บทที่ 25

“คุณเย่คะ อาหารร้านนี้อร่อยมาก ฉันมักจะมากินอยู่บ่อยๆ” จ้าวเมิ่งซินยิ้มกล่าวหลังจากลงรถ

เย่หมิงพยักหน้าเล็กน้อย แต่ในใจกลับคิดถึงความทรงจำเก่าๆ แล้วทำให้รู้สึกโกรธพุ่งพล่านขึ้นมา

ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่ร้านอวิ๋นติ่งเพิ่งเปิดใหม่ แล้วคนทั้งเมืองทราบเรื่อง

ฉินลี่หย่าโวยวายอยากมากินอาหารที่ร้านอาหารอวิ๋นติ่ง

เขาไม่มีทางเลือก ทั้งต้องทำงานบ้านรับใช้ฉินลี่กับเจี่ยงหง และยังต้องทำงานส่งเดลิเวอรี่ตั้งแต่เช้าจนค่ำ

จนในที่สุดสามารถหาเงินมาได้ห้าหมื่นบาท จึงได้จองโต๊ะอาหารที่ราคาถูกที่สุดของร้านอวิ๋นติ่งด้วยความดีใจ

แต่ในคืนนั้นฉินลี่หย่ารู้สึกอายที่เขาไม่สามารถเป็นหน้าเป็นตาให้ได้ จึงไม่ให้เขาไปและให้เขากินมาม่าอยู่ที่บ้าน และพาเพียงแค่ครอบครัวของเธอไปกินข้าวที่ร้านอวิ๋นติ่ง

ฉินที่หย่าที่หลอกเขาแต่งงาน ไม่มองว่าเขาเป็นคนจริงๆ

“คุณเย่ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” จ้าวเมิ่งซินอาการผิดปกติของเขา จึงถามด้วยความเป็นห่วง

เย่หมิงได้สติกลับมา พร้อมกับยิ้มตอบ

“ไม่มีอะไรครับ แค่นึกถึงเรื่องในอดีตนิดหน่อยเท่านั้น”

พูดจบก็กำจัดความทุกข์ในใจทิ้งไป และเดินเข้าไปในร้านอาหารพร้อมกับจ้าวเมิ่งซิน

“โชคไม่ดีจ