บททั้งหมดของ ซ่อนรัก (เซตวิศวะ): บทที่ 31 - บทที่ 40

EP.31"อื้อ !~"มือหนาบีบแก้มฉันแน่นแล้วกระแทกริมฝีปากร้อนใส่ริมฝีปากที่เผยอออกเพราะแรงบีบ ก่อนจะแทรกลิ้นร้อนเข้ามาดูดกลืนความหวานในโพรงปากอย่างเอาแต่ใจกลิ่นคาวเลือดลอยแตะจมูกและรับรู้รสชาติความเค็มของมันที่ปะปนอยู่ในปากได้เป็นอย่างดี แต่เขาก็ยังจูบฉันรุนแรงและเร่าร้อนอย่างต่อเนื่องฉันใช้กำปั้นเล็กที่ทุบไหล่กว้างเพราะอยากหลุดพ้นจากความเจ็บ แต่กลับถูกรวบเอาไว้ทั้งสองข้างในเวลาอันรวดเร็วและเขายังบีบแน่นจนฉันรู้สึกชาที่ปลายนิ้ว "อึก อื้อ ~" ตอนนี้น้ำตาฉันไหลอาบเต็มสองแก้มจนเปียกชุ่มแต่พี่นธีก็ไม่ยอมหยุด เขาดึงทึ้งเสื้อผ้าของฉันจนมันขาดวิ่นและหลุดลุ่ยออกจากตัวจนร่างกายเปลือยเปล่าทั้งที่เราทั้งคู่ยังอยู่หลังประตูไม่ได้ขยับไปไหน"..." คราวนี้เขายอมปล่อยให้ฉันเป็นอิสระแต่ไม่ใช่เสียทีเดียว เขามองข้ามน้ำตาของฉันไปจ้องมองลึกเข้ามานัยน์ตาที่กำลังสั่นระริกแล้วยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น"ถ้าอยากเป็นแค่คนที่ฉันเอาเล่น ๆ ต่อไปจะทำอะไรก็ไม่ต้องบอก" เขาพูดพร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก ค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าท่อนล่างของตัวเอง "ไม่ต้องสนใจว่าฉันจะคิดยังไง""..." ฉันลอบกลืนน้ำลายลงคอเมื่อถูกเขาดันไปจนถึงเตียงและผลักต

EP.33วันต่อมาฉันออกมาเรียนตามปกติแต่ที่ไม่ปกติคือขอบตาเพราะมันบวมมาก แต่ยังฝืนทนมาเรียนให้คนมองว่าชีวิตมันน่าสมเพชอีก"อะไรวะเนี่ย !" พอมาถึงยัยใบเฟิร์นก็โวยวายทันทีก่อนที่ญานินจะเป็นฝ่ายตกใจบ้าง"นิเนยแกเป็นอะไร ?!""ไม่มีอะไรแค่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย" ฉันตอบแล้วปล่อยผมตัวเองสยายลงมาให้มันบดบังใบหน้าจะได้ไม่มีคนทักอีก"ทำไมมีอะไรไม่บอกพวกเราล่ะนิเนย หรือคิดว่าช่วยไม่ได้" ญานินพูดขึ้นแล้วทำท่าเหมือนจะร้องจนฉันขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอีกคนพอมองหน้ามันก็เหมือนเห็นหน้าใครบางคน ฉันรีบเบือนหน้ามาอีกทาง"ไม่มีอะไรจริง ๆ ถ้าฉันมีเรื่องให้ช่วยจะบอกพวกแกเอง" ฉันบอกแล้วยิ้มออกมาแบบฝืน ๆ "ขอร้องอย่าพึ่งถามอะไรได้ไหม ฉันอยากอยู่เงียบ ๆ"แล้วพวกมันก็ยอมเงียบตามคำขอเพราะรู้ดีว่าคนอย่างฉันถ้าไม่อยากเล่าจะไม่ยอมเล่าแน่นอน เรื่องไหนที่ฉันอยากเล่านั่นแปลว่าฉันอึดอัดมากแล้วจริง ๆ"พวกแกไปกินข้าวที่คณะพี่ทศกัณฐ์ไหม พี่เขาชวน" ญานินหันมาบอกพวกเราตอนที่กำลังเก็บของหลังจากหมดคาบเรียน "ไปค่า ~""ฉันไม่หิว ขอตัวได้ไหม" ฉันหันไปบอกพวกมันเพราะคิดว่าถ้าตกลงไปยังไงก็ต้องเจอพี่นธี"ไม่ได้ ! ดูตัวเองด้วยยัยนิเนย แกแ

EP.35(อยู่ไหน) น้ำเสียงเขาเรียบนิ่งจนไม่สามารถรับรู้ได้ว่ารู้สึกอย่างไร"มีอะไรหรือเปล่า เนยง่วงจะนอนแล้ว"(กลับห้อง... เดี๋ยวนี้) น้ำเสียงเยือกเย็นทำให้ฉันรู้สึกใจหายไม่น้อยแต่ก็ต้องทำใจดีสู้เสือต่อไป "วันนี้เนยไม่กลับ"(นิเนย) เขาเรียกชื่อราวกับจะบอกว่าไม่อยากพูดอะไรไปมากกว่านี้"มันดึกแล้วเนยง่วง แค่นี้นะคะ" แล้วฉันก็รีบกดวางสายทันทีไม่รอให้เขาพูดต่อ ยัยใบเฟิร์นก็พูดขึ้นมา"เขาง้อก็อย่าเล่นตัว""ง้ออะไรของแก อย่าพูดเรื่อยเปื่อย" ฉันบอกมันแล้วแกล้งหลับตาลงทั้งที่ตอนนี้ไม่ง่วงเลยสักนิดเดียวง้อที่ไหนกันล่ะ จะลากฉันไปปู้ยี่ปู้ยำต่างหาก คนใจร้าย !!ครืด ~ ครืด ~ฉันถอนหายใจออกมาอีกครั้งเมื่อโทรศัพท์มือถือสั่นเตือนอีกรอบ แอบหรี่ตาขึ้นมามองแต่คนที่โทร.มากลับไม่ใช่พี่นธี'ญานิน'มันคงไม่บังเอิญที่ยัยนินจะโทร.มาเวลานี้หลังจากที่พี่ชายมันเพิ่งจะโดนตัดสายไปนะ "ยัยนินโทร.มา" ฉันบอกใบเฟิร์น"พี่นธีซะอย่าง คืนนี้ยังไงแกก็ไม่รอดแล้วละ" ใบเฟิร์นพูด นอกจากมันจะไม่ให้กำลังใจฉันแล้วยังเหมือนสมน้ำหน้าซ้ำอีก "แกชอบเขาไม่ใช่หรือไง ไม่โกรธฉันเหรอ" ฉันถามแล้วพลิกตัวนอนหงายเอามือก่ายหน้าผากตัวเองเหมื

EP.37พอมาถึงร้านนมเราก็สั่งเครื่องดื่มร้อนกันคนละอย่าง กับขนมปังปิ้งอีกสามหน้าสี่ชุด ไม่รู้ญานินมันไปอดอยากมาจากไหนถึงสั่งมาเยอะขนาดนั้นไม่นานนักเมนูเครื่องดื่มที่สั่งก็มาเสิร์ฟ ส่วนขนมปังต้องรอนานกว่า"อ้าว พี่ทศกัณฐ์ บังเอิญจังเลย" ฉันรีบเงยหน้าขึ้นจากนมร้อนแล้วหันไปมองตามสายตาของญานินอย่างว่องไว แล้วก็ต้องรีบหันกลับมามองหน้าเพื่อนตัวเองด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง "ฉันไม่ได้ชวนนะ พวกพี่เขามากันเอง"มันรีบแก้ตัวทันทีเพราะคิดว่าฉันกำลังจะเอาเรื่องมันอยู่ "ขยับหน่อย" เสียงเข้มคุ้นหูที่ไม่อยากจะได้ยินพูดขึ้นแล้วหย่อนตัวนั่งลงเก้าอี้ยาวข้างตัวฉัน ยัยใบเฟิร์นจึงขยับไปนั่งหัวโต๊ะแทนฉันไม่ตอบอะไรทั้งนั้น ขยับให้แล้วนั่งคนนมร้อนต่อเหมือนไม่ใส่ใจ สักพักขนมปังก็มาเสิร์ฟพร้อมกับเครื่องดื่มของพวกพี่ ๆ อีกสี่คน "ตั้งแต่ทศกัณฐ์มีแฟนเด็กนี่คือพวกพี่ต้องกินนมมากกว่าเหล้าอีกนะ" เสียงพี่คิวเอ่ยแซวแล้วจิ้มขนมปังกินอย่างเซ็ง ๆ"ก็มันดีต่อสุขภาพ" พี่ทศกัณฐ์ตอบฉันรู้แล้วว่าทำไมมันสั่งขนมปังมาเยอะขนาดนี้ เพราะมันรู้แต่แรกว่าพวกพี่เขาจะมายังไงล่ะยัยญานินฉันจะไม่เชื่อแกอีกแล้ว !!"เดี๋ยวมึงได้มากินนมทุกวันแน่

EP.39"พี่โกรธจริง ๆ หรือไง" หลังจากเขาเงียบไปนานก็กลายเป็นฉันที่ทนไม่ได้ ไม่อย่างนั้นได้นอนเกร็งทั้งคืนแน่"เปล่า ใครโกรธ" พูดจบเขาก็กระเถิบเข้ามาอีกจนแผงอกชิดกับแผ่นหลังฉัน"อืม เนยจะนอนแล้ว""..."พอเขาไม่พูดอะไรต่อฉันจึงหลับตาลงในความมืดแต่ก็ได้ยินเขาบอกฝันดีเบา ๆ น้ำเสียงงัวเงียอย่างกับคนละเมอ ฉันเองก็ง่วงมากตอบฝันดีเขาไปอย่างไม่รู้ตัวเหมือนกันและแล้วก็ถึงวันเสาร์ ฉันตื่นแต่เช้าเพื่อไปช่วยพวกพี่ ๆ สโมสรนักศึกษาขายเสื้อ เมื่อคืนพี่นธีไม่ได้มาที่ห้องฉันจริง ๆ เหมือนที่พูดไว้ ไม่รู้ว่าเพราะงอนหรืออะไรแต่ฉันก็ไม่ได้ตาม ไม่อยากหลวมตัวปล่อยใจไปให้เขาง่าย ๆ อีกวันนี้ต้องใส่เสื้อกีฬาที่ใช้ถ่ายแบบเป็นการโปรโมทไปด้วย ใส่เป็นทีมและพี่ฟิวกับพี่ฟินก็อยู่ทีมเดียวกันกับฉัน แล้วก็มีพวกพี่ ๆ สโมสรนักศึกษาอีกสี่ห้าคนมีกิจกรรมสันทนาการเรียกความสนุกสนานและดึงดูดคนเข้ามาซื้อเสื้อทีมตัวเองกันด้วย เรียกว่าแข่งกันเล่น ๆ แต่ดุเดือดมาก"น้อง ๆ ครับ สีฟ้าสวยนะ ยิ่งคนสวยใส่ก็ยิ่งสวย" พี่ฟิวบอกสาว ๆ ที่กำลังจะเดินผ่านแล้วยิ้มให้พร้อมกับขยิบตาจนผู้หญิงพวกนั้นหยุดแล้วแวะที่ซุ้มเสื้อของพวกเราจริง ๆส่วนพี่ฟ