All Chapters of ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา: Chapter 121 - Chapter 130

เตชินถูกส่งมายังห้องพักผู้ป่วย ส่วนพิมก็นอนอยู่บนโซฟาข้างๆเขา เขานอนอยู่บนเตียงจ้องมองพิมที่ไม่รู้ว่าหลับจริงหรือแกล้งหลับกันแน่ในตอนที่ออกจากห้องผ่าตัดพอเห็นว่าพิมยังอยู่เขาดีใจที่สุดที่ไม่เจ็บเปล่าการที่เขากล้าทำแบบนั้น เพราะเขารู้ว่าพิมเป็นคนจิตใจดี ขี้ใจอ่อน เขาถึงตัดสินใจทำแบบนั้นลงไป" พิม คุณหลับแล้วจริงเหรอ "เขาเอ่ยถามขึ้น แต่พิมกลับไม่ตอบอะไรเขาเลย เขาจึงลุกขึ้นมานั่งแล้วลงจากเตียงเดินไปหาพิมจากนั้นก็ช้อนตัวพิมขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมแขน พิมลืมตามองเขาแล้วเอ่ยถามขึ้น" คุณเตชินคุณจะทำอะไรของคุณน่ะ แขนคุณเพิ่งผ่าตัดเสร็จนะ ปล่อยฉันลง "เตชินมองหน้าคนในอ้อมแขนแล้วเอ่ย" ไกลหัวใจ แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก แต่คุณสิที่เป็นจิตวิญญาณของหัวใจ จะให้อยู่ห่างตัวผมไม่ได้เข้าใจมั้ย "พิมมองหน้าเขาแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงขุ่นเจือความเป็นห่วง" จิตวิญญาณบ้าบออะไรของคุณ ปล่อยฉันลง เดี๋ยวแผลคุณก็ฉีกอีกหรอก "พิมพยายามจะลงจากอ้อมแขนเขา เขาจึงเอ่ยขึ้น" คุณอย่าดิ้นสิเดี๋ยวสายน้ำเกลือผมก็หลุดหรอก "เตชินเอ่ยเสียงอ่อน ได้ยินดังนั้นพิมก็นิ่งไปแล้วเตชินก็ลุกขึ้น อุ้มพิมเดินกลับมายังเตียงคนป่วย แล้ววางพิมน

ถเมื่อจูบเธอจนหนำใจแล้วเตชินก็ถอนริมฝีปากออก พิมถึงกับหายใจหอบราวกับคนจะขาดลมหายใจแววตาขุ่นเคืองจับจ้องเตชินอย่างเอาเรื่อง พอหายใจเข้าเต็มปอดแล้วเธอจึงเอ่ยขึ้น" ถ้าคุณจู่โจมจูบฉันแบบนี้อีกนะ ฉันจะตบคุณจริงๆด้วย "เตชินยิ้มอย่างพอใจสบตากับสายตาเอาเรื่องคู่นั้นแล้วเอ่ยหยอกล้อ" งั้นจูบอีกทีนะผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณจะทันตบผมหรือเปล่า "เตชินโน้มหน้าเข้าไปใกล้ พิมก็เอามือมาบังหน้าไว้แล้วแล้วใช้ฝ่ามือดันหน้าเขาออกไปแล้วเอ่ย" หยุดเลยนะ คุณอยากจะเจ็บตัวมากนักหรือไง "เตชินเลิกคิ้วขึ้นแล้วเอ่ย" หืม...เจ็บตัวเพราะคุณ ผมยินดีนะ "พิมทำหน้ามุ่ยแล้วหันไปทางอื่นด้วยแววตาขุ่นเคืองแล้วบ่นพึมพำอย่างไม่พอใจ" บ้าบอที่สุด "ลำแขนอันแข็งแกร่งของเตชินโอบรัดเอวคอดของเธอเข้ามาในอ้อมกอดแล้วเอ่ย" ทีนี้คุณจะยอมเป็นของผมคนเดียวหรือยัง "พิมกลอกสายตามองเขาด้วยหางตาแล้วกลับมาทำหน้าบึ้งดังเดิมโดยไม่เอ่ยตอบอะไรเตชินจับหัวเธอเข้ามาแนบชิดกับอกแกร่งแล้วเอ่ยต่ออย่างอ่อนโยน" มีผมคนเดียวก็พอแล้วนะพิม ต่อไปนี้ผมจะไม่ทำให้คุณเสียใจ เจ็บใจ เจ็บแค้นหรือไม่พอใจผมเพราะเรื่องผู้หญิงอีก ผมรู้ว่าผมทำได้ คุณก็ทำได้ ผมร

ถตอนเย็นเตชินกลับเข้ามาในห้อง เห็นพิมกำลังนั่งเป่าผมอยู่ในห้องแต่งตัวเขาจึงเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวในตู้แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำพิมนั่งเป่าผมอย่างเงียบๆ สักพักเตชินอาบน้ำเสร็จ ก็เดินออกมานุ่งเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวปกปิดช่วงล่างไว้เผยให้เห็นหุ่นล่ำๆซิกแพคแน่นๆของเขาเดินเข้ามาหาพิมพร้อมกับกำลังใช้ผ้าเช็ดผมในมือไปด้วยผมพิมยังไม่แห้งดี แต่พอเห็นเตชินเดินเข้ามาเธอก็กดปิดสวิตช์แล้วยื่นไดร์ให้เขาแล้วเอ่ย" ผมฉันแห้งพอดี คุณใช้ต่อเลย "เตชินจ้องหน้าเธอสามวิแล้วก็เอ่ยขึ้น" ผมคุณยังไม่แห้งดีเลยนะ "พิมยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น" โดนลมแอร์เดี๋ยวก็แห้งแล้ว คุณรีบเป่าผมเถอะ "เอ่ยจบเธอก็เดินผ่านเขาไป แต่เตชินกลับคว้าแขนเธอไว้แล้วเอ่ย" เป่าผมให้แห้งก่อนเดี๋ยวจะไม่สบายเอา "เตชินเอ่ยพร้อมกับจับพิมให้กลับมานั่งที่เดิม จากนั้นก็หยิบไดร์ขึ้นมาเป่าผมให้เธอ พอผมพิมแห้งเขาก็เอ่ยว่า" ตาผมแล้ว คุณช่วยเป่าให้หน่อยนะ "" ที่คุณเป่าผมให้ฉันเพื่อที่จะให้ฉันเป่าคืนให้เหรอ "" ไม่ใช่ ผมแค่อยากใช้ทุกช่วงเวลาที่มีคุณให้คุ้มค่ามากที่สุด พรุ่งนี้คุณก็ไม่ใช่ภรรยาผมแล้ว คิดๆแล้วมันก็ใจหาย คุณทำเพื่อผมเป็นครั้งสุดท้ายหน่อย

ถพิมเข้าไปเยี่ยมรตีในเรือนจำ พอเธอเห็นรตีในชุดนักโทษแล้วเธอรู้สึกสงสาร รู้สึกไม่ดีและไม่มีความสุขเลยเธอเพิ่งรู้ว่าแท้จริงแล้วความคิดในตอนนั้นเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบที่อยากแก้แค้นแต่พอมาเจอสภาพรตี เห็นเขาติดคุกจริงๆ เธอไม่อยากเห็นชีวิตรตีตกต่ำเพราะเธอ เธอจึงเอ่ยกับรตีว่า" ฉันขอโทษ ฉันเคยคิดว่าอยากจะให้คุณได้รับโทษหนักๆ พอคุณได้รับมันจริงๆ ฉันกลับไม่มีความสุขเลย คุณช่วยให้ความร่วมมือกับฉัน แล้วออกมาจากคุกเถอะ ฉันทำร้ายคุณไม่ลง ฉันไม่อยากเห็นรตีในสภาพนี้ มันทำให้ฉันไม่มีความสุข ฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณแค่นี้แหละ ดูแลตัวเองให้ดี "เอ่ยจบเธอก็ลุกเดินออกไปทั้งน้ำตา โรคขี้สงสารของเธอกำเริบ เธอไม่อาจทำลายชีวิตคนๆหนึ่งได้ด้วยน้ำมือเธอรตีมองตามแผ่นหลังของพิมแล้วเอ่ยทั้งน้ำตาอย่างเจ็บปวด" ฉันขอโทษ ความจริงมันเป็นสิ่งที่ฉันควรจะชดใช้คืนเธอ แต่ถ้ามันทำให้เธอเป็นทุกข์ฉันจะออกไปให้ได้เพื่อไม่ให้เธอทุกข์ใจอีก ฉันขอโทษจริงๆนะพิม "แล้วเจ้าหน้าที่ผู้คุมก็มาพารตีกลับไป พิมกลับไปที่รถ แล้วร้องให้ด้วยความรู้สึกสงสารอย่างทุกข์ใจเธอนั่งร้องให้คนเดียวสักพัก เตชินนั่งข้างก็ปล่อยให้เธอร้องให้ออกมาเต็มที

ถมื้อเย็นที่แสนอบอุ่นของบ้านหิรัญวัฒนากุล ทำให้ป๊อบหลงไหลชีวิตเรียบง่ายที่เต็มไปด้วยความสุข จนอยากจะครอบครองเธอไว้ให้ได้พอทานข้าวกันเสร็จป๊อบก็ขอลากลับ พิมจึงเดินมาส่งเขาขึ้นรถ" ขับรถกลับดีๆนะคะ "" ครับ "ป๊อบพยักหน้ายิ้มแล้วยกมือขึ้นบ๊ายบาย พิมก็ยกมือบ๊ายบายตอบแล้วเขาก็ขับรถออกไปจากบ้านของพิมทางด้านเตชิน เมื่อกลับเข้าไปในห้องของตัวเองก็เอาแต่คิดถึงพิมไม่ว่าจะทำกิจวัตรประจำวันอะไรก็นึกถึงแต่หน้าของพิม ภาพของพิมลอยเข้ามาวนเวียนอยู่ตรงหน้าตลอดเวลา ราวกับเธอยังคงอยู่ข้างเขาเหมือนเดิมแต่เมื่อจะเข้าไปจับต้อง เธอกลับเลือนหายไปเป็นกลายเป็นเพียงอากาศธาตุทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดใจ ทรมานแทบจะไปหาเธอแล้วเขาเดินไปที่เตียงแล้วทิ้งตัวลงไปนอนอ้าซ่าพร้อมกับเอ่ย" ผมประสาทไปแล้วหรือเปล่า ทำไมผมถึงเห็นแต่คุณหรือว่าผมบ้าไปแล้วเพราะคุณ "เอ่ยจบเขาก็หลับตาลงช้าๆอดทนต่อความคิดถึงอย่างทรมานใจในเช้าวันต่อมา เขาก็เข้าไปทำงานในบริษัทตามปกติณัชชาเดินเข้ามารายงานเขาด้วยสีหน้าท่าทางดูตื่นเต้นดีใจ" พี่เตชินคืนนี้มีนัดทานข้าวกับลูกค้ารายใหญ่ที่จะซื้อโครงการใหม่ของเรานะเขาเจาะจงมาที่พี่โดยเฉพาะ ต้องการจ