All Chapters of ย้อนชะตากลับมาทวงแค้น: Chapter 11 - Chapter 20

 10 เรื่องเป็นเช่นนี้   “กินสิ หรือยังอยากตายอยู่” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยแกมหยอกล้อทำผู้ฟังขมวดคิ้ว นางกับเขาจะว่ารู้จักก็ไม่รู้จักเหตุใดจึงกล่าวเย้าหยอกนางเช่นนี้ ชั่งใจอยู่สักครู่จึงอ้าปากดื่มยาที่เขาป้อน จากนั้นยื่นมือไปรับถ้วยยามาดื่มเอง “มีอะไรจะถามหรือ” “คุณชายเรื่องวันนั้น” “จำไม่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก วันนั้นเจ้าถูกวางยาปลุกกำหนัดทำให้มีความใคร่ในตัวบุรุษ” เพ่ยเลี่ยงหลินกล่าวราบเรียบ ยังสังเกตท่าทีของนางอยู่เสมอ หลังได้ยินคำพูดเมื่อครู่คิ้วเรียวก็ขมวดกันแน่นสนิท เพราะเหตุใดเล่าเหตุใดนางจึงถูกยาเช่นนั้นได้ ในเมื่อนางไม่ได้แตะต้องสิ่งใดเลย นอกเสียจาก...ชาถ้วยนั้น แต่จะเป็นไปได้อย่างไรกัน “สงสัยผู้ใดหรือไม่” เห็นใบหน้างดงามอยู่ในห้วงความคิดจึงสงสัยว่านางอาจรู้ว่าได้รับยา

 13 คืนให้ข้าเถอะ   ใกล้เข้าสู่สารทฤดูช่างเหมาะแก่การหมักสุราเป็นอย่างยิ่ง เรือนสุราแห่งนี้เดิมทีเพ่ยเลี่ยงหลินใช้สำหรับพักผ่อน และซ้อนเร้นตนเองจากสิ่งวุ่นวาย เขามักใช้เวลาหมักบ่มสุราอยู่ใต้เขาเทียนกวางแห่งนื้ ยามพบเจอสถานที่แห่งนี้ หลังเรือนสุรามีแอ่งน้ำขนาดเล็กรสชาติดี หลังจากนั้นจึงให้คนสร้างเรือนพักผ่อนบดบังแอ่งน้ำนั้นไว้สำหรับหมักสุรา “คุณชาย เตรียมของเสร็จแล้วขอรับ” ต้าซานรายงานผู้เป็นนายขณะอีกฝ่ายนั่งมองม่านหน้าต่างสีน้ำทะเลของเรือนพัก ม่านของทั่วเรือนสุราแห่งนี้เป็นเหลียงฟางหรูที่ใช้เวลาว่างเย็บปักเองทั้งนั้น ที่น่าแปลกใจคือม่านและผ้าทุกผืนลวดมีลวดลายไม่ต่างกันมากนัก ลวดลายทุกผืนล้วนเกี่ยวข้องกับต้นบ๊วย ชายหนุ่มพยักหน้าแล้วหันมองบ่าวคนสนิท จากนั้นจึงเดินตามต้าซานไปยังลานกลางเรือน บริเวณกลางเรือนมีไหสุรา วัตถุดิบอื่นวางเรียงรายอย

 14 ความในใจ   เพ่ยซื่อจื่อโอบอุ้มนางไว้ในอ้อมกอดตรงไปยังห้องพักด้านข้างของเรือนสุรา เดินเชื่องช้าแผ่วเบากลัวจะทำนางตื่น แม้แต่ตอนวางนางลงบนเตียงก็ยังเบามือดุจดั่งขนนกล่องลอยอย่างไรอย่างนั้น “ท่านแม่ ฟางหรูขอไปหาท่านช้าหน่อยได้หรือไม่” หญิงสาวละเมอเพ้อขึ้นมาขณะเขากำลังจัดผ้าห่มให้ สองมือก็คว้าจับท่อนแขนแข็งแรงของเขาเอาไว้แน่นราวกับกลัวมันจะหายไป เพ่ยเลี่ยงหลินนั่งลงบนเตียง ใช้มือปัดปอยผมที่ปกหน้าออกอย่างเบามือ นางกอดแขนเขาไว้แน่นพลางพร่ำเอ่ยถึงมารดาผู้ล่วงลับ แรกเริ่มนึกดีใจอยู่เมื่อคิดได้ว่านางเห็นเขาเป็นมารดา จึงไม่รู้ว่ายามนี้ตนเองควรดีใจหรือไม่ “ท่านแม่ ท่านรู้หรือไม่ว่าคุณชายเพ่ยรู้สึกอย่างไร” ชายหนุ่มหยุดมือซึ่งกำลังแกะแขนนางออกทันใด รอฟังว่านางจะกล่าวสิ่งใดออกมาอีก เสียงพร่าไม่เต็มเสียงยังคงเพ้อต่อไป ราวกับได้ระบายสิ่งนั้นแก่มารดาของตนเอง

 16 คุณหนูแย่แล้ว   “คุณหนูเหตุใดบิดาท่านจึงต้องจับเรากักขังไว้เช่นนี้” นางนั่งชันเข่าฟุบหน้าลงกับท่อนแขนตนเองตั้งแต่ตอนถูกจับขังในโรงเก็บฟืน ได้ยินเสี่ยวไป๋ถามจึงเงยหน้าขึ้นมาตอบ เสียงแผ่วเบาราวกระซิบ “ขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องมาลำบากด้วย” “ลำบากอะไรกันเจ้าคะ หากไม่มารับใช้คุณหนูงานข้ามากมายกว่านี้นัก” เสี่ยวไป๋ก็ยังเป็นเสี่ยวไป๋ นางตอบด้วยความสดใส นางยังเด็กจึงมองทุกสิ่งด้วยความเข้าใจของเด็ก “ไม่ช้าท่านพ่อหายโกรธก็คงปล่อยเราออกไป ข้าจะขอให้ท่านพ่อปล่อยเจ้าออกไป ไม่ต้องห่วง” เมื่อถูกจับได้นางก็ไม่คิดว่าตนเองจะมีโอกาสได้หนีไปเป็นหนที่สองอีกแล้ว มีแต่เพียงต้องถูกบังคับแต่งกับผู้ใดสักคนจึงจะได้ออกจากจวนแห่งนี้ และนางไม่กล้าคิดว่าคนผู้นั้นจะเป็นคุณชายเพ่ย ดวงตางดงามมีม่านน้ำบางเบาเอ่อคลอขึ้นมาเมื่อนึกถึงช่วงที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ภาย

18บุกค่ายเฉิงเชียง ต้าซานกับมู่หรงยังประมือกับทหารหน้าค่าย ยามนี้ท่ามกลางทหารจึงมีเพียงซื่อจื่อยืนอยู่ ปอยผมหลุดร่วงจากมวยผมกลางศีรษะ หน้าอกขยับขึ้นลงอย่างหนัก เขาเดินทางไกลม้าพักแต่คนไม่ เขากระวนกระวายไม่ได้ดื่มกระทั่งน้ำเปล่า“เพ่ยเลี่ยงหลิงเจ้าอยู่ที่ใด ออกมาเดี๋ยวนี้” เพ่ยซื่อจื่อตะโกนก้องเรียกชื่อแม่ทัพประจำค่าย ทหารรอบข้างเริ่มหันมองกันแม้ไม่รู้ว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้าคือผู้ใด แต่ในเมื่ออีกฝ่ายอาจหาญมากถึงกับเอ่ยชื่อแม่ทัยค่ายเฉิงเชียงตรง ๆ เช่นนี้ เขาก็คงมิใช่สามัญชนธรรมดาเป็นแน่ไม่นานม่านกระโจมก็ถูกเลิกขึ้น ร่างสูงโปร่งในชุดเกราะสีดำทมิฬก้าวเท้าออกมาใบหน้าหล่อเหลา แม้จะเรียบเฉยแต่กลับแฝงแววตาขบขันอยู่ไม่น้อย“ข้ายังนึกว่าผู้ใดกันกล้าเอ่ยชื่อข้าตรง ๆ เช่นนี้ ที่แท้ก็เป็นเพ่ยซื่อจื่อ” น้ำเสียงไม่จริงจังกล่าวพร้อมกับเดินมาหยุดยืนตรงหน้า ทหารโดยรอบรีบลดดาบและทวนลง เมื่อรู้ว่าผู้ที่ยืนอยู่กลางวงล้อมคือเพ่ยเลี่ยงหลินซื่อจื่อแห่งแคว้นจิ้ง พี่ชายแท้ ๆ แม้จะต่าง