บททั้งหมดของ ซ่อนรัก (เซตวิศวะ): บทที่ 11 - บทที่ 20

EP.11"แล้วสรุปพ่อมีอะไรกับเนย" ฉันเลี่ยงที่จะตอบคำถามนั้น(...) ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมา (แกสบายดีใช่ไหม กินอยู่ยังไง)"..." คำถามของเขาทำเอาน้ำตาที่กำลังคลออยู่ค่อย ๆ ไหลออกมา "ทำไมพ่อเพิ่งมาถามตอนนี้ พ่อถามเพราะเป็นห่วงเหรอ ทั้งที่เนยลำบากอดอยากมากี่เดือนพ่อไม่เคยสนใจ มัวแต่ไปสนใจผู้หญิงคนใหม่ เชื่อลูกเลี้ยงเลว ๆ นั่น"ฉันพยายามจะไม่เสียงดังรบกวนพี่นธี พอหันไปมองเขาก็นั่งนิ่ง ไม่ได้เล่นเกมต่อแต่เหมือนจะเล่นมือถือแทน(พ่อขอโทษที่ไม่ติดต่อแก เพราะคิดว่าแกจะสำนึกผิดแล้วติดต่อมา) พ่อทำเสียงอ่อน"ทำไมเนยต้องสำนึกผิดในเมื่อเนยไม่ผิด"(...) ได้ยินเสียงพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้ง (วันนี้วันเกิดแก)"..."(พ่อจะให้อภัยแกทุกเรื่อง กลับบ้านบ้างนะ)ฉันยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาลวก ๆ ฉันแทบจะลืมวันเกิดตัวเองไปแล้ว แน่นอนว่าฉันอยากได้ยินคำอวยพรจากพ่อแต่สุดท้ายพ่อก็ไม่เคยเชื่อฉัน ในสายตาพ่อฉันยังคงเป็นเด็กขี้โกหกที่หนีตามผู้ชายแล้วไม่ยอมกลับบ้าน"จนถึงตอนนี้พ่อก็ยังไม่เชื่อเนย สองแม่ลูกนั่นมันคงเล่นของใส่พ่อแล้วมั้ง พ่อรู้ไหมว่าวันนั้นไอ้วีมันทำอะไรเนย เนยบอกพ่อไปหลายครั้งแล้วพ่อไม่สงสัยมั

EP.13"ทำไมไม่ไปดูเอง" เขาตวัดสายตามามองฉันแล้วก็กลับไปดูการแข่งขันฟุตบอลเหมือนเดิม"ขอโทษ... เนยรีบมาช่วยญานินเลยไม่ได้ไปหามัน" ฉันกัดปากด้านในแน่น นี่เขาโกรธฉันเรื่องให้อาหารแมวใช่ไหม "แล้วพี่ไม่กินเหรอคะหรือไม่ชอบ งั้นเดี๋ยวเนยกลับไปทำกับข้าวให้กินไหม""อืม" เขาตอบสั้น ๆ แล้วยกแก้วของตัวเองขึ้นดื่ม“พี่นธีโกรธอะไรเนยหรือเปล่าคะ” สีหน้ายังคงบึ้งตึงไม่เปลี่ยนจึงรวบรวมความกล้าถามออกไป“...” แต่คนที่ทำหน้าบึ้งอยู่กลับหันมามองอย่างเดียวไม่ให้คำตอบอีกเช่นเคย แล้วฉันจะรู้ไหมว่าเขาเป็นอะไร"ไปนั่งด้วยกันไหมคะ จะได้สนุกกว่านั่งคนเดียว" ฉันชวนแต่คนฟังเอาแต่นั่งนิ่ง "งั้นเนยไม่กวนแล้วค่ะ""เดี๋ยวไป" พี่นธีพูดเบา ๆ ตามหลัง ฉันจึงหันไปแย้มยิ้มดีใจให้และเดินกลับมาร่วมวงสนทนนากลุ่มใหญ่ เขาเป็นคนที่เอาใจยากจริง ๆ ไม่รู้ว่าไม่พอใจเรื่องอะไรแต่ฉันก็อดสนใจไม่ได้อยู่ดี และถ้าถามมากไปเขาอาจจะคิดว่าฉันคิดเข้าข้างตัวเองอยู่ก็ได้"แก้วนี้สำหรับเจ้าของวันเกิด" พี่ฮ่องเต้ยื่นแก้วมาให้ "ชงไม่เข้มกินได้สบาย""ขอบคุณค่ะ" ฉันรับมันมาแล้วค่อย ๆ ดื่มทีละนิดไม่นานนักพี่ทศกัณฐ์ก็เข้ามานั่งกับพวกเราแล้วก็เดินไปนั่

EP.15จะว่าไปเราเจอกันแทบทุกวันทำอะไรร่วมกันมาหลายอย่างแล้วนะ ไม่แปลกหรอกที่แววตาของเขามันจะดีขึ้นและผูกพันกับการใช้ชีวิตร่วมกัน บางทีตอนเขาไม่อยู่ฉันก็รู้สึกเหงาแปลก ๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันคืออะไรไม่รู้ว่าที่เขาทำอยู่มันเพราะอะไรด้วย หรือฉันกำลังเข้าใกล้คำว่าผู้หญิงที่เขาเลี้ยงไว้แบบไม่ผูกมัดแล้วคำพูดของเขาเมื่อวันนั้นยังลอยวนอยู่ในหัวของฉันตลอดเวลา ไม่อยากมีแฟน ไม่อยากผูกมัด ไม่ชอบวุ่นวาย"ปิดเทอมนี้พี่จะกลับบ้านไหม" ฉันเอ่ยถามเพื่อทำลายความเงียบ"ไม่รู้" เขาตอบสั้น ๆ แล้วละสายตาจากตัวหนังสือหยิบมือถือขึ้นเขี่ยเล่นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามอง "เธอจะกลับ ?""เนยคิดอยู่ค่ะ" ถ้าจะกลับก็คงกลับบ้านป้ามากกว่า"กลับไปทำไม" เราสบตากันอีกครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่าในเวลาไม่กี่ถึงชั่วโมง"ปิดเทอมทั้งที คงต้องกลับมั้งคะ" จริง ๆ มันก็แค่ไม่กี่วันเท่านั้นเพราะคณะฉันนัดปีหนึ่งมาซ้อมกิจกรรมต่อ จะมีงานสปอร์ตเดย์อีกไม่กี่เดือนข้างหน้า"พี่นธีจะอดกินข้าวฝีมือเนยหลายวันเลยนะ แต่ว่า... ถ้าเนยกลับแล้วปุยนุ่นล่ะ" ฉันหันไปมองน้องแมวที่หลับปุ๋ยบนเบาะ "พี่จะเลี้ยงคนเดียวได้ใช่ไหม ห้ามลืมให้อาหารมั

EP.17"ให้ไปหาที่หอใช่ไหม" ฉันต่อสายหาใบเฟิร์นและเตรียมตัวอาบน้ำ เพราะวันนี้เรามีนัดไปเที่ยวกันหลังสอบเสร็จ(ใช่ แต่งตัวสวย ๆ นะ วันนี้เราจะไปล่าผู้ชาย !) น้ำเสียงหนักแน่นของเพื่อนทำเอาฉันหลุดขำ (ทุ่มครึ่งนะ)"โอเค"หลังจากวางสายฉันก็อาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดเซ็ตเสื้อครอปสายเดี่ยวกับกระโปรงยาวพอดีเข่าแต่ผ่ามาถึงกลางขา คืนนี้จะแอบเข้าร้านเหล้ากัน นี่เป็นครั้งที่สองที่เราสามคนไปเที่ยวร้านเหล้าทั้งที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ แต่ใบเฟิร์นฝากเนื้อฝากตัวไว้กับพี่ ๆ พนักงานของร้านแล้ว คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงอายุไม่ถึงแต่ใจถึงไว้ก่อนแล้วกันหลังจากอาบน้ำแต่งตัวแต่งหน้าเสร็จแล้วฉันก็ออกจากห้อง เข้าห้องพี่นธีไปให้อาหารปุยนุ่นแล้วลงไปด้านล่างเพื่อเรียกรถมารับ แต่สายตาพลันเห็นพี่นธีเข้ามาพอดีและมียัยแพรวาเดินตามมาด้วย กระทั่งร่างสูงมาหยุดอยู่ตรงหน้าจนฉันต้องหยุดเดินแล้วบอกเขาเสียงเบา "เอาอาหารให้ปุยนุ่นแล้ว" ฉันบอกเพียงแค่นั้น แต่คนตรงหน้าก็ยังจ้องฉันพลางใช้สายตาไล่สำรวจการแต่งตัวไปด้วย "ไปก่อนนะคะ""..." คนตรงหน้าไม่พูดอะไรหรือตอบเลยสักคำจึงเดินออกมายัยแพรวามองฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าก่อนจะสะบัดหน้าหนีไป

EP.19หัวใจของฉันเต้นโครมครามเพราะกลัวว่าเขาจะถามถึงมัน 'รอยแผล' ที่สร้างความเจ็บปวดให้ฉันแต่สุดท้ายเขาก็แค่ใช้เรียวนิ้วลูบมันเบา ๆ แล้วโน้มหน้าลงมาดูดเม้มปลายถันสีหวานแทน เขาใช้ปากที่ร้อนระอุครอบครองมันดูดและตวัดเลียจนมีเสียงเบา ๆ มือก็บีบเคล้นคลึงความนุ่มหยุ่นไปด้วย มันเจ็บตอนที่เขาดูดดึงแต่กลับมีความรู้สึกเสียวซ่านเจือปนอยู่"พะ... พี่นธี"ริมฝีปากได้รูปครอบครองทรวงอกของฉันที่ขยับขึ้นลงตามจังหวะหายใจ มือใหญ่ขยับลงไปกอบกุมจุดกลางกาย"ไม่ต้องเกร็ง" พูดจบปลายนิ้วก็ค่อย ๆ แทรกเข้ามาในช่องทางที่เปียกชื้นทีละนิด มันเจ็บจริง ๆ อย่างที่เขาบอกจนฉันต้องหุบขาเข้าหากันแล้วขยับหนี แต่เขาก็ยังตามมาและเรียวนิ้วสอดเข้าขยับออกจนร่างกายปรับขยายตัวรับสิ่งแปลกปลอมจากความเจ็บเริ่มกลายเป็นความเสียวซ่านริมฝีปากนุ่มสร้างรอยแดงเป็นจ้ำ ๆ ตามตัว เมื่อเห็นว่าร่างกายพร้อมเต็มที่เขาจึงถอนนิ้วออก พอฉันหรี่ตามองถึงรู้ว่ากำลังคว้าบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ใจหายมาแทนที่มันจะเข้ามาได้จริง ๆ เหรอ ?!แต่เหมือนจะยังไม่ใช่เวลานี้เพราะเขาเลื่อนหน้าลงต่ำและดันขาฉันให้อ้ากว้าง"ดะ... เดี๋ยวค่ะ !" ฉันขยับฝ่ามือไปปิดมันเอาไ