ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งย่านxxสาวน้อยในวัย9ขวบเธอมีนามว่า ฮาน่า ลุค ใบหน้าอันงดงามของเธอกำลังเปื้อนคราบน้ำตาแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้ความสวยบนใบหน้าเธอลดลงเลยแม้แต่น้อย เธอกำลังเปิดกระเป๋าล้วงเอารูปภาพใบใหญ่ออกมาดู สีหน้าของเธอหม่นหมองอย่างเห็นได้ชัด"ฮาน่า...หยุดร้องไห้ได้แล้วเด็กดี แม่เขาจากเราไปแล้ว""พ่อคะ ทำไมแม่ถึงทิ้งหนูไป ไหนแม่บอกว่าจะมาอยู่ที่นี่กับเรา" เธอร้องไห้เข้าโผกอดผู้เป็นพ่อ งานศพเพิ่งจะผ่านมาได้ไม่นานนัก ทำให้ฮาน่าที่ต้องอยู่กับผู้เป็นพ่อเพียงลำพังยังทำใจไม่ได้มากนัก บางคืนเธอยังนอนละเมอฝันว่ามารดามาหา จนสะดุ้งตื่น แต่กลับเจอเพียงความว่างเปล่า หลายครั้งที่เธอแอบผู้เป็นบิดาไปร้องไห้ในสวนหลังบ้านอยู่บ่อยๆ"โถ่ลูก แม่ของลูกเขาไม่ได้ไปไหน ยังอยู่ในนี้...ข้างๆลูก" บิดาชี้ไปที่หน้าอกด้านซ้ายของลูกสาว"แม่จะอยู่ข้างๆหนูใช่ไหมคะ""เป็นเช่นนั้น" อนาทา ยิ้มรับและพยักหน้าให้ลูกสาวก่อนจะลูบหัวเธอเบาๆ'อนาทา' ชายวัย40ปี เขาเพิ่งสูญเสียภรรยาสุดที่รักอย่าง "ฮันน่า" ก่อนที่จะย้ายมาอยู่ที่นี่ เขาสัญญากับเธอไว้ว่าถ้าเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อย เขาจะพาเธอและลูกมาใช้ชีวิตในอยู่ที่นี่ บ้านห
บันทึก มาคินสวัสดีครับ ผม 'มาคิน' ลูกชายคนเดียวของหัวหน้าเผ่า ผมอยู่กับพ่อแค่สองคน แม่ผมเสียตั้งแต่ผมอายุ10ขวบ ผมเป็นตัวอะไรทุกคนคงรู้แล้วใช่ไหมครับ ใช่ครับ! ผมเป็นงู เผ่าพันธุ์ของผมเหลือน้อยมากแล้วถ้าเทียบกับเมื่อก่อน เพราะมนุษย์รุกล้ำเข้ามาในอาณาเขตของพวกเรามากขึ้นเรื่อยๆ เราอาศัยอยู่ในหมู่บ้านร้างเป็นเวลานานนับร้อยปีมาแล้ว อายุขัยไม่ได้ต่างไปจากมนุษย์มากเท่าไหร่ นานสุดก็ประมาณ2-3ร้อยปีเท่านั้นเอง ด้วยสภาพแวดล้อมและอากาศที่นี่ทำให้เราเริ่มสูญพันธุ์เร็วขึ้น"ไอ้คิน แกมาทำอะไรตรงนี้" เมฆาเป็นคนในหมู่บ้านและผมกับมันยังเคยเป็นเพื่อนที่รักกันอีกด้วย"มันเรื่องของข้า"ผมตอบนิ่งๆ"คิดถึงแม่อยู่สินะ" มันพูดจี้ใจดำผม"รีบไปซะ ก่อนที่ข้าจะซัดหน้าแก""ใจเย็นน่า ข้าก็แค่เป็นห่วง..." เมฆาแสยะยิ้มที่มุมปาก คนแบบมันน่ะหรอจะเป็นห่วงผม! ไม่นานมันก็เดินเข้าหมู่บ้านไปมาต่อกันดีกว่าครับ เด็กๆที่อยู่ในหมู่บ้าน เมื่ออายุได้15ปี ท่านผู้เฒ่าจะทำพิธีกรรมบูชาพญางูเพื่อรับแหวนประจำตัวและพลังแรกเกิดของแต่ละบุคคล แหวนประจำตัวที่ว่านี้เมื่อสวมใส่แล้วจะสามารถกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ พลังที่แต่ละคนจะได้รับล้วนแตกต่า
ฮาน่าตัดสินใจแอบตามเจ้างูยักษ์เข้าไปในป่าเงียบๆ เธอเดินตามมันไปช้าๆและดูเหมือนงูตัวนั้นจะไม่รู้ว่าเธอตามมา มันพาเธอเข้ามาลึกมากในป่าเต็มไปด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ อายุน่าจะประมาณหลายสิบปี แต่ละต้นต้องใช้ประมาณสามคนถึงจะโอบรอบ บรรยากาศก็วังเวงเต็มไปด้วยเสียงนกหลากหลายชนิดที่ร้องกันระงมไปทั่วผืนป่า ฟังแทบไม่ออกเลยว่าเป็นนกชนิดไหนบ้าง ในขณะที่เธอมัวแต่สังเกตดูรอบๆจนลืมสังเกตว่างูยักษ์ตัวนั้นได้หายไปแล้ว"หายไปไหนแล้ว" เธอหันหน้าหันหลังพลางครุ่นคิดว่าเอาไงต่อดี เธอจึงคิดว่าจะเดินกลับออกไปทางเดิมแต่ในป่าเต็มไปด้วยต้นไม้มองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด เธอจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองเดินมาจากทางไหน! มันเหมือนกันไปหมดเลย เธอทรุดลงกับพื้นอย่างสิ้นหวัง"พ่อคะ หนูไม่น่าดื้อเลย"เธอพึมพำกับตัวเองเธอยิ่งเดินก็ยิ่งหลงเข้าไปลึกกว่าเดิม สาวน้อยปาดเหงื่อที่ไหลโชกไปทั้งตัว และชุดเดรสกระโปรงยาวที่เธอใส่ก็ยากลำบากต่อการเดินเข้ามาในป่าแบบนี้อีกด้วยหิวน้ำ..... เธอเริ่มกระหายน้ำ หลังจากเดินวนไปวนมาที่เดิมเกือบ3ชั่วโมงซ่าาาาาาาเสียงน้ำไหล! โชคเข้าข้างเธอ เธอรีบวิ่งไปหาต้นตอเสียงทันที แต่ไม่ทันที่จะไปถึงก็ล้มก้นจ้ำเบ
10ปีผ่านไป...คณะเกษตรศาสตร์ มหาวิทยาลัยย่านxxสาวผมบลอนสีน้ำตาลนุ่มสลวย ดวงตาประกายสีฟ้าคู่นั้นชวนให้น่าหลงใหล ผิวขาวอมชมพูสะท้อนกับแสงแดดอ่อนๆ รูปร่างบางอรชร สูง168 เซนติเมตรในชุดนักศึกษารัดรูปกระโปรงทรงเอเหนือเข่าเล็กน้อย ขาเรียวยาวของเธอทำเอาหนุ่มๆที่เดินผ่านไปผ่านมาหันมามองกันเป็นแถว"ยัยฮาน่า แกทำบุญด้วยอะไร ดูซิมีแต่คนมองแก" ลัลนา เพื่อนสนิทของเธอแซว"ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า แกก็เวอร์ไป""ฉันละอยากรู้จริงๆเลย สวยๆอย่างแกคิดยังไงมาเรียนเกษตร 🤦""ที่บ้านฉันทำส่งออกน่ะก็เลยอยากเรียนด้านนี้""อ่อ" ลัลนาพยักหน้า "แล้วนี่แกจะไปไหนต่อ กลับเลยไหม" ลัลนาถามต่อ"อืม ว่าจะกลับเลย" ฮาน่าโบกมือลาเพื่อนสาวก่อนจะเดินไปที่รถยนต์ของตัวเองที่บิดาเพิ่งจะซื้อให้เป็นของขวัญเช้าวันต่อมา..."น้องๆครับ ปีนี้ชมรมของเราจะไปจัดกิจกรรมนอกสถานที่กัน พวกพี่อยากให้น้องๆได้สัมผัสกับธรรมชาติแบบใกล้ชิด มีกิจกรรมให้ทำมากมาย เช่นปลูกป่า สร้างฝายกั้นน้ำ และเรียนรู้การใช้ชีวิตของชนเผ่าที่อาศัยอยู่ในป่าเป็นเวลา1อาทิตย์! ให้น้องๆทุกคนลงชื่อกันให้เรียบร้อยก่อนจะแยกย้ายได้ครับ"อาวินประธานรมชมประกาศว่าอีก1สัปดาห์จะมีกิจกร
"ถึงแล้วครับทุกคน แปะๆๆๆ" ประธานชมรมปลุกทุกคนให้ตื่น "ต่อจากนี้เราต้องเดินเท้าเข้าไปข้างในครับ มาคินประมาณกี่กิโลว่ะ" อาวินหันมาถามมาคินที่เพิ่งงัวเงียตื่นเช่นกัน"ไม่ไกล...ก็ประมาณ2กิโล" เขาตอบสั้นๆ"ห๊ะ ! จะจริงหรอ" ประธานชมรมถึงกับผะหงะ"โทษที ลืมบอกไปว่าหมู่บ้านอยู่ลึกหน่อย รีบไปกันเถอะเดี๋ยวจะค่ำซะก่อน" เขาบอก ทุกคนก็ทยอยลงจากรถและเดินต่อแถวตามมาคินเข้าไปในป่า บางคนก็สะพายเป้บางคนก็ถือกระเป๋าลาก ต่างพากันบ่นอุบอิบกันเป็นแถวเพราะไม่คิดว่าต้องเดินไกลขนาดนี้"โหแก ขาฉันจะหักไหมเนี่ย" ลัลนาบ่นอีกคน"เอาน่าแก มาถึงขนาดนี้แล้วต้องอดทนสิ ถอดใจตอนนี้ไม่ผ่านกิจกรรมทำไง" ฮาน่าปลอบเพื่อน"ยืนคุยอะไรกันครับน้อง เห็นไหมเพื่อนไปกันหมดแล้ว" มาคินทำหน้าตึงมองมายังคนทั้งสองแบบดุๆ"ค่ะๆ" ฮาน่า/ลัลนาพูดขึ้นพร้อมกันก่อนจะรีบเดินตามขบวนไป"จากนี้ไปพี่ขอมอบหน้าที่ไกด์นำทางให้เป็นของพี่มาคินเต็มตัวละกัน อย่าดื้ออย่าซนกันล่ะเด็กๆ"อาวินตะโกนบอกทุกคนทุกคนสะพายเป้คนละใบ และมีรุ่นพี่ที่เป็นพี่เลี้ยงแบกสำภาระกับของใช้จำเป็นตามหลังมา3ชั่วโมงผ่านไป..."หยุดพักตรงนี้ก่อนครับ ตรงนั้นมีลำธารอยู่น้องๆไปล้างหน้าล
เช้าวันต่อมา...ประธานชมรมอย่างอาวินก็ได้เรียกทุกคนมาพบที่หอประชุมของหมู่บ้าน"ทุกคนครับ กิจกรรมวันแรกของเราคือปลูกต้นไม้ในป่าทางด้านโน้นครับ พี่มาคินจะนำทางไป พร้อมกันแล้วนะครับ" อาวินประกาศเสร็จมาคินก็เดินนำไปทันที เมื่อทุกคนมาถึงก็พบกับลานกว้างขนาดใหญ่ มีต้นหญ้าขึ้นไกลสุดลูกหูลูกตา มีดอกไม้หลากสีประปรายอยู่เป็นระยะ"โหแก สวยมาก ดูตรงนั้นสิ มีดอกอะไรไม่รู้" ลัลนาเขย่าแขนฮาน่ากึ่งจูงกึ่งลากให้เดินตามมา"ดอกนั่น...." คุ้นๆแฮะ ลัลนากำลังจะเด็ดมัน แต่เด็ดยังไงก็ไม่ได้ มันไม่ยอมขยับเลย"บ้าจริง ดอกนี่เด็ดยากชะมัด"ลัลนาว่า"ไหนฉันลองซิ" ฮาน่าลองเด็ดดูบ้างแต่ก็เป็นเหมือนกัน นอกจากมันจะไม่ยอมขยับแล้วเธอยังรู้สึกเจ็บมืออีกต่างหาก"พี่เอาให้...อะนี่" จู่ๆมาคินก็ยื่นมือมาเด็ดดอกนั่นแต่ที่แปลกคือมันดันหลุดติดมือเขามาเฉยเลย เขายื่นดอกไม้ให้ฮาน่า เด็ดให้ตายยังไงก็ไม่ได้หรอก หึ มาคินคิดในใจพร้อมกับแสยะยิ้มอย่างพอใจ"ไม่ใช่หนู ลัลนาต่างหาก" ฮาน่าบอก มาคินจึงยื่นให้ลัลนาแทน"มันคือดอกอะไรหรอคะ เหมือนดอกกล้วยไม้แต่...ลำต้นไม่เหมือน" ลัลนาถามเขาพลางพิจารณาดอกไม้ในมือตนเอง"ดอกอุรคะ""ชื่อดอกไม้อะไรพิล
"ค่ะ รับทราบ" เธอรับคำแต่โดยดี "ไหนล่ะยา ลัลนารอนานแล้วนะ หรือว่าพี่อยากไปทาให้เองก็ไม่ว่านะ ยัยลัลคงดีใจ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย"พูดอะไรของเธอ อะนี่" เขายื่นหลอดยาให้เธอ "แล้วนี่ยาคลายกล้ามเนื้อ" พร้อมกับยัดห่อยาใส่มือให้เธอ"ขอบคุณค่ะ""พูดดีๆก็เป็นหรอ นึกว่าจะพูดแค่กับอาวิน" เขาแหยะยิ้ม"อะไรของพี่ เมื่อกลางวันก็ทีหนึ่งแล้วนะ" เธอหน้ามุ่ย"ไม่แกล้งแล้ว กลับที่พักเถอะ เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง" "ไม่เป็นไร หนูกลับเองได้""เถอะน่า" เขาดันหลังให้ฉันออกจากห้อง"พี่พักอยู่คนเดียวหรอ" เธอถาม"อืม ถามทำไม""บ้านพี่ดูใหญ่กว่าที่จะอยู่คนเดียวนะสิ แถมบ้านพี่ยังไม่เหมือนบ้านของคนอื่นด้วย" "พ่อพี่เคยเป็นหัวหน้าหมู่บ้านนะ นี่...เป็นสิ่งเดียวที่พ่อพี่ทิ้งไว้ให้" เขาตอบสั้นๆ แต่สีหน้าดูนิ่งไป"ขอโทษนะ พ่อพี่...เสียแล้วหรอ" "แม่พี่เสียตั้งแต่พี่อายุ10ขวบ หลังจากนั้นพี่ก็อยู่กับพ่อมาตลอด ท่านเพิ่งเสียเมื่อปีก่อนนี่เอง" เขากำหมัดแน่น"เสียใจด้วยนะ" เธอพยายามพูดปลอบเขา"ถึงแล้วรีบขึ้นบ้านไป แล้วอย่าทำแบบนี้อีกไม่งั้นอย่าหาว่าพี่ไม่เตือน" เ
"พี่มาคิน อยู่ในห้องหรือเปล่าคะ" ก๊อกๆๆเธอเคาะประตูแต่ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างใน"พี่มาคิน หนูจะเปิดเข้าไปแล้วนะ" คนข้างในไม่มีท่าทีว่าจะเปิดประตูออกมา เธอจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป ด้วยความที่มันคาใจว่าเจ้าของบ้านจะทำมิดีมิร้ายเพื่อนของเธอเหมือนที่เธอคิดหรือไม่"พี่...เป็นอะไรหรือเปล่า" เขานอนอยู่บนเตียงมีสีหน้าซีดเผือด ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อโชก อาการเหมือนคนไม่สบายจับไข้สั่น"เธอมาได้ยังไง" เขาพูดด้วยเสียงแหบแห้ง"ก็เปิดประตูเข้ามานะสิ" เธอตอบกวนๆ"ยังจะมีน่ามาเล่นอีก พี่บอกแล้วไงว่าห้ามออกจากที่พัก" เขาดุ"หนูมาตามหายัยลัลค่ะ ยัยนั่นบอกว่าจะมาหาพี่" "ทำไมต้องมาหาพี่" "ก็...ช่างมันเถอะ แล้วลัลละคะ? พี่เห็นเพื่อนหนูบ้างไหม" เธอถามหยั่งเชิง จ้องมองอีกฝ่ายด้วยความระแวง แต่เขานอนป่วยขนาดนี้ถ้าคิดจะทำอะไรเพื่อนเธอจริงๆก็คงทำไม่ได้หรอก ความคิดในหัวของเธอกำลังคุยกันเหมือนคนบ้า"ลัลไม่ได้มาหาพี่นะ" เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง"อ้าว ถ้าไม่ได้มาหาพี่แล้วยัยลัลหายไปไหน" เธอมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด"พี่ก็ไม่รู้" เขาส่ายหัว"หนูจะไปบ
"จะตกลงไหมถ้าพี่จะขอหนูแต่งงาน""อำหนูหรือเปล่า""ไม่ได้อำพี่พูดจริง"มาคินยืนยันหนักแน่นอีกครั้งเขาเอื้อมไปกุมมือคนตรงหน้าเอาไว้พร้อมกับประสานนัยตากันเนิ่นนาน...ครั้งหนึ่งงูแบบเขาที่มีแต่ความโกรธแค้นความเลือดเย็นบัดนี้กลับรู้สึกนิ่งเย็นสงบดั่งสายน้ำ เขาพร้อมจะดูแลเธอไปจวบสิ้นอายุขัยของเขานับจากนี้"แต่งงานกับพี่นะ""ตกลงค่ะ""เย้"มาคินอุ้มหญิงสาวขึ้นไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับวิ่งไปรอบๆ"ฮาน่ายอมแต่งงานกับผมแล้วๆ""เฮ้!!!" เสียงคนในงานร้องเฮลั่นทั้งอนาทาและคทาต่างพากันเดินมาหาทั้งคู่"ไงลูกสาวตัวดี" อนาทาเเล้วพูดแหย่แต่ในใจกลับยิ้มด้วยความยินดีที่ลูกสาวจะเป็นฝั่งเป็นฝากับเขาสักที"อย่าบอกนะว่าพ่อรู้เรื่องหมดเเล้ว""อือหือ ฮ่าๆ" และทุกคนก็กลั้นขำไม่อยู่"พ่อ นี่พ่อไม่คิดจะหวงลูกสาวเลยหรอคะ""ลูกโตแล้ว เรียนจบแล้ว พ่อยังจะห่วงอะไรอีก" อนาทาเอื้อมไปลูบศีรษะลูกสาวอันเป็นที่รัก"ขอบคุณนะคะพ่อ"ฮาน่าสวมกอดผู้เป็นบิดาใบหน้าสวยมีน้ำใสไหลอาบแก้ม เวลานี้เธอรู้ใจหาย วันที่เธอมีความสุขที่สุดนั่นหมายความว่าเธอจะต้องออกห่างจากบิดาออกไปอีก"ไม่ต้องห่วงพ่อนะลูก ใช้ชีวิตของลูกให้มีความสุข นั่นเป็นสิ่งที่ค
คนเจ้าชู้หลายใจ ไม่เจอกันตั้ง3ปี นึกว่าเจอเขาอีกทีจะรู้สึกดีใจ มีความสุข แต่ทำไมกัน...ทำไมเราต้องมาเจออะไรแบบนี้ ไหนว่ารักเราหวงเรา ห้ามเรายุ่งกับผู้ชายคนอื่น ตัวเองกลับทำซะเอง! คนบ้า ผู้ชายบ้าหลังจากเหตุการณ์วันนั้นฮาน่าก็เก็บของและโทรหาอนาทาให้ผู้เป็นพ่อไปรับกลับบ้านทันทีอนาทายังแปลกใจว่าทำไมช่วงนี้ลูกสาวถึงดูแปลกไป ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาเหมือนแต่ก่อน ผู้เป็นพ่ออย่าเขาก็เห็นลูกเป็นแบบนี้ก็ยิ่งเป็นห่วงก๊อก ก๊อก"พ่อขอเข้าไปหน่อยได้ไหมลูก""ประตูไม่ได้ล็อคค่ะพ่อ""เป็นไงบ้างลูก พ่อเห็นตั้งแต่กลับมายังไม่ได้ออกไปไหนเลย""เหนื่อยๆนิดหน่อยค่ะ""งั้นเอาอย่างนี้ก็แล้วกัน พรุ่งนี้พ่อจะเด็กเตรียมงานเอาไว้ ตอนเย็นลูกแต่งตัวสวยๆไปฉลองด้วยนะลูก"อนาทากดโทรออกหาเพื่อนคนสนิท อย่าง 'คทา' พ่อเลี้ยงวัยเดียวกันที่อยู่ไม่ไกลกับบ้านของเขานัก'ไง...คทาพรุ่งนี้ตอนเย็นพอจะว่างไหมวะ''มีเรื่องอะไร สำหรับเอ็งว่างตลอดแหละ''พอดีลูกสาวเพิ่งเรียนจบ ฉันว่าจะให้มาเรียนรู้กิจการต่อ ถึงเวลาที่ฉันจะวางมือแล้ว''เอ้าจริงเหรอ พอดีเลยลูกชายฉันก็เพิ่งกลับมา เดี๋ยวจะลองชวนไปด้วย''เอ็งมีลูกชายด้วยเหรอวะ''มีสิ''แล้วเจอ
หลังจากที่เรื่องทุกอย่างถูกคลายปมแล้ว มาคินผู้เป็นน้องชายและราจพร้อใกับบริวารหลายสิบตัวในหมู่บ้านก็ออกเดินไปส่งทั้งสองคนยังปากถ้ำและก็ไม่ได้กลับมาที่เมืองมนุษย์อีกเลยก่อนกลับพี่ชายและน้องชายก็ยังได้กอดลากัน และมาคินผู้เป็นพี่ชายนั้นก็ได้บอกลาหญิงสาวที่ดูเหมือนว่าเขาจะตกหลุมรักเธอเข้าแล้ว มาคินผู้เป็นพี่ชายได้ฝากมาคินผู้เป็นน้องชายว่า ให้รักและดูแลฮาน่าให้เป็นอย่างดี ถ้าหากว่าวันใดมีภัยต้องการความช่วยเหลือให้ไปหาเขาได้ทุกเมื่อ เขายินดีจะช่วยเต็มที่"เจ้ามีอะไรก็ไปทำเถอะราจ""ครับนายท่าน""พี่มาคิน หนูอยากรู้ว่าตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่""อะไรเหรอ""ทั้งตอนที่ลัลนาตาย เรื่องมาเข้าค่าย รวมถึงวันนั้นที่หนูสลบไปตอนอยู่กับพี่คีตา พี่ช่วยอธิบายเรื่องทั้งหมดให้หนูฟังทีได้ไหมคะ""ได้สิ เริ่มจากเรื่องเข้าค่ายที่นี่ก่อนเลย..."มาคินเล่าว่าการมาเข้าค่ายที่นี่ ทุกอย่างล้วนเป็นเรื่องจริงแต่เขาเป็นคนลบความทรงจำทุกคนหลังจากที่กลับไปแล้ว"แบบนี้นี่เอง แล้วลัลนา..."เรื่องที่ลัลนาตายเป็นแผนของเมฆาเนื่องจากหมอนั่นแค้นมาคินมากจึงต้องการตลบหลังโดยการจับฮาน่าไปแต่ดันจับผิดตัว เรื่องก็เลยออกมาเเบบที่เห็
วันต่อมา...เธอตัดสินใจถามออกไปตรงๆ ทั้งก่อนหน้านี้ที่พวกเขาบอกว่ามาตามหาฝาแฝดที่หายตัวไป ถ้าคนคนนั้นเป็นพี่มาคินจริงๆ สรุปได้ว่าพวกเขาเองก็เป็นงูเหมือนกัน"อืม...เรื่องมันยาวนะหนู เอาไว้ลุงค่อยเล่าทีหลัง" ลุงมาคีอธิบายสั้นๆพร้อมกับรอยยิ้ม"แต่เจ้าเถอะ เรียกน้องชายข้าว่าพี่แต่ไม่เห็นเรียกข้าแบบนั้นบ้าง""อะไรนะ" หญิงสาวเบิกตาโพรง"หึ เจ้าคิดว่าข้ามองไม่เห็นหรือไง" ชายหนุ่มกระซิบกระซาบเบาๆ"แล้วทำไมนายไม่บอกฉัน!" หญิงสาวถลึงตา"ถ้าบอกเจ้าจะยอมออกมากับข้าไหมละ...หืม แม่สาวน้อย"เขาก้าวช้าๆเข้าหาเธอ"เอ่อ...งั้นพ่อไปขอเข้าไปพักในห้องก่อนนะ เดินมาทั้งวันเมื่อยขาหมดแล้ว" ผู้เป็นพ่อยิ้มกรุ้มกริ่ม"ท่านพ่อให้ข้าไปส่งเถอะครับ""ไม่ต้อง ไม่ต้อง พ่อไปได้" ชายแก่พูดพลางยกมือปัดๆปัง!"ว่าไง...เจ้าเป็นอะไรกับน้องชายข้า! "เขามีสีหน้าจริงจังอย่างเห็นได้ชัด"ก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน" เธอหลบสายตา"เจ้าไม่ต้องกลัว ข้ากับพ่อมาตามหาหมอนั่นเพราะต้องการความช่วยเหลือ ไม่ได้มาทำร้ายใคร อีกอย่างแวบแรกที่ข้าสัมผัสได้ ก็รู้แล้วว่านั่นเป็นน้องชายของข้า""นายเจอพี่มาคินที่ไหน""มันจะมีใครที่กล้ามาหาเจ้าดึกดื่นๆ""นา
"แล้วจะเอายังไงกันต่อ" มาคินถามสาวน้อยที่ตอนนี้เริ่มมีอาการงัวเงียเต็มที่"อืม...ถ้ายังไม่แน่ใจ ก็ตามน้ำไปก่อน""ยังไง""หนูไม่มั่นใจว่าพวกเขามีจุดประสงค์อื่นแอบแฝงหรือเปล่า แต่จากที่ดูก็น่าจะเป็นคนดีนะคะ ดูเหมือนกำลังถูกคนไม่ดีปองร้ายด้วยค่ะ" เธอพลางนึกย้อนไปในวันที่มาคินพาเธอฝ่ากรงเล็บยักษ์หนีตายคนนั้น"ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นห่วง...หมอนั่นเป็นพิเศษนะ"ร่างหนาขยับมาประชิดจนเธอต้องถอยกรูดชนกับหัวเตียง หลับตาปี๋ มือทั้งสองข้างหดไปอยู่ข้างหลังโดยอัตโนมัติ"นี่ พี่แค่ล้อเล่น""พี่ชอบแกล้ง จะไม่หลงกลแล้ว""ถ้าพี่ทำจริงๆเธอจะทำยังไง""พี่ไม่ทำหรอก หนูรู้""อย่ามารู้ดีหน่อยเลย เพราะมากกว่านี้พี่ก็ทำมาแล้ว"เขาโน้มใบหน้าลงมาที่ไหล่ด้านซ้าย เธอขนลุกซู่ไปถึงต้นคอ เขากระซิบมันอย่างแผ่วเบา"พี่ คิด ถึง เธอ มาก รู้ ตัว ไหม" เขาเน้นทุกคำพูดเขาพาร่างหนาแทรกเข้าไปตรงระหว่างขาเรียวยาว หญิงสาวจำเป็นต้องตัวลีบชิดขอบเตียงจนแทบจะสิงเข้าไปอยู่รอมร่อ ภายใต้ชุดนอนลูกไม้สีชมพูระเรื่อสั่นไหว พลันให้หวนคิดถึงวัยเด็กเขาจ้องใบหน้าหวานไม่กระพริบตา ลากไล้สายตาไล่ต่ำลงมาหยุดที่ต้นขา กระโปรงเหนือเข่าของเธอได้เลิกขึ้
ณ บ้านพัก"ยังเหมือนเดิมเลย" หญิงสาวมองไปรอบๆ สำรวจภายในห้อง"เจ้ามาอยู่ที่นี่นานหรือยัง" เขาเดินตามขึ้นมา"ไม่นาน แต่รู้สึกผูกพันธ์มากกว่า""กับที่นี่หรือกับคนล่ะ"เขาเหล่ตามองหญิงสาว"นี่คุณ..." เธอกัดฟันกรอด"ข้าถามเจ้าจริงๆนะ เจ้ากับน้องชายข้ามีความสัมพันธ์กันแบบไหนกันแน่""ไม่มีอะไรนี่ ฉันก็แค่มาเข้าค่ายแต่เกิดเรื่องอะไรมากมายเราเลยสนิทกันมั้ง" เธอยักไหล่"สนิทแบบเพื่อน?""ใช่ๆ แบบนั้นแหละ""อืม ข้าว่าเจ้ารีบนอนเถอะ ข้าจะเฝ้าหน้าประตูให้""งั้นก็...ฝันดีนะ"ก่อนที่เธอจะล้มตัวลงนอน ไม่ต่างจากชายหนุ่มที่นั่งพิงผนังข้างๆประตูผ่านไป10นาที..."ปวดฉี่ชะมัด" หญิงสาวบ่นอุบอิบกับตัวเองก่อนจะมองไปยังมาคินที่นั่งหลับอยู่ เขากอดกระชับอ้อมแขนตัวเองด้วยอากาศที่หนาวเย็นยามค่ำคืนฮาน่าเห็นแบบนั้นก็อดสงสารไม่ได้ เธอมองหาผ้าห่มที่อยู่ข้างๆที่นอนก่อนจะหยิบมันแล้วเดินไปหาเขาเธอห่มผ้าให้เขาอย่างเบามือก่อนจะค่อยๆแง้มประตูออกไป"ไม่ได้ถือตะเกียงมาด้วยอีกต่างหาก ยัยฮาน่าเฮ้ย" เธอพูดเบาๆสวบสวบสวบทางเดินที่มีหญ้าขึ้นประปรายเธอเดินมาถึงห้องน้ำที่อยู่ข้างบ้านพักก่อนจะทำธุระของตัวเองให้เรียบร้อยไม่ทัน
"เจ้าเข้ามาที่นี่ได้ยังไง""ไม่แน่ใจ...แต่เอ๊ะ"เธอมองไปที่ชั้นวางหนังสือที่ก่อนหน้านี้เหมือนมันจะมีคนหยิบหนังสือออกไปจนทำให้มีช่องว่างเกิดขึ้น เธอควานหาอะไรบางอย่างที่แอบใส่ไว้ในเป้สะพายที่เธอพกมันมาด้วย ก่อนจะหยิบมันออกมา"นี่ไง...หนังสือเล่มนี้ ฉันเป็นคนหยิบมันออกมาจากตรงนี้"พ่อของมาคินได้แต่ยืนนิ่งอึ้งแต่ไม่ทันที่จะได้พูดอะไร ฮาน่าก็เอาสมุดเล่มนั้นกลับไปวางไว้ที่เดิมท่ามกลางความตกใจของสองพ่อลูก"เห้ย!!!"มาคีผู้เป็นพ่อร้องเสียงหลงด้วยความตกใจก่อนที่ห้องทั้งห้องจะขาวโพลนไม่สามารถมองเห็นอะไรได้อีกต่อไปทั้งสามมาโผล่ที่ห้องห้องหนึ่งที่มืดสนิทไม่มีแม้กระทั่งแสงที่ลอดผ่านเข้ามา มีแค่เสียงเรืองๆจากลูกบิดประตูทั้งสี่ด้านเท่านั้น มาคีก้าวไปข้างหน้าอย่างระวัง"ที่นี่มันที่ไหนท่านพ่อ!" มาคินถามขึ้นด้วยความกังวล"ห้องนี้ฉันคุ้นมาก! น่าจะเป็นห้องที่ฉันมานอนสลบอยู่ก่อนจะหลงเข้าไปห้องสมุดค่ะ" เธอทำท่าครุ่นคิด"เราข้ามเขตมาที่เมืองมนุษย์แล้ว รีบไป" ก่อนที่เขาจะเดินนำหน้าทั้งสอง แล้วจับลูกบิดประตูเพื่อเปิดออกไป"เดี๋ยวท่านพ่อ ท่านแน่ใจหรอว่าใช่ทางออก"เขาถามอีกครั้งให้แน่ใจ"ต้องลองดู"ผู้เป็นพ่
อีกด้านหนึ่งของป่า..."นายท่าน พวกมันไหวตัวทันแล้วครับ!""หึ ปล่อยมันไปก่อน..."เสียงเย็นเยือกดั่งไร้ความรู้สึกเอ่ยขึ้นเจ้าของเสียงหันขวับมายังลูกน้องคนสนิทด้วยสายตาที่เรียบเฉยก่อนที่ร่างสูงใหญ่ดำทะมึนจะลุกขึ้นยืนด้วยความสูง190เซนติเมตร ใบหน้าคมเข้ม ดุ และดูน่าลึกลับ ไรเคราอ่อนๆขึ้นเต็มใบหน้าอย่างประปราย ผู้คนต่างหวาดกลัวเขากันมากแต่เขากลับมีหน้าตาที่หล่อเหลาไม่ได้น่าเกลียดน่ากลัวอย่างที่ทุกคนคิด แต่สิ่งที่แปลกไปจากคนทั่วไปนั่นก็คือนิ้วมือที่มันเป็นกรงเล็บขนาดใหญ่ที่มีคล้ายสัตว์จำพวกนก ไม่มีผู้ใดทราบว่าทำไมเขาถึงมีนิ้วมือที่อัปลักษณ์เช่นนี้นามของเขาคือ "ลูคัส"ปีศาจดำที่ปกครองเมืองกาวิละ มีเรื่องเล่าสืบต่อกันมาว่า เมื่อสามพันปีก่อนสมัยที่ลูคัสเป็นหัวหน้ากองทัพ เขาได้ลอบสังหารราชางูขาว เพื่อช่วงชิงอำนาจ และเขาก็ทำมันสำเร็จหลังจากที่ราชางูขาวได้ตายไป ทายาทลูกชายฝาแฝดของเขาก็ได้หายสาปสูญไปด้วยเช่นกันต่อมาลูคัสได้แต่งตั้งตัวเองขึ้นเป็นราชา ด้วยความที่เขามีจิตใจที่อำมหิต เขาได้เข้าโจมตีเมืองอุราคาแต่ไม่สามารถเอาชนะท่านมาคีพ่อของมาคินได้ และตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้นเขาก็ได้กลายเป็นครึ่งง
"ขอโทษที นอนสบายไปหน่อย คุณไปรอข้างนอกได้เลย""เร็วๆด้วยอย่าให้ข้ารอนาน อ๋อ...คราวหน้าอย่าเที่ยวไปเปิดประตูให้ใครในสภาพนี้อีก"เขาเหล่ตามองเธอ"นี่คุณ!" เธอยกมือขึ้นมาปิดร่างกายอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปิดประตูใส่หน้าเขาอย่างแรงปึง!!!30นาทีผ่านไป..."ไปกันได้หรือยัง?" เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่ง"อืม...ชุดนี้มันเหมาะกับการเดินป่าแล้วหรอ"มาคินมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า หญิงสาวอยู่ในชุดเดรสกระโปรงลูกไม้สีขาว ผมถูกถักเปียแบบลวกๆแต่ทำให้ได้ลุคที่สดใส"ก็แม่บ้านคุณเอามาให้นี่คะ" เธอตอบ"มากับข้า"มาคินถือวิสาสะจับข้อมือเล็กให้เดินตามเข้าไปในห้อง"ไปไหนอ่ะ""ไปเปลี่ยนชุด!""ฉันมาเองได้ไม่จำเป็นต้องมาเฝ้า" เธอมองเขาอย่างระแวง"แต่ข้าจำเป็น" เขาตอบห้วนๆ"ออกไปรอข้างนอกได้ไหมฉันเปลี่ยนไม่ถนัด" เธอต่อรอง"ข้าจะดูให้ว่าควรใส่ชุดไหน""โอ้ย จะอะไรนักหนา""ข้าไม่แอบดูเจ้าหรอกน่า รีบไปเปลี่ยนซะ! ไม่งั้นข้าจะเป็นคนเปลี่ยนให้" เขาเดินตรงเข้ามาหาเธอพลางยิ้มเจ้าเล่ห์"ถอยออกไปนะ! โอเคๆ ฉันจะเปลี่ยนเดี๋ยวนี้แหละ"หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ยอมแพ้ให้กับความบ้าอำนาจของเขา เมื่อเห็นว่าเขาเองก็ไม่ยอมหยุดแกล้งเธอสักที"ก็แค่น