All Chapters of ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา: Chapter 131 - Chapter 140

ถพอกลับไปถึงบ้านพักส่วนตัว พวกเขาก็ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในห้องของตัวเองเตชินนั่งลงบนเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทักแชทไปหาพิมใน( พิมคุณสบายดีมั้ย )จากนั้นเขาก็นั่งรอพิมตอบกลับมารออยู่นานพิมก็ไม่ตอบแล้วเขาก็เลื่อนไปดูที่การขอเป็นเพื่อน แม้แต่รับเขาเป็นเพื่อนพิมยังไม่รับเป็นเพื่อนเลยเขารู้สึกหงุดหงิดใจมาก เพราะต้องอดทนกับความคิดถึงที่ทำให้เขาทรมานใจยิ่งเห็นพิมไม่รับเป็นเพื่อน ทั้งในไลน์และในเฟสบุ๊กก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นแต่เขาก็พยายามใจเย็นแล้วส่งข้อความไปถามอีกครั้งว่า( คุณว่างมั้ย ทำอะไรอยู่ ว่างแล้วรับผมเป็นเพื่อนด้วยทั้งในไลน์และในเฟสบุ๊ก ผมคิดถึงคุณนะ )เขาเองจะโทษพิมฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ เขารู้สึกโมโหตัวเองที่อยู่กับเธอมานานแต่ไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้ของเธอเลยที่เขาได้เฟสพิมมาก็เพราะเห็นเธอคุยกับป๊อบในตอนที่เขาอยู่โรงพยาบาลแล้วจำชื่อเฟสเธอไว้ไปส่งคอขอเป็นเพื่อนยิ่งคิดว่าเธอกับป๊อบอยู่ด้วยกัน ใกล้ชิดสนิทสนมใจเขาก็ร้อนรนกระวนกระวายอยู่ไม่เป็นสุข ถึงกับบ่นพึมพำในใจ[ พิมทำไมคุณถึงได้ใจร้ายขนาดนี้ คิดจะตัดก็ตัดเลย ไม่เหลือช่องทางการติดต่อให้ผมเลย ]จากนั้นเขาก็เดินไปหยิบไวน์ในตู

ซาร่าในวัย 23 ปี มาเชียงใหม่ครั้งแรกก็หลงไหลในเสน่ห์วิถีชีวิตและบรรยากาศของเชียงใหม่เข้าเธอจึงตัดสินใจอยู่เชียงใหม่ต่อ ส่วนเตชินเมื่อกลับไปถึงกรุงเทพก็โทรไปหานาวินนาวินกดรับสายแล้วเอ่ยถามขึ้นอย่างรู้ทัน เพราะพวกเขาทั้งสามต่างรู้ไส้รู้พุงกันดี" ว่าไง นายโทรมาแบบนี้มีเรื่องอะไรจะขอให้ช่วย "" อืม นายว่างมั้ยช่วงนี้ "เตชินเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเบื่อโลก นาวินที่อยู่ปลายสายจึงเอ่ยตอบว่า" ว่าง ทำไม นายจะชวนฉันไปดื่มเหรอ น้ำเสียงนายฟังดูซึมๆ ถูกสาวหักอกมาหรือไง "นาวินเอ่ยแซวอย่างไม่คิดอะไร เพราะเขารู้ว่าคนอย่างเตชินไม่มีทางอกหักได้อยู่แล้ว แต่เตชินกลับเอ่ยตอบเขาว่า" ใช่ ฉันอกหักว่ะ ตอนนี้ไม่มีอารมณ์สนใจใครแล้ว นายช่วยไปเชียงใหม่พาคุณซาร่าเที่ยวแทนฉันที "ได้ยินดังนั้นนาวินถึงกับอึ้งไป สักพักจึงเอ่ยถามขึ้นอย่างแปลกใจ ไม่คิดว่าจะได้ฟังคำพูดแบบนี้จากปากของเตชิน" นายอย่าบอกนะว่านายอกหักกับคุณพิมที่เป็นสาวใช้หน้าใสประจำบ้านของนายน่ะ "" นายไม่ต้องถามมากแล้ว รีบๆไปหาคุณซาร่าเลยฉันจะเอาเบอร์และที่อยู่เธอส่งให้นายในไลน์ "เตชินขี้เกียจคุยกับนาวินแล้ว จึงเอ่ยอย่างรำคาญแล้ววางสายไป" นี่ขนาด

ถผู้ช่วยคังนั่งเครื่องไปเชียงใหม่ พอถึงเขาก็มุ่งหน้าไปยังบ้านของเจ้าหนี้ของพ่อแม่พิมพอเจ้าหนี้ของพ่อแม่พิมรู้ว่าเขามาถึงแล้วก็รีบออกมาต้อนรับอย่างยิ้มแย้ม" คุณคังเชิญเข้ามาในบ้านก่อนครับ "ผู้ช่วยคังเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่สไตล์โมเดิร์นที่มีเนื้อที่เกือบ100ไร่พวกเขานั่งลงบนเก้าอี้วางเอกสารลงบนโต๊ะแล้วพูดคุยทำข้อตกลง ทำสัญญาในงานที่ต้องทำร่วมกันพอเซ็นสัญญาอะไรกันเสร็จ ผู้ช่วยคังก็เดินออกมาจากบ้านแล้วเอ่ยขึ้นก่อนที่จะเข้าไปในรถ" ฝากคุณดำรงค์ดูแลพวกเขาให้ดีนะครับมีอะไรสามารถโทรมาหาผมได้ตลอดเลย "ดำรงค์ยิ้มแล้วเอ่ยอย่างนอบน้อมว่า" ได้ครับ คุณคังไม่ต้องห่วงเลย ผมจะทำตามที่คุณคังบอกทุกอย่างเลยครับ "" ขอบคุณมากครับ "ผู้ช่วยคังเอ่ยด้วยรอยยิ้มแล้วหันตัวไปเปิดประตูขึ้นไปนั่งในรถ เพื่อเดินทางกลับกรุงเทพ เพราะงานของเขาเสร็จสิ้นแล้ววันต่อมาที่ดินของเตชินก็มีคนมาถมดินให้ แล้วเริ่มก่อสร้างขึ้นโดยมีพ่อของพิมกับดำรงค์คอยดูแลคนงานให้ดำรงค์ยืนดูคนงานก่อสร้าง แล้วเอ่ยถามพ่อของพิมพร้อมกับยื่นแบบบ้านให้ดู" ถ้าเป็นบ้านของคุณ คุณอยากได้แบบไหน "ด้วยความเกรงใจพ่อของพิมก็ดูแบบบ้านทั้งสามหลัง แ

พอค่ำๆ พิมก็รู้สึกตัวขึ้นมา เธอรู้สึกอึดอัดเหมือนมีอะไรหนักๆใหญ่ๆมาทับเอวของเธอเธอจึงค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วจับไปที่ลำแขนของเตชินที่นอนกอดรัดเอวของเธอพอรู้ว่าเป็นมือคนเธอก็ตกใจแต่กลับเรียกสติกลับมาโดยเร็ว ไม่ส่งเสียงกรีดร้องออกมาใดๆแล้วเธอค่อยๆขยับตัวลงจากเตียงเดินย่องไปหยิบเครื่องช็อตไฟฟ้าอย่างระมัดระวังแล้วยื่นมือไปเปิดไฟสว่างจ้าทั่วห้อง แล้วเธอก็มองไปยังคนที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมกับเอ่ยขึ้นเสียงดังด้วยน้ำเสียงดุ อาวุธในมือก็พร้อมที่จะใช้งาน" นี่! ไอ้โรคจิต! นายเป็นใคร เข้ามานอนในห้องฉันได้ยังไง "เตชินลืมตาขึ้นแล้วเลิกผ้าห่มที่คลุมหัวออก เอ่ยด้วยน้ำเสียงงัวเงีย" อะไรของคุณ จำผมไม่ได้แล้วเหรอ "" คุณเตชิน!!! "ทันทีที่เห็นเตชินพิมก็เอ่ยเรียกชื่อเขาเสียงดังดวงตาพิมเบิกกว้างขึ้นด้วยความตื่นตกใจ เตชินมองไปยังเธอแล้วเอ่ยตอบอย่างใจเย็น" ใช่ ผมเอง "" คุณ คุณมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง คุณออกไปเลยนะ "" อะไรของคุณน่ะพิม กลับมาถึงก็ไล่ผมเลย ผมมาที่นี่ตั้งใจมาหาคุณนะ ไล่ผมไปไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ "ได้ยินดังนั้นพิมจึงเอ่ยตอบโต้ด้วยสีหน้าดุดัน" คุณบอกมา ว่าเข้าม

ณัชชาปล่อยตัวโทรม กินไม่ได้ นอนไม่หลับ จนขอบตาดำหน้าซีดกลางวันทำงานพอตกกลางคืนก็เอาแต่ดื่มย้อมใจราวกับไว้อาลัยให้ความเจ็บปวดในห้องคนเดียวสามวันต่อมา..........พ่อคำกับแม่มะลิก็กลับมา พอเดินขึ้นมาบนบ้านก็เห็นเตชินยังอยู่พวกเขาแปลกใจเล็กน้อยเตชินนั่งทำงานอยู่ เห็นพ่อคำกับแม่มะลิเขากลับมา เขาก็เอ่ยทักขึ้น" กลับมาแล้วเหรอครับ "" จ้ะ "แม่มะลิเอ่ยตอบ จากนั้นก็เอ่ยถามเตชินว่า" คุณทานข้าวเช้าหรือยังคะ ถ้ายังเดี๋ยวแม่จะไปทำให้ "เตชินยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วเอ่ย" ทานเรียบร้อยแล้วครับ "ส่วนพ่อคำก็กวาดสายตามองไปรอบๆแล้วเอ่ยถามขึ้น" ลูกพิมล่ะ ไปโรงเรียนเหรอ "" ใช่ครับ "พ่อคำพยักหน้าเบาๆแล้วหันไปเอ่ยกับแม่มะลิว่า" แม่เราไปเก็บของอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อนดีกว่า "" ได้ค่ะ "แล้วทั้งสองก็กลับเข้าไปในห้องของตัวเองแม่มะลิกับพ่อคำเริ่มรู้สึกชอบเตชินอย่างมาก การวางตัวการพูดจาสุภาพนอบน้อมทำให้พวกเขายอมรับการมีอยู่ของเตชินโดยไม่รู้ตัวตอนเย็นพิมก็ขับรถกลับเข้ามาจอดในที่จอดรถ แล้วเปิดประตูลงจากรถเดินมาถอดรองเท้าก้าวขึ้นบันไดไปพอขึ้นมาถึงบนบ้านเธอเห็นเตชินยังคงนั่งหน้านิ่งจดจ่ออยู่กับงานในโ