บทที่ 35 三十五

หญิงสาวนั่งมองต้นไม้ไร้ใบในสารทฤดู ที่มุมเสาห่างออกไปสิบฉื่อมีเทพอสูรม่อยลับไม่รู้เรื่องเพราะมีลมเย็นพัดโกรก

ซีจงจวินเพลียจนไปทำงานไม่ไหว ทั้งวันเขาเอาแต่นอนอยู่ในห้องชมสวน ส่วนมี่ฮวา นางได้แต่นั่งทำใจให้สงบแม้จะมีภาพเหตุการณ์เมื่อคืนค้างอยู่ในหัวก็ตาม

นางไม่เข้าใจตัวเองว่าหมู่นี้เป็นอะไร..

เมื่อคืนตอนจะถูกขืนใจ นางโกรธจริงแต่เมื่อเห็นเขาร่ำร้องขอความเมตตาสงสารหัวใจก็เกิดไร้กำลังต้านขึ้นมาเสียอย่างนั้น

กระทั่งตอนนี้นางก็ยังนั่งมองเขาอยู่ได้ตั้งนานสองนาน ทั้งที่เมื่อก่อนไม่คิดอยากจะชายหางตาไปทางเขาสักนิด

หัวใจ...เป็นอะไรไป

มันเริ่มอ่อนแอ พ่ายแพ้ให้บุรุษอัปลักษณ์เสียแล้วหรือ...

มี่ฮวาไม่อยากจะยอมรับจึงต้องพาตัวเองออกจากห้องชมสวน ขณะเดินผ่านห้องนอนซีจงจวินเห็นประตูแง้มอยู่ก็นึกขึ้นได้

หญิงสาวชะโงกหน้าไปเห็นโถกำยานเมื่อคืนที่ถูกโยนออกนอกหน้าต่างยังนอนอยู่บนพื้นหญ้าด้านนอก จึงเรียกเด็กรับใช้ให้เอามันออกไปทิ้งไกลๆเสีย

นึกแล้วก็หงุดหงิดขึ้นมา ไม่ได้โกรธเทพอสูรแต่เป็นเพื่อนตัวดีที่แกล้งกันได้ กลับไปแดนอุดรอีกเมื่อใดจะไปโวยให้ถึงห้องนอนเจียวถงเลย

มองไปรอบห้องภาพต่างๆเมื่อคืนผุดขึ้นอีกครั้ง หาก