All Chapters of just a fiance ว่าที่คู่หมั้นตัวร้าย: Chapter 71 - Chapter 80

“คิดจะลักหลับเหรอเรา เดี๋ยวนี้กล้าหาญนะ”คำปรามาสถูกเอ่ยออกมาจากริมฝีปากจิ้มลิ้มน่าสัมผัส ไหนจะมุมปากที่ยกยิ้มล้อเลียนนั่นอีก ทุกอย่างที่เป็นซาดีนส์ในตอนนี้มันทำให้หัวใจฉันสั่นระรัวยิ่งกว่าเดิม“บะ บ้า ลักหลับอะไร ไม่มี๊!” ก็ไม่ได้คิดจะทำแบบนั้นจริงๆ แต่ทำไมฉันถึงได้ลนลานทำเสียงสูงให้เป็นพิรุธแบบนั้นกันนะ“หน้าแดงด้วย” คำแซ็วต่อมายิ่งทำให้ใบหน้าฉันเห่อร้อนยิ่งกว่าเก่า“ปะ ปล่อยเลย ปวดคอ” เพราะขืนแรงต้นคอไม่ให้ใกล้ชิดใบหน้าซาดีนส์มากไปกว่านี้เลยทำให้ส่วนต้นคอเกร็งและเริ่มจะชา“ไม่ปล่อย! จนกว่าจะตอบ เธอคิดจะลักหลับฉันจริงใช่ไหม?” บทจะดื้อรั้นเอาคำตอบก็ไม่ยอมจริงๆ นะหมอนี่!“เห็นฉันเป็นคนหื่นเหมือนนายหรือไง อย่าลืมว่าก่อนหน้าตัวเองก่อคดีอะไรเอาไว้?!” ฉันทำหน้าบึ้งปากยื่นใส่ซาดีนส์“ทำอะไร ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” ซาดีนส์ยอมปล่อยฉันเป็นอิสระ ส่วนตัวเขาก็ลุกขึ้นนั่งตัวตรงพิงโซฟาท่าทางสบายๆ“นายแอบเข้าห้องฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต” เมื่อร่างกายเป็นอิสระ ระยะห่างปลอดภัย ฉันก็รีบเปลี่ยนโทนเสียงเป็นเสียงเข้มและดุทันที“ไม่ได้แอบเหอะ! เรียกแล้วเรียกอีก แต่เธอไม่ตอบ คนมันเป็นห่วงก็เลยใช้กุญแจสำรองไข

หลังจากนั้นเราก็คุยกันเล็กน้อยเพราะผมยังรู้สึกผิดที่ทำให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ บาดเจ็บก่อนจะรีบวิ่งมาหาเพลย์ แต่กลับพบเพียงแค่เพื่อนทอมบอยของเธอนั่งอยู่คนเดียว“เพลย์ไปไหน” ไม่รอช้ารีบเอ่ยหาบุคคลที่หายตัวไปทันที“ไปหาชู้” เป็นคำตอบที่ทำเอาผมเสยผมหน้าม้าอย่างแรงเข้าใจว่าอาจจะเป็นแค่คำพูดประชด เพราะยีนส์เป็นคนที่ไม่ค่อยจะเหมือนผู้หญิงสักเท่าไหร่ แต่ผมฟังแล้วมันไม่โอเคไง“เอาดีๆ”“ก็เรื่องจริง” ยีนส์ยังคงยืนยันคำตอบเดิมด้วยใบหน้านิ่งเฉยไม่ได้ดูทุกข์ร้อนอะไร แต่ผมกลับมองเห็นแววตาสนุกของเธอ“ไอ้ทีม!” ผมสบทชื่อบุคคลที่โคตรจะเกลียดเข้าเส้นทันทีที่สมองนึกออกยีนส์ทำเพียงแค่นยิ้มเหมือนพอใจคำอุทานของผม“ที่ไหน” ผมเป็นคนใจเย็นในบางครั้ง แต่เรื่องนี้ผมเย็นไม่ไหวจริงๆใครจะเย็นลง เมียทั้งคนแต่ตอดไปหาไอ้แฟนเก่า สามีดีๆ ที่ไหนจะไม่หวงครับ“ไม่รู้สิ” ยีนส์หยักไหล่ส่ายหัวหน่อยๆ สำทับคำตอบ“ยีนส์ เฮียขอร้อง” ผมใช้น้ำเสียงอ่อนลง เมื่อรู้แล้วว่ายีนส์กำลังแกล้งผม เธอเหมือนไม่พอใจอะไรในตัวผมสักอย่าง ประมาณว่าไม่พอใจแทนเพื่อนเธอน่ะ“ม่อสาวเสร็จก็รีบถามหาคู่หมั้น มันน่ามั้ย?” ยีนส์มองบนใส่ผมแรงมาก ทั้งคำพูดคำจาที

ย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน ตอนที่ฉันอยู่ปีหนึ่งเทอมสอง วันที่ฉันเจอกับเฮียทีมครั้งแรก เพราะเรื่องบังเอิญที่ฉันดันวิ่งไปชนเข้ากับรุ่นพี่ตอนจะล้มมือดันไปคว้าเข้ากับคอเสื้อและทำเสื้อนักศึกษาเขาขาดตอนนั้นฉันทั้งอายและขายขี้หน้าสุดๆ แต่เฮียทีมเป็นคนน่ารัก พูดเพราะและเหมือนเราจะเข้ากันได้ดีเลยทำให้เริ่มคบหากันตั้งแต่นั้นมาแต่แล้วเมื่อเวลาผ่านไปได้เกือบสี่เดือน โมนาร์ที่เป็นพี่รหัสฉันก็เข้ามาคุยเรื่องเธอกับเฮียทีม เธอบอกฉันว่าเฮียทีมกับเธอเป็นคู่หมั้นกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาที่เธอไม่เคยแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเฮียทีมเลยสักครั้งเพราะเฮียทีมขอร้องไว้ และเธอเองก็รักผู้ชายคนนี้มากเลยไม่อยากมีปากเสียงและทะเลาะกันตอนนั้นทำเอาฉันถึงกับพูดไม่ออกบอกไม่ถูก อยู่ดีๆ ก็กลายเป็นมือที่สามเข้าไปสอดแทรกระหว่างความรักของคนสองคน แต่ฉันเป็นคนที่ไม่ค่อยเชื่ออะไรฝ่ายเดียวเลยไปถามเฮียทีมตรงๆ ในวันนั้น และคำตอบของเฮียทีมที่ตอบกลับมามันต่างกับสิ่งที่โมนาร์บอกอย่างสิ้นเชิง‘พี่ไม่เคยมีคู่หมั้น พี่กับโมนาร์เป็นแค่ญาติห่างๆ กัน เธออาจจะแค่ลองใจเพลย์ดูว่ารักพี่จริงหรือเปล่า’ตอนได้ฟังคำตอบจากเฮียทีมฉันเชื่อครึ่งไม่เชื่

“ขี้เกียจเดิน คุยตรงนี้แหละจะได้ไม่เสียเวลา” พูดจบคนฟังก็มองบน ทำปากยื่นปากยาวใส่ทันที“เรื่องเฮียทีมกับโมนาร์” เพลย์เยอร์ยอมเปิดปาก ผมนั่งนิ่งจ้องใบหน้าขาวใสเพื่อรอฟังเงียบๆ“ฉันไปหาเฮียทีมเพื่อจะคุยธุระจริงๆ นะ” เธอดูลนลาน เมื่อผมเอาแต่จ้องหน้าเธอเงียบๆ “แต่ที่ไปเพราะนายนั่นแหละ”“เพราะฉัน?” ผมละมือข้างหนึ่งออกจากเอวบางที่กอดเธอไว้ยกขึ้นมาชี้หน้าตัวเองสำทับคำพูด“อื้ม ก็ใครใช้ให้นายเที่ยวไปกอดกับผู้หญิงไปทั่วต่อหน้าต่อหน้าฉันแบบนั้นล่ะ” คนน้อยใจทำแก้มพองลม เบือนหน้างอนๆ ไปทางอื่น“หึงว่างั้น?” ผมไม่ได้ทำเสียงจริงจังมากนัก ออกแนวล้อเธอมากกว่า“คิดว่าควรมั้ย? ถามมาได้” คำตอบแผ่วเบาแต่ทำเอาผมใจชื้น“ทีหลังให้อยู่รอถาม ไม่ใช่หนีไปหาชู้แบบนั้น” ผมเอื้อมมือไปกอบกุมใบหน้าเล็กให้หันกลับมาสบตาตัวเองอีกรอบ“ฉันเดินชนโมนาร์ เธอจะล้มเลยรีบคว้าไว้ ไม่ได้กกกอดอย่างที่เธอเข้าใจ ยัยเด็กขี้มโน” ผมว่าให้เพลย์พร้อมกับบีบจมูกโด่งรั้นเบาๆ ทำเอาคนถูกทำร้ายถึงกับย่นจมูกทำท่าทางไม่พอใจ“เรื่องโมนาร์กับฉันเคลียร์แล้ว แต่เรื่องที่เธอหนีไปหาไอ้ชู้นั่นเล่ามาให้หมด” ผมกลับมาโหมดจริงจังอีกครั้ง“คือ... เมื่อวันก

เรื่องที่ทีมบอกกับเพลย์เยอร์ว่าพวกเขาเลิกกันก็ไม่เชิงว่าไม่ใช่ความจริง ที่จริงแล้วความสัมพันธ์ฉันท์คู่หมั้นของทั้งคู่ลุ่มๆ ดอนๆ มาได้ราวๆ เกือบจะหกเดือนแล้วสืบเนื่องมาจากโมนาร์เป็นผู้หญิงที่เจ้ากี้เจ้าการและขี้หึง เธอคอยตามหึงหวงและมีปากเสียงกับผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาใกล้คู่หมั้นของเธอ แม้แต่ผู้หญิงที่เข้ามาติดต่อธุระกิจกับเขาเธอก็ไม่ว่างเว้น ทำให้ทีมเริ่มจะทนกับสภาพแบบนี้ไม่ไหวก่อนที่เขาจะตัดสินใจบินกลับมาไทย เขาเลยขอห่างกันสักพักกับโมนาร์ ซึ่งใครๆ ต่างก็รู้ดีถึงความหมายของคำว่า ‘ห่างกันสักพัก’ เท่ากับ การบอกเลิกเพื่อให้เจ็บน้อยที่สุด แต่นั่นมันก็ไม่เท่ากับการที่โมนาร์สืบรู้ทีหลังว่าคู่หมั้นของตัวเองจ้างนักสืบให้ตามหาอดีตแฟนเก่าอย่างเพลย์เยอร์ เธอเลยรีบบินตามคู่หมั้นมาทันที“หรือมันไม่จริง ก่อนมาที่นี่ฉันก็บอกเธอแล้วว่าให้เราห่างกันสักพัก”“ห่างกันสักพักของโมไม่ได้หมายความว่าเราต้องเลิกกัน อย่าลืมว่าเราหมั้นกันแล้ว” โมนาร์เชิดหน้าท้วงสถานะที่ตัวเธอเป็นอยู่กับคนตรงหน้า“เธอคงลืมไปแล้วว่าทำไมฉันถึงกลายมาเป็นคู่หมั้นของเธอ”ทีมย้อนคืนน้ำเสียงข่มต่ำ ทำเอาคนฟังถึงกับจิ๊ปากไม่พอใจเมื่อนึกไ