All Chapters of SCALPEL'S KISS: Chapter 21 - Chapter 30

Ngunit, hindi nakaligtas ang mga mata ni Champagne sa mga kasalukuyang kaganapan na pumipigil sa kanya sa pagpapatawad at pagkakaroon ng katahimikan. "Anak," bulong niya habang nakatingin sa salamin, "malapit na kitang ipaghiganti. Hindi ko na kaya silang patawarin. Si Stephan at si Pia, dalawang talipandas na ginugol ang mga taon kong pagkabigo."“Alam ko, Champagne,” sagot ni Vash, puno ng malasakit. "Naiintindihan ko kung gaano kalalim ang sakit na nararamdaman mo. Ngunit, kailangan mo pa ring mag-isip nang maayos. Huwag mong hayaang sirain ng galit ang iyong bagong simula."Naramdaman ni Champagne ang hirap na dulot ng galit na naglalagi sa kanyang dibdib. Ang mga alaala ng kanyang asawa, si Stephan, at ang kalapastanganang ginawa ni Pia, ang kanyang secretary na naging kabit, ay patuloy na gumugulo sa kanyang isipan. Habang pinag-iisipan ito, ramdam niya ang malalim na sugat sa kanyang puso."Bakit nila ako ginanito, Vash?" tanong ni Champagne, ang kanyang boses ay puno ng sakit

"Bakit kaya hindi pa umuuwi si Champagne? baka may masama na nangyari?, bakit walang balita?" Tanong ni Amorsolo sa sarili, habang nakayuko siya, mahigpit na hawak ang hawakan ng kanyang mesa. Tinutok niya ang isip sa lahat ng mga posibleng dahilan ng pagkawala ni Champagne. Alam niyang matatag si Champagne at hindi ito basta-basta mawawala. Hindi ito katulad ng iba. Kung may mangyaring hindi maganda, malamang ay may dahilan, at kailangan niyang matuklasan ito.Hindi na nakapagpigil si Amorsolo. Naglakad siya papunta sa telepono at tiningnan ang listahan ng mga tao na maaari niyang tawagan. Ilang beses na niyang tinangka na kausapin ang kanyang anak na si Stephan, ngunit tila wala itong pakialam. Nanatili itong kampante sa kanyang posisyon, hindi tinatanggap ang alalahanin ng kanyang ama.Bumalik si Amorsolo sa harap ng bintana, tinatanaw ang mga halaman na tila walang pakialam sa nangyayari sa loob ng mansion. Pero siya ay ibang tao—bawat segundo ng katahimikan ay nagpapalalim sa tak

Ang mga salita ni Drake ay paulit-ulit na umuugong sa kanyang isipan:"Ang pinakamahalaga ay ang magawa mong tama ang papel mo bilang surrogate. Kung magagawa mo iyon, wala nang ibang hihilingin pa."Paulit-ulit na bumabalik ang bawat salita, na parang isang malamig na alon na tinatangay ang bawat hibla ng emosyon sa kanyang puso. Kahit gaano niya pilit alisin ang bigat ng mga salitang iyon, hindi niya magawa. Sa bawat ulit nito sa kanyang isip, mas tumitindi ang kirot—parang isang paalala na siya ay bahagi lamang ng plano, isang tao na may layunin ngunit walang halaga higit pa roon.Habang siya ay nakaupo sa sofa ng kanyang kwarto, tahimik niyang hinaplos ang kanyang tiyan. Ramdam niya ang mahinang galaw ng bata sa loob nito, at kahit papaano, nagbigay iyon ng kaunting ginhawa. Subalit, kasabay ng aliw na iyon, naroon din ang sakit ng pagkakulong sa isang relasyon na tila hindi nagbibigay ng puwang para sa damdamin niya bilang isang tao."Ang tanga-tanga ko," bulong ni Dianne sa sari

Pinilit ngumiti ni Champagne. "Ang totoo, Vash, hindi lang ito tungkol sa pagbabagong pisikal. Gusto kong patunayan sa sarili ko na kaya kong bumangon. Gusto kong ipakita sa kanila na hindi nila ako tuluyang napabagsak."Tumayo si Vash at lumapit sa bintana ng kwarto, tinignan ang tanawin ng lungsod ng Bangkok sa ilalim ng liwanag ng buwan. "At iyon ang dahilan kung bakit nasa tamang landas ka. Huwag kang masyadong magpakain sa galit, Champagne. Ang galit ay makakatulong bilang motibasyon, pero kapag inubos ka nito, mawawala ang direksyon mo."Nanatiling tahimik si Champagne habang sinisipsip ang bawat salita. Hindi madaling lunukin ang payo, pero alam niyang tama si Vash. "Minsan," sabi niya, halos bulong, "gusto ko nang kalimutan na lang sila. Pero kapag naaalala ko ang ginawa nila sa akin... sa anak ko... bumabalik ang lahat ng sakit."Lumapit si Vash at tumingin sa kanya nang diretso, hawak ang kamay niya. "Champagne, hindi mo kailangang kalimutan ang sakit. Gamitin mo ito. Pero h

Tumigil si Vash, tinitigan ang babae nang may malalim na pag-unawa. Alam niyang malalim ang sugat na iniwan ng nakaraan ni Champagne—hindi lang pisikal, kundi lalo na sa kanyang puso at kaluluwa. "Champagne," sabi niya nang dahan-dahan, "ang bawat sugat ay may panahon ng paggaling. Ang mahalaga, ginagawa mo ang lahat ng makakaya mo. At ngayon, mahalaga na patawarin mo ang sarili mo."Nakatitig pa rin si Champagne sa salamin, hinayaan ang mga luha na malayang dumaloy. Hindi ito mga luhang dala ng kawalang pag-asa. Ito ang mga luhang bumubuhat sa kanya, nagbibigay-lakas, at nagpapaalala na may dahilan ang bawat sakit at sakripisyo."Para sa'yo, anak," bulong niya muli, ang kanyang tinig puno ng determinasyon. Ang larawan ng kanyang ultrasound noong buntis siya, at ang pagkamatay nito, ang nagsisilbing gasolina ng kanyang paghihiganti. Hindi siya matitinag. Hindi siya papayag na ang pagkawala ng anak niya ay manatiling walang hustisya.Muli niyang pinahid ang kanyang mga luha, tumayo nan