All Chapters of Promise of love ปฏิญญารัก (ปฏิญญา-เออเนส/เซนส์-น้ำฟ้า): Chapter 51 - Chapter 60

เช้าวันต่อมาปฏิญญาสาวเท้าเดินเข้ามายังใต้อาคารในมหาวิทยาลัยแล้วเลือกนั่งตรงโต๊ะประจำที่ใช้นั่งรอน้ำฟ้าก่อนขึ้นคลาสเรียน เรื่องของเซนส์ที่เธอได้รู้เมื่อคืนนี้ยังคงรบกวนจิตใจของเธออยู่แทบตลอดเวลาเพราะมันดันมาเกี่ยวพันกับน้ำฟ้าเพื่อนรักของเธอตึก ตึก ตึกเสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นตรงมายังโต๊ะที่ปฏิญญานั่งอยู่ เธอจึงเหลียวมองไปโดยอัตโนมัติ และพบกับเจ้าของเสียงเดินนั้นมาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ"อะ..อมารี" ปฏิญญาเอ่ยชื่อคนที่ยืนอยู่นั้น ด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก อมารีหย่อนสะโพกนั่งลงที่เก้าอี้ตรงที่ว่างอยู่อย่างถือวิสาสะ"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ?" อมารีเอ่ยถาม"อะ..เอ้อ.. ฉันคิดว่าเธอคงโกรธฉันเรื่องงานแฟชั่นโชว์จนไม่อยากคุยกับฉันอีกแล้ว" ปฏิญญาตัดสินใจพูดออกไป"ตอนแรกก็ยอมรับว่าโกรธนะ แต่พอคิดไปคิดมา เธอก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย""ฉันขอโทษที่มีส่วนทำให้เธอต้องเสียความรู้สึก แต่ฉันก็ไม่ได้อยากให้เรื่องราวมันเป็นแบบนี้หรอกนะ""อือ..เรื่องมันผ่านไปแล้ว ช่างมันเถอะ" อมารีไหวไหล่คล้ายกับไม่ได้สนใจอะไรแล้วจริงๆ"แล้วยัยน้ำฟ้าล่ะ ยังไม่มาเหรอ" อมารีเอ่ยถาม แต่ยังไม่ทันขาดคำ เจ้าของชื่อที่ถูกถามถึงก็เดินตรงมาที่โ

ร่างเล็กของปฏิญญากระเด้งกระดอนไปตามแรงกระแทก เสียงครางหวานดังระงมผสมกับเสียงเนื้อกระทบกันดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ นานหลายนาทีที่ร่างเล็กเริ่มสั่นเกร็งเพราะใกล้จะถึงสวรรค์เต็มทน"อ๊ะ..อ๊า~ พี่เออเนส นะ น้องญาไม่ไหวแล้วค่ะ โอยย สะ เสียว" หลังเสียงครางจบลงร่างเล็กก็ปลดปล่อยน้ำหวานออกมาจนเปียกชุ่ม แขนขาเล็กเริ่มอ่อนแรง ร่างแกร่งค่อยๆ ถอนแท่งรักออกจากรองสวาทแล้วอุ้มร่างเปลือยนุ่มนิ่มให้นอนราบลงกับที่นอน โดยที่เธอยังคงหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนเออเนสนั่งคุกเข่าลง ฝ่ามือหนารั้งสะโพกผายนั้นให้เข้ามาใกล้ แล้วจับขาเรียวทั้งสองข้างพาดบ่าแกร่งสอดใส่ท่อนเอ็นเข้าไปยังร่องสวาทอีกครั้งปั่ก ปั่ก ปั่ก ปั่ก ปั่ก ปั่ก ปั่กเสียงสะบัดสะโพกถี่รัว เออเนสทำหน้าเหยเกด้วยความเสียวเมื่อร่องรักของปฏิญญาตอดแท่งรักของเขาถี่เหลือเกิน"ซี๊ดด เมียจ๋า แน่นดีเหลือเกิน""อื้อ.. อ๊ะ ..อ๊ะ" เสียงปฏิญญาครางออกมาอีกครั้ง เมื่อภายในร่องสวาทของเธอเริ่มมีอาการเสียวซ่านขึ้นมาอีกครั้ง เออเนสกระแทกร่องรักของเธอต่ออีกหลายนาทีจนตัวเขาเองเริ่มทนไม่ไหวเพราะภายในกายสาวตอดรัดแท่งรักของเขาเหลือเกิน".. นะ..น้องญาจะเสร็จอีกแล้วค่ะ อร๊ายยย/อ๊

แขกที่มาในงานต่างทยอยมอบดอกไม้เพื่อเป็นกำลังใจให้กับเหล่านางแบบสมัครเล่นและถือเป็นการได้ร่วมทำบุญไปในตัวด้วย เออเนสเดินถือดอกไม้ช่อโตเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของปฏิญญา เขามอบดอกไม้ให้กับเธอพร้อมกับรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าหล่อเหลา"รางวัลสำหรับคนเก่งของพี่ครับ วันนี้น้องญาสวยมากเลยรู้ไหม" ปฏิญญารับช่อดอกไม้พร้อมกับยิ้มหวานให้กับเออเนส เธอรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองเห่อร้อนขึ้นมาดื้อๆ เมื่อได้รับคำชมจากเขา"ขอบคุณพี่เออเนสมากนะคะ""เดี๋ยวงานเลิกแล้วกลับไปที่ห้องพักพร้อมพี่เลยไหม" เออเนสเอ่ยถาม"พี่เออเนสกลับไปรอที่ห้องพักก่อนก็ได้ค่ะ เพราะน้องญาต้องไปเปลี่ยนชุดก่อน แล้วจะตามไปนะคะ""งั้นถ้าน้องญาเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วโทรหาพี่นะ พี่จะเดินมารับเอง ตกลงไหม""แบบนั้นก็ได้ค่ะ เดี๋ยวน้องญาขอตัวรับดอกไม้ท่านอื่นก่อนนะคะ" ปฏิญญาบอกกับเออเนสเมื่อเห็นแขกอีกหลายท่านยืนรอมอบดอกไม้ให้กับเธอ"โอเคครับ แต่ห้ามยิ้มหวานให้ใครนะ พี่หวง" เออเนสยิ้มมุมปากแล้วเดินกลับไปนั่งยังโซฟาหน้าเวทีเช่นเดิม"โชแปง มานี่หน่อย" เสียงอมารีเอ่ยเรียกเด็กรุ่นน้องที่เป็น staff เหมือนกันให้เข้ามาหาเธอที่กำลังยืนถือถาดเครื่องดื่มอยู่

"เธอทำแบบนี้ทำไม" เออเนสเอ่ยถามอมารีที่ตอนนี้เธอกำลังหยิบเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาสวมใส่"เข้าใจความรู้สึกของการสูญเสียหรือยังคะพี่เออเนส รู้หรือยังว่าความเจ็บปวดรสชาติมันเป็นยังไง" อมารีเอ่ยถามพร้อมกับนั่งลงบนเตียงในขณะที่เออเนสขยับตัวถอยห่าง"แค่นี้มันยังน้อยไป ถ้าเทียบกับความเจ็บปวดที่มารีเคยได้รับมันยังไม่ถึงครึ่งหรอก""ฉันทำอะไรให้เธอนักหนา เรื่องของเรามันจบไปตั้งนานแล้ว ทุกอย่างมันก็เป็นไปตามข้อตกลง แล้วเธอจะมาเรียกร้องอะไร" เออเนสเอ่ยถาม"ข้อตกลงเหรอ? อย่าเรียกว่าข้อตกลงเลย เรียกว่าเงื่อนไขของพี่ฝ่ายเดียวน่าจะถูกกว่านะ" อมารีมองเออเนสด้วยแววตาที่ปวดร้าว ยิ่งเมื่อมาอยู่กันตามลำพังแบบนี้ ทำให้เธออดหวนนึกถึงเรื่องในอดีตที่ผ่านมาไม่ได้สี่ปีก่อนหน้านั้นอมารีเป็นเด็กสาวอายุสิบเก้าปี เธอเป็นนักศึกษาปี 1 ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง วันนั้นเธอกับเพื่อนๆ แอบหนีไปเที่ยวผับกัน แล้วนั่นก็ทำให้เธอได้รู้จักกับเออเนส เพราะเขากับพี่ชายของเพื่อนเธอเป็นเพื่อนกัน เธอจึงได้พูดคุยกับเขาเรื่อยมาเออเนสเป็นชายหนุ่มรูปหล่อทำให้อมารีหลงรักเขาจนหัวปักหัวปำ แต่เออเนสกลับไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรกับเธอเลย จนวันหนึ่ง

หลังจากที่นอนเอามือก่ายหน้าผากอยู่นานนับชั่วโมงเซนส์กับเออเนสก็ยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงกันต่อดี หลังจากที่พยายามโทรหาทั้งสองสาวเป็นร้อยๆ สายแต่พวกเธอก็ไม่ยอมรับสายเลยสักคน ไหนจะข้อความที่ส่งไปให้จนนับไม่ถ้วนนั่นอีก"มึงไม่กลับไปนอนห้องมึงรึไง" เออเนสเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าค่ำแล้วแต่เซนส์ก็ยังนอนก่ายหน้าผากอยู่ท่าเดิม"กูจะนอนอยู่ตรงนี้แหละ ไม่มีแรงเดินไปไหนละ" เซนส์ถอนหายใจยาวเป็นครั้งที่เท่าไรไม่รู้สำหรับวันนี้"ตามใจมึงแล้วกัน ว่าแต่มึงแน่ใจได้ไงว่าน้องญากับน้ำฟ้าหนีไปด้วยกัน""ก่อนมาที่นี่กูแวะไปที่คอนโดน้ำฟ้ามาแล้วแต่ไม่เจอรถของเธอ แต่พอมานี่ดันเจอรถน้องญาจอดอยู่ เป็นไปได้ว่าน่าจะไปด้วยกัน อย่าบอกนะว่ามึงไม่เห็นรถน้องญา?" เซนส์เอ่ยถามในขณะที่เออเนสส่ายหน้าช้าๆ"ตอนนั้นกูคงยังมึนๆ อยู่เลยไม่ได้สังเกต ตอนนี้กูเหนื่อยและเพลียมากเลย กูขอไปพักก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยหาทางตามหาเมียกันใหม่อีกทีแล้วกันนะ" เออเนสลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปยังห้องนอนอย่างทุลักทุเลร่างสูงเดินไปยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย เสร็จแล้วจึงเดินมายังห้องแต่งตัวเพื่อหยิบเสื้อผ้า แต่เมื่อเปิดตู้เสื้อผ้าออก หัวใจของเขาก็เหมือนห