งหนึ่ง ไม่ทำตามหน้าต่างคำสั่งของเกม ผลของการขัดคำสั่งมันคือร่างกายนี้จะสูญเสียการควบคุมไปเลยหนึ่งวันเต็มๆ ฉันสามารถมองเห็นทุกอย่างเหมือนเดิมแต่..ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ได้แต่มองระบบเฮงซวยพวกนั้นที่เข้ามายึดร่างของฉัน แล้วเอาร่างของนาทาเลียไปกระทำการอันชั่วช้าตามแบบฉบับของตัวร้ายในเกมนี้

เพราะอย่างนั้นฉันถึงได้ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะไม่ขัดคำสั่งของหน้าต่างเกมบ้าๆ นี่อีก ฉันจะทำตามคำสั่งถึงจะเป็นการทำตามที่ไม่เต็มใจก็เถอะ

นาทาเลียหยิบพัดขึ้นมาปิดบังใบหน้าครึ่งล่าง เธอเดินเข้าไปหาองค์รัชทายาทโอเวนที่กำลังควงสตรีผู้หนึ่งเอาไว้

“ไม่มีผู้ใดบอกกับพระองค์หรือเพคะว่าวันนี้พระองค์จะต้องรอเข้างานเลี้ยงพร้อมหม่อมฉัน”

โอเวนคือองค์รัชทายาทเจ้าสำราญ เขาชื่นชอบสตรีเป็นอย่างมากโดยเฉพาะสตรีที่งดงาม ทว่าถึงแม้สตรีที่เขาเคยร่วมหลับนอนมาทั้งชีวิตจะงดงามไม่ได้ครึ่งของสตรีที่ยืนอยู่เบื้องหน้าแต่โอเวนก็ไม่คิดชายตาแลหญิงชั่วช้าเช่นนาทาเลีย

“ทำไมข้าถึงจะต้องเข้างานพร้อมเจ้ากันนาทาเลีย ข้ามีเลดี้เจมม่าที่มาพร้อมกับข้าแล้ว เหตุใดเจ้าถึงได้ทำตัวหน้าด้านหน้าทนอยู่ได้นะ"

แล้วใครมันจะอยากทำตัวหน้าด้านแบบนั้นกันวะ นี่ถ้าหากไม่มีหน้าต่างระบบบ้าๆ นี่มาคอยควบคุมเธอ มีหรือที่เธอจะมาทำตัวทุเรศๆ อะไรแบบนี้

คนที่มีดีแค่หน้าตาอย่างองค์รัชทายาทโอเวนเธอไม่คิดมองหรอก

นาทาเลียเหลือบมองคำสั่งที่ค่อยๆ จางหายไปนั่นหมายความว่า..ภารกิจของเธอในวันนี้สิ้นสุดลงแล้ว

เห็นไหมมันจะง่ายมากกว่าหากว่าเธอยินยอมทำตามคำสั่งโดยดี นาทาเลียปรายตามองหน้าของโอเวนก่อนที่เธอจะเดินจากมา ทิ้งให้องค์รัชทายาทโอเว่นยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางมึนงง

“เป็นอะไรของนางกันนะ ทำไมวันนี้ถึงได้ยอมง่ายๆ กันล่ะ ปกติจะต้องโวยวายมากกว่านี้สิ”

“ฝ่าบาทอย่าสนใจเรื่องของเลดี้อาโมรีเลยเพคะ มาสนใจเรื่องของหม่อมฉันเถอะน่า..มิใช่ว่าในยามนี้เราควรจะไปที่อื่นที่ไม่ใช่งานเลี้ยงบ้าๆ นี่ด้วยกัน ในที่ที่มีเพียงแค่เราสองคนเท่านั้นหรือเพคะ”

..................

“วันนี้ท่านใจเย็นมากกว่าปกตินะคะ”

นาทาเลียหลบมานั่งในสวนและเป็นเช่นนี้แทบจะทุกงานเลี้ยง เพราะเธอจะได้พบเจอกับซีลิน เลดี้ตระกูลเล็กๆ ที่ยังไม่พร้อมจะแต่งงาน นางชอบมาหลบผู้คนอยู่ที่สวนแห่งนี้เหมือนกัน

“ปกติแล้วข้าชอบอาละวาดงั้นเหรอ?”

ซีลินหัวเราะเบาๆ

“ก็ไม่เชิงว่าเป็นเช่นนั้น แต่ท่านมักจะตามองค์รัชทายาทผู้นั้นไปเรื่อยๆ เดินตาม วิ่งตามเขาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย”

นาทาเลียเหม่อมองออกไปที่ทุ่งดอกไม้ด้านหน้าของห้องโถงงานเลี้ยง ความงดงามของนาทาเลียเรื่องนั้นเธอเห็นมากับตาตัวเอง ครั้งแรกที่ได้เห็นยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามนุษย์นั้นสามารถงดงามได้ถึงเพียงนี้ด้วยอย่างนั้นหรือ เธอคิดว่าเธอโชคดีที่อยู่ในร่างของคนที่สวยขนาดนั้นจน..มีหน้าต่างเกมขึ้นมาเธอถึงได้รู้ว่าการอยู่ในร่างของนาทาเลียมันคือหายนะดีๆ นี่เอง

นาทาเลียรักองค์รัชทายาทโอเวน แต่ชายผู้นั้นไม่เคยสนใจนางเลย เขาเจ้าชู้มากรักแต่กลับหยุดความเจ้าชู้ของตัวเองในทันทีที่พบเจอกับวิตอเรียนางเอกของเกมนี้

อีกสองปีโอเวนจะพบเจอกับวิตอเรียและ..เธออยากจะหาทางยุติหน้าต่างเกมบ้าๆ พวกนี้ที่มันกำลังควบคุมเธออยู่เพราะไม่อย่างนั้น เธอคงจะได้ตายด้วยน้ำมือของผู้ชายในฮาเร็มของนางเอกอย่างแน่นอน

“แต่ข้าชอบท่านหญิงนะคะ ท่านตรงมาตรงไปกับเรื่องหัวใจของตัวเอง..ในขณะที่บางคนเลือกที่จะหลบหนีมัน”

นาทาเลียมองหน้าของซีลิน สตรีผู้นี้อายุไม่ห่างจากนางมากเท่าไหร่นัก และ..ซีลินทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นคนธรรมดาทั่วไป เธอกำลังมีเพื่อนคนหนึ่ง

ริมฝีปากของนาทาเลียมันเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่แสนหวาน

“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ ถึงแม้จะบอกรายละเอียดไม่ได้แต่..ข้าไม่ได้รักชายผู้นั้นหรอก”

“ตึง!!”

หลังจากที่กล่าวคำพูดนั้นจบลงกรอบสีแดงก็เด้งขึ้นมาในทันที

นาทาเลียกล่าวคำต้องห้ามออกมาไม่ได้นะครับ ท่านกล่าวว่าไม่รักองค์รัชทายาทไม่ได้ เพราะอย่างนั้นท่านจะต้องทำภารกิจเพิ่มในวันนี้ นั่นก็คือการตบหน้าของเลดี้ซีลินอย่างแรงเพื่อให้นางลืมเรื่องที่ท่านพูดเมื่อครู่

เธอจ้องมองหน้าต่างสีแดงนั่นด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ แม้แต่จะพูดตามความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองยังไม่สามารถทำได้เลย ไอ้เกมบ้านี่!!

“นับถอยหลังเพื่อการเริ่มภารกิจ ไม่อย่างนั้นระบบจะเข้าควบคุมร่างกายของท่านสองวัน”

อะไรนะ? คราวที่แล้วยังแค่วันเดียวแต่นี่เพิ่มจากเดิมเป็นเท่าตัวงั้นเรอะ แค่วันเดียวเธอก็ทรมานจะตายอยู่แล้ว แต่นี่สองวัน..

“5”

มือของนาทาเลียกำลังสั่นเทาด้วยความลังเลใจ เธอมองหน้าของซีลินด้วยแววตาสั่นระริกไม่แตกต่างจากริมฝีปาก

“4”

“3”

“2”

“เพี๊ยะ!!..”

“เจ้าเป็นใครกันถึงกล้ามาพูดคุยกับข้า..ออกไป!..เดี๋ยวนี้ ไปให้พ้น!!”