Lahat ng Kabanata ng ทาสราคะองค์ชายใบ้: Kabanata 81 - Kabanata 89

หยกงามเย้าหยอกบุปผาร่างสูงใหญ่ของจ้าวเล่อซียืนอยู่บนกำแพงเมืองอันเป็นป้อมปราการสูงเด่นและมั่นคง เขาไม่ชอบอยู่ในวังหลวงเท่าใด ทว่าจุดที่เขายืนอยู่นี้เป็นเขาสูง มองเห็นแผ่นดินด้านล่างในมุมกว้าง โดยเฉพาะตำหนักที่ครั้งหนึ่งบิดาเขาเคยใช้ชีวิตอยู่ข้างใน จักรพรรดิเล่อซี คนทั้งใต้หล้าเรียกขานเขาเช่นนั้น ทว่าชายหนุ่มกลับไม่ใคร่สนใจตำแหน่งอันทรงเกียรตินี้ นอกจากนั้นยังมีคำพูดมากมายที่หลุดลอดเข้าหูเขา‘ผู้นั่งบัลลังก์มังกรของพวกเราเป็นใบ้เยี่ยงนั้นหรือ’‘เช่นนั้นจะว่าราชการอย่างไร’‘หูได้ยินหรือไม่...ไอ้หยา...เช่นนี้ จักรพรรดิเล่อซีคงมีกรรมหนัก’จ้าวเล่อซีหาได้ใส่ใจต่อเรื่องเหลวไหลเหล่านั้น เขาออกว่าราชการโดยได้รับความช่วยเหลือจากอาเฟยและขุนนางต่างๆ มากมาย ซึ่งล้วนเป็นคนเก่าคนแก่ของมารดาเขาและอดีตจักรพรรดิอี้คังยามนี้เขายังไม่ได้มีความตั้งใจสละบัลลังก์ กระนั้นก็ไม่ได้บริหารบ้านเมืองเต็มตัว เพียงแค่ทำตามหน้าที่อย่างสมควร และต้องยอมรับว่าอี้เหอชั่วช้าก็จริง เกากงกงก็เป็นคนโลภมุ่งหาแต่ผลประโยชน์ส่วนตัว ทว่าในสิ่งที่พวกเขากระทำเรื่อยมา สวรรค์ยังเมตตาให้แคว้นชิงมีคนดีค้ำจุนบ้านเมือง จ้าวเล่อซีได้อ

ตอนพิเศษสมรสพระราชทานสิบห้าปีผ่านไป เม่าเฉิงเซ่อ คือนามของฝูเอ๋อร์ สตรีที่ยามนี้มีฝีมือหาตัวจับยาก นางได้รับการถ่ายทอดวรยุทธ์จากไท่ซางฮวงเล่อซี และอีกผู้ชี้แนะก็คือเฟยกงกง รวมถึงพิษที่ใช้ในการทำอาวุธลับจากหวังกวง และเหม่ยหลานพยายามเหลือเกินที่จะฝึกให้นางเป็นหญิงงามที่เพียบพร้อม แต่ฝูเอ๋อร์ปฏิเสธ นางอยากเป็นตัวของตัวเอง เรื่องนี้ทำให้ตี้หยงชุนหนักใจ แต่เขาก็ทำสิ่งใดไม่ได้จึงได้แต่ตามใจ พร้อมคอยสอนเรื่องการเป็นหน่วยสอดแนมและวิชาต่างๆ ที่เขารู้ให้นางได้ฝึกฝนและถึงนางยังไม่ได้เป็นอันดับต้นๆ ในใต้หล้า แต่ที่เมืองหลวงนางคือจอมยุทธ์หญิงที่ชื่อเสียงโด่งดังและชอบช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยากเป็นที่สุด ซึ่งทั้งหมดนี้นางยังได้ซ่งถิงอี้และเสี่ยวเหยาคอยแนะนำหลายสิ่งที่สตรีสมควรรู้ด้วย คืนนี้ หลังจากที่นางแวะไปทักทายเหล่าองค์หญิงและองค์ชาย รวมถึงเดินหมากกับจักรพรรดิไฉ่ซานเป็นเวลาราวๆ หนึ่งชั่วยาม นางก็เริ่มออกทำงานของตน เกือบครึ่งเดือนแล้วที่วังหลวงมีหนู หนูสกปรกลักลอบเข้ามา มันก่อกวนความสงบและแอบขโมยหลายสิ่งไป“พี่หญิง เราเห็นว่าเรื่องนี้ให้องครักษ์จัดการดีหรือไม่”“ฝ่าบาท จะเป็นไปได้อย่างไร หม่อ

อิ่นสิงอี้ คือหญิงงามซึ่งมีดาวหายนะ ผู้ที่ท่านย่าชิงชัง มีแม่เลี้ยงใจดำคอยหาทางผลักไสจากตระกูล ซ้ำร้ายน้องสาวขี้อิจฉายังกลั่นแกล้งไม่เว้นวัน ทว่าเหตุใด สวรรค์ยังกลั่นแกล้งให้นางต้องพบคนใบ้จอมเผด็จการ ที่คลั่งไคล้การอุ่นเตียง******************** เมื่อถานป๋อหยางเร่งจังหวะให้ม้าวิ่งเร็วขึ้น นางกับเขาจึงผสานร่างเป็นหนึ่งเดียวผ่านความแข็งแกร่งของบุรุษ อ๊ะ แล้วเหตุใด ถึงอึดอัดกว่าเดิม ร่างกายเร่าร้อน แต่ซาบซ่านจับใจ กระนั้น อิ่นสิงอี้เลือกที่จะไม่เอื้อนเอ่ยคำใด นางกลัวเขาจะได้ใจ “อาอี้ เอาเก็บความสุขเอาไว้ในอก ระวังธาตุไฟจะเข้าแทรกได้นะ” ถานป๋อหยางเย้าหยอก ยามนั้นร่างนางโยกขึ้นลง ตามจังหวะการวิ่งของม้า และมันยิ่งเพิ่มความสุขที่มากด้วยไฟราคะ อิ่นสิงอี้ไฉนจะคาดคิดว่า นางกำลังอยู่บนม้าตัวโต และทำรักกับคนใบ้ไร้ยางอาย “หากผู้ใดพบเห็นข้าทำตัวเยี่ยง สตรีใจง่าย และร่านราคะ ชาตินี้ อิ่นสิงอี้คงไม่กล้ามองหน้าผู้อื่นอีก!” “เจ้าคิดมากเกินไป เรากำลังบอกรักกัน และมีความสุขหวานชื่น หากใครมองอยู่ ก็ล้วนต้องอิจฉา ยอดภรรยาของคนใบ้ ก็เท่านั้น” โ

เมือง ซานตง แคว้นอัน (ห่างจากเมืองหลวงราว 500 ลี้) อารามไผ่เงินแห่งนั้นอยู่เชิงเขาหงซาน อันที่จริงอิ่นสิงอี้ไม่ควรอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ เนื่องจากสถานการณ์บ้านเมืองไม่สงบ โจรป่าออกดักปล้น มีข่าวอาจเกิดการก่อกบฏในเร็ววันนี้ ทว่าท่านย่าสั่งให้นางมาทำธุระแทน ด้วยการมอบอาหารแห้ง เสื้อผ้าสำหรับผู้ยากไร้ ทั้งหมดดูเหมือนเป็นเรื่องดี แต่แม่เลี้ยงนางและน้องสาวได้วางแผนอำมหิตหวังทำลายชื่อเสียงของอิ่นสิงอี้ นอกจากนั้นยังเป็นนางที่ต้องการทำบางสิ่งซึ่งเรียกได้ว่าเสี่ยงภัยเหลือเกิน นั่นเพราะไม่อยากเป็นสตรีที่แต่งไปเป็นอนุขุนนางในท้องถิ่น ฝ่ายนั้นต้องการให้นางทำหน้าที่อุ่นเตียงทั้งตัวเขาและลูกชาย เรื่องบัดซบเช่นนั้นสมควรเกิดกับอิ่นสิ่งอี้หรือ ยามเช้าในวันที่ต้องเดินทางกลับ อิ่นสิงอี้ประสบเคราะห์ใหญ่หลวงแล้วจากไปแบบตาไม่หลับ แน่นอนไม่ใช่ทางที่นางเลือกไว้ ทว่ายาสั่งที่ถูกใส่ในขนมไหมฟ้า(หนวดมังกร) มีพิษรุนแรง แม้คนต้นเรื่องแค่ต้องการให้นางสลบ ไร้สติ จากนั้นก็หวังให้บุรุษผู้หนึ่งเข้ามาข่มเหง แต่นางกลับสิ้นลมหายใจไปชั่วขณะหนึ่ง อิ่นสิงอี้มีโอกาสได้เดินทางไปพบเร

ตงหย่วนร้อนใจ แม้ยามนี้ทั้งอิ่นสิงอี้และซูซินจะชำระร่างกาย เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เรียบร้อยแล้ว “เรื่องทั้งหมดจะให้ใครล่วงรู้ไม่ได้ อาหลุนผู้นั้นแม้จะเป็นใบ้ แต่เขาเป็นบุรุษ... บ่าวสมควรขอคำปรึกษาจากเหลียงซือไท่ เขาต้องไปจากเมืองซานตง ให้อยู่ที่นี่คงหาทางมาข้องเกี่ยวคุณหนูอีก ส่วนเสี่ยวซิน... บ่าวจะขายออกไปเสีย” ยามนั้นอิ่นสิงอี้ไม่เห็นด้วย ทั้งการผลักไสผู้อื่นไปจากเมืองนี้ และการขายซูซิน “แม่นมตง... เจ้าบอกว่าไม่ต้องการให้ใครล่วงรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในห้องเก็บฟืน แล้วเหตุใดถึงยังต้องแจ้งผู้อื่น และเรื่องคนใบ้กับเสี่ยวซู ข้าผู้เป็นนายจะจัดการเอง” สิ่งที่อิ่นสิงอี้กล่าว ทำให้ตงหย่วนประหลาดใจ ปกติสตรีผู้นี้ฟังนางมาก เพราะตงหย่วนมาจากสกุลเดิมของรุ่ยจวิน (มารดาอิ่นสิงอี้) และหากนับญาติ ก็เป็นผู้ใหญ่ของหญิงสาวคนหนึ่ง “บ่าวคิดจะตัดไฟตั้งแต่ต้นลมเสีย อีกอย่างเรื่องทั้งหมดนี้ จำต้องมีคนรับผิดชอบทุกสิ่งที่เกิดขึ้น และเมื่อกับสกุลอิ่น... คุณหนูยังมีสิ่งให้รับมือคนแซ่ลู่ ทั้งคุณหนูสี่ บ่าวไม่อยากให้คนพวกนั้น ตามหาอาหลุนพบ และรีดเอาความจริงจากปากเขา”