All Chapters of Promise of love ปฏิญญารัก (ปฏิญญา-เออเนส/เซนส์-น้ำฟ้า): Chapter 21 - Chapter 30

ปฏิญญายืนมองคู่หนุ่มสาวที่นั่งคลอเคลียกันตรงหน้าโดยมีแค่เพียงกระจกใสบางๆ กั้นกลางอย่างกับต้องมนต์สะกด ภายในหัวใจดวงน้อยๆ ของเธอปวดปร่าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อเห็นเออเนสพูดคุย หยอกล้อกับหญิงสาวข้างกายอย่างมีความสุข น้ำตาแห่งความเสียใจก็รินไหลลงมาประดุจเขื่อนแตกดูเหมือนกับสองหนุ่มสาวจะเริ่มรู้สึกผิดสังเกตเมื่อเห็นว่ามีคนคนหนึ่งยืนจ้องมองพวกเขาอยู่ เออเนสปรายสายตามองออกไป เขาเห็นปฏิญญายืนร้องไห้อยู่ด้านนอก แววตาตัดพ้อของเธอส่งมายังเขา แต่เขาก็เลือกที่จะหลบสายตานั้น แล้วไม่ได้แสดงอาการใดๆ ออกมา เขายังคงนิ่งเฉยและพูดคุยกับหญิงสาวข้างกายต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"ฮึกกก .. ฮือออ"ปฏิญญาสะอื้นออกมาอย่างสุดทนกับอาการที่ไม่อนาทรร้อนใจใดๆ ของชายหนุ่ม นี่ใช่ไหมคือธุระสำคัญที่เขาบอก เออเนสเลือกมาหาผู้หญิงคนนี้แทนที่จะอยู่กับเธอ ปฏิญญากำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในอุ้งมือจนรู้สึกเจ็บ แต่เทียบไม่ได้กับความเจ็บในใจของเธอในตอนนี้เด็กสาวหมุนตัวกลับแล้วหันหลังเดินจากไปในทันที เออเนสมองดูคนตัวเล็กเดินหายไปจากกลุ่มผู้คนจนสุดสายตากระเป๋าสะพายใบเล็กและกุญแจรถถูกโยนลงบนเตียงนุ่มทันทีที่กลับมาถึงเพ้นท์เฮา

ปฏิญญาถอดเสื้อเชิ๊ตออกจากตัวของเออเนสแล้วค่อยๆ เอาผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่บิดหมาดๆ เช็ดจากลำคอเรื่อยมาจนถึงอกแกร่ง เด็กสาวแอบมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม ปรากฏว่าเขายังหลับตาอยู่ทำให้เธอลอบถอนหายใจเบาๆ อย่างโล่งอก ถึงแม้ว่าจะเคยมีความสัมพันธ์ทางกายกันมาหลายครั้งแล้ว แต่เธอก็ยังไม่ชินถึงขนาดเช็ดเนื้อตัวให้เขาแบบไม่รู้สึกอะไรเลยได้ผ้าเช็ดตัวผืนนุ่มถูกซักแล้วเช็ดไปตามช่วงอกและลำตัวของขายหนุ่มหลายต่อหลายครั้งจนเธอสัมผัสได้ว่าไข้ของเขาได้ลดลงจนเป็นที่น่าพอใจแล้ว ปฏิญญาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของชายหนุ่มเพื่อหาเสื้อตัวใหม่มาเปลี่ยนให้กับเขา ร่างเล็กค่อยๆ สวมแขนของเสื้อเชิ๊ตแขนสั้นนั้นให้กับเออเนส แล้วจับชายเสื้อของด้านที่เหลือสอดไปยังแผ่นหลังของชายหนุ่มเพื่อจะใส่ให้อีกข้างหนึ่ง แต่เป็นเพราะช่วงไหล่ของเขากว้างมาก ประกอบกับแขนของเธอก็สั้นเสียเหลือเกิน เธอจึงจำเป็นต้องใช้แขนสองข้างเพื่อช่วยในการใส่เสื้อครั้งนี้คนตัวเล็กลุกขึ้นนั่งเพื่อจัดท่าทางใหม่ โดยที่ชายหนุ่มยังคงนอนหลับตานิ่งอยู่เหมือนเดิม ร่างเล็กก้าวขึ้นไปคร่อมส่วนขาของชายหนุ่มแล้วคุกเข่าลง โดยค่อยๆ ขยับตัวเข้าไปชิดร่างแกร่งอย่างช้าๆ จนอ

ปฏิญญาล้มตัวลงบนที่นอนทันทีที่ถึงห้องนอนของตัวเอง ในสมองคิดวนเวียนถึงแต่เรื่องของเออเนสอย่างหาคำตอบไม่ได้ จนบางทีเธอก็นึกโมโหในความด้อยประสบการณ์ของตัวเอง ครั้นจะไปปรึกษาใครก็ไม่ได้อีก"บางทีพี่ก็ทำเหมือนรัก บางทีพี่ก็ทำเหมือนไม่สนใจกันเลย พี่คิดยังไงกับน้องญากันแน่" เธอได้แต่เอ่ยถามกับตัวเองตลอดมา กับคำถามที่เธอต้องการคำตอบแต่กลับไม่กล้าถามกับเขาตรงๆ"น้องญาเจ็บรู้ไหมคะ ถ้าพี่ไม่รัก น้องญาจะได้ตัดใจจากพี่เสียที" ปฏิญญารำพันออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ร่วงรินเช้าวันใหม่อากาศสดใส แต่ปฏิญญากลับไม่สดใสเอาเสียเลย เพราะเมื่อคืนนี้เธอเฝ้าคิดถึงแต่เรื่องเออเนสเกือบทั้งคืน กว่าจะหลับก็เกือบตีสามแล้ว"น้องญาเป็นอะไรลูก ดูหน้าตาไม่สดใสเลยนะ" มัมมาริสาเอ่ยถามขึ้น ในขณะที่เด็กสาวกำลังตักข้าวต้มกุ้งเข้าปาก"นอนหลับไม่ค่อยดีค่ะมัม หลับๆ ตื่นๆ ทั้งคืน แล้วนี่คนอื่นไปไหนหมดคะ ทำไมเหลือแค่หนูกับมัมแค่สองคน" ปฏิญญาเอ่ยถามด้วยความสงสัย"แด๊ดออกไปกับพี่เซนส์ตั้งแต่เช้าแล้วลูก วันนี้มีนัดดูที่ดินที่จะสร้างคอนโดใหม่ ส่วนพี่เออเนสพอหายไข้แล้วก็ขยันเชียว ออกไปทำงานแต่เช้าแล้วล่ะ""เออ..น้องญาลูก หนูตัดสินใจได้หรือย

ขณะที่ปฏิญญากำลังนั่งดื่มคนเดียวเงียบๆ อยู่นั้นเธอสังเกตุเห็นชายหนุ่มรูปหล่อคนหนึ่ง ซึ่งคะเนจากอายุน่าจะมากกว่าเธอราวๆ สี่ห้าปี เขามองมาที่เธออยู่สักพักหนึ่งแล้ว ปฏิญญาเห็นเขาส่งยิ้มมาให้เธอจึงยิ้มตอบกลับไปอย่างมีมิตรไมตรีร่างสูงลุกขึ้นยืนแล้วถือแก้วเครื่องดื่มของเขาเดินตรงมายังบาร์ที่เธอนั่งอยู่"สวัสดีครับ ผมขออนุญาตนั่งด้วยได้ไหมครับ" ชายหนุ่มรูปหล่อเอ่ยถามปฏิญญาเห็นท่าทีที่ไม่น่ามีพิษมีภัยของชายหนุ่มเธอจึงยอมตกลง"เชิญค่ะ" ปฏิญญายิ้มหวานให้ ในขณะที่เขารู้สึกประทับใจในรอยยิ้มของเธอเหลือเกิน"น่ารักจัง" ชายหนุ่มคิดในใจ"ผมชื่อ พอลครับ" เขาแนะนำตัว"ฉันชื่อปฏิญญาค่ะ" หญิงสาวแนะนำตัวเองกลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม"ปฏิญญา .. ชื่อนี้เป็นชื่อภาษาไทย คุณเป็นคนไทยใช่ไหมครับ" พอลถามเธอกลับมาเป็นภาษาไทยด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น"ใช่ค่ะ น้องญาเป็นคนไทย คุณเป็นคนไทยเหรอคะ โชคดีจังเลยค่ะที่ได้เจอคนไทยด้วยกัน" ปฏิญญายิ้มอย่างดีใจ เพราะตั้งแต่มาที่นี่เธอยังไม่รู้จักใครเลย พอมาเจอคนแรกก็เป็นคนไทย เป็นโชคดีของเธอจริงๆ"ผมชื่อนิพิฐพนธ์ครับ แต่คนที่นี่บอกว่าชื่อเรียกยากมาก เขาเลยเรียกว่าพอล จนกลายเป็นชื่อขอ

ปฏิญญาเดินออกจากห้องนอนแล้วตรงมาทางห้องโถงใหญ่เพื่อที่จะออกจากเพนท์เฮาส์ หมับ ฝ่ามือหนาของเออเนสจับแขนเรียวเล็กไว้แล้วดึงเข้าหาตัวเองทันที จนคนตัวเล็กเซถลามาปะทะที่อกแกร่งเต็มแรง ลำแขนแข็งแรงของชายหนุ่มโอบกอดคนตัวเล็กไว้ ร่างเล็กไม่พูดอะไรแต่จ้องมองชายหนุ่มด้วยแววตาที่แข็งกร้าว"ทำไมถึงไม่ยอมรับการดูแลจากฉัน" เออเนสถามห้วนๆ"ฉันคิดว่าเมื่อวานฉันบอกคุณชัดเจนแล้วนะคะคุณเออเนส" ปฏิญญาตอบกลับห้วนๆ พอกัน เออเนสรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงหลายๆ อย่างในตัวของเธอนับตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อวานนี้"เธอโกรธฉันเรื่องเมื่อวาน?" เขาเอ่ยถามทั้งๆ ที่ยังกอดเธออยู่"ฉันจะโกรธคุณทำไม ในเมื่อคุณพูดความจริง ชีวิตคุณมันเป็นของคุณคุณมีสิทธิ์เลือก ฉันก็มีสิทธิ์ในชีวิตของฉันเหมือนกัน กรุณาปล่อยฉันด้วยค่ะ" ปฏิญญาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว แววตาของเธอดุดัน จนเออเนสต้องยอมคลายอ้อมกอดจากเธอ"หวังว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะคุยกันเรื่องนี้นะคะ ฉันขอตัวก่อน" ปฏิญญากล่าวพร้อมกับเดินออกจากเพนท์เฮาส์หรูไป"น้องญาจะไปสมัครสอบชิงทุนเหรอลูก"เสียงมัมมาริสาเอ่ยถามในขณะที่กำลังช่วยปฏิญญาจัดเตรียมอาหารเย็น เพราะตั้งแต่