All Chapters of แค้นรักนายอสรพิษ: Chapter 1 - Chapter 10

ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งย่านxxสาวน้อยในวัย9ขวบเธอมีนามว่า ฮาน่า ลุค ใบหน้าอันงดงามของเธอกำลังเปื้อนคราบน้ำตาแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้ความสวยบนใบหน้าเธอลดลงเลยแม้แต่น้อย เธอกำลังเปิดกระเป๋าล้วงเอารูปภาพใบใหญ่ออกมาดู สีหน้าของเธอหม่นหมองอย่างเห็นได้ชัด"ฮาน่า...หยุดร้องไห้ได้แล้วเด็กดี แม่เขาจากเราไปแล้ว""พ่อคะ ทำไมแม่ถึงทิ้งหนูไป ไหนแม่บอกว่าจะมาอยู่ที่นี่กับเรา" เธอร้องไห้เข้าโผกอดผู้เป็นพ่อ งานศพเพิ่งจะผ่านมาได้ไม่นานนัก ทำให้ฮาน่าที่ต้องอยู่กับผู้เป็นพ่อเพียงลำพังยังทำใจไม่ได้มากนัก บางคืนเธอยังนอนละเมอฝันว่ามารดามาหา จนสะดุ้งตื่น แต่กลับเจอเพียงความว่างเปล่า หลายครั้งที่เธอแอบผู้เป็นบิดาไปร้องไห้ในสวนหลังบ้านอยู่บ่อยๆ"โถ่ลูก แม่ของลูกเขาไม่ได้ไปไหน ยังอยู่ในนี้...ข้างๆลูก" บิดาชี้ไปที่หน้าอกด้านซ้ายของลูกสาว"แม่จะอยู่ข้างๆหนูใช่ไหมคะ""เป็นเช่นนั้น" อนาทา ยิ้มรับและพยักหน้าให้ลูกสาวก่อนจะลูบหัวเธอเบาๆ'อนาทา' ชายวัย40ปี เขาเพิ่งสูญเสียภรรยาสุดที่รักอย่าง "ฮันน่า" ก่อนที่จะย้ายมาอยู่ที่นี่ เขาสัญญากับเธอไว้ว่าถ้าเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อย เขาจะพาเธอและลูกมาใช้ชีวิตในอยู่ที่นี่ บ้านห

ฮาน่าตัดสินใจแอบตามเจ้างูยักษ์เข้าไปในป่าเงียบๆ เธอเดินตามมันไปช้าๆและดูเหมือนงูตัวนั้นจะไม่รู้ว่าเธอตามมา มันพาเธอเข้ามาลึกมากในป่าเต็มไปด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ อายุน่าจะประมาณหลายสิบปี แต่ละต้นต้องใช้ประมาณสามคนถึงจะโอบรอบ บรรยากาศก็วังเวงเต็มไปด้วยเสียงนกหลากหลายชนิดที่ร้องกันระงมไปทั่วผืนป่า ฟังแทบไม่ออกเลยว่าเป็นนกชนิดไหนบ้าง ในขณะที่เธอมัวแต่สังเกตดูรอบๆจนลืมสังเกตว่างูยักษ์ตัวนั้นได้หายไปแล้ว"หายไปไหนแล้ว" เธอหันหน้าหันหลังพลางครุ่นคิดว่าเอาไงต่อดี เธอจึงคิดว่าจะเดินกลับออกไปทางเดิมแต่ในป่าเต็มไปด้วยต้นไม้มองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด เธอจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองเดินมาจากทางไหน! มันเหมือนกันไปหมดเลย เธอทรุดลงกับพื้นอย่างสิ้นหวัง"พ่อคะ หนูไม่น่าดื้อเลย"เธอพึมพำกับตัวเองเธอยิ่งเดินก็ยิ่งหลงเข้าไปลึกกว่าเดิม สาวน้อยปาดเหงื่อที่ไหลโชกไปทั้งตัว และชุดเดรสกระโปรงยาวที่เธอใส่ก็ยากลำบากต่อการเดินเข้ามาในป่าแบบนี้อีกด้วยหิวน้ำ..... เธอเริ่มกระหายน้ำ หลังจากเดินวนไปวนมาที่เดิมเกือบ3ชั่วโมงซ่าาาาาาาเสียงน้ำไหล! โชคเข้าข้างเธอ เธอรีบวิ่งไปหาต้นตอเสียงทันที แต่ไม่ทันที่จะไปถึงก็ล้มก้นจ้ำเบ

"ถึงแล้วครับทุกคน แปะๆๆๆ" ประธานชมรมปลุกทุกคนให้ตื่น "ต่อจากนี้เราต้องเดินเท้าเข้าไปข้างในครับ มาคินประมาณกี่กิโลว่ะ" อาวินหันมาถามมาคินที่เพิ่งงัวเงียตื่นเช่นกัน"ไม่ไกล...ก็ประมาณ2กิโล" เขาตอบสั้นๆ"ห๊ะ ! จะจริงหรอ" ประธานชมรมถึงกับผะหงะ"โทษที ลืมบอกไปว่าหมู่บ้านอยู่ลึกหน่อย รีบไปกันเถอะเดี๋ยวจะค่ำซะก่อน" เขาบอก ทุกคนก็ทยอยลงจากรถและเดินต่อแถวตามมาคินเข้าไปในป่า บางคนก็สะพายเป้บางคนก็ถือกระเป๋าลาก ต่างพากันบ่นอุบอิบกันเป็นแถวเพราะไม่คิดว่าต้องเดินไกลขนาดนี้"โหแก ขาฉันจะหักไหมเนี่ย" ลัลนาบ่นอีกคน"เอาน่าแก มาถึงขนาดนี้แล้วต้องอดทนสิ ถอดใจตอนนี้ไม่ผ่านกิจกรรมทำไง" ฮาน่าปลอบเพื่อน"ยืนคุยอะไรกันครับน้อง เห็นไหมเพื่อนไปกันหมดแล้ว" มาคินทำหน้าตึงมองมายังคนทั้งสองแบบดุๆ"ค่ะๆ" ฮาน่า/ลัลนาพูดขึ้นพร้อมกันก่อนจะรีบเดินตามขบวนไป"จากนี้ไปพี่ขอมอบหน้าที่ไกด์นำทางให้เป็นของพี่มาคินเต็มตัวละกัน อย่าดื้ออย่าซนกันล่ะเด็กๆ"อาวินตะโกนบอกทุกคนทุกคนสะพายเป้คนละใบ และมีรุ่นพี่ที่เป็นพี่เลี้ยงแบกสำภาระกับของใช้จำเป็นตามหลังมา3ชั่วโมงผ่านไป..."หยุดพักตรงนี้ก่อนครับ ตรงนั้นมีลำธารอยู่น้องๆไปล้างหน้าล

"ค่ะ รับทราบ" เธอรับคำแต่โดยดี "ไหนล่ะยา ลัลนารอนานแล้วนะ หรือว่าพี่อยากไปทาให้เองก็ไม่ว่านะ ยัยลัลคงดีใจ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย"พูดอะไรของเธอ อะนี่" เขายื่นหลอดยาให้เธอ "แล้วนี่ยาคลายกล้ามเนื้อ" พร้อมกับยัดห่อยาใส่มือให้เธอ"ขอบคุณค่ะ""พูดดีๆก็เป็นหรอ นึกว่าจะพูดแค่กับอาวิน" เขาแหยะยิ้ม"อะไรของพี่ เมื่อกลางวันก็ทีหนึ่งแล้วนะ" เธอหน้ามุ่ย"ไม่แกล้งแล้ว กลับที่พักเถอะ เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง" "ไม่เป็นไร หนูกลับเองได้""เถอะน่า" เขาดันหลังให้ฉันออกจากห้อง"พี่พักอยู่คนเดียวหรอ" เธอถาม"อืม ถามทำไม""บ้านพี่ดูใหญ่กว่าที่จะอยู่คนเดียวนะสิ แถมบ้านพี่ยังไม่เหมือนบ้านของคนอื่นด้วย" "พ่อพี่เคยเป็นหัวหน้าหมู่บ้านนะ นี่...เป็นสิ่งเดียวที่พ่อพี่ทิ้งไว้ให้" เขาตอบสั้นๆ แต่สีหน้าดูนิ่งไป"ขอโทษนะ พ่อพี่...เสียแล้วหรอ" "แม่พี่เสียตั้งแต่พี่อายุ10ขวบ หลังจากนั้นพี่ก็อยู่กับพ่อมาตลอด ท่านเพิ่งเสียเมื่อปีก่อนนี่เอง" เขากำหมัดแน่น"เสียใจด้วยนะ" เธอพยายามพูดปลอบเขา"ถึงแล้วรีบขึ้นบ้านไป แล้วอย่าทำแบบนี้อีกไม่งั้นอย่าหาว่าพี่ไม่เตือน" เ

"รีบๆกินซะ อยากไปตาหาเพื่อนไม่ใช่เหรอ""ค่ะ" เธอตักข้าวต้มยัดเข้าไปในปาก "หูยย อร่อยมากเลยค่ะ นี่แน่ใจใช่ไหมว่าพี่ทำเอง" เธอแหย่เขาเล่นแต่ดูเหมือนคนตัวสูงจะไม่ได้เล่นด้วย ได้แต่มองอีกฝ่ายแบบดุๆมาคินกับฮาน่าเล่าเรื่องที่ลัลนาหายตัวไปเมื่อคืนให้อาวินฟังก่อนที่ทุกคนจะช่วยกันออกตามหาลัลนา ทุกคนช่วยกันออกตามหาภายในหมู่บ้านแต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะเจอเธอเลย"เอาไงต่อว่ะ" อาวินถามขึ้น เขามีสีหน้าตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด หากว่าเกิดอะไรขึ้นกับรุ่นน้องพวกจะรายงานทางมหาลัยและครอบครัวของเธอยังไง"มีอยู่ที่หนึ่งที่ยังไม่ได้หา" มาคินบอก"ที่ไหนว่ะมาคิน" อาวินร้อนรน "แกรู้ไหมว่าเป็นฝีมือของใคร" เขาถามขณะที่ทุกคนกำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามพวกเขามาติดๆ"พอเดาได้" เขาตอบ "แต่ก็ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่""เออ รีบไปกันก่อนเถอะ"มาคินพาทุกคนมาหยุดอยู่หน้าถ้ำร้างแห่งหนึ่งซึ่งอยู่หลังหมู่บ้านไม่ไกลเท่าไหร่นัก"ที่นี่หรอ มันดูน่ากลัวๆยังไงไม่รู้" อาวินบอก"พี่ครับ ผมไม่เข้าไปด้วยนะครับผมกลัวผี" หนึ่ง รุ่นน้องบอกก่อนจะกระโดดไปกอดเพื่อน"โห่ ไอ้ป๊อดเอ๊ยยยย" เพื่อนอีกคนพูด"ผีที่ไหนไม่มีหรอกเว้ย" เพื่อนอีกคนสมทบ"พอๆเลิ