เมฆาโดนมาคินถีบเข้าเต็มแรงจนเขานั้นเซไปหลายก้าว"มาแล้วหรอ" เมฆายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์"เจ้ารู้ว่าข้ามาสินะ" มาคินจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง"นี่มันอะไรกันพี่มาคิน พี่รู้จักผูชายคนนี้ด้วยเหรอคะ" ฮาน่าถามด้วยอาการสั่นเทาและมีสีหน้างุนงง"ค่อยคุยกัน รีบออกไปจากที่นี่ก่อน" มาคินบอก"คิดว่ามันจะง่ายขนาดนั้น" อีกฝ่ายยืนประจันหน้า"ข้าไม่ยอมให้เจ้าทำสำเร็จเช่นกัน!" มาคินตะโกนลั่น"ข้าถูกใจผู้หญิงคนนี้ เจ้าอย่ามายุ่งจะดีกว่า" เมฆาทำท่าจะเดินมาหาฮาน่าซึ่งตอนนี้แอบหลบอยู่ด้านหลังมาคิน"หยุดอยู่ตรงนั้น ไม่งั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน" มาคินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง"เจ้าจะทำอะไรข้า ไม่ช้าก็เร็วเธอก็ต้องเป็นของข้า""หมายความว่าไง""ไม่ว่าเจ้าจะพาเธอหนีไปที่ไหนข้าก็จะตามไปอยู่ดี อะไรที่ข้าอยากได้มันก็ต้องได้""แก..." กรอด มาคินกัดฟันแน่น"ปล่อยเธอมาให้ข้าซะ ไม่งั้นข้าจะบอกว่าแกเป็น...""อย่าแม้แต่จะคิด" มาคินยืนขวาง"เธอจะเป็นยังไงถ้ารู้ว่าแก..."ผัวะ!!! มาคินพุ่งเข้าต่อยเมฆาอย่างเต็มแรง แล้วกระชากคอเสื้อเขา"อย่าพูดในสิ่งที่ข้าไม่ได้สั่ง""หึ ได้ท่านหัวหน้าเผ่า" เมฆากระซิบเบาๆ"อะไรคะ หัวหน้าเผ่าอะไรกัน" ฮาน่า
"แบบนี้สิถึงจะน่ารัก" เธอยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน"น่ารัก? เธอ...ไม่ได้คิดอะไรกับมันใช่ไหม""จะบ้าหรอ จะให้ไปคิดอะไรกับคนที่จะปล้ำหนูกันเล่า" เธอตีแขนเขาเบาๆ"ให้มันจริง""ถ้าหนูกลับไปแล้วพี่จะคิดถึงหนูไหม" เธอถาม"ไม่รู้สิ แล้วเธอล่ะจะคิดถึงพี่หรือเปล่า""เอ่อ" เธอไม่ตอบอะไรแต่พยักหน้าแทน ทำให้เขารู้ว่าถ้าเธอต้องไปจริงๆเขาก็คงคิดถึงเธอไม่น้อยเลย แต่สิ่งที่เธอทำไว้ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้เช่นกันฮาน่าเช้าวันต่อมา...มาคินหายไปไหนไม่รู้ตั้งแต่เช้า"ฮาน่า มาคินไม่อยู่หรอ""ไม่เห็นตั้งแต่เช้า พี่เขาไม่ได้ไปหานายหรอ""ไม่นะ" เมฆาส่ายหัว"นายมีธุระอะไรหรือเปล่า""มี" เขายิ้มที่มุมปาก ก่อนจะยื่นดอกไม้ที่ซ่อนเอาไว้ด้านหลังให้เธอ"อะไร ให้ฉันทำไม""ข้าชอบเจ้า ชอบมากจริงๆ" เมฆาบอกอย่างจริงใจ"ขอบคุณ แต่เราเป็นเพื่อนกันดีแล้ว" เราทำสีหน้าจริงจัง"ทำไมกับมาคินเจ้าไม่ปฏิเสธแบบนี้บ้าง! น่าน้อยใจจริงๆ""นี่ ฉันว่าเราคุยกันเข้าใจแล้วนะ""อะๆ ข้าเข้าใจก็ได้""ก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องพูดซ้ำ"เมฆาย่างสามก้าวไปหาฮาน่าอย่างเร็ว เขากระชากแขนเธอให้เดินตามไปที่ห้องมาคิน"นายจะทำอะไร!""ก็ทำแบบที่อยากทำไง!"เมฆา
มาคินผลักให้เธอนอนราบอีกครั้ง นิ้วใหญ่ลากไล้กลางร่องสวาทที่มีกางเกงตัวจิ๋วกั้นอยู่ ปลายนิ้วเขี่ยยอดติ่งก่อนจะคลึงเบาๆ ร่างเล็กเริ่มหายใจถี่ๆอีกครั้ง เขาไม่รีรอถอดกางเกงตัวจิ๋วเธอออก ก่อนที่นิ้วใหญ่จะค่อยๆสอดเข้าไปในร่องลึกและขยับเข้าออกช้าๆ สัมผัสแปลกใหม่ที่คนตัวเล็กได้รับส่งผลให้เธอเด้งรับมือเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว เขาชักนิ้วเข้าออกซ้ำๆ และค่อยๆเร็วขึ้น จนเผลอร้องซี๊ดออกมาอย่างลืมตัว"รู้สึกยังไง..."เขาถามเหมือนจงใจให้เธอพูดมันออกมา"สะ เสียว..."เขาลากนิ้วตามกรีดตามร่องสวาทผ่านเม็ดเสียวแล้วขยี้เบาๆ"พี่อย่าแกล้งสิหนูไม่ไหวแล้ว"ไม่ใช่แค่เธอที่เสียว ท่อนเอ็นของเขาก็ปวดไม่แพ้กัน"ของจริงแล้วนะ""อื้ม" เธอพยักหน้าท่อนเอ็นผงาดชูชันขึ้นเต็มที่ มันปวดหนึบไปทั้งแท่งเร่งเร้าให้เขายัดมันเข้าไปเต็มที"พร้อมนะ" เธอพยักหน้ารับเบาๆเขาจับขาเล็กอ้าออกก่อนจะยัดท่อนเอ็นขนาดใหญ่เข้าไป แต่มันไม่สามารถยัดจะเข้าไปได้ทั้งหมด"เจ็บ" เธอมีสีหน้าเหยเก"ผ่อนคลายนะคนดี...จุ้บบบ"เขาลูบศีรษะเธอเบาๆก่อนจะก้มลงจูบประโลมให้คลายความเจ็บที่ร้าวไปถึงทรวงใน ริมฝีปากหนาบดขยี้อย่างหนักหน่วงเหมือนต้องการให้ร่างเล็กแตกล
มันเป็นไปได้ยังไงกัน! ผมไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย ผมกุมขมับครุ่นคิดอย่างหมดหนทาง"ไม่มีทางแก้เลยหรอท่านผู้เฒ่า""ก็พอมีแต่..." ท่านผู้เฒ่าหยุดชะงัก"แต่อะไร""มันเสี่ยง" ท่านจ้องหน้าผมอย่างจริงจัง"เสี่ยงขนาดไหนผมก็ยอม""เจ้าแน่หรือว่าจะทำได้""ข้าแน่ใจ ท่านรีบบอกมาเถอะว่าทำยังไง" ผมร้อนรน"ต้องให้ผู้หญิงคนนี้ดื่มเลือดของเจ้า แต่จะไม่มีผลถ้า...""ถ้าอะไร""ถ้าเธอไม่ใช่เนื้อคู่ของเจ้า และตัวเจ้าเองก็จะอ่อนกำลังลงเหมือนวันพระจันทร์เต็มดวง""ข้าจะทำ""แต่เจ้าเป็นถึงหัวหน้าเผ่าธุ์ทำแบบนี้ไม่ดีแน่ ขืนมีคนรู้แล้วตลบหลังจะทำยังไง""ไม่เป็นไร ระหว่างที่ข้ารักษาตัวจะให้ราจมาดูสถานการณ?" ผมตอบอย่างแน่วแน่"มีอีกอย่าง...ข้าจะลบความทรงจำของเธอ เธอจะจำไม่ได้ว่าเคยมาที่นี่ เพราะมันมีผลกับหมู่บ้านของเรา""ได้ครับ""รีบจัดการแล้วส่งตัวเธอกลับไป"ผมพยักหน้ารับก่อนจะใช้มีดกรีดลงฝ่ามือ ผมใช้มือบีบแก้มทั้งสองข้างให้เธอเผยอปากเล็กน้อย เลือดสีแดงสดหยดลงใส่ปากเล็กไปหลายอึกพอคิดว่าเธอต้องกลับไปใช้ชีวิตของตัวเองมันก็รู้สึกใจหายเหมือนกัน แต่ผมควรจะปล่อยเธอไปสินะ"ไม่เกินสองวันถ้าเธอโชคดี...ก็คงฟื้น เจ้ารีบพ
"ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะเกรงใจ" เธอรีบปฏิเสธ"พี่ไม่ทำอะไรเราหรอกน่า""เชื่อได้ไหมเนี่ย" เธอหรี่ตามอง"สาบานครับ" พร้อมกับทำมือ"งั้นก็ได้ค่ะ"ชายหนุ่มเดินนำไปที่รถสีดำที่จอดอยู่ ก่อนจะเปิดประตูให้ฮาน่า"เชิญครับคุณผู้หญิง""ขอบคุณค่ะ"10นาทีผ่านไป..."จอดข้างหน้าเลยค่ะ ขอบคุณนะพี่ที่มาส่ง""ไม่เป็นไร เอาไว้พี่จะทักหานะ""ค่ะ" เธอยิ้มให้ชายหนุ่มน้อยๆก่อนจะเดินเข้าไปในหอ💬 เสียงข้อความดังขึ้น'ฮาน่า แกเป็นไงบ้าง''แกทิ้งฉัน''พ่อฉันโทรตามกลับด่วนนะสิ แม่เข้าโรงพยาบาล''แล้วแม่แกเป็นไงบ้าง''ดีขึ้นแล้วล่ะ แล้วนี่แกกลับยังไง''พี่คีตามาส่ง''ฮั่นแน่ เขาชอบแกแน่ๆเลย''บ้าหรอ''ฉันดูออก'ฮาน่าแอบขำความรู้ทันของเพื่อน ก่อนที่เธอจะแตะคีย์การ์ดเข้าห้องไป"ไง..." เสียงปริศนาทักขึ้น"ใครอ่ะ เข้ามาในห้องนี้ได้ไง" เธอขมวดคิ้ว"ระเบียง""ระเบียง" เธอทวนคำพูดอีกครั้ง จะเข้ามาทางระเบียงได้ยังไงกันในเมื่อเธออยู่ตั้งชั้นสี่ เธอคิด"แกต้องการอะไร! เป็นโรคจิตปะเนี่ย" เธอขยับออกห่างจากชายลึกลับ"พี่ไม่ได้เป็นโรคจิต""แกเป็นใคร! ออกไปเดี๋ยวนี้นะไม่งั้นฉันจะเรียกรปภ.""เชิญตามสบาย"ชายลึกลับเดินไปนั่งที่โซฟาตั
16:00 น."แกเย็นนี้แกไปผับxxกับฉันหน่อยสิ" ลัลนาพูด"อีกแล้ว? คราวที่แล้วแกก็ทิ้งฉัน""ฉันสัญญาจะไม่ทำอีกแล้ว มันฉุกเฉินจริงๆนะฮาน่า""แกจะไปทำไม""แกก็รู้ ยังจะถามอีก""แกนี่มัน..." ฮาน่ากรอกตาไปมา"แกรับปากแล้วนะแต่งตัวสวยๆนะจ้ะ สี่ทุ่มฉันไปรับ""ก็ได้""ผู้แกมารับแล้วจ้า" ลัลนาบอกเมื่อเห็นรถคีตาเลื่อนเข้ามาจอด"งั้นฉันไปแล้วนะ"ฮาน่าโบกมือลาเพื่อนก่อนจะเดินไปขึ้นรถ"คุยอะไรกันค่ะน่าสนุกเชียว" คีตาถาม"ก็ยัยลัลนะสิ...เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะก็คุยปกติแหละ" เธอไม่อยากบอกเขาว่าลัลนาเพื่อนตัวแสบชวนไปผับ"หรอ? วันนี้จะไปไหนป่ะ?""เปล่าค่ะ มีส่งงานตอนเช้าเดี๋ยวตื่นไม่ทัน" เธอแก้ตัวเพราะไม่อยากบอกเขา"ถึงพอดี ถ้าพี่ถึงบ้านแล้วจะทักหานะครับ" เขาเอื้อมมือมาลูบศีรษะเธอเบาๆ"ค่ะ"22:00 น."แกแต่งตัวอะไรของแกเนี่ย มานี่ฉันจัดการเอง" ลัลนาจัดการรื้อตู้เสื้อผ้าของฮาน่า ทีแรกเธอจะรอด้านล่างแต่เดาได้ว่าเพื่อนสาวของตนนั้นต้องแต่งตัวเฉิ่มๆลงไปแน่ๆลัลนาจึงขอขึ้นมาเอง แล้วก็เป็นแบบที่เธอคิดไม่มีผิดเลย"มันต้องจัดเต็มขนาดนี้เลยหรอ" เธอว่า"แน่สิ อะนี่ได้แล้ว" ลัลนายื่นเดรสเกาะอกสีแดงเพลิงและกระโปรงให้กับเธอ"แ
23:30 น.#มาคินผมนั่งเฝ้ายัยตัวแสบอยู่ที่เก้าอี้ตัวเล็ก ครั้นจะทิ้งให้อยู่คนเดียวก็เป็นห่วง ถึงเธอจะทรมานผมด้วยอาการออดอ้อนทำตัวน่ากอดแบบนี้ก็ตาม คิดแล้วน้องชายผมมันก็ตั้งขึ้นมาทันทีเมื่อวันก่อนผมแอบเข้ามาในห้องเธอแต่ผมมาในร่างหนุ่มหน้าใสคนหนึ่งเท่านั้น เธอเลยจำผมไม่ได้ อีกหนึ่งสิ่งที่งูอย่างพวกเราทำได้ก็คือแปลงกายเป็นใครก็ได้ เพื่อให้ใช้ชีวิตปะปนกับพวกมนุษย์ได้ง่ายขึ้น"อื้อ"คนตัวเล็กขยับตัวอีกแล้วครับ น่าตีจริงๆ"พี่มาคิน...ไม่..."เธอละเมอ แต่ทำไมถึงเรียกชื่อผมได้!"พี่มาคิน ฮึก!"น้ำตาใสๆรินอาบแก้ม ใบหน้าเศร้าโศกด้วยความเสียใจ"ฮาน่าพี่อยู่นี่" ผมตบแก้มเรียกสติเธอ ก่อนจะก้มลงไปกอดและเอื้อมมือไปลูบหัวเธออย่างแผ่วเบา"อย่าทิ้งหนูนะ....พี่มาคิน""พี่จะไม่ทิ้งเราไปไหน...พี่สัญญา"ผมกอดเธออยู่อย่างนั้นจนกระทั่ง...23:55 น.อีก5นาที พระจันทร์เต็มดวง 🕛🌑พระเจ้า! วันนี้มัน...นาฬิกาบนมือถือแจ้งเตือนว่าวันนี้เป็นวันพระจันทร์เต็มดวง ผมลืมเสียสนิทเลย ต้องรีบไปก่อนที่จะกลายร่าง!หมับ!ยัยตัวแสบมันกอดคอผมเอาไว้ มือเริ่มเลื้อยไปมา ผมจะตกอยู่ในสภาพนี้ไม่ได้ เริ่มรู้สึกร้อนๆตามตัวเหงื่อเริ่ม
ลำตัวขนาดใหญ่ที่บดเบียดเเทบเป็นเนื้อเดียวกัน นำพาความเร่าร้อนที่แสนจะนุ่มนวลมาให้เขาและเธอ"พี่มาคิน...อื้อ"ฟ่ออออ"พี่..."ไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยปากพูดสิ่งใด ลำตัวช่วงท่อนล่างของงูยักษ์ขยับเสียดสีกับร่างเล็กไปมา ทำให้ร่างบางสั่นระริกด้วยความประหม่าส่วนหัวอันมหึมาของเขาค่อยๆเลื่อนต่ำลงไปที่เนินอกอวบอย่างช้าๆ ลิ้นแฉกลากไล้ผ่านตรงกลางระหว่างยอดดอกบัว ให้เธอได้รับรู้ว่าบัดนี้เขากำลังจะจัดการมัน!ร่างบางรับรู้ว่าเขาต้องการจะทำอะไร เธอจึงได้เอื้อมมือเล็กไปปลดบราอย่างช้าๆเมื่อไร้สิ่งปกปิดใดๆหญิงสาวก็หน้าแดงด้วยความเขิลอาย เหมือนกับว่าสัมผัสที่ได้จากเขานั้นเธอไม่เคยได้รับมาก่อนลิ้นสากค่อยๆเลียและตวัดลิ้นไปมาอย่างช้าๆ ร่างของหญิงสาวสั่นไปทั้งตัว มือทั้งสองข้างคว้าขอบเตียงเพื่อยึดเหนี่ยวเอาไว้"อื้ม..." เธอครางออกด้วยความเสน่ห์หาเมื่อลิ้มรสหวานพอใจเขาก็เลื่อนต่ำลงมายังขอบกางเกงตัวจิ๋วที่แทบจะปิดไม่มิด เล่นเอาคนถูกมองสะดุ้งเฮือก"พะ พี่...จะทำอะไรคะ"ดวงตาสีเขียวจ้องมองไปยังเธอไม่วางตา นิ่งและเยือกเย็นราวกับจะกลืนเธอไปทั้งตัว เขาส่งสายตาเว้าวอนให้เธออย่างวาบหวาม เธอก็รู้ได้ทันที ไม่นานกางเก
"จะตกลงไหมถ้าพี่จะขอหนูแต่งงาน""อำหนูหรือเปล่า""ไม่ได้อำพี่พูดจริง"มาคินยืนยันหนักแน่นอีกครั้งเขาเอื้อมไปกุมมือคนตรงหน้าเอาไว้พร้อมกับประสานนัยตากันเนิ่นนาน...ครั้งหนึ่งงูแบบเขาที่มีแต่ความโกรธแค้นความเลือดเย็นบัดนี้กลับรู้สึกนิ่งเย็นสงบดั่งสายน้ำ เขาพร้อมจะดูแลเธอไปจวบสิ้นอายุขัยของเขานับจากนี้"แต่งงานกับพี่นะ""ตกลงค่ะ""เย้"มาคินอุ้มหญิงสาวขึ้นไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับวิ่งไปรอบๆ"ฮาน่ายอมแต่งงานกับผมแล้วๆ""เฮ้!!!" เสียงคนในงานร้องเฮลั่นทั้งอนาทาและคทาต่างพากันเดินมาหาทั้งคู่"ไงลูกสาวตัวดี" อนาทาเเล้วพูดแหย่แต่ในใจกลับยิ้มด้วยความยินดีที่ลูกสาวจะเป็นฝั่งเป็นฝากับเขาสักที"อย่าบอกนะว่าพ่อรู้เรื่องหมดเเล้ว""อือหือ ฮ่าๆ" และทุกคนก็กลั้นขำไม่อยู่"พ่อ นี่พ่อไม่คิดจะหวงลูกสาวเลยหรอคะ""ลูกโตแล้ว เรียนจบแล้ว พ่อยังจะห่วงอะไรอีก" อนาทาเอื้อมไปลูบศีรษะลูกสาวอันเป็นที่รัก"ขอบคุณนะคะพ่อ"ฮาน่าสวมกอดผู้เป็นบิดาใบหน้าสวยมีน้ำใสไหลอาบแก้ม เวลานี้เธอรู้ใจหาย วันที่เธอมีความสุขที่สุดนั่นหมายความว่าเธอจะต้องออกห่างจากบิดาออกไปอีก"ไม่ต้องห่วงพ่อนะลูก ใช้ชีวิตของลูกให้มีความสุข นั่นเป็นสิ่งที่ค
คนเจ้าชู้หลายใจ ไม่เจอกันตั้ง3ปี นึกว่าเจอเขาอีกทีจะรู้สึกดีใจ มีความสุข แต่ทำไมกัน...ทำไมเราต้องมาเจออะไรแบบนี้ ไหนว่ารักเราหวงเรา ห้ามเรายุ่งกับผู้ชายคนอื่น ตัวเองกลับทำซะเอง! คนบ้า ผู้ชายบ้าหลังจากเหตุการณ์วันนั้นฮาน่าก็เก็บของและโทรหาอนาทาให้ผู้เป็นพ่อไปรับกลับบ้านทันทีอนาทายังแปลกใจว่าทำไมช่วงนี้ลูกสาวถึงดูแปลกไป ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาเหมือนแต่ก่อน ผู้เป็นพ่ออย่าเขาก็เห็นลูกเป็นแบบนี้ก็ยิ่งเป็นห่วงก๊อก ก๊อก"พ่อขอเข้าไปหน่อยได้ไหมลูก""ประตูไม่ได้ล็อคค่ะพ่อ""เป็นไงบ้างลูก พ่อเห็นตั้งแต่กลับมายังไม่ได้ออกไปไหนเลย""เหนื่อยๆนิดหน่อยค่ะ""งั้นเอาอย่างนี้ก็แล้วกัน พรุ่งนี้พ่อจะเด็กเตรียมงานเอาไว้ ตอนเย็นลูกแต่งตัวสวยๆไปฉลองด้วยนะลูก"อนาทากดโทรออกหาเพื่อนคนสนิท อย่าง 'คทา' พ่อเลี้ยงวัยเดียวกันที่อยู่ไม่ไกลกับบ้านของเขานัก'ไง...คทาพรุ่งนี้ตอนเย็นพอจะว่างไหมวะ''มีเรื่องอะไร สำหรับเอ็งว่างตลอดแหละ''พอดีลูกสาวเพิ่งเรียนจบ ฉันว่าจะให้มาเรียนรู้กิจการต่อ ถึงเวลาที่ฉันจะวางมือแล้ว''เอ้าจริงเหรอ พอดีเลยลูกชายฉันก็เพิ่งกลับมา เดี๋ยวจะลองชวนไปด้วย''เอ็งมีลูกชายด้วยเหรอวะ''มีสิ''แล้วเจอ
หลังจากที่เรื่องทุกอย่างถูกคลายปมแล้ว มาคินผู้เป็นน้องชายและราจพร้อใกับบริวารหลายสิบตัวในหมู่บ้านก็ออกเดินไปส่งทั้งสองคนยังปากถ้ำและก็ไม่ได้กลับมาที่เมืองมนุษย์อีกเลยก่อนกลับพี่ชายและน้องชายก็ยังได้กอดลากัน และมาคินผู้เป็นพี่ชายนั้นก็ได้บอกลาหญิงสาวที่ดูเหมือนว่าเขาจะตกหลุมรักเธอเข้าแล้ว มาคินผู้เป็นพี่ชายได้ฝากมาคินผู้เป็นน้องชายว่า ให้รักและดูแลฮาน่าให้เป็นอย่างดี ถ้าหากว่าวันใดมีภัยต้องการความช่วยเหลือให้ไปหาเขาได้ทุกเมื่อ เขายินดีจะช่วยเต็มที่"เจ้ามีอะไรก็ไปทำเถอะราจ""ครับนายท่าน""พี่มาคิน หนูอยากรู้ว่าตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่""อะไรเหรอ""ทั้งตอนที่ลัลนาตาย เรื่องมาเข้าค่าย รวมถึงวันนั้นที่หนูสลบไปตอนอยู่กับพี่คีตา พี่ช่วยอธิบายเรื่องทั้งหมดให้หนูฟังทีได้ไหมคะ""ได้สิ เริ่มจากเรื่องเข้าค่ายที่นี่ก่อนเลย..."มาคินเล่าว่าการมาเข้าค่ายที่นี่ ทุกอย่างล้วนเป็นเรื่องจริงแต่เขาเป็นคนลบความทรงจำทุกคนหลังจากที่กลับไปแล้ว"แบบนี้นี่เอง แล้วลัลนา..."เรื่องที่ลัลนาตายเป็นแผนของเมฆาเนื่องจากหมอนั่นแค้นมาคินมากจึงต้องการตลบหลังโดยการจับฮาน่าไปแต่ดันจับผิดตัว เรื่องก็เลยออกมาเเบบที่เห็
วันต่อมา...เธอตัดสินใจถามออกไปตรงๆ ทั้งก่อนหน้านี้ที่พวกเขาบอกว่ามาตามหาฝาแฝดที่หายตัวไป ถ้าคนคนนั้นเป็นพี่มาคินจริงๆ สรุปได้ว่าพวกเขาเองก็เป็นงูเหมือนกัน"อืม...เรื่องมันยาวนะหนู เอาไว้ลุงค่อยเล่าทีหลัง" ลุงมาคีอธิบายสั้นๆพร้อมกับรอยยิ้ม"แต่เจ้าเถอะ เรียกน้องชายข้าว่าพี่แต่ไม่เห็นเรียกข้าแบบนั้นบ้าง""อะไรนะ" หญิงสาวเบิกตาโพรง"หึ เจ้าคิดว่าข้ามองไม่เห็นหรือไง" ชายหนุ่มกระซิบกระซาบเบาๆ"แล้วทำไมนายไม่บอกฉัน!" หญิงสาวถลึงตา"ถ้าบอกเจ้าจะยอมออกมากับข้าไหมละ...หืม แม่สาวน้อย"เขาก้าวช้าๆเข้าหาเธอ"เอ่อ...งั้นพ่อไปขอเข้าไปพักในห้องก่อนนะ เดินมาทั้งวันเมื่อยขาหมดแล้ว" ผู้เป็นพ่อยิ้มกรุ้มกริ่ม"ท่านพ่อให้ข้าไปส่งเถอะครับ""ไม่ต้อง ไม่ต้อง พ่อไปได้" ชายแก่พูดพลางยกมือปัดๆปัง!"ว่าไง...เจ้าเป็นอะไรกับน้องชายข้า! "เขามีสีหน้าจริงจังอย่างเห็นได้ชัด"ก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน" เธอหลบสายตา"เจ้าไม่ต้องกลัว ข้ากับพ่อมาตามหาหมอนั่นเพราะต้องการความช่วยเหลือ ไม่ได้มาทำร้ายใคร อีกอย่างแวบแรกที่ข้าสัมผัสได้ ก็รู้แล้วว่านั่นเป็นน้องชายของข้า""นายเจอพี่มาคินที่ไหน""มันจะมีใครที่กล้ามาหาเจ้าดึกดื่นๆ""นา
"แล้วจะเอายังไงกันต่อ" มาคินถามสาวน้อยที่ตอนนี้เริ่มมีอาการงัวเงียเต็มที่"อืม...ถ้ายังไม่แน่ใจ ก็ตามน้ำไปก่อน""ยังไง""หนูไม่มั่นใจว่าพวกเขามีจุดประสงค์อื่นแอบแฝงหรือเปล่า แต่จากที่ดูก็น่าจะเป็นคนดีนะคะ ดูเหมือนกำลังถูกคนไม่ดีปองร้ายด้วยค่ะ" เธอพลางนึกย้อนไปในวันที่มาคินพาเธอฝ่ากรงเล็บยักษ์หนีตายคนนั้น"ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นห่วง...หมอนั่นเป็นพิเศษนะ"ร่างหนาขยับมาประชิดจนเธอต้องถอยกรูดชนกับหัวเตียง หลับตาปี๋ มือทั้งสองข้างหดไปอยู่ข้างหลังโดยอัตโนมัติ"นี่ พี่แค่ล้อเล่น""พี่ชอบแกล้ง จะไม่หลงกลแล้ว""ถ้าพี่ทำจริงๆเธอจะทำยังไง""พี่ไม่ทำหรอก หนูรู้""อย่ามารู้ดีหน่อยเลย เพราะมากกว่านี้พี่ก็ทำมาแล้ว"เขาโน้มใบหน้าลงมาที่ไหล่ด้านซ้าย เธอขนลุกซู่ไปถึงต้นคอ เขากระซิบมันอย่างแผ่วเบา"พี่ คิด ถึง เธอ มาก รู้ ตัว ไหม" เขาเน้นทุกคำพูดเขาพาร่างหนาแทรกเข้าไปตรงระหว่างขาเรียวยาว หญิงสาวจำเป็นต้องตัวลีบชิดขอบเตียงจนแทบจะสิงเข้าไปอยู่รอมร่อ ภายใต้ชุดนอนลูกไม้สีชมพูระเรื่อสั่นไหว พลันให้หวนคิดถึงวัยเด็กเขาจ้องใบหน้าหวานไม่กระพริบตา ลากไล้สายตาไล่ต่ำลงมาหยุดที่ต้นขา กระโปรงเหนือเข่าของเธอได้เลิกขึ้
ณ บ้านพัก"ยังเหมือนเดิมเลย" หญิงสาวมองไปรอบๆ สำรวจภายในห้อง"เจ้ามาอยู่ที่นี่นานหรือยัง" เขาเดินตามขึ้นมา"ไม่นาน แต่รู้สึกผูกพันธ์มากกว่า""กับที่นี่หรือกับคนล่ะ"เขาเหล่ตามองหญิงสาว"นี่คุณ..." เธอกัดฟันกรอด"ข้าถามเจ้าจริงๆนะ เจ้ากับน้องชายข้ามีความสัมพันธ์กันแบบไหนกันแน่""ไม่มีอะไรนี่ ฉันก็แค่มาเข้าค่ายแต่เกิดเรื่องอะไรมากมายเราเลยสนิทกันมั้ง" เธอยักไหล่"สนิทแบบเพื่อน?""ใช่ๆ แบบนั้นแหละ""อืม ข้าว่าเจ้ารีบนอนเถอะ ข้าจะเฝ้าหน้าประตูให้""งั้นก็...ฝันดีนะ"ก่อนที่เธอจะล้มตัวลงนอน ไม่ต่างจากชายหนุ่มที่นั่งพิงผนังข้างๆประตูผ่านไป10นาที..."ปวดฉี่ชะมัด" หญิงสาวบ่นอุบอิบกับตัวเองก่อนจะมองไปยังมาคินที่นั่งหลับอยู่ เขากอดกระชับอ้อมแขนตัวเองด้วยอากาศที่หนาวเย็นยามค่ำคืนฮาน่าเห็นแบบนั้นก็อดสงสารไม่ได้ เธอมองหาผ้าห่มที่อยู่ข้างๆที่นอนก่อนจะหยิบมันแล้วเดินไปหาเขาเธอห่มผ้าให้เขาอย่างเบามือก่อนจะค่อยๆแง้มประตูออกไป"ไม่ได้ถือตะเกียงมาด้วยอีกต่างหาก ยัยฮาน่าเฮ้ย" เธอพูดเบาๆสวบสวบสวบทางเดินที่มีหญ้าขึ้นประปรายเธอเดินมาถึงห้องน้ำที่อยู่ข้างบ้านพักก่อนจะทำธุระของตัวเองให้เรียบร้อยไม่ทัน
"เจ้าเข้ามาที่นี่ได้ยังไง""ไม่แน่ใจ...แต่เอ๊ะ"เธอมองไปที่ชั้นวางหนังสือที่ก่อนหน้านี้เหมือนมันจะมีคนหยิบหนังสือออกไปจนทำให้มีช่องว่างเกิดขึ้น เธอควานหาอะไรบางอย่างที่แอบใส่ไว้ในเป้สะพายที่เธอพกมันมาด้วย ก่อนจะหยิบมันออกมา"นี่ไง...หนังสือเล่มนี้ ฉันเป็นคนหยิบมันออกมาจากตรงนี้"พ่อของมาคินได้แต่ยืนนิ่งอึ้งแต่ไม่ทันที่จะได้พูดอะไร ฮาน่าก็เอาสมุดเล่มนั้นกลับไปวางไว้ที่เดิมท่ามกลางความตกใจของสองพ่อลูก"เห้ย!!!"มาคีผู้เป็นพ่อร้องเสียงหลงด้วยความตกใจก่อนที่ห้องทั้งห้องจะขาวโพลนไม่สามารถมองเห็นอะไรได้อีกต่อไปทั้งสามมาโผล่ที่ห้องห้องหนึ่งที่มืดสนิทไม่มีแม้กระทั่งแสงที่ลอดผ่านเข้ามา มีแค่เสียงเรืองๆจากลูกบิดประตูทั้งสี่ด้านเท่านั้น มาคีก้าวไปข้างหน้าอย่างระวัง"ที่นี่มันที่ไหนท่านพ่อ!" มาคินถามขึ้นด้วยความกังวล"ห้องนี้ฉันคุ้นมาก! น่าจะเป็นห้องที่ฉันมานอนสลบอยู่ก่อนจะหลงเข้าไปห้องสมุดค่ะ" เธอทำท่าครุ่นคิด"เราข้ามเขตมาที่เมืองมนุษย์แล้ว รีบไป" ก่อนที่เขาจะเดินนำหน้าทั้งสอง แล้วจับลูกบิดประตูเพื่อเปิดออกไป"เดี๋ยวท่านพ่อ ท่านแน่ใจหรอว่าใช่ทางออก"เขาถามอีกครั้งให้แน่ใจ"ต้องลองดู"ผู้เป็นพ่
อีกด้านหนึ่งของป่า..."นายท่าน พวกมันไหวตัวทันแล้วครับ!""หึ ปล่อยมันไปก่อน..."เสียงเย็นเยือกดั่งไร้ความรู้สึกเอ่ยขึ้นเจ้าของเสียงหันขวับมายังลูกน้องคนสนิทด้วยสายตาที่เรียบเฉยก่อนที่ร่างสูงใหญ่ดำทะมึนจะลุกขึ้นยืนด้วยความสูง190เซนติเมตร ใบหน้าคมเข้ม ดุ และดูน่าลึกลับ ไรเคราอ่อนๆขึ้นเต็มใบหน้าอย่างประปราย ผู้คนต่างหวาดกลัวเขากันมากแต่เขากลับมีหน้าตาที่หล่อเหลาไม่ได้น่าเกลียดน่ากลัวอย่างที่ทุกคนคิด แต่สิ่งที่แปลกไปจากคนทั่วไปนั่นก็คือนิ้วมือที่มันเป็นกรงเล็บขนาดใหญ่ที่มีคล้ายสัตว์จำพวกนก ไม่มีผู้ใดทราบว่าทำไมเขาถึงมีนิ้วมือที่อัปลักษณ์เช่นนี้นามของเขาคือ "ลูคัส"ปีศาจดำที่ปกครองเมืองกาวิละ มีเรื่องเล่าสืบต่อกันมาว่า เมื่อสามพันปีก่อนสมัยที่ลูคัสเป็นหัวหน้ากองทัพ เขาได้ลอบสังหารราชางูขาว เพื่อช่วงชิงอำนาจ และเขาก็ทำมันสำเร็จหลังจากที่ราชางูขาวได้ตายไป ทายาทลูกชายฝาแฝดของเขาก็ได้หายสาปสูญไปด้วยเช่นกันต่อมาลูคัสได้แต่งตั้งตัวเองขึ้นเป็นราชา ด้วยความที่เขามีจิตใจที่อำมหิต เขาได้เข้าโจมตีเมืองอุราคาแต่ไม่สามารถเอาชนะท่านมาคีพ่อของมาคินได้ และตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้นเขาก็ได้กลายเป็นครึ่งง
"ขอโทษที นอนสบายไปหน่อย คุณไปรอข้างนอกได้เลย""เร็วๆด้วยอย่าให้ข้ารอนาน อ๋อ...คราวหน้าอย่าเที่ยวไปเปิดประตูให้ใครในสภาพนี้อีก"เขาเหล่ตามองเธอ"นี่คุณ!" เธอยกมือขึ้นมาปิดร่างกายอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปิดประตูใส่หน้าเขาอย่างแรงปึง!!!30นาทีผ่านไป..."ไปกันได้หรือยัง?" เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่ง"อืม...ชุดนี้มันเหมาะกับการเดินป่าแล้วหรอ"มาคินมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า หญิงสาวอยู่ในชุดเดรสกระโปรงลูกไม้สีขาว ผมถูกถักเปียแบบลวกๆแต่ทำให้ได้ลุคที่สดใส"ก็แม่บ้านคุณเอามาให้นี่คะ" เธอตอบ"มากับข้า"มาคินถือวิสาสะจับข้อมือเล็กให้เดินตามเข้าไปในห้อง"ไปไหนอ่ะ""ไปเปลี่ยนชุด!""ฉันมาเองได้ไม่จำเป็นต้องมาเฝ้า" เธอมองเขาอย่างระแวง"แต่ข้าจำเป็น" เขาตอบห้วนๆ"ออกไปรอข้างนอกได้ไหมฉันเปลี่ยนไม่ถนัด" เธอต่อรอง"ข้าจะดูให้ว่าควรใส่ชุดไหน""โอ้ย จะอะไรนักหนา""ข้าไม่แอบดูเจ้าหรอกน่า รีบไปเปลี่ยนซะ! ไม่งั้นข้าจะเป็นคนเปลี่ยนให้" เขาเดินตรงเข้ามาหาเธอพลางยิ้มเจ้าเล่ห์"ถอยออกไปนะ! โอเคๆ ฉันจะเปลี่ยนเดี๋ยวนี้แหละ"หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ยอมแพ้ให้กับความบ้าอำนาจของเขา เมื่อเห็นว่าเขาเองก็ไม่ยอมหยุดแกล้งเธอสักที"ก็แค่น