All Chapters of เส้นทางสู่ผู้กำชัย: Chapter 21 - Chapter 30

ทุกครั้งที่ฝังเข็มเข้าไป ทำให้ทอมรู้สึกดีขึ้นกระทั่งเข็มเล่มสุดท้ายถูกฝังเข้าไป นั่นทำให้ทอมผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด และทวารทั้งเจ็ดก็ไม่มีเลือดไหลออกมาแล้วทันใดนั้นทอมก็รู้สึกเหมือนมีชีวิตรอดจากความตายอีกครั้ง พร้อมกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก“คุณมั่วผู้หญิงมากเกินไป ร่างกายของผู้หญิงเป็นหยิน พลังหยินเข้าสู่ร่างกายและสะสมอยู่ในร่างกายของคุณ ก่อให้เกิดพิษหยินแกร่ง เมื่อสักครู่นี้คุณอารมณ์ฉุนเฉียวจึงไปกระตุ้นพิษหยิน จนเกือบคร่าชีวิตของคุณไป” เย่หมิงมองไปที่ทอมแล้วพูด“ผมก็แค่ระงับพิษหยินนี้ไว้ชั่วคราวเท่านั้น หลังจากนี้อาการจะกำเริบอีกหรือไม่ และจะกำเริบเมื่อไหร่นั้น คุณก็ไปขอร้องให้พระเจ้าของประเทศอิงของพวกคุณช่วยเถอะ”“ไม่นะ ไม่นะหมอเทวดาเย่” ทอมวิตกกังวลขึ้นมาทันที“ขอร้องคุณ ได้โปรดช่วยกำจัดพิษหยินทั้งหมดในร่างกายของผมด้วย”เขาไม่อยากให้วันใดวันหนึ่ง จู่ๆ พิษหยินกำเริบขึ้นมาอีก และคร่าชีวิตของเขาไป “เรื่องนี้ไม่เห็นว่าผมจะได้ประโยชน์อะไรเลย ทำไมผมต้องช่วยกำจัดพิษหยินให้คุณด้วย” เย่หมิงพูดด้วยสีหน้าเย็นชา“เงิน ผมจะให้เงินคุณ” ทอมตอบอย่างรวดเร็วเย่หมิงหรี่ตาลงทันทีจะว่าไ

ปล่อยผ่านคำพูดเหล่านั้น ไม่อยากพูดถึงอีกแม้แต่คำเดียว แล้วเดินออกไปจากห้องผ่าตัดจ้าวเมิ่งซินถอนหายใจ แล้วพูดกับเย่หมิงด้วยสีหน้ารู้สึกผิด“คุณเย่ แม่ของฉัน...ทำเกินไปแล้ว ฉันต้องขอโทษแทนท่านด้วยนะคะ”“ไม่ต้อกหรอก” เย่หมิงส่ายหน้าฝืนยิ้ม“ตอนนี้ผมอ่อนแอเกินไปจริงๆ ที่คุณผู้หญิงดูถูกผมมันก็สมควรแล้ว”“คุณเย่ แต่ฉันไม่เคยดูถูกคุณเลยนะคะ” จ้าวเมิ่งซินขยับเข้ามาใกล้พร้อมกับจ้องมองเย่หมิง“และฉันก็เชื่อมั่นใจตัวคุณจริงๆ”เย่หมิงตกใจพร้อมกับเกิดความรู้สึกอบอุ่นขึ้นในหัวใจ“คุณหนูใหญ่จ้าว ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน”เขาไม่คิดว่าคนที่พบกันโดยบังเอิญอย่างจ้าวเมิ่งซิน จะดีกับเข้าขนาดนี้ตั้งแต่ยายกับแม่เสียไป นอกจากน้าเนี่ยชิงชิงที่ทำทุกอย่างเพื่อเขาโดยไม่มีเงื่อนไขแล้ว จ้าวเมิ่งซินน่าจะเป็นคนแรกที่ดีกับเขาขนาดนี้จะว่าไปแล้ว ตอนนี้เขาได้รับมรดกจากบรรพบุรุษของตระกูล ซึ่งไม่เหมือนกับในอดีตอีกต่อไปแล้วในตอนนี้ สำหรับเขาแล้วตระกูลจ้าวเป็นที่พึ่งใหญ่ที่ทำได้เพียงแค่มอง แต่เขามั่นใจว่าเมื่อถึงเวลา เขาจะสามารถเอาชนะมันได้แน่นอน“คุณเย่ คุณรักษาฉันหายดีแล้วใช่ไหมคะ ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้น

“คุณหนูท่านนี้ คุณคงเข้าใจทุกอย่างแล้วใช่ไหมครับ? เขาเป็นพวกไร้ประโยชน์ ทำให้คนอื่นขยะแขยง ถูกเขาหลอกแล้วยังโง่รับใช้เขาอีก รีบอยู่ห่างๆ เขาหน่อยดีกว่านะครับ” หลี่หยางพูดกับจ้าวเมิ่งซินพูดจบก็หยิบนามบัตรของตัวเองออกมา มอบให้จ้าวเมิ่งซินที่อยู่ตรงหน้า พร้อมกับพูดด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ว่า“ผมไม่เหมือนกับไอ้ขยะนี่ คุณเคยได้ยินตระกูลจ้าวไหม? เพียงแค่กระทืบเท้าก็สามารถทำให้เมืองไห่เฉิงสั่นสะเทือนได้ นับเป็นตระกูลที่มีอิทธิพลที่สุดในเมืองไห่เฉิงของเราเลย และผู้นำตระกูลจ้าวคนปัจจุบัน คุณหนูจ้าว จ้าวเมิ่งซิน ได้จัดงานสังสรรค์ทางธุรกิจขึ้น และต้องการลงทุนหลายแสนล้านเพื่อก่อตั้งบริษัทสาขาย่อย ได้เชิญนักธุรกิจชั้นนำจากทั่วโลกมาหารือ ซึ่งงานเลี้ยงนั้นจะจัดขึ้นในวันมะรืนนี้”“ก่อนหน้านี้ผมใช้สติปัญญาและความมุ่งมั่นของผมช่วยเหลือคุณหนูใหญ่จ้าวนิดหน่อย แต่สำหรับคุณหนูใหญ่จ้าว แล้วผมนับว่าเป็นผู้มีพระคุณ ยังทำให้เธอเห็นผมอยู่ในสายตา และให้คนส่งบัตรเชิญให้ผมไปร่วมงานเลี้ยงทางธุรกิจ ถึงเวลานั้นผมก็จะก้าวหน้าในหน้าที่การงานอย่างรวดเร็ว คุณเข้าใจใช่ไหม?”เมื่อได้ยินอย่างนั้น จ้าวเมิ่งซินรู้สึกตลกขึ้นมาท

“นี่...นี่คุณหนูจ้าวให้ความสำคัญกับการตอบแทนบุญคุณเกินไปหรือเปล่า! ถึงได้ตอบแทนแบบนี้ ผม...ผมจะกล้ารับได้ยังไงกัน!” หลี่หยางตะลึง สั่นไปทั้งตัวราวกับถูกไฟฟ้าช็อตตัวชาจนล่องลอยหัวใจรู้สึกตื่นเต้นจนแทบจะถลนออกมา“ฮ่าๆ ๆ...ถ้าทำเพื่อคุณจริงๆ คุณอย่าลืมผมแล้วกันนะ ก่อนหน้านี้ที่ท่านหู่เดือดร้อน ผมก็เป็นคนช่วยเหลือ ถ้าไม่มีผม ไม่มีท่านหู่ ก็ไม่มีคุณในวันนี้” ผู้นำตระกูลหวังหัวเราะชอบใจ“ท่านผู้นำหวัง ท่านพูดอะไรอย่างนั้นล่ะครับ ถ้าผมได้ดีผมไม่มีทางลืมท่านอยู่แล้ว” หลี่หยางพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง“โอเค แค่นี้ก่อนนะ ผมยังมีธุระสำคัญต้องไปทำ ไว้วันหลังจะเข้าไปดื่มกับท่านหู่ จะเชิญคุณด้วยนะ” ผู้นำตระกูลหวังตอบ“โอเคครับ...อ้อ เดี๋ยวก่อนครับ ผมยังไม่ได้พูดเรื่องสำคัญ” หลี่หยางสมองเบลอเล็กน้อย และนึกถึงเรื่องที่ต้องการจะพูดขึ้นมาได้“มีเรื่องอะไร?” ผู้นำตระกูลหวังถามด้วยความสนใจหลี่หยางนิ่งไปสักพัก“ถ้าผมบอกท่านแล้ว ท่านอย่าโมโหนะครับ”“คุณพูดมาตรงๆ ได้เลย” ผู้นำตระกูลหวังตอบ“คืออย่างนี้ครับ ผมออกมากินข้าว เหมือนจะเห็นผู้หญิงที่ทางเลี้ยงดูแอบมากับผู้ชายที่เพิ่งถูกแฟนทิ้งและไล่ออกจากบ้

“ถึงแล้วเหรอครับ?” ในใจของเขาถึงขั้นรู้สึกเสียดายเล็กน้อย“ใช่ค่ะ” จ้าวเมิ่งซินใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดวงตาทั้งสองข้างเป็นประกาย ราวกับกำลังรอให้เขาเอ่ยคำเชิญ เย่หมิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อรวบรวมความกล้า“หรือคุณจะเข้าไปนั่ง...”“ได้ค่ะ!” เขายังพูดไม่จบ จ้าวเมิ่งซินก็ตอบตกลงทันทีเย่หมิงอึ้งไปครู่หนึ่ง“ลงจากรถเร็วค่ะ!” พอได้สติกลับมา จ้าวเมิ่งซินเปิดประตูรถลงไปเพื่อเร่งเร้าเขา เย่หมิงยิ้มอย่างมีความสุข รีบลงจากรถอย่างรวดเร็ว และเปิดประตูเหล็กขนาดใหญ่ของบ้านพักตากอากาศ“เชิญครับ”จ้าวเมิ่งซินกำลังจะเข้าไปแต่ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเธอเหลือบไปมองจากนั้นขมวดคิ้ว แล้วพูดกับเย่หมิงว่า“คุณเย่ ฉันอาจจะต้องกลับก่อนค่ะ”“มีธุระเหรอครับ?” เย่หมิงถาม“ค่ะ” จ้าวเมิ่งซินพยักหน้า“อย่างนั้นคุณรีบไปเถอะ อย่ารอช้าเลย” เย่หมิงรีบตอบถึงปากจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ในใจรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยจ้าวเมิ่งซินก้าวเข้ามาใกล้เขา แล้วกระซิบเบาๆ ว่า“ครั้งหน้า ฉันมาแน่นอนค่ะ”เย่หมิงเสียสติไปชั่วขณะ“แล้วก็ครั้งหน้าถ้าให้ฉันเข้าไป ไม่ต้องใช้คำว่าเชิญแล้วนะ” จ้าวเมิ่งซินเงยหน้ามองเข้าแล