All Chapters of ผูกรัก ปักใจ ไม่อาจลืมเลือน: Chapter 41 - Chapter 50

หลังจากอาบน้ำกินข้าวเย็นกันเสร็จ ค่ำนั้นคู่รักที่ทำตัวเหมือนพึ่งเริ่มชีวิตคู่มานั่งชมจันทร์กันตรงระเบียงห้องชมสวน ซีจงจวินเอาใจมี่ฮวามากขึ้นด้วยการรินชา ป้อนขนมให้นางไม่หยุดมือ"นี่เจ้ากะจะขุนข้าให้อ้วนหรือ" นางแสร้งว่า มองจานขนมรูปดอกไม้ในมือเขาที่พร่องไปเกินครึ่งแล้ว"เห็นท่านกินอิ่มอารมณ์ดีก็พอแล้ว อ้วนหรือไม่สำคัญด้วยหรือ" ถึงนางอ้วนก็ไม่ได้อัปลักษณ์เหมือนเขาหรอก จะกินเท่าไหร่ก็กินไปเถิดมี่ฮวามองคนพูดแล้วต้องถึงกับกระตุกยิ้ม ก่อนเงยหน้ามองพระจันทร์สีเหลืองนวลเคียงคู่กับดวงดาวบนท้องฟ้า"ปีหน้าเจ้าจะพาข้าไปเที่ยวอีกไหม เทศกาลหยวนเซียวอะไรนั่นน่ะ""...ท่านยังอยากไปอยู่อีกหรือ"สีหน้าคนพูดดูไม่ดีนัก นึกถึงแล้วซีจงจวินยังรู้สึกผิดอยู่มากที่ประมาทปล่อยให้มี่ฮวาต้องเจอเรื่องร้ายๆมี่ฮวารู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ นางยื่นมือไปลูบไล้แก้มสากเพื่อปลอบโยน"รู้หรือไม่ว่าเหตุใดวันนั้นข้าถึงถูกจับตัวไป"ซีจงจวินหันมาเลิกคิ้วมองคนที่ล้วงหยิบเอาอะไรบางอย่างออกมาจากแขนเสื้อ ก่อนเบิกตากว้างของในมือนางคือปิ่นปักผมเรียบๆอันหนึ่ง ยอดปิ่นทำจากหยกขาวเป็นลวดลายคล้ายเดือนเสี้ยวบนกลีบเมฆ"วันนั้น สิ่งที่ข้ามองเป

วันต่อมา มี่ฮวาบอกซีจงจวินว่านางจะกลับไปเยี่ยมบ้านและจะรีบกลับมา"สัญญานะว่าจะกลับก่อนมืด""สัญญา ข้าแค่ไปเที่ยวเล่น อยู่ไม่นานหรอก"ได้ยินคำยืนยัน ซีจงจวินเชื่อใจนางจึงเหาะออกจากบ้านไปทำงานตามปกติส่วนนาง... เพียงเข้าไปเก็บสัมภาระจำเป็นนิดหน่อย ก่อนจะเป่าขลุ่ยเรียกหงส์นภาให้มารับแต่ทิศทางที่มันบินไปนั้น... ไม่ใช่แดนอุดรแน่เจ้าหงส์นภาพานางมุ่งหน้าสู่ทิศตะวันออก แดนบูรพาอันเป็นพิภพมนุษย์ไม่นานมี่ฮวาให้มันร่อนลงจอดที่ชายป่าหน้าถนนเส้นหลักของเมืองหลวง เสกเรือนผมให้กลายเป็นสีดำสนิทเยี่ยงมนุษย์ทั่วไปก่อนจะเดินเข้าไปปะปนกับฝูงชนเนืองแน่นเบื้องล่างทางไปสำนักมือปราบนางจำได้แม่นยำตามคำบอกของอวี้เวินฉิง..ต้องรู้ให้ได้ ว่าเมื่อสามพันปีก่อนเกิดอะไรขึ้น..ที่ผ่านมา นางเคยพยายามตามหาความทรงจำที่หายไปอยู่หลายครั้ง แต่ไม่เป็นผลเพราะไม่รู้อะไรเลย นอกจากความฝันอันเลือนรางบุรุษในฝันที่นางไม่รู้จัก ทว่ารู้สึกคุ้นเคยนัก...มี่ฮวามักจะหวนนึกถึงเขาผู้นั้นนานๆครั้ง แต่ทุกครั้งหลังตื่นขึ้นมาก็จะเจ็บหน่วงในอกซ้ายตลอดความรู้สึกที่คั่งค้างอยู่ในอกไม่อาจสลายไปง่ายๆและมันทำให้นางไม่เป็นอันทำอะไรที่หน้าสำนั

มี่ฮวาตื่นขึ้นมาในห้องของซีจงจวินตอนหัวค่ำ และพบว่านางตัวนางขยับไม่ได้เพราะถูกสามีนอนกอดเอาไว้พลันความรู้สึกหนึ่งแล่นปราดทิ่มแทงใจ นางพยายามดันเขาออกแต่มือที่มีมากมายนี่ไม่ยอมปล่อยให้หลุดไปได้ง่ายๆเลยอีกทั้งกลางร่างนางเจ็บจุก จนแม้แต่จะลุกขึ้นนั่งยังลำบากไอ้อสูรชั่ว!!พอรู้สึกตัวว่าคนในอ้อมกอดขยับยุกยิก ซีจงจวินก็ลืมตาขึ้นส่งยิ้มให้เหมือนเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"ลุก!"นางสั่งแต่เขาไม่ทำตาม กลับกกกอดเอาไว้ ทั้งยังจับมือนางไม่ให้ยื่นมาข่วนหรือตบตีได้"ข้าสั่งไยไม่ทำตาม!!""หากข้าปล่อยท่านลุกไปท่านจะทิ้งข้าใช่หรือไม่ ในเมื่อข้ายอมให้แต่โดยดีแล้วแต่ท่านยังยืนยันเช่นนั้น ข้าก็จะไม่ยอมอีกแล้ว"จะบอกว่าใช้ไม้อ่อนไม่ได้ เลยต้องใช้ไม้แข็งแทนอย่างนั้นหรือ!!!มี่ฮวาจ้องเขม็ง ซีจงจวินก็จ้องตอบ แต่สายตาเขาไม่ได้มีความตั้งใจจะยียวน กลับกลายเป็นเศร้าเสียใจเกินจะประเมินความรุนแรงเขาเล่นกับนางแบบนี้เอง ถึงได้ทำใจไปไหนไม่ได้สักที..มี่ฮวามองว่านั่นเป็นการแสดงฉากใหญ่ที่ซีจงจวินสร้างคิดว่าเล่นบทโศกหน่อยแล้วนางจะใจอ่อนอย่างนั้นใช่หรือไม่...ยามเมื่อเขาใช้ไม้อ่อนนางใช้ไม้แข็ง ยามนี้เขาคิดใช้ไม้แข็ง

มี่ฮวาอ้าปากค้างไม่อยากเชื่อกับภาพความทรงจำทั้งหมดที่นางได้รับมา ซีจงจวินเองก็เช่นกัน"จบลงเพียงเท่านี้"เสียงแหลมของเมิ่งโหรวเอ่ยขัด ควันที่ลอยฟุ้งรอบกายจางหายไป พร้อมกับสถานที่ตรงนี้กลับมาเป็นด้านในถ้ำเช่นเดิมแม่ค้าหน้าเลือดคลี่ยิ้มเย็น ประสานมือเคาะนิ้วเล่น รอคอยค่าตอบแทนจำนวนมหาศาล"ตามสัญญา เจ้าเอาปราณเซียนข้าไป""ตกลง"ซีจงจวินก้มหน้าลงยอมรับชะตากรรม ส่วนมี่ฮวานั้น เมื่อเตรียมจะแย้ม เมิ่งโหรวก็ใช้พลังดันนางให้เดินถอยหลังออกจากถ้ำไปเอง"เดี๋ยวสิ!! อย่าพึ่ง!!!"มี่ฮวาตะโกนสุดเสียง ภาพตรงหน้านั้นทำให้น้ำตาหยดหนึ่งไหลออกมาไม่รู้ตัวกายใหญ่โตของซีจงจวินมีไอสีอ่อนลอยออกมา และร่างเขากลายสภาพกลับไปเป็นร่างก่อนที่จะได้รับปราณเซียน...กลายเป็นเพียงแมงป่องทะเลทรายตัวหนึ่งเท่านั้นเอง...มี่ฮวายื่นมือสั่นเทิ้มออกไปพยายามจะไขว่คว้า กระนั้นขานางไม่อาจหยุดเดินจนถึงปากทางเข้าถ้ำประตูหินเลื่อนปิดสนิท นางทรุดกายลงตรงนั้น ความรู้สึกหลากหลายประดังประเดเข้ามาจนสับสน รู้ตัวอีกทีชิงเหลียงกับซวนเฟยที่ยืนรออยู่ด้านนอกก็เข้ามาพยุงให้ลุกขึ้นเสียแล้ว"กลับกันเถิดขอรับนายหญิง"นางส่ายหน้าไม่อยากฟังและไม่อย

ในห้วงความทรงจำสีหมอก..มี่ฮวามองไม่เห็นอะไรนอกจากผืนฟ้าและผืนทราย อันเป็นบ้านเกิดของซีจงจวินข้างกายมีแมงป่องนามว่าซีจงจวินยืนอยู่ มองดูสถานที่นี้ไปพร้อมกัน บางครั้งมี่ฮวาก็อยากรู้ว่าเขาคิดอะไรเพราะในร่างนี้นางไม่รู้ว่าสีหน้าของเขาเป็นอย่างไร..ภาพตรงหน้าเป็นเพียงทะเลทรายอันกว้างขวาง ทว่าอ้างว้างเงียบเหงา พื้นที่แสนเปล่าเปลี่ยวนี้มีแมงป่องที่ไต่ไปเรื่อยไร้จุดหมายปลายทางบางครั้งก็ต่อสู้ดิ้นรน บางครั้งก็ต้องหนีตายอลหม่าน อันตรายซ่อนตัวอยู่รอบด้าน เห็นแล้วรู้สึกว่ามันช่างเป็นชีวิตเล็กๆแสนทรหดกระทั่งวันหนึ่งที่มันสู้กับแมงป่องตัวอื่น มันเอาชนะได้แต่ก็บาดเจ็บใกล้ตาย จึงจำต้องหาที่พักซ่อนตัวณ ใจกลางทะเลทราย ด้านหน้าของมันคือดอกไม้ประหลาดเบ่งบานอยู่ท่ามกลางสภาพอากาศอันเลวร้ายเจ้าแมงป่องที่เดินทางอย่างโดดเดี่ยวไต่เข้าไปพิสมองความงามนั้นใกล้ๆมันเจอที่พักพิงแล้ว...มันตัดสินใจหยุดเดินทางตรงนี้ อดอาหารเป็นเดือนเพื่อเฝ้ามองเจ้าดอกไม้แสนสวยไม่ยอมไปไหนจากนี้ไป..แมงป่องไม่โดดเดี่ยว ดอกไม้ไม่เปลี่ยวเหงา...มันไม่ต้องการสิ่งใดอีก ขอเพียงได้อยู่ข้างๆดอกไม้ที่มันหลงรักตราบนานเท่านาน..กระทั่งถึงว