All Chapters of ย้อนชะตากลับมาทวงแค้น: Chapter 31 - Chapter 40

30สนใจนางหรือขอรับ เหลียงฟางหรูตกใจจนตอบไม่ถูกนางอึกอักชั่วครู่ก็คิดข้อแก้ตัวขึ้นมาได้ว่า “ฟางหรูได้ยินต้าซานเรียกคุณชายตอนอยู่โรงเตี้ยมเจ้าค่ะ หากคุณชายไม่มีสิ่งใดอีกฟางหรูขอตัวก่อน ขอบคุณคุณชายที่มาส่ง” นางกล่าวจบก็รีบแหวกม่านเดินออกไป คนฉลาดเช่นเขากับคนโง่เขลาเช่นนาง หากถูกซักไซ้นานเข้ามีหรือนางจะชนะเขาได้“ขอบคุณคุณชาย กลับดี ๆ นะเจ้าคะ” หญิงสาวหันกลับมาบอกลาอีกครั้งก่อนเดินหายเข้าไปในจวนเหลียงพร้อมสาวใช้เสี่ยวโหรว“ไป” เพ่ยซื่อจื่อบอกกับต้าซานน้ำเสียงเคร่งขรึม จากนั้นผินหน้ากลับมานั่งนิ่ง ๆ เช่นเดิม คิดว่าอีกสักสองสามวันจวนนี้คงมีแม่สื่อมาเยือนมาก แม้หัวค่ำจะมีข่าวลือไม่ดีของคุณหนูรองเหลียงแต่เรื่องเพียงเท่านี้ คงไม่ทำให้สตรีผู้นี้เสื่อมเสียไปด้วย“ซื่อจื่อขอรับ กลับวังเลยหรือไม่”“กลับวัง ข้ามีเรื่องต้องพูดคุยกับท่านพ่อเสียหน่อย” เจ้าของใบหน้าราบเรียบกล่าวพลางเอนกายพิงรถม้า หรือเขาเองก็ควรเริ่มทำบางสิ่งเสียที ไม่เช่นนั้นคงไม่รู้ต้องร

32คุณหนูใหญ่ เหลียงฟางหรูบัดนี้ได้ใช้ชีวิตดั่งคุณหนูใหญ่ตระกูลเหลียงแล้ว ผู้เป็นบิดาให้คนไปปล่อยข่าวว่าที่ไม่เคยมีข่าวนางมาก่อน เพราะเดิมทีนางเจ็บป่วยรักษาตัวอยู่ต่างเมืองเมื่อหายแล้วจึงกลับมาที่จวนถีเยว่สือมัวยุ่งอยู่กับการดูแลบุตรสาวที่ยามนี้เอาแต่เก็บตัวในห้องนอน ไม่กล้าสู้หน้าผู้คน นางจึงได้ใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดาทั่วไปเพียงแต่วันนี้ไม่เหมือนเช่นทุกวัน นางถูกตามตัวตั้งแต่เช้าเพื่อให้ตามเหลียงจินฮ่าวเข้าวัง เหลียงจินฮ่าวมีสีหน้าไม่ดีเท่าใดนักไม่รู้ว่าเหตุใดจึงมีราชโองการเรียกเขาและบุตรสาวคนโตให้เข้าวัง“มีสิ่งใดหรือเจ้าคะท่านพ่อ เหตุใดตามลูกเข้าวังไปด้วย”“ข้าเองก็ไม่รู้ ไปถึงก็รู้เองอย่าได้ถามมาก” เหลียงฟางหรูยอบกายแผ่วเบาแล้วนั่งลงในรถม้าที่นั่งริมม่านหน้าต่าง ไม่เอ่ยถามสิ่งใดให้บิดาขุ่นเคืองใจ เพียงมองผ่านนางก็รับรู้ได้แล้วว่าในแววตาบิดามีแต่ความวิตกกังวลนางเองก็กังวลไม่น้อย ไม่รู้ว่าเหตุใดอยู่ ๆ ถูกเรียกเข้าวังไป

34แผนการชั่วร้าย ถีเยว่สือเข้าใจสิ่งที่บุตรสาวบอกกล่าวผ่านสายตา ทั้งสองพานายกองผู้นั้นไปยังศาลาเล็กริมกำแพงบ้านไร้ผู้คน จะได้พูดคุยเรื่องสำคัญกันเสียก่อนยามนี้ผู้คนในจวนต่างพากันรับใช้อยู่เรือนประธาน เรือนด้านข้างเช่นนี้น้อยนักจะมีบ่าวไพร่หากไม่ใช่เพราะถูกเรียก ถีเยว่สือและเหลียงฟางหรงจึงพาถีซานหลิงญาติผู้น้องของถีเยว่สือมาที่แห่งนี้“ท่านพี่มีสิ่งใดให้ข้ารับใช้หรือ” ถีซานหลิงกล่าวกับพี่สาวตนเองขณะยืนอยู่อีกฟากของโต๊ะหินอ่อนอย่างดี ถีซื่อยิ้มบางหันมองบุตรสาวพยักหน้าให้กันจากนั้นกล่าวกับนายกองถีต่อไป"ซานหลิงเจ้าคิดหรือไม่ว่าหากผู้ที่แต่งกับซื่อจื่อเป็นหรงเอ๋อร์ของเรา เจ้าจะก้าวหน้ามากเพียงใด”“ขอเพียงเกี่ยวดองกับตระกูลใหญ่อย่างตระกูลเหลียงได้ ตระกูลถีย่อมได้รับผลนี้ไปด้วย แต่ก็เป็นดังท่านพี่กล่าวหากเป็นหรงเอ๋อร์ต้องดีกว่าเป็นแน่” ไม่ต้องเอ่ยให้มากความผู้คนแบบเดียวกันเพียงสบตาก็เข้าใจกันแล้ว เขารู้ว่าพี่สาวตนเองต้องการพูดสิ่งใด และจะให้ช่ว

36เห็นข้าไร้สมองหรือ เหลียงฟางหรูตะโกนเสียงดัง น้ำเสียงสั่นเครือออกวิ่งมานานจึงรู้สึกเหน็ดเหนื่อย บุรุษชุดดำเหล่านั้นราวกับกำลังหยอกล้อพวกนางดั่งนายพรานกำลังล่ากวางป่าอย่างไรอย่างนั้นท่าทีหยอกเย้า แววตาวาววับ ร่างกายกำยำนั้นนางจำได้ไม่อาจลืม ถีซานหลิงญาติผู้น้องถีเยว่สือเป็นแน่ แท้จริงแผนของสองแม่ลูกต่ำช้านั้นก็เป็นเช่นนี้เองวิ่งนานจนรู้สึกล้าหลังนางตะโกนออกมาซ่านซ่านก็ขาอ่อนล้มลง เหลียงฟางหรูจึงหยุดวิ่งหันกลับมามองบุรุษชุดดำทั้งสอง เดินมายืนอยู่หน้าสาวใช้ตน พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงกร้าวไม่มีความเกรงกลัว“เป็นท่านใช่หรือไม่ถีซานหลิง” หนึ่งในชายชุดดำถึงกับเบิกตากว้าง ไม่รู้ว่าเหตุใดนางจึงรู้ว่าเป็นเขา ทั้งที่สวมอาภรณ์ปิดบังร่างกายและใบหน้าเช่นนี้“ท่านไม่รู้หรือว่าข้ากำลังจะสมรสกับซื่อจื่อจึงทำเช่นนี้ หากซื่อจื่อรู้ว่าถูกท่านหยามเกียรติเพียงนี้ คิดว่าตนเองจะรอดหรือ” อีกฝ่ายมีท่าทางลังเลแต่ยังไม่ยอมพูดสิ่งใด หากเขาได้นางมาครอบครองยังจะมีผู้ใดต

38บทลงโทษ ห้องโถงยกสูงจนเห็นโครงไม้ใต้หลังคา ท้องนภาภายนอกแผ่สีรัตติกาล หญิงสาวเงยหน้ามองผู้เป็นบิดาด้วยสายตาเรียบนิ่ง พวกเจ้าเองก็ควรเจ็บปวดเสียบ้างแต่นี่ยังมิใช่ทั้งหมด“ท่านพ่อ”“เจ้าเป็นอย่างไรบ้างบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่” เหลียงจินฮ่าวรีบเอ่ยถามน้ำเสียงแสนห่วงใย แต่ที่เขาห่วงหาใช่นางเป็นตำแหน่งชายานั่นต่างหากเล่าเพ่ยเลี่ยงหลินแสดงออกชัดเจนว่าต้องการเพียงนาง ยามนี้จึงมีเพียงนางที่สามารถเป็นหมากให้เขาได้ขยายอำนาจตน การจะเสแสร้งห่วงนางไม่เกินความสามารถของคนตระกูลเหลียง“เจ็บบ้างเจ้าค่ะแต่หากไม่ได้ซื่อจื่อเกรงว่าอาจจะตายอยู่กลางป่าแล้ว” นางกล่าวพลางปรายตามองสตรีต่างวัยที่ยืนอยู่ด้านหลัง สีหน้าซีดขาวราวผืนหิมะไร้โลหิตไหลเวียน ก่อนจะถอนสายตากลับมามองผู้เป็นบิดาหญิงสาวไม่กระพริบตาอยู่นานจนดวงตาเริ่มแดงก่ำคล้ายกำลังจะร้องไห้ “ท่านพ่อ ข้ากลัวยิ่งนักไม่รู้เพราะเหตุใดนายกองถีจึงตั้งใจมาทำร้ายข้าเช่นนี้ ซ้ำยังแอบมาดักพบกลางทางไม่