Semua Bab แค้นรักนายอสรพิษ: Bab 11 - Bab 20

ฉันหันไปมองมาคินที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกตัว ทว่าไม่ทันที่ฉันจะได้คิด จู่ๆเสียงฝีเท้าปริศนาก็มาหยุดอยู่หน้าเต็นท์ ฉันสั่นไปทั้งตัว จะปลุกเขาก็ไม่กล้า ตัวเขาก็ยังบาดเจ็บอยู่ในใจก็กลัวแต่ก็ยังอยากออกไปดูว่ามันเป็นเสียงของใคร ใครจะมาเดินในป่าค่ำๆมืดๆเอาป่านนี้ฉันค่อยๆรูดซิปออกช้าๆ เอาหัวโผล่ออกมามองไปรอบๆแต่ไม่เห็นร่างของใครสักคน เมื่อกี้เสียงมันมาหยุดอยู่หน้าเต็นท์จริงๆนะ ฉันไม่ได้หูฝาดแน่ๆ"อื้อ!" มือปริศนาโผล่มาจากไหนไม่รู้มาปิดปากฉัน"อู้อี้ อ่อยอะ" มันไม่ยอมปล่อย สักพักก็มีลมอะไรเย็นๆไม่รู้มากระทบที่หัวฉันเบาๆจากนั้นสติฉันก็ค่อยๆดับวูบลงจบ#ฮาน่า#เมฆาสวัสดีครับผม 'เมฆา' ทุกคนคงจะสงสัยว่าผมจับผู้หญิงของมาคินมาเพื่ออะไรใช่ไหมครับ ผมต้องการสั่งสอนหมอนั่นไม่ให้ชีวิตมันมีความสุข! ในขณะที่ผมมีแต่ความทุกข์ พ่อของมาคินสาปพ่อของผมให้เป็นเหยี่ยวหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้เจอท่านอีกเลยคืนวันพระจันทร์เต็มดวงผมได้ข่าวมาว่าไอ้มาคินมันพาพวกมนุษย์เข้ามาที่หมู่บ้าน และมันกับมนุษย์ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา ผมเลยคิดแผนจะแก้แค้นมันผมเข้าไปที่หมู่บ้านจะไปจับตัวผู

"แบบนี้สิถึงจะน่ารัก" เธอยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน"น่ารัก? เธอ...ไม่ได้คิดอะไรกับมันใช่ไหม""จะบ้าหรอ จะให้ไปคิดอะไรกับคนที่จะปล้ำหนูกันเล่า" เธอตีแขนเขาเบาๆ"ให้มันจริง""ถ้าหนูกลับไปแล้วพี่จะคิดถึงหนูไหม" เธอถาม"ไม่รู้สิ แล้วเธอล่ะจะคิดถึงพี่หรือเปล่า""เอ่อ" เธอไม่ตอบอะไรแต่พยักหน้าแทน ทำให้เขารู้ว่าถ้าเธอต้องไปจริงๆเขาก็คงคิดถึงเธอไม่น้อยเลย แต่สิ่งที่เธอทำไว้ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้เช่นกันฮาน่าเช้าวันต่อมา...มาคินหายไปไหนไม่รู้ตั้งแต่เช้า"ฮาน่า มาคินไม่อยู่หรอ""ไม่เห็นตั้งแต่เช้า พี่เขาไม่ได้ไปหานายหรอ""ไม่นะ" เมฆาส่ายหัว"นายมีธุระอะไรหรือเปล่า""มี" เขายิ้มที่มุมปาก ก่อนจะยื่นดอกไม้ที่ซ่อนเอาไว้ด้านหลังให้เธอ"อะไร ให้ฉันทำไม""ข้าชอบเจ้า ชอบมากจริงๆ" เมฆาบอกอย่างจริงใจ"ขอบคุณ แต่เราเป็นเพื่อนกันดีแล้ว" เราทำสีหน้าจริงจัง"ทำไมกับมาคินเจ้าไม่ปฏิเสธแบบนี้บ้าง! น่าน้อยใจจริงๆ""นี่ ฉันว่าเราคุยกันเข้าใจแล้วนะ""อะๆ ข้าเข้าใจก็ได้""ก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องพูดซ้ำ"เมฆาย่างสามก้าวไปหาฮาน่าอย่างเร็ว เขากระชากแขนเธอให้เดินตามไปที่ห้องมาคิน"นายจะทำอะไร!""ก็ทำแบบที่อยากทำไง!"เมฆา

มันเป็นไปได้ยังไงกัน! ผมไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย ผมกุมขมับครุ่นคิดอย่างหมดหนทาง"ไม่มีทางแก้เลยหรอท่านผู้เฒ่า""ก็พอมีแต่..." ท่านผู้เฒ่าหยุดชะงัก"แต่อะไร""มันเสี่ยง" ท่านจ้องหน้าผมอย่างจริงจัง"เสี่ยงขนาดไหนผมก็ยอม""เจ้าแน่หรือว่าจะทำได้""ข้าแน่ใจ ท่านรีบบอกมาเถอะว่าทำยังไง" ผมร้อนรน"ต้องให้ผู้หญิงคนนี้ดื่มเลือดของเจ้า แต่จะไม่มีผลถ้า...""ถ้าอะไร""ถ้าเธอไม่ใช่เนื้อคู่ของเจ้า และตัวเจ้าเองก็จะอ่อนกำลังลงเหมือนวันพระจันทร์เต็มดวง""ข้าจะทำ""แต่เจ้าเป็นถึงหัวหน้าเผ่าธุ์ทำแบบนี้ไม่ดีแน่ ขืนมีคนรู้แล้วตลบหลังจะทำยังไง""ไม่เป็นไร ระหว่างที่ข้ารักษาตัวจะให้ราจมาดูสถานการณ?" ผมตอบอย่างแน่วแน่"มีอีกอย่าง...ข้าจะลบความทรงจำของเธอ เธอจะจำไม่ได้ว่าเคยมาที่นี่ เพราะมันมีผลกับหมู่บ้านของเรา""ได้ครับ""รีบจัดการแล้วส่งตัวเธอกลับไป"ผมพยักหน้ารับก่อนจะใช้มีดกรีดลงฝ่ามือ ผมใช้มือบีบแก้มทั้งสองข้างให้เธอเผยอปากเล็กน้อย เลือดสีแดงสดหยดลงใส่ปากเล็กไปหลายอึกพอคิดว่าเธอต้องกลับไปใช้ชีวิตของตัวเองมันก็รู้สึกใจหายเหมือนกัน แต่ผมควรจะปล่อยเธอไปสินะ"ไม่เกินสองวันถ้าเธอโชคดี...ก็คงฟื้น เจ้ารีบพ

16:00 น."แกเย็นนี้แกไปผับxxกับฉันหน่อยสิ" ลัลนาพูด"อีกแล้ว? คราวที่แล้วแกก็ทิ้งฉัน""ฉันสัญญาจะไม่ทำอีกแล้ว มันฉุกเฉินจริงๆนะฮาน่า""แกจะไปทำไม""แกก็รู้ ยังจะถามอีก""แกนี่มัน..." ฮาน่ากรอกตาไปมา"แกรับปากแล้วนะแต่งตัวสวยๆนะจ้ะ สี่ทุ่มฉันไปรับ""ก็ได้""ผู้แกมารับแล้วจ้า" ลัลนาบอกเมื่อเห็นรถคีตาเลื่อนเข้ามาจอด"งั้นฉันไปแล้วนะ"ฮาน่าโบกมือลาเพื่อนก่อนจะเดินไปขึ้นรถ"คุยอะไรกันค่ะน่าสนุกเชียว" คีตาถาม"ก็ยัยลัลนะสิ...เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะก็คุยปกติแหละ" เธอไม่อยากบอกเขาว่าลัลนาเพื่อนตัวแสบชวนไปผับ"หรอ? วันนี้จะไปไหนป่ะ?""เปล่าค่ะ มีส่งงานตอนเช้าเดี๋ยวตื่นไม่ทัน" เธอแก้ตัวเพราะไม่อยากบอกเขา"ถึงพอดี ถ้าพี่ถึงบ้านแล้วจะทักหานะครับ" เขาเอื้อมมือมาลูบศีรษะเธอเบาๆ"ค่ะ"22:00 น."แกแต่งตัวอะไรของแกเนี่ย มานี่ฉันจัดการเอง" ลัลนาจัดการรื้อตู้เสื้อผ้าของฮาน่า ทีแรกเธอจะรอด้านล่างแต่เดาได้ว่าเพื่อนสาวของตนนั้นต้องแต่งตัวเฉิ่มๆลงไปแน่ๆลัลนาจึงขอขึ้นมาเอง แล้วก็เป็นแบบที่เธอคิดไม่มีผิดเลย"มันต้องจัดเต็มขนาดนี้เลยหรอ" เธอว่า"แน่สิ อะนี่ได้แล้ว" ลัลนายื่นเดรสเกาะอกสีแดงเพลิงและกระโปรงให้กับเธอ"แ

ลำตัวขนาดใหญ่ที่บดเบียดเเทบเป็นเนื้อเดียวกัน นำพาความเร่าร้อนที่แสนจะนุ่มนวลมาให้เขาและเธอ"พี่มาคิน...อื้อ"ฟ่ออออ"พี่..."ไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยปากพูดสิ่งใด ลำตัวช่วงท่อนล่างของงูยักษ์ขยับเสียดสีกับร่างเล็กไปมา ทำให้ร่างบางสั่นระริกด้วยความประหม่าส่วนหัวอันมหึมาของเขาค่อยๆเลื่อนต่ำลงไปที่เนินอกอวบอย่างช้าๆ ลิ้นแฉกลากไล้ผ่านตรงกลางระหว่างยอดดอกบัว ให้เธอได้รับรู้ว่าบัดนี้เขากำลังจะจัดการมัน!ร่างบางรับรู้ว่าเขาต้องการจะทำอะไร เธอจึงได้เอื้อมมือเล็กไปปลดบราอย่างช้าๆเมื่อไร้สิ่งปกปิดใดๆหญิงสาวก็หน้าแดงด้วยความเขิลอาย เหมือนกับว่าสัมผัสที่ได้จากเขานั้นเธอไม่เคยได้รับมาก่อนลิ้นสากค่อยๆเลียและตวัดลิ้นไปมาอย่างช้าๆ ร่างของหญิงสาวสั่นไปทั้งตัว มือทั้งสองข้างคว้าขอบเตียงเพื่อยึดเหนี่ยวเอาไว้"อื้ม..." เธอครางออกด้วยความเสน่ห์หาเมื่อลิ้มรสหวานพอใจเขาก็เลื่อนต่ำลงมายังขอบกางเกงตัวจิ๋วที่แทบจะปิดไม่มิด เล่นเอาคนถูกมองสะดุ้งเฮือก"พะ พี่...จะทำอะไรคะ"ดวงตาสีเขียวจ้องมองไปยังเธอไม่วางตา นิ่งและเยือกเย็นราวกับจะกลืนเธอไปทั้งตัว เขาส่งสายตาเว้าวอนให้เธออย่างวาบหวาม เธอก็รู้ได้ทันที ไม่นานกางเก