"Bakit kaya hindi pa umuuwi si Champagne? baka may masama na nangyari?, bakit walang balita?" Tanong ni Amorsolo sa sarili, habang nakayuko siya, mahigpit na hawak ang hawakan ng kanyang mesa. Tinutok niya ang isip sa lahat ng mga posibleng dahilan ng pagkawala ni Champagne. Alam niyang matatag si Champagne at hindi ito basta-basta mawawala. Hindi ito katulad ng iba. Kung may mangyaring hindi maganda, malamang ay may dahilan, at kailangan niyang matuklasan ito.Hindi na nakapagpigil si Amorsolo. Naglakad siya papunta sa telepono at tiningnan ang listahan ng mga tao na maaari niyang tawagan. Ilang beses na niyang tinangka na kausapin ang kanyang anak na si Stephan, ngunit tila wala itong pakialam. Nanatili itong kampante sa kanyang posisyon, hindi tinatanggap ang alalahanin ng kanyang ama.Bumalik si Amorsolo sa harap ng bintana, tinatanaw ang mga halaman na tila walang pakialam sa nangyayari sa loob ng mansion. Pero siya ay ibang tao—bawat segundo ng katahimikan ay nagpapalalim sa tak
"Kaya ko pa, Vash," sagot ni Champagne nang may lakas ng loob, ngunit may kasamang ngiti na nagsasaad ng pasasalamat sa bawat sakripisyo at tulong na ibinibigay ni Vash. "Kaya ko pa."Matapos ang ilang saglit, binigyan ni Vash si Champagne ng mga post-operative instructions. Nagsimula siyang magsalita nang mahinahon, siguradong gusto niyang matulungan si Champagne na makabalik sa kanyang pinakamahusay na kondisyon."Mahalaga ang pag-iwas sa anumang pisikal na aktibidad sa loob ng mga linggong ito. Iwasan mong magbuhat ng mabigat, at huwag masyadong maglakad nang matagal. Ang pinaka-mahalaga sa ngayon ay ang pagpapahinga ng katawan mo para maghilom ito ng maayos," paliwanag ni Vash habang pinagmamasdan ang mga mata ni Champagne, na tila mas magaan na ang pakiramdam kaysa kanina."I will be here for you, Champagne. Gusto ko lang na makita mong muling bumangon, hindi lang pisikal kundi pati na rin sa iyong emosyonal na kalagayan. I know you're strong, and I know you’ll get through this,"
Ang mga salita ni Drake ay paulit-ulit na umuugong sa kanyang isipan:"Ang pinakamahalaga ay ang magawa mong tama ang papel mo bilang surrogate. Kung magagawa mo iyon, wala nang ibang hihilingin pa."Paulit-ulit na bumabalik ang bawat salita, na parang isang malamig na alon na tinatangay ang bawat hibla ng emosyon sa kanyang puso. Kahit gaano niya pilit alisin ang bigat ng mga salitang iyon, hindi niya magawa. Sa bawat ulit nito sa kanyang isip, mas tumitindi ang kirot—parang isang paalala na siya ay bahagi lamang ng plano, isang tao na may layunin ngunit walang halaga higit pa roon.Habang siya ay nakaupo sa sofa ng kanyang kwarto, tahimik niyang hinaplos ang kanyang tiyan. Ramdam niya ang mahinang galaw ng bata sa loob nito, at kahit papaano, nagbigay iyon ng kaunting ginhawa. Subalit, kasabay ng aliw na iyon, naroon din ang sakit ng pagkakulong sa isang relasyon na tila hindi nagbibigay ng puwang para sa damdamin niya bilang isang tao."Ang tanga-tanga ko," bulong ni Dianne sa sari
“Salamat sa Diyos, Eric. Napakagandang balita nito!” sagot niya, puno ng emosyon. “Kumusta ka? Kumusta ang pakiramdam mo ngayon?”“Mas magaan na, Ate. Para bang isang malaking pasanin ang nawala. Alam kong mahirap ang mga susunod na hakbang, pero kaya natin ito. Lalo na ngayon na alam kong malapit nang magbago ang lahat.”Ngunit kasabay ng saya, hindi maiwasang sumagi sa isip ni Dianne ang mga gastos sa nalalapit na operasyon. Alam niyang mahal ito, at kahit gaano kalaki ang naipon nila, tila hindi pa rin sapat. Pigilin man niya, nagsimulang bumalik ang pangamba sa kanyang isipan.“Eric,” simula niya, “alam mo naman, di ba? Kahit ano, gagawin ko para matulungan ka. Huwag kang mag-alala sa pera. May paraan tayo.”Tahimik ang kabilang linya bago muling nagsalita si Eric. “Ate, alam kong malaki na ang mga sakripisyo mo. Pero huwag mo masyadong gawing pasanin ang lahat. Nandito rin kami para tumulong. Ayaw ni Mama na masyado kang ma-stress.”Ngumiti si Dianne kahit hindi siya nakikita ng
Pinilit ngumiti ni Champagne. "Ang totoo, Vash, hindi lang ito tungkol sa pagbabagong pisikal. Gusto kong patunayan sa sarili ko na kaya kong bumangon. Gusto kong ipakita sa kanila na hindi nila ako tuluyang napabagsak."Tumayo si Vash at lumapit sa bintana ng kwarto, tinignan ang tanawin ng lungsod ng Bangkok sa ilalim ng liwanag ng buwan. "At iyon ang dahilan kung bakit nasa tamang landas ka. Huwag kang masyadong magpakain sa galit, Champagne. Ang galit ay makakatulong bilang motibasyon, pero kapag inubos ka nito, mawawala ang direksyon mo."Nanatiling tahimik si Champagne habang sinisipsip ang bawat salita. Hindi madaling lunukin ang payo, pero alam niyang tama si Vash. "Minsan," sabi niya, halos bulong, "gusto ko nang kalimutan na lang sila. Pero kapag naaalala ko ang ginawa nila sa akin... sa anak ko... bumabalik ang lahat ng sakit."Lumapit si Vash at tumingin sa kanya nang diretso, hawak ang kamay niya. "Champagne, hindi mo kailangang kalimutan ang sakit. Gamitin mo ito. Pero h
Napangiti si Champagne. "Salamat, Vash. Alam kong lagi mo akong inaasikaso. Hindi ko alam kung paano ako magiging ganito kalakas kung wala ka."Tumitig si Vash sa kanya, ang mga mata nito puno ng sinseridad. "Champagne, ginagawa mo ito hindi dahil sa akin. Ginagawa mo ito dahil kaya mo. Ako’y nandito lang para suportahan ka. Isa ka sa pinakamalakas na taong kilala ko, at alam kong malayo pa ang mararating mo."Napatigil si Champagne. Hindi niya maipaliwanag, pero naramdaman niya ang init sa kanyang dibdib. Ang presensya ni Vash ay nagbibigay sa kanya ng kakaibang kapanatagan at lakas na hindi niya naramdaman noon pa man. Pero agad niyang pinutol ang damdaming iyon. Hindi ito ang tamang oras. Hindi pa ngayon."Tama ka, Vash," sabi niya habang iniwas ang tingin. "Kailangan kong maging handa. Para sa lahat ng haharapin ko.""At magiging handa ka," sagot ni Vash, puno ng kumpiyansa. "Ngayon, kain muna tayo."Sumunod si Champagne palabas ng kwarto, naglalakad nang maingat dahil sa kanyang
Tumigil si Vash, tinitigan ang babae nang may malalim na pag-unawa. Alam niyang malalim ang sugat na iniwan ng nakaraan ni Champagne—hindi lang pisikal, kundi lalo na sa kanyang puso at kaluluwa. "Champagne," sabi niya nang dahan-dahan, "ang bawat sugat ay may panahon ng paggaling. Ang mahalaga, ginagawa mo ang lahat ng makakaya mo. At ngayon, mahalaga na patawarin mo ang sarili mo."Nakatitig pa rin si Champagne sa salamin, hinayaan ang mga luha na malayang dumaloy. Hindi ito mga luhang dala ng kawalang pag-asa. Ito ang mga luhang bumubuhat sa kanya, nagbibigay-lakas, at nagpapaalala na may dahilan ang bawat sakit at sakripisyo."Para sa'yo, anak," bulong niya muli, ang kanyang tinig puno ng determinasyon. Ang larawan ng kanyang ultrasound noong buntis siya, at ang pagkamatay nito, ang nagsisilbing gasolina ng kanyang paghihiganti. Hindi siya matitinag. Hindi siya papayag na ang pagkawala ng anak niya ay manatiling walang hustisya.Muli niyang pinahid ang kanyang mga luha, tumayo nan
Habang abala si Stephan sa kanyang lihim na mga transaksyon, iniisip niyang ang lahat ng hakbang na ginagawa nila ni Pia ay siguradong magdudulot ng tagumpay. Ang mga properties ni Champagne ay unti-unting naililipat sa kanyang pangalan, at bawat hakbang ay ginagabayan ni Pia. Nais nilang gawing ganap ang kontrol sa lahat ng yaman ng Miranda pamilya, at tila nagiging madali ang lahat. Si Pia, na masigasig at walang awa, ay matagal nang nagbabalak na kunin ang lahat ng iyon at gawing sa kanila—ni Stephan at Pia—ang mga ari-arian at mga kasunduan na dati ay pag-aari ni Champagne.Isang araw, habang sila ay nag-uusap ni Pia sa isang pribadong opisina, tinanggap ni Stephan ang isang tawag mula kay Mercy, ang biyenan niyang si Mercy, na isang matandang babae at ina ni Champagne."Stephan, kumusta na ang anak ko? May balita ka ba kay Champagne?" ang malambing ngunit puno ng alalahaning tanong ni Mercy sa kabilang linya. Matapos ang ilang linggong pagkawala ni Champagne, nagsimula nang mag-a
Ang pag-ungol ni Sugar ay nagbabalik sa kanya mula sa pagkaligaw ng kanyang mga iniisip, na nagpapakita sa kanya na nasa tamang landas siya. Ang kanyang kaliwang kamay ay dumaan sa kanyang buhok, dahan-dahang pinapababa ang kanyang ulo at ang kanyang kanang kamay ay lumipat sa kanyang mga suso. Isang pisil at ikot ng utong, kasabay ng kanyang bibig na sumisipsip sa kanyang klitoris, ay nagdadala sa kanya sa isang pamilyar na rurok--isa na alam niyang mabuti ngunit hindi kailanman napapagod. Sumuko siya nang buo sa sensasyon, nagtitiwala sa kanya na buwagin siya at muling pagdikitin, nanginginig at nakatali sa kanyang haplos.Nananatili siyang tahimik sa pagitan ng kanyang mga binti ng ilang saglit pa, nilalasap ang pag-igting na nagiging pagpapahinga. Pagkatapos, umakyat siya, matigas at handa, nawawala ang pantalon ng pajama sa daan. Hinila niya siya sa isang halik, mabagal at matamis, tinatamasa ang kanyang sariling kasiyahan sa kanyang mga labi.Isang kaisipan ang dumaan sa kanyang
Lumapit siya upang yakapin siya. Ang kanyang balat, pinalamig ng hangin ng umaga, ay dumadampi sa pawisang init ng kanyang katawan pagkatapos ng ehersisyo, sinisipsip ang kanyang init. May dala siyang bahagyang amoy ng maulang araw sa labas, ngunit hindi ito ang pumupukaw sa kanyang atensyon."Magandang umaga, Sugar."Hinalikan niya siya, ang kanyang mga kamay ay dumudulas pababa sa kanyang likod patungo sa kanyang mga balakang--isang kilos na paulit-ulit na niyang ginagawa na parang kasing natural na ng paghinga ngayon. Ang makinis na tekstura ng kanyang mga nighties ay nag-aanyaya sa kanyang mga kamay na mag-explore pa, at ginawa niya ito, ang kanyang mga kalamnan ay kumikilos sa ilalim ng kanyang haplos. Siya ay matamis at maalat, at sinuklian siya nito ng halik."Gusto mo pa," sabi ni Sugar--hindi isang tanong kundi isang pahayag na walang paliguy-ligoy."Ang hirap mong labanan kapag ganyan," sagot niya, at iyon ang kanyang katotohanan.Ang mga daliri ni Vash ay pumasok sa kanyang
Naramdaman niyang nagsimula na siyang umabot sa rurok habang siya ay nagsisimulang mag-pulse sa kanya at siya ay nag-pulse sa kanya, at sila ay humihingal at umuungol sa kanilang halik habang sabay silang umabot sa rurok sa dilim.Pinaalala niya sa sarili na ang unang pagkakataon na niyakap siya nang maayos mula sa likuran ay noong kanilang unang araw ng pagkakasundo. Madalas nilang yakapin ang isa't isa sa parehong posisyon at sa lahat ng estado ng pananamit at ito ay malapit pa rin -- lalo na kapag nagko-crossword sila habang ang kanilang mga isip at katawan ay lubos na magkasama. Mas maganda ito dahil napaka-sensual nito at naabot niya ang lahat ng kanyang mga paborito: ang yakap, ang paghawak niya sa kanyang mga suso, at ang pagtatalik. Humiga siya mula sa kanya at inakay siya patungo sa kama, itinulak siya pababa. Humiga siya sa kanya, naramdaman ang lambot nito sa kanyang bibig at ang kanilang katas sa pagitan ng kanyang mga binti habang ginising siya.Lumingon siya at umupo sa
Pagkarating ni Sugar sa bahay, sinalubong siya ni Vash, ang mukha nito’y puno ng pag-aalala. Hindi siya nag-atubiling lumapit kay Sugar at niyakap ito nang mahigpit, parang ayaw na niyang pakawalan."Sana okay ka lang, Sugar," sabi ni Vash, ang tinig niya’y puno ng pag-aalala at pagmamahal. "Natatakot ako na baka may mangyaring masama sa'yo. Alam mo naman na mahalaga ka sa puso ko."Saglit na natigilan si Sugar, ramdam ang init ng yakap ni Vash na tila binubura ang lahat ng sakit at galit na nararamdaman niya kanina. Tumitig siya sa kanya, at sa kauna-unahang pagkakataon, tila nagkaroon siya ng sandaling kapayapaan sa gitna ng kaguluhan."Salamat, Vash," mahinang sabi ni Sugar habang yakap pa rin siya nito. "Ikaw lang ang nagbibigay sa akin ng lakas sa kabila ng lahat ng ito. Pero alam mo naman, hindi pa tapos ang laban ko. Hangga’t hindi ko nakukuha ang hustisya para sa sarili ko, hindi ako titigil."Hinaplos ni Vash ang buhok ni Sugar at marahang bumulong, "Alam ko, at nandito ako s
Ngunit si Pia, patuloy na umiiyak at naglalakad palayo, ay hindi na kayang pakinggan ang mga paliwanag ni Stephan. Ang puso niya ay puno ng sugat, at hindi na niya kayang makinig pa sa mga pangako ng taong nagdulot ng sakit sa kanya."Pero bakit nga andun ka sa hotel room ni Sugar? Sabihin mo sa akin ang totoo!"Tumigil si Stephan at pinilit lumapit kay Pia, ngunit nakatigil lang siya, naghihintay ng sagot mula sa kanya. "Pia, pakinggan mo muna ako," ang wika niya, ang mga mata ay puno ng paghingi ng tawad. "Hindi ko alam kung paano ko ipaliwanag ito. Ang nangyari sa hotel, isang pagkakamali. Hindi ko intention na makasakit sa’yo. Naparoon ako kasi naiinis ako sa mga nangyari, at hindi ko alam kung anong gagawin ko."Nakita ni Pia ang kalituhan at panghihinayang sa mga mata ni Stephan, ngunit hindi ito nakapigil sa kanya. "Hindi ko kailanman iintindihin ang mga dahilan mo, Stephan!" sigaw ni Pia. "Bakit mo nagawa iyon? Kung mahal mo ako, bakit ka pa tumanggap ng alok ni Sugar? Bakit k
Naglakad si Pia papalapit kay Stephan, ang mga kamay niya'y nanginginig, ang sakit sa kanyang puso ay hindi na kayang itago. "Hindi mo alam kung anong gagawin mo?" tanong niya, ang tinig niya'y puno ng hinagpis. "Hindi mo ba alam na ikaw ang dahilan kung bakit nangyari lahat ng ito? Hindi ko kayang makita kang magpatawad sa mga pagkakamali mo, Stephan."Nag-aalalang tinitigan ni Stephan si Pia, ngunit hindi siya makalapit, hindi malaman kung paano kausapin ito. "Pia, hindi ko kayang makita kang nasasaktan. Hindi ko kayang mawala ka sa buhay ko.""Huwag mong gawing dahilan ang nararamdaman mo," sagot ni Pia, ang tono ng kanyang boses ay lumalakas. "Bakit mo pa ako pinipilit gawing bahagi ng buhay mo, kung hindi mo rin naman kayang ipaglaban ako?"Nagpumiglas si Pia sa mga salitang iyon, ang kanyang mata'y puno ng galit at sakit. Pinipilit niyang maging matatag, ngunit ang mga luhang patuloy na dumadaloy ay nagpapakita ng tindi ng kanyang nararamdaman. Lumapit siya kay Stephan at nagtaa
Habang pauwi na si Sugar sa Manila, ang kanyang isipan ay patuloy na nag-aalab. Ang mga nangyaring gulo sa Puerto Galera ay nag-iwan ng matinding bakas sa kanya, ngunit alam niyang hindi pa tapos ang laban. Ang bawat hakbang na tinatahak niya ay para sa katarungan, at hindi niya kayang magpatalo. Ang mga susunod na hakbang niya ay magdadala sa kanya patungo sa isang bagong digmaan—isang digmaang hindi lamang para sa pagmamahal ni Stephan, kundi para sa lahat ng mga paglabag sa kanyang karapatan.Samantala, naghihintay si Vash sa Manila, handa na siyang sunduin si Sugar. Hindi na bago kay Vash ang ganitong klaseng drama, ngunit hindi maikakaila na ramdam niya ang pagkabigat ng lahat ng nangyari. Alam niyang ang misyon ni Sugar ay hindi basta-basta. Ang kanyang pagiging kaalyado ay hindi lang simpleng pakikipagkaibigan; ito ay tungkol sa pagpapalaya kay Sugar mula sa mga kalupitan ng nakaraan at pag-aari ng kanyang asawa.Habang nag-iisip si Vash, napansin niyang dumating na ang sasakya
Ngumiti si Sugar, ngunit ang ngiting iyon ay hindi para magbigay-lakas sa kanyang kaibigan, kundi isang ngiti na puno ng kalamigan at determinasyon. "Ok lang ako, Marites," sagot niya, ang mga mata niya’y nagliliwanag sa kakaibang sigla. "Natutuwa nga ako na nagkakagulo ang dalawa. Hindi pa ito tapos, Marites. Guguluhin ko sila hanggang tuluyan silang mawasak."Napatingin si Marites kay Sugar, halatang nababahala sa sinabi nito. Ngunit hindi na niya kayang kontrahin si Sugar. Alam niyang mula pa noon, ang determinasyon nito na maabot ang hustisya ay hindi matitinag, kahit na masira ang lahat sa paligid."Sigurado ka ba, Sugar? Hindi ba mas mabuti kung... tapusin mo na lang ito? Hindi mo kailangang sirain ang sarili mo para sa kanila." May bahid ng pag-aalala sa boses ni Marites, ngunit nanatili itong mahina, parang takot na magalit si Sugar.Huminga nang malalim si Sugar bago muling ngumiti. "Hindi, Marites. Hindi ko na kailangang magpanggap o maghintay. Ang lahat ng ito ay para sa ak
Nanigas si Pia sa narinig, ngunit ang galit ay mas nanaig kaysa sa sakit. "Kabit? Ikaw? Huwag mong gawing katawa-tawa ang sarili mo, Sugar. Wala kang pinatunayan kundi ang pagiging desperada mo. Modelo ka lang, at kahit anong ganda mo, hindi ka makakakuha ng respeto mula sa akin.""Modelo lang?" Tumawa si Sugar, malamig at mapanukso ang bawat halakhak. "At ikaw? Ano ka ba? Isa kang oportunista. Ang kaibahan lang natin, Pia, ay alam ko ang gusto ko at kaya kong kunin iyon. Ikaw? Umaasa ka lang na mahalin ka ng lalaking hindi ka kayang ipaglaban nang harap-harapan.""Tama na, Sugar. Pia. Tama na!" Biglang sumingit si Stephan, na kanina pa tahimik na nakamasid. Nanginginig ang boses niya, parang nawawalan ng lakas sa bigat ng sitwasyon. "Hindi ito ang lugar para mag-away kayo."Humarap si Pia kay Stephan, ang kanyang mga luha ay hindi na niya kayang pigilan. "Ikaw, Stephan, magsalita ka! Sino ang pipiliin mo? Ako o siya? Sabihin mo sa harap ng lahat ng tao dito! Huwag kang matakot!"Si S