All Chapters of ผูกรัก ปักใจ ไม่อาจลืมเลือน: Chapter 31 - Chapter 40

ตั้งแต่ตื่นขึ้นมา วันทั้งวันมี่ฮวาไม่ได้ลุกไปไหนเลยเพราะมีซีจงจวินทำหน้าที่เป็นมือเป็นเท้าให้ อยากได้อะไรเขาลุกไปหามาประเคนทั้งหมดหลังจากสั่งให้อสูรรับใช้ป้อนข้าว เช็ดตัว ทำแผลให้ภรรยาแล้วเขาก็กลับเข้ามานั่งเฝ้าตรงมุมห้องตามเดิมมี่ฮวานั่งอ่านหนังสือไปเพลินๆ ไม่น่าเชื่อว่าการมีเขาอยู่ร่วมห้องไม่ได้น่ารำคาญเท่าเมื่อก่อน"พรุ่งนี้เจ้าไปทำงานได้แล้วนะ"นางเอ่ยบอก แม้ตอนแรกดวงตายังไม่ละจากตัวหนังสือแต่เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับอะไรทำให้ต้องเงยหน้ามองอีกฝ่ายสีหน้าเขาเรียบตึง ทว่ามองตาแล้วรู้ทันทีว่าในใจกำลังประท้วงอย่างกับเซียนน้อยงอแงไม่อยากไปสำนักฝึกตน...อายุจะแสนปีแล้วยังทำตัวเป็นเด็กไปได้"จะไม่ไปทำงานจริงๆหรือ"นางถาม ซีจงจวินก็ส่ายหน้าตอบแล้วพูดเสียงอ่อน ช้อนดวงตาสื่อความหมายเดียวกับคำนั้น"ข้าเป็นห่วง"เป็นเหตุผลที่ต่อให้ใจแข็งอย่างไรก็อ่อนยวบได้ง่ายดาย คนฟังถึงกับต้องถอนหายใจยาว"เจ้าเพิ่มการคุ้มกันรอบบ้านแทนไม่ดีกว่าหรือ""ข้าทำแล้ว""ถ้าทำแล้วก็ไม่ต้องห่วงหรอก"ได้ยินนางบอกเขาก็เงียบไป ครู่ต่อมาจึงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง"ข้าอยากอยู่ข้างท่าน"คำพูดนั้นทำเอาหญิงสาวถึงกับทำสีหน้าไม่ถูกท

ซีจงจวินมารับมี่ฮวาตรงตามเวลานัดแล้วก็พากลับบ้าน เตรียมอาหาร จัดของให้นางเหมือนปกติซวนเฟยกับชิงเหลียงดูจะอิดโรยกันมาก หลังจากทำงานเสร็จแล้วพวกมันก็ขอตัวไปพักเลย และคาดว่าคงไม่มีแรงลุกจนกว่าจะฟ้าสางม่านสีดำโรยตัวลงจากท้องฟ้า ในยามที่ควรจะเข้านอนมี่ฮวาอาบน้ำเสร็จไม่ได้กลับเข้าห้องทันทีนางอาศัยตอนที่ซีจงจวินไปอาบน้ำเข้าไปในห้องเขา จุดกำยานแล้ววางโถไว้ให้บนโต๊ะข้างหัวเตียงมี่ฮวาไม่มีความกล้าพอจะยื่นให้เขาตรงๆ เลยคิดว่าทำแบบนี้ให้เขาประหลาดใจเล่นน่าจะดีกว่าเมื่อนางกลับเข้าห้องไปแล้ว ซีจงจวินเดินออกมาจากห้องน้ำดับไฟทุกดวงในบ้านจนมืดสนิท เดินเข้าห้องนอนของตัวเองไปแต่เพียงบานประตูแง้มเปิดเล็กน้อย จมูกที่ประสาทรับกลิ่นดีเยี่ยมก็เริ่มทำงานเขาไม่รู้ว่ากลิ่นที่อยู่ในห้องเป็นกลิ่นอะไร แต่พอรู้สึกตัวอีกทีก็เดินเข้ามาถึงเตียงเสียแล้วร่างกายเริ่มรู้สึกร้อนรุ่ม เลือดสูบฉีดแรงจนผิวเป็นสีแดงเข้ม เหงื่อเม็ดเป้งผุดซึมไหลเป็นสายธารทั้งที่อากาศเย็นสบายมันร้อนไปหมด.. ร้อนจนเขาเผลอถอดเสื้อผ้าออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ตัวแท่งเนื้อกลางกายเริ่มตอบสนอง มันตั้งชูชัน แข็งเกร็งคล้ายอยากได้รับการปลดปล่ยเต็

หญิงสาวนั่งมองต้นไม้ไร้ใบในสารทฤดู ที่มุมเสาห่างออกไปสิบฉื่อมีเทพอสูรม่อยลับไม่รู้เรื่องเพราะมีลมเย็นพัดโกรกซีจงจวินเพลียจนไปทำงานไม่ไหว ทั้งวันเขาเอาแต่นอนอยู่ในห้องชมสวน ส่วนมี่ฮวา นางได้แต่นั่งทำใจให้สงบแม้จะมีภาพเหตุการณ์เมื่อคืนค้างอยู่ในหัวก็ตามนางไม่เข้าใจตัวเองว่าหมู่นี้เป็นอะไร..เมื่อคืนตอนจะถูกขืนใจ นางโกรธจริงแต่เมื่อเห็นเขาร่ำร้องขอความเมตตาสงสารหัวใจก็เกิดไร้กำลังต้านขึ้นมาเสียอย่างนั้นกระทั่งตอนนี้นางก็ยังนั่งมองเขาอยู่ได้ตั้งนานสองนาน ทั้งที่เมื่อก่อนไม่คิดอยากจะชายหางตาไปทางเขาสักนิดหัวใจ...เป็นอะไรไปมันเริ่มอ่อนแอ พ่ายแพ้ให้บุรุษอัปลักษณ์เสียแล้วหรือ...มี่ฮวาไม่อยากจะยอมรับจึงต้องพาตัวเองออกจากห้องชมสวน ขณะเดินผ่านห้องนอนซีจงจวินเห็นประตูแง้มอยู่ก็นึกขึ้นได้หญิงสาวชะโงกหน้าไปเห็นโถกำยานเมื่อคืนที่ถูกโยนออกนอกหน้าต่างยังนอนอยู่บนพื้นหญ้าด้านนอก จึงเรียกเด็กรับใช้ให้เอามันออกไปทิ้งไกลๆเสียนึกแล้วก็หงุดหงิดขึ้นมา ไม่ได้โกรธเทพอสูรแต่เป็นเพื่อนตัวดีที่แกล้งกันได้ กลับไปแดนอุดรอีกเมื่อใดจะไปโวยให้ถึงห้องนอนเจียวถงเลยมองไปรอบห้องภาพต่างๆเมื่อคืนผุดขึ้นอีกครั้ง หาก

วันเทศกาล มี่ฮวาแต่งตัวรอตั้งแต่ยังไม่เย็น ใช้เวลานานมากกว่าเด็กรับใช้ทั้งสองจะสวมอาภรณ์หนาหลายชั้นให้เสร็จนางนั่งบรรจงแต้มสีตรงนั้นนิดตรงนี้หน่อยบนใบหน้าไปเรื่อยๆ รู้สึกเพลินยิ่งนัก แต่งไปก็หยุดยิ้มไม่ได้นางตื่นเต้นจริงๆน่ะแหละ..."นายหญิงงดงามมากขอรับ"ซวนเฟยกับชิงเหลียงยืนมองตาเป็นประกาย เดินวนรอบนายหญิงของพวกมัน"พวกเจ้าปากหวานจริง หวังสิ่งใดจากข้าหรือไม่""พวกข้าน้อยพูดความจริงขอรับ นายหญิงงามดั่งเซียนสวรรค์เลย""ก็ข้าเป็นเซียนจริงๆนี่นา" นางว่าอย่างอารมณ์ดี เอามือลูบหัวพวกมันทั้งสอง"อยู่เฝ้าบ้านให้ดี แล้วข้าจะซื้อขนมมาฝาก""นายหญิงใจดีที่สุดเลยขอรับ"ซวนเฟยกับชิงเหลียงวิ่งมาเกาะขาเอาใบหน้าถูไถ นับวันนางยิ่งทำตัวเหมือนพี่เลี้ยงเด็กมากขึ้นทุกที"มี่ฮวา ข้าพร้อมแล้ว"ฟ้ามืด ซีจงจวินมายืนเรียกหญิงสาวที่หน้าห้องและเมื่อคนด้านในเลื่อนบานประตูเปิดก็ถึงกับต้องมองตาค้างซีจงจวินใช้วิชาจำแลงกายให้กลายร่างเป็นมนุษย์ ดูไปแล้วช่างแตกต่างจากร่างปกติราวกับไม่ใช่ตัวเขาเองคนตรงหน้าคือชายหนุ่มร่างใหญ่ สูงกว่าบุรุษทั่วไปไม่มาก อยู่ในอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มเรียบๆ กายเนื้อสีดำแดงดั่งแม่ทัพผู้ชำนาญศึ

"ซีจงจวิน"ภรรยาเอ่ยเรียก ประกายตาของซีจงจวินดูไม่สู้ดีนัก ภายในนั้นสะท้อนเพียงใบหน้านางที่อยู่แค่เอื้อม รอฟังคำต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ"เจ้าออกไปก่อนได้หรือไม่ ข้ามีธุระต้องคุยกับท่านอวี้เวินฉิง"และประโยคต่อมาก็ทำให้แสงที่ริบหรี่นั้นพลันดับวูบ...สิ้นหวังแล้ว.. นางจะหย่ากับเขาไปแต่งให้อวี้เวินฉิงแล้ว...ซีจงจวินเงียบไป ราวกับจะไม่ได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองด้วยเช่นกัน และมี่ฮวารู้ว่าชายตรงหน้ารู้สึกอย่างไรจึงจับมือเขาเบาๆ"ข้ามีธุระสำคัญจริงๆ ออกไปรอที่อื่นก่อนได้หรือไม่"ธุระของนางคือคุยว่าจะแต่งให้คนอื่นเมื่อใดใช่หรือไม่...ซีจงจวินส่ายหน้าน้อยๆ เขารักนางขนาดนี้ ถึงอย่างไรก็ไม่ยอมให้ไปแน่"ไม่ไปได้ไหม""ไม่ได้หรอก เรื่องนี้สำคัญมากไว้คุยเสร็จข้าจะเรียกแล้วเราจะกลับบ้านกัน แต่ตอนนี้ไปรอที่อื่นก่อน" น้ำเสียงของมี่ฮวาดูจริงจังมากขึ้นนางจะใช้โอกาสนี้ เพื่อไปกับอวี้เวินฉิง..การหย่ามันสำคัญมากสินะ..นางรักอวี้เวินฉิงมากสินะ..เช่นนั้นก็ควรจะปล่อยให้จบไปทั้งอย่างนี้ เช่นนั้นสินะ..."ข้าจะรอ คุยเสร็จแล้วได้โปรดตะโกนเรียกข้าดังๆด้วยนะ"คนพูดแสร้งปั้นหน้ายิ้มให้ ทั้งที่ดวงตาไม่ฉายไอชีวิตดั่งคนใ