บททั้งหมดของ สยบ(รัก)คุณป๋า: บทที่ 31 - บทที่ 40

สัปดาห์ต่อมา...ครืดๆ ~ท่ามกลางความมืดสลัวภายในห้องนอนปรากฏแสงสว่างวาบขึ้นพร้อมแรงสั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่องจากสมาร์ตโฟนที่วางอยู่บนเตียงซึ่งเรียกสติให้เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาทว่าดูอิดโรยไร้ชีวิตชีวาที่นั่งอยู่บนพื้นเย็นเยียบตรงปลายเตียงรีบหันขวับไปมองก่อนจะรับสายด้วยท่าทีลนลาน“เจอวีว่าแล้วใช่มั้ย!” คำแรกที่พ่นออกมาจากริมฝีปากหยักลึกเป็นตัวบ่งบอกว่าเขายังคงรอคอยหญิงสาวอย่างมีความหวังตลอดระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา “วะ ว่าไงนะ” ทวนถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักครั้นรับรู้เรื่องราวน่าตกใจจากภูดิน ขณะเดียวกันก็ผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงด้วยความกระวนกระวายใจ สายตาสอดส่ายมองหากุญแจรถที่ไม่รู้โยนไปไว้ทิศทางไหน กระทั่งเหลือบเห็นสิ่งของที่เขาต้องการก็รีบเดินไปคว้าแล้ววิ่งออกไปจากห้องอย่างรีบเร่งบรรยากาศเงียบสงัดยามดึกจะมีก็แต่เสียงเครื่องยนต์จากรถสปอร์ตคันหรูที่กำลังพุ่งตัวไปตามถนนด้วยความเร็วสูงต่อเนื่อง แต่แล้วเมื่อใกล้ถึงจุดหมายปลายทาง การจราจรกลับเริ่มติดขัดอย่างไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ เนื่องจากมีแท็กซี่คันหนึ่งจอดเสียกลางทาง“แม่งเอ๊ย!” สบถออกมาอย่างหัวเสีย ตอนนี้ภายในอกของเขาร้อนรนไปหมดจนหา

“มึงบ้าป่าว ถ้าท้อง คนที่มีอาการก็ต้องเป็นเจ้าตัวสิ” ถึงแม้คำพูดที่ออกมาจากปากของเพื่อนคนสนิทจะทำให้เขารู้สึกตกใจ แต่ความเคลือบแคลงใจที่มีมากกว่าทำให้ต้องส่ายหน้าปฏิเสธราวกับเป็นเรื่องราวไร้สาระ “มึงไม่เคยได้ยินเหรอ ที่เขาบอกว่าผัวบางคนก็แพ้ท้องแทนเมียได้” ไม่พูดเปล่ายังทำกิริยาท่าทางตื่นเต้นจนออกนอกหน้าราวกับตนเองกำลังจะได้เป็นพ่อคน“โทดที กูไม่เชื่ออะไรแบบนั้น” สีหน้าเริ่มเอือมระอาอย่างไม่ปิดบัง“…”“อีกอย่าง ถ้าเธอท้องจริงๆ คงไม่ตัดสินใจไปจากที่นี่หรอก” รามิลครุ่นคิดถึงความจริงข้อนี้ เขาเชื่อว่าหากเกิดเหตุการณ์แบบนี้คงไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากเลี้ยงลูกเพียงลำพังอย่างแน่นอน“อาจจะไม่รู้ตัวไง หรือไม่ก็ไม่ได้บินไปจริงๆ”ศิลาออกความคิดเห็นด้วยน้ำเสียงจริงจัง สีหน้าบ่งบอกว่ากำลังคิดอะไรบางอย่าง“มึงจะบอกว่าวีว่ายังอยู่เมืองไทย?”“มึงนี่นะ บทจะโง่ก็โง่ดักดาน" “อะไรวะ อยู่ดีๆ ก็ด่า” คนโดนต่อว่าถึงกับนั่งงงงวยและดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่หยุดอยู่แค่นั้นเพราะเริ่มกลอกตามองบนราวกับเหนื่อยหน่ายใจเป็นอย่างมาก“คิดผิดจริงๆ ที่มีเพื่อนแบบมึง”“ด่าเหมือนกูไปเป็นชู้กับเมียมึง”“ถ้าเป็นแบบนั้นกูไม่ใช่แค่

อืม จุ๊บ~สัมผัสริมฝีปากคนเบื้องล่างอย่างนึกมันเขี้ยวเป็นการทิ้งท้าย แม้จะเพียงไม่กี่วินาทีแต่ความหอมหวานยังคงตราตรึงอยู่ในหัว ชวนให้รู้สึกปั่นป่วนพร้อมหัวใจสั่นระรัวจนต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อย่างพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ลมหายใจอุ่นร้อนของทั้งสองประสานเป็นหนึ่งเดียวกัน ชั่วขณะนั้นไม่ต่างกับเวลาได้หยุดนิ่งลง ทว่าก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ คนที่ได้สติรีบผละออกจากอีกฝ่ายโดยการลุกขึ้นนั่งแล้วใช้หลังมือปาดหน้าผากตัวเองลวกๆ เสมือนว่าอุณหภูมิห้องสูงขึ้นอย่างไรอย่างนั้นรอยยิ้มจางค่อยๆ ปรากฏบนใบหน้าจิ้มลิ้มทันทีที่เห็นท่าทางของชายหนุ่ม ก่อนจะพยุงตัวเองลุกขึ้นแล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาซึ่งหันหน้าเข้าหาคนบนเตียงพอดี รามิลที่กลับมาอยู่ในสภาวะปกติเริ่มทำลายความเงียบโดยการเอ่ยถามในสิ่งที่สงสัยมานานด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง“ก่อนหน้านี้ไปอยู่ไหนมา” "เพนต์เฮาส์ของพี่ชายอังเคลค่ะ" ทันทีที่คำตอบนั้นส่งผ่านเข้าสู่โสตประสาทดูเหมือนว่าคนฟังจะชะงักกึกจนเผลออุทานเสียงดัง"ว่าไงนะ!""คุณป๋าฟังวีว่าก่อนค่ะ" หญิงสาวสะดุ้งแล้วรีบยกมือทั้งสองข้างขึ้นเชิงปรามถึงแม้ใบหน้าหล่อเหลาจะฉายชัดถึงความไม่พอใจ แต่กลับร

“อ้ะ!”ทันทีที่เรือนร่างบอบบางซึ่งอยู่ในชุดคลุมสีขาวสะอาดก้าวข้ามธรณีประตูห้องอาบน้ำออกมาก็ถูกใครบางคนเข้ารวบเอวจนปะทะเข้ากับแผงอกแข็งแกร่งโดยไม่ทันได้ตั้งตัว“อื้อ”ริมฝีปากกระจับสีหวานถูกคนเอาแต่ใจฉกฉวยพร้อมสอดแทรกเรียวลิ้นร้อนเข้าไปกวาดต้อนทุกซอกทุกมุมด้วยความหิวกระหายแทบพรากลมหายใจรวมถึงสติสัมปชัญญะของเธอไปพร้อมๆ กันถึงแม้หญิงสาวจะตกใจในคราแรก ทว่าในเวลาต่อมากลับคล้อยตามสัมผัสเหล่านั้นอย่างง่ายดาย ทั้งยังตอบสนองอีกฝ่ายโดยการมอบจูบอันแสนดูดดื่มเสมือนโหยหากันและกันมาเนิ่นนาน“อื้ม”หลายนาทีต่อมาความเร่าร้อนที่มีก็เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความนุ่มนวล ก่อนจะค่อยๆ ละจากริมฝีปากชุ่มฉ่ำอย่างอ้อยอิ่ง“ประจำเดือนหมดแล้วหรือยัง” คำถามของเขาทำเอาสองแก้มใสร้อนผ่าวลามไปถึงใบหูและยิ่งขึ้นสีระเรื่อกว่าเดิมเมื่อคนตัวสูงใช้แขนโอบกระชับเอวบางเข้าหาตัวจนสัมผัสโดนช่วงล่างอันแข็งขืนที่ดุนดันอยู่ภายใต้เนื้อกางเกงยีนของเขา“ไม่ตอบแบบนี้แสดงว่า…อืมม” แววตาวูบหนึ่งของเขาฉายชัดถึงความเสียดาย แต่แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อจังหวะที่ยังพูดไม่ทันจบกลับถูกอีกฝ่ายกดริมฝีปากลงบนปากของเขาแทนคำตอบวันวิวาห์ใช้เรียวแขนโอ

“คุณป้าไม่จำเป็นต้องเรียกหมอมาหรอกค่ะ” คนที่ยืนนิ่งเป็นเวลาหลายวินาทีพยายามรวบรวมความกล้าแล้วเอ่ยออกมาในที่สุดหัวใจดวงน้อยสั่นระรัวหายใจแทบไม่เป็นจังหวะ ขณะเดียวกันมือสองข้างที่กำหูหิ้วถุงไว้ก็เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อเพราะสถานการณ์กดดันที่กำลังเผชิญวันวิวาห์ตัดสินใจจะสารภาพความจริงทุกอย่างออกมา เนื่องจากเล็งเห็นแล้วว่าไม่วันใดวันหนึ่งเรื่องราวโกหกเหล่านี้ย่อมถูกเปิดเผยอยู่ดี“คือที่จริงแล้ววีว่า…” ประโยคช่วงหลังเริ่มขาดหายครั้นเห็นอีกฝ่ายจ้องเขม็งรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อแต่ในจังหวะเดียวกันนั้น...“เกิดอะไรขึ้นครับ!”เสียงทุ้มที่ดังขึ้นทางด้านหลังดูเหมือนว่าจะทำให้หญิงสาวคลายกังวลลงได้บ้างแม้เพียงสักนิดก็ยังดี ก่อนที่เจ้าของน้ำเสียงนั้นจะเดินเข้ามาหยุดยืนขนาบข้างแล้วมองใบหน้าคนทั้งสองสลับกันทว่าหางตาที่เหลือบไปเห็นข้าวของกระจัดกระจายตามพื้น ชายหนุ่มก็พอจะเข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าว่าเกิดอะไรขึ้น และที่เขารีบกลับบ้านก่อนกำหนดเวลาก็เพราะรู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่าง แต่ก็ไม่คิดว่าเรื่องราวที่เพิ่งโกหกไปจะต้องเปิดเผยเร็วขนาดนี้“ผู้หญิงคนนี้ท้องจริงๆ หรือเปล่า” หันไปยิงคำถามใส่ลูกชายขณะเดียวกั