บททั้งหมดของ ลิขิตกาลบันดาลรัก: บทที่ 171 - บทที่ 180

จ้าวเหมิ่นที่ก่อนหน้าได้ไปเจรจากับพ่อแม่ของเหลียนซิ่วเอ๋อร์ เขาสู่ขอนางซึ่งในคราแรกบิดามารดาของนางลังเลเพราะตนเองต่ำต้อย แต่เศรษฐีจางบอกว่าเขาไม่ถือ ขอแค่บุตรชายเขารักและพอใจเขาก็รักและเอ็นดูเช่นกัน ตอนนี้นั่งอยู่กับนางจับมือบางเอาไว้ เหลียนซิ่วซิ่วที่เห็นพี่สาวหมั้นหมายเรียบร้อยแล้วก็บ่นคนเดียว"พี่ใหญ่แต่งงานไปแล้ว ใครจะนอนกับข้ากัน ต้องเหงาแน่ๆเลย"คนที่มาใหม่ได้ยินนางบ่นก็อมยิ้มก่อนจะนั่งลงข้างแล้วเอ่ยขึ้น"ซิ่วซิ่ว ให้อานอนเป็นเพื่อนเจ้าดีหรือไม่เล่า"ดรุณีน้อยในวัยสิบหกหันขวับมองหน้าเจ้าของเสียงทันทีก่อนจะหน้าแดง เอ่ยตะกุกตะกัก"ท่านอาหวังจิ่ว ท่านเอ่ยอะไรกันเจ้าคะ""อาชอบเจ้า ถ้าไม่รังเกียจที่อาแก่กว่าเจ้าถึงสิบสี่ปีเจ้ายินดีแต่งงานกับอาหรือไม่""ท่านอา ชะ ชอบข้าหรือเจ้าคะ"หวังจิ่วขยับมาใกล้โอบนางเอาไว้ก่อนจะกระซิบ"อาชอบเจ้า ต้องการแต่งงานกับเจ้า ซิ่วซิ่วเจ้ารังเกียจอาหรือไม่"ดรุณีน้อยส่ายหน้าหวังจิ่วกระซิบเบาๆ"ไปที่อื่นเถอะ ตรงนี้คนเยอะเกินไปไม่ถนัด""อะไรไม่ถนัดหรือเจ้าคะ""มาเถอะตามอามา"เหลียนซิ่วซิ่วเดินตามร่างสูงไปจนกระทั่งถึงสวนดอกท้อหลังตำหนัก หวังจิ่วก็รวบร่างบางมา

เมิ่งหย่งชวนเข้าห้องจัดการงารของกองทัพ ก่อนจะเรียกหาคนของตน"ท่านอาหวังจิ่ว....ท่านไปที่นั่นมาแล้วนางเป็นเช่นใดบ้าง""นางสบายดีพ่ะย่ะค่ะ ครั้งก่อนที่ไป พระชายาทำเสื้อนวมกับผ้านวมอย่างดีส่งไปให้ อีกทั้งยังทรงทำเผื่อนักบวชและหญิงสาวที่อาศัยอยู่ที่นั่นอีกด้วยพ่ะย่ะค่ะ""เฮ้อ..เสี่ยวฟางนางช่างเข้าอกเข้าใจคนอื่น นางรวบรวมเอาสตรีที่ถูกครอบครัวหรือสามีทำร้าย หรือสตรีที่ถูกคนเลวย่ำยีมาเลี้ยงดู ให้พวกนางได้มีชีวิตใหม่มิต้องทุกข์ใจอีก""พ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้ที่เมืองเหลยกำลังสร้างโรงสงเคราะห์สตรีและเด็กไร้บ้าน ที่พัดพรากจากภัยพิบัติ หรือสงคราม มีเกินกว่าสามร้อยคนแล้วพ่ะย่ะค่ะ""อืม ช่วงนี้นางต้องอยู่เดือน เรื่องหาอาชีพให้คนเหล่านั้นก็ทำเท่าที่นางสั่งไว้ก่อนที่จะคลอดเถอะ หากว่านางมีเรื่องอื่นข้าจะมาแจ้งแก่พวกท่านเอง ส่วนท่านแม่ในเมื่อนางมีความสุขในการได้ช่วยเสี่ยวฟางดูแลสตรีตกทุกข์ได้ยากเหล่านั้นก็ปล่อยให้นางทำไปเถอะ"หวังจิ่วรับคำก่อนจะไปทำงานตามที่เมิ่งหย่งชวนสั่ง หลังจากที่คนของตนออกไปเขาก็ลุกออกมายืนที่หน้าต่างมองทอดไปยังนอกจวนที่กว้างไกล มีผืนนาผืนไร่เขียวขจีอุดมสมบูรณ์ไปทั่ว นางเป็นเมียที่เดิมที

เมืองหลวงสำนักศึกษาของเหล่าเชื้อพระวงศ์และบรรดาบุตรชายบุตรสาวของขุนนาง องค์หญิงหกที่ได้ยินว่าน้องสาวกำลังออกมาก็พาคุณหนูของจวนต่างๆมาดักรอ ทันทีที่จ้าวเหลียนซินเดินออกมานางก็ตรงมาหาเรื่องทันที"น้องเก้า...เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ""พี่หก สุนัขดีไม่ขวางทาง รบกวนท่านถอยไปหน่อย""เจ้าๆๆ...กล้าดีอย่างไรมาว่าข้าเป็นสุนัข หึทำตัวยั่วยวนบุรุษไปวันๆไร้ยางอายยิ่งนัก""หึ..วันๆไม่จ้องหาเรื่องข้าก็พาสุนัขรับใช้มาเห่าหอนรายวัน ยั่วยวนบุรุษหรือพี่หกอาหารกินมั่วซั่วได้แต่วาจาจะกล่าวมั่วซั่วมิได้ ระวังคำพูดด้วย""น้องเก้า เจ้ากล้าเอ่ยวาจาเช่นนี้ได้อย่างไรกัน พี่หกเรื่องนี้ต้องไปบอกท่านราชครูให้รับรู้สักหน่อยแล้ว เป็นผู้น้อยกล้ายืนชี้หน้าต่อว่าพี่สาวได้อย่างไรกัน"องค์หญิงเจ็ดไม่พอใจจ้าวเหลียนซินจึงพยายามยุแยงพี่หกของนาง องค์หญิงแปดจ้าวรุ่ยเอ๋อร์แค่นเสียงก่อนจะเอ่ย"เพ้ย..ไปฟ้องใต้เท้าเมิ่งหรือ นี่พี่หก พี่เจ็ด มิใช่ไม่มีใครรู้ว่าท่านทั้งสองคนหลงรักท่านราชครู บุรุษไม่มองยังเสนอตัวทุกวัน ใครไร้ยางอายกันแน่ยังไม่รู้ตัว""จ้าวรุ่ยเอ๋อร์เจ้าหุบปากนะ เหอะน้องเก้าถือว่ามารดาเป็นกุ้ยเฟย ตระกูลโจวยิ่งใหญ่ เจ้ามั

เหลียนฝางหยิกเขาจนหวังเฉิงต้องรวบนางมากอด ท้องที่นูนใกล้คลอดทำให้เขากอดนางไม่ถนัด แต่บุรุษหูดีที่เหลือหน้าแดงไปหมด เมียพวกเขาเหนียมอาย แม้ว่าจะเร่าร้อนยามอยู่ด้วยกันแต่ไม่มีใครเหมือนเมียองครักษ์หวังสักคน เมิ่งหย่งชวนอมยิ้มก่อนจะหันไปหาเสิ่นเยี่ยนฟางที่นั่งคุยอยู่ เมียเขาต่างหากเร่าร้อนที่สุด อย่าให้นางได้เป็นฝ่ายลุกไล่เชียว เมื่อไหรหนอเมียจะคิดอยากกินเขาอีก ทุกวันนี้มีแต่เขาจับนางกินเสิ่นเยียนฟางรู้สึกว่ามีคนมองอยู่จึงหันไปก็สบตาสายตาสามีที่มองนางอย่างกระหาย ไอ้เด็กบ้านี่มาอยู่จวนน้องชายยังส่งสายตาหื่นมาอีก คืนนี้ต้องแยกห้องนอน ตั้งแต่มาถึงนางเหนื่อยมากนักต้องจัดการเรื่องสินสอดของเมิ่งลู่เจินอีก สามสี่วันมานี่นางยังไม่ได้พักเลยนะ ไม่มีทางได้แอ้มแม่หรอกหึเมิ่งหย่งชวนเอ่ยเรื่องการเพาะปลูก จ้าวเผยหยวนรับฟังและถกเถียงเพื่อหาข้อสรุป ได้เสียงบุตรชายที่อยู่กับนางกำนัลร้องไห้จ้าก็หันไปมอง พระชายาของเขากำลังอุ้มจ้าวตงหยางขึ้นมาแล้วปลอบใจอยู่ พวกผู้ใหญ่เดินไปหากลุ่มเด็กๆทันที เฉากงกงปาดเหงื่อเพราะองค์ชายไม่ยอมเงียบเลย มือก็ชี้ไปที่เสี่ยวเถา สะอื้นฟ้องมารดา"ฉะเด็จแม่ นางใจย้าย ฮึกๆๆ ใจย้าย น่

เมิ่งหย่งชวนละปากมาเอ่ยกับนางเสร็จเขาก็ก้มลงดื่มมันอีกครั้ง มือคู่บางเริ่มซุกซน นางปลดสายรัดเอาเขาออก จากนั้นก็เลื่อนเสื้อตัวนอกของเมิ่งหย่งชวนทิ้งลงข้างเตียง แกะสายผูกเสื้อตัวในของเขาออกอีกครั้ง มือบางลูบไล้แผงอกที่ตอนนี้ไร้ซึ่งอาภรณ์เพราะนางถอดออกไปแล้ว นิ้มเรียวสะกิดที่ยอดอกของเขา ทันทีที่มือนางไปสะกิดมันก็ตั้งชันทันที เมิ่งหย่งชวนถึงกับคำรามออกมาทันทีที่มือของเมียซุกซนกับตุ่มไตของเขา"่อ่าห์ อ่าห์ เสี่ยวฟางแม่จอมแสบของพี่ เจ้าช่างยั่วยวนเก่งนัก""ท่านพี่ เหลืออีกชิ้นปลดออกดีไหมหนอ อื้ออออ"แขนเรียวยกขึ้นโอบรอบคอของเมิ่งหย่งชวน นางเอ่ยยั่วยวนเขา เมิ่งหย่งชวนก้มลงมาจูบนางอย่างอดใจไม่ไหว นางตอบรับจุมพิตเขาอย่างดูดดื่ม กระทั่งเขาถอนริมฝีปากออกมา"คนงาม เจ้าปลดให้พี่ได้หรือไม่เล่า พี่ดื่มมากนักเหมือนจะแกะปมเชือกไม่ออก"เสิ่นเยี่ยนฟางยิ้มร้ายให้คนตัวโตก่อนจะลุกขึ้นแล้วพลิกเขาลงใต้ร่าง นางพรมจูบเขาทั่วตัวเหมือนที่เขาทำกับนาง ริมฝีปากอวบอิ่มจูบคางที่เขียวครึ้ม ไต่มาที่ลูกกระเดือก จนเจอแอ่งชีพจรของเขา นางตวัดลิ้นเล็กเลียจนร่างสูงคำรามออกมา"เสี่ยวฟาง อ่าห์ เสี่ยวฟางของพี่ อืม เจ้าช่าง ช่าง