บทที่ 30

“ถึงแล้วเหรอครับ?” ในใจของเขาถึงขั้นรู้สึกเสียดายเล็กน้อย

“ใช่ค่ะ” จ้าวเมิ่งซินใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดวงตาทั้งสองข้างเป็นประกาย ราวกับกำลังรอให้เขาเอ่ยคำเชิญ

เย่หมิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อรวบรวมความกล้า

“หรือคุณจะเข้าไปนั่ง...”

“ได้ค่ะ!” เขายังพูดไม่จบ จ้าวเมิ่งซินก็ตอบตกลงทันที

เย่หมิงอึ้งไปครู่หนึ่ง

“ลงจากรถเร็วค่ะ!” พอได้สติกลับมา จ้าวเมิ่งซินเปิดประตูรถลงไปเพื่อเร่งเร้าเขา

เย่หมิงยิ้มอย่างมีความสุข รีบลงจากรถอย่างรวดเร็ว และเปิดประตูเหล็กขนาดใหญ่ของบ้านพักตากอากาศ

“เชิญครับ”

จ้าวเมิ่งซินกำลังจะเข้าไป

แต่ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เธอเหลือบไปมอง

จากนั้นขมวดคิ้ว แล้วพูดกับเย่หมิงว่า

“คุณเย่ ฉันอาจจะต้องกลับก่อนค่ะ”

“มีธุระเหรอครับ?” เย่หมิงถาม

“ค่ะ” จ้าวเมิ่งซินพยักหน้า

“อย่างนั้นคุณรีบไปเถอะ อย่ารอช้าเลย” เย่หมิงรีบตอบ

ถึงปากจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ในใจรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

จ้าวเมิ่งซินก้าวเข้ามาใกล้เขา แล้วกระซิบเบาๆ ว่า

“ครั้งหน้า ฉันมาแน่นอนค่ะ”

เย่หมิงเสียสติไปชั่วขณะ

“แล้วก็ครั้งหน้าถ้าให้ฉันเข้าไป ไม่ต้องใช้คำว่าเชิญแล้วนะ” จ้าวเมิ่งซินเงยหน้ามองเข้าแล