All Chapters of สามีพรานป่ากับภรรยาสามตำลึง: Chapter 61 - Chapter 70

อ้ายซินวิ่งร้องไห้ตามพี่สาวไปเช่นกัน เฝิงอันหยวนที่ตามมาได้ยินก็ตกใจ นางตายแล้วหรือเซียวหงนางตายแล้วหรือ เมื่อเช้าคนของเขามารายงานเพียงแค่ว่าอ้ายเย่วเป็นบุตรสาวของนางจริงๆ แต่ไม่ได้บอกว่านางตายแล้ว เซียวจ้านเป่ยกับสหายของเขามาถึงพอดีเฝิงอันหยวนจึงจะไปตามเด็กๆเอง"ซื่อจื่อข้าไปตามน้องสาวท่านเอง ท่านจัดการทางนี้เถอะไปกันใหญ่แล้ว ยวี่ซานเจ้าไปตามแม่หนูอ้ายซินนั่นข้าจะไปตามแม่หนู่อ้ายเย่ว"เฝิงอันหยวนรีบตามเด็กสาวไปจูยวี่ซายนเองก็ตามอ้ายซินไปเช่นกัน คังหยุนกำลัวจะตามน้องสาวไปก็ถูกเซียวจ้านเป่ยสะบัดฝ่ามือใส่เขาจนกระอักเลือด จางลู่เหลียนร้องกรี๊ดทันทีนางรีบวิ่งมาหาเขา"ซื่อจื่อ แค่เรื่องเข้าใจผิดอธิบายกันไม่ได้หรือเจ้าคะ เหตุใดต้องลงมือรุนแรงเพียงนี้ ฮือๆๆพี่คังหยุนท่านเป็นอะไรหรือไม่""อธิบายหรือ แล้วเขาเล่ารอซินเอ๋อร์กับเย่วเอ๋อร์อธิบายสิ่งใดหรือไม่ ไม่ถามพวกนางสักคำเอาแต่ใจตนเอง ตัดสินจากความคิดตนเอง น้องสาวของข้าถ้าเจ้าลำบากใจจะดูแลก็อย่ามาวุ่นวาย ข้ามีคนดูแแลดีกว่าเจ้า""ซื่อจื่อหรือ เซียวจ้านเป่ย อ้ายจ้าน ที่แท้ท่านก็คืออ้ายจ้านซื่อจื่อ หึ ข้าหาแทบพลิกแผ่นดินแต่ท่านปั่นหัวข้าหรือ เ

ไม่นานหมอชราก็มาถึง เซียวจ้านเป่ยนั่งจับมือนางแน่นโดยมีเซียวลี่ผิงอยู่บนตักคอยเช็ดหน้าให้ท่านแม่ เซียวจ้านเป่ยลูบใบหน้าขาวซีดนั้นเบาๆ ราวกับกลัวว่าหากแรงเกินไปนางจะแตกสลายได้ท่านหมอตรวจเสร็จแล้วก็ยินดีกับเขา แต่จูเหมยลี่ที่เพิ่งฟื้นกับน้ำตาไหลออกมา“ยินดีด้วยนายพรานเซียว ภรรยาท่านนางตั้งครรภ์แล้ว สุขภาพนางไม่นับว่าแย่เพียงแต่ช่วงนี้นางน่าจะพักผ่อนน้อย ถ้าอย่างไรท่านให้นางนอนพักมากหน่อย”“ขอบคุณท่านหมอมาก ผิงผิงท่านแม่จะมีน้องแล้วลูกดีใจหรือไม่”เซียวจ้านเป่ยเห็นภรรยาร้องไห้ออกมาก้รั้งนางขึ้นมากอด ลูบหลังให้ก่อนจะรอจนนางหยุดร้อง จึงดันร่างบางออกมองหน้า“ลี่เอ๋อร์เจ้าไม่ดีใจหรือที่กำลังจะมีลูกกับพี่ พี่อยากมีลูกกับเจ้ามาตลอดนะ”“ฮึก ฮึก ข้าดีใจแต่เขามาไม่ถูกเวลาเท่านั้น มะรืนท่านก็จะไปแล้วจะกลับมาทันลูกคลอดหรือไม่ก็ไม่รู้ ท่านพี่ข้า คือข้า ฮือๆๆๆ”“เด็กดีพี่ไปไม่นานหรอกนะ บางทีอาจไม่ถึงสองปี หรืออาจแค่ครึ่งปีก็ได้ อย่างร้องนะหากเจ้าใกล้คลอดพี่จะรีบกลับมาดีหรือไม่”“ท่านจะถูกทำโทษหากทิ้งกองทัพ ท่านพี่ข้า....”“อย่ากังวล พี่จะหาคนมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้ลี่เอ่อร์อย่าทำงานอีก พีฝากเงินสองแสนตำ

ยามจื่อ (23.00 - 24.59) เซียวจ้านเป่ยเดินทางกลับมาถึงบ้านพร้อมกับคังหยุนและจินฝาน พวกเขาไม่ใช้ม้าเพราะไม่อยากปลุกคนในหมู่บ้าน เลยอาศัยวิชาตัวเบาของตนเองเหินกลับมาเมื่อมาถึงบ้านก็เห็นทุกคนหลับหมดแล้ว คังหยุนไปบ้านจางรั่วสุ่ยหาจางลู่เหลียน เขาอ่อนใจจะฆ่าให้ตายก็ไม่ได้เป็นโอรสบุญธรมฮ่องเต้กับคังกุ้ยเฟย หลังจากมีเรื่องวันนี้เห็นได้ชัดว่าจางลู่เหลียนหลงรักเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้นแล้วจางรั่วสุ่ยมองตามแผ่นหลังที่เดินหายเข้าไปในห้องน้องสาวก่อนจะผ่อนลมปากถอยหายใจอย่างแรง เขาต้องสร้างผลงานให้ดี ติดตามอ้ายจ้านซื่อจื่อไปปราบกบฏแคว้นเหลียง หากแต่งงานลู่เหลียนจะได้ไม่ถูกรังแก เขายอมไม่ได้หากน้องสาวต้องไปเป็นอนุหรือชายารองในห้องจางลู่เหลียนที่หลับอยู่เพราะไปดูแลจูเหมยลี่ทั้งวันก็ลืมตาทันทีที่มีคนมานอนข้างๆ กลิ่นกายเขาเฉพาะตัวนางจำได้ดี“มาแล้วหรือเพคะ ทรงเหนื่อยหรือเปล่าองค์ชาย”“ไม่หรอก คิดถึงเจ้าน่ะเด็กดี”“มะรืนต้องเดินทางแล้ว พระองค์จะรั้งอยู่หรือกลับเมืองหลวงเพคะ”“ข้าจะไปวัดหานรั่วน่ะ ไปหาเสด็จป้ากับเสด็จย่า ลู่เหลียนข้าสัญญาจะไม่เอาเปรียบเจ้า ข้าอยากให้เกรียติพี่ชายเจ้า แต่ข้าขอชื่นใจบ้างบางค

เซียวจ้านเป่ยข้าใจแล้วมิน่าเมื่อเช้าเมียรั้งเขาไว้ไม่ให้ออกมา นางคงรู้เรื่องก่อนแล้ว ว่าพวกเขาสี่คนข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกไปแล้ว และเมียกลัวเขาอาละวาด เขาเองก็ไม่อยากให้ลี่เอ๋อร์ต้องเหนื่อยใจจึงตัดบท“ท่านอาสามรองเจ้ากรมไปคุยกันดีๆ เถอะ”บุรษนั่งเผชิญหน้ากันอย่างไม่ยอมแพ้ จูเหมยลี่ที่ตั้งครรภ์อยู่จูเว่ยเว่ยประคองออกมาหยุดที่หน้าประตูบ้าน“ท่านพี่ ค่อยๆ พูดคุยเถอะเจ้าค่ะ”เซียวจ้านเป่ยรีบไปประคองนางทันทีก่อนจะอุ้มนางไว้บนตักไม่ยอมให้เท้าถึงพื้น”“ถุงเท้าบางเกินไป อากาศเย็นอย่าโดนพื้นเลยเด็กดี”“ลูกไปไหนเจ้าคะ”“ให้พี่เว่ยเว่ยของเจ้าพาไปส่งบ้านรั่วสุ่ยน่ะ ตรงนี้เป็นเรื่องของผู้ใหญ่นางไม่ควรอยู่ฟัง”เฝิงอันหยวนพูดจาชัดเจนฉะฉาน“ข้าจะพูดครั้งเดียว ข้ารักเย่วเย่ว ที่ผ่านมาข้าคิดว่าข้ารักเซียวหงแต่ข้าเพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมาข้าแค่สงสารนางที่บิดามารดาถูกโจรฆ่าตายนางกลายเป้็กำพร้า ต้องขอบคุณองค์ชายคังหยุนหากท่านไม่ทำร้ายจิตใจเย่วเย่วจนเตลิดข้าก็คงยังคิดว่าข้ารักเซียวหงอยู่ จนเย่วเย่วร้องไห้ออกมาบอกว่านางเป็กเด็กกำพร้ามีแต่คนรุมรังแก ข้าถึงรู้ที่ผ่านมากับเซียวหงข้ารักนางเหมือนน้องสาว อีกอย่างนางเอง

เซียวจ้านเป่ยเห็นเจูเหมยลี่ยังไม่นอน นางนั่งรอเขาก็นั่งลงข้างๆแล้วรั้งนางมากอดเอาไว้"เจ้ากลัวพี่ไหม กลัซซินเอ๋อร์กับเย่วเอ๋อร์หรือเปล่า ลี่เอ๋อร์พวกเราเป็นเชื้อพระวงศ์ทุกก้าวล้วนมีกระบี่คอยจ่อเจ้าอยู่ หากไร้ฝีมือจะอยู่รอดคงลำบาก""ท่านพี่ บิดาท่านเป็นคนเช่นไรยอมให้คนอื่นมารังแกลูกตนเองเช่นนี้ ช่างเหลวไหลนัก""อย่าไปสนใจเขาเลย เรานอนกันเถอะพรุ่งนี้ต้องเตรียมเสบียง พี่ต้องออกเดินทางตอนยามเซินไปพร้อมกับบุรุษในหมู่บ้านอีกหลายๆคน""ท่านพี่ ข้าอยากให้ท่านช่วยอะไรสักอย่างเจ้าค่ะ""ว่ามาเถอะมีเรื่องอะไรระหว่างเราผัวเมียไม่จำเป็นต้องเกรงใจ""จูล่ง เขาเป็นหลานปู่สี่ ตอนนี้เหลือกันสองคนพี่น้อง ยอมเข้ากองทัพเพื่อให้น้องสาวมีข้าวสารมีเบี้ยหวัดมาจุนเจือ อยู่ในกองทัพท่านช่วยดูแลเขาหน่อย เมื่อก่อนปู่สี่ดีกับข้ามาก ดีกับท่านพ่อท่านแม่ด้วยตอนนี้คนไม่อยู่แล้วข้าอยากช่วยแต่ไม่อยากออกหน้า คนในหมู่บ้านล้วนแซ่จู หากช่วยบ้านนี้บ้านอื่นไม่ช่วยคงไม่ดี ข้าไม่อยากสร้างปัญหาให้ปู่ใหญ่เจ้าค่ะ"เซียวจ้านเป่ยรับปากนาง จากนั้นทั้งคู่ก็นอนได้สักทีจูเหมยลี่บอกแก่อาสามว่าให้ไปจ้างจูหลานเซียงมาเป็นคนช่วยงานนาง พี่ชายไปท