ตอนที่3 บทลงโทษ1

ฮาน่าตัดสินใจแอบตามเจ้างูยักษ์เข้าไปในป่าเงียบๆ เธอเดินตามมันไปช้าๆและดูเหมือนงูตัวนั้นจะไม่รู้ว่าเธอตามมา มันพาเธอเข้ามาลึกมากในป่าเต็มไปด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ อายุน่าจะประมาณหลายสิบปี แต่ละต้นต้องใช้ประมาณสามคนถึงจะโอบรอบ บรรยากาศก็วังเวงเต็มไปด้วยเสียงนกหลากหลายชนิดที่ร้องกันระงมไปทั่วผืนป่า ฟังแทบไม่ออกเลยว่าเป็นนกชนิดไหนบ้าง ในขณะที่เธอมัวแต่สังเกตดูรอบๆจนลืมสังเกตว่างูยักษ์ตัวนั้นได้หายไปแล้ว

"หายไปไหนแล้ว" เธอหันหน้าหันหลังพลางครุ่นคิดว่าเอาไงต่อดี เธอจึงคิดว่าจะเดินกลับออกไปทางเดิมแต่ในป่าเต็มไปด้วยต้นไม้มองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด เธอจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองเดินมาจากทางไหน! มันเหมือนกันไปหมดเลย เธอทรุดลงกับพื้นอย่างสิ้นหวัง

"พ่อคะ หนูไม่น่าดื้อเลย"เธอพึมพำกับตัวเอง

เธอยิ่งเดินก็ยิ่งหลงเข้าไปลึกกว่าเดิม สาวน้อยปาดเหงื่อที่ไหลโชกไปทั้งตัว และชุดเดรสกระโปรงยาวที่เธอใส่ก็ยากลำบากต่อการเดินเข้ามาในป่าแบบนี้อีกด้วย

หิวน้ำ..... เธอเริ่มกระหายน้ำ หลังจากเดินวนไปวนมาที่เดิมเกือบ3ชั่วโมง

ซ่าาาาาาา

เสียงน้ำไหล! โชคเข้าข้างเธอ เธอรีบวิ่งไปหาต้นตอเสียงทันที แต่ไม่ทันที่จะไปถึงก็ล้มก้นจ้ำเบ้าซะก่อน

"อูยยยยย"เธอล้มแถมข้อเท้ายังไปขูดกับก้อนหินขนาดใหญ่ทำให้เลือดไหลอีก

"ทำไมซวยอย่างนี้นะฮาน่าเอ้ยยย"เธอบ่น

ฟืดดดดดดดดด

เสียงนั่นเหมือน.... หญิงสาวเงยหน้าขึ้นประจันหน้ากับบางสิ่งที่ตั้งผงาดต่อหน้าเธอ

งะ งู! เธอถึงกับผงะถอยหลังหนี งูยักษ์ตัวสีดำเมื่อม ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นเธอจำมันได้แม่น อยากจะกรีดร้องออกมาแต่พยายามตั้งสติไว้เพราะกลัวว่ามันจะตกใจจนทำร้ายเธอเข้า

งูตัวนั้นมันค่อยๆอ้าปาก และเข้ามาใกล้ฮาน่าเรื่อยๆ แต่ทันใดนั้นเองเสียงปืนจากด้านหลังก็ดังขึ้น

ปัง!!!

ภาพงูยักษ์โดนยิง ลูกปืนปักเข้าที่ลูกตาของมันข้างหนึ่ง มันค่อยๆฟุบลงนอนแน่นิ่งไปกับพื้น เมือกสีเขียวๆไหลออกจากดวงตา ไม่รู้ว่าฮาน่าคิดไปเองไหมเธอจึงเห็นว่าดวงตาอีกข้างของมันมีน้ำใสๆไหลออกมาราวกับว่ามันกำลังเจ็บปวดจนร้องไห้

อนาทาที่วิ่งมากับชายคนหนึ่ง ชายผู้นั้นเขามีปืนในมือ

"ฮาน่าเจ็บตรงไหนไหมลูก มันทำอะไรลูกไหม" อนาทาถามด้วยความเป็นห่วง

"มันไม่ได้ทำอะไรคะพ่อ" เธอหวาดกลัวแต่ก็มองงูตัวนั้นแบบเป็นห่วงมันอย่างน่าประหลาด เธอรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุให้มันโดนยิงทั้งๆที่มันยังไม่ได้ทำร้ายเธอเลย

"พ่อเห็นมันกำลังอ้าปาก มันจะกินลูกหรือเปล่าก็ไม่รู้" อนาทาว่า

"แล้วพ่อมาได้ยังไงคะ?" เธอถาม

"พ่อกลับมาไม่เห็นลูก ที่สวนก็มีรอยอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด พ่อหวั่นใจกลัวลูกเป็นอันตรายเลยไปตามท่านหมอมาช่วย ท่านบอกว่ามันเป็นรอยงูยักษ์ พ่อร้อนใจจึงรีบตามมา" อนาทาเล่า

"รีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ ก่อนที่พวกมันจะแห่กันมา" ท่านหมอบอก

"แล้วงูตัวนี้ละคะ" ฮาน่าถาม เธอรู้สึกเวทนามันที่สุด

"มันยังไม่ตายหรอก งูพวกนี้มีเวทมนตร์เก่งกล้า ไม่ตายง่ายๆหรอก" ท่านหมอบอก

อนาทารีบอุ้มฮาน่าไว้ในอ้อมแขน ไม่ถึงชั่วโมงท่านหมอก็พาทั้งคู่ออกมาได้อย่างปลอดภัย

ด้านมาคิน

พ่อหายไปไหน! มาคินกระวนกระวายใจ ปกติพ่อจะไปไหนท่านจะบอกผมก่อนเสมอ แต่นี่หายไปโดยไม่บอกอะไรเลย ผมตัดสินใจออกตามหา ห่างจากหมู่บ้านไม่ไกลนักเขาเจอร่างของงูสีดำขนาดใหญ่กำลังนอนฟุบอยู่ข้างริมน้ำ

"พ่อ!! พ่อครับ ใครทำพ่อ" ดวงตาของพ่อเหมือนโดนอะไรสักอย่าง เลือดไหลอาบเต็มเกร็ดสีดำจนสนิท

"อึก! มาคิน..."

"พ่อเป็นยังไงบ้าง ไม่ต้องห่วงนะผมจะช่วยพ่อเอง" ผมรีบใช้เวทมนตร์รักษาพ่อทันที

"มาคิน ตาข้างขวาพ่อมองไม่เห็นเลย" อะไรนะ! เป็นไปได้ยังไง ก็ผมช่วยพ่อแล้วแต่ทำไมพ่อถึงไม่หาย อาจจะมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ

"ให้ผมลองอีกเถอะครับ อาจจะเป็นเพราะว่าผมยังควบคุมมันไม่ได้" ผมบอก ผมลองใช้เวทมนตร์ช่วยท่านอีกครั้ง "เป็นยังไงบ้างครับ" พ่อเริ่มมองไปรอบๆ

"ไม่เห็นอะไรเลยมาคิน" เป็นไปได้ยังไง! มันเป็นใครกันถึงทำพ่อผมเจ็บหนักได้ขนาดนี้

"พ่อบอกผมมา ผมจะไปฆ่ามัน!" ผมเริ่มโมโห

"คนนั้นจะต้องมีวิชาอาคม ถ้าไม่อย่างนั้นตาของพ่อคงหายแล้ว อย่าไปถือโทษเอาเรื่องเอาราวเขาเลยลูก เขาคงเข้าใจผิดว่าพ่อจะทำร้ายลูกสาวเขา" ลูกสาวอย่างนั้นหรือ?

"มันมีลูกสาวด้วยหรือครับ" ดี! มันจะต้องชดใช้กับสิ่งที่พวกมันทำ!

1อาทิตย์ผ่านไป...

"ฮาน่า พ่อขอคุยด้วยหน่อย"

"หนู..." ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอเอาแต่โทษตัวเองและรู้สึกผิดมากๆกับสิ่งที่เกิดขึ้น

"พ่อจะส่งลูกไปเรียนในเมือง ลูกจะกลับมาหาพ่อก็ต่อเมื่อวันหยุดเท่านั้น" อะ อะไรนะ!

"แต่พ่อคะ หนูอยากอยู่ที่นี่ อยู่กับพ่อ" ฮาน่าอ้อนวอน ถลาเข้าไปกอดผู้เป็นพ่อขอให้บิดาเห็นใจเธอ

"ลูกก็เห็นว่ามันมีแต่เรื่อง พ่อไม่อยากให้ลูกอยู่ที่นี่ พ่อกลัวว่ามันจะกลับมาทำร้ายลูก"อนาทาพยายามอธิบาย

"หนูสัญญา..นะคะพ่อ หนูจะไม่เข้าไปที่นั่นอีก"เธอพยายามอ้อนวอนเขาอีกครั้ง

"งูพวกนั้นไม่ใช่งูธรรมดานะลูก มันจะกลับมาเล่นงานเราเมื่อไหร่ก็ได้ พ่อขอร้อง ทำตามที่พ่อขอสักครั้งได้ไหม"

"ค่ะพ่อ" เมื่อหญิงสาวเห็นว่าบิดามีสีหน้าที่จริงจังเธอจึงต้องอ่อนข้อให้สักครั้งเพื่อให้เขาสบายใจ

ด้านมาคิน

"พ่อครับ กินข้าวอีกสักคำเถอะ พ่อเพิ่งกินไปนิดเดียวเอง จะได้กินยาสมุนไพรที่ท่านผู้เฒ่าเอามาให้"

"ทำเหมือนพ่อเป็นคนป่วย" ผู้เป็นพ่อพูดปนขำ

"ผมอยากให้พ่อกลับมาแข็งแรงเร็วๆนี่ครับ"

"ถ้าพ่อหายดีแล้ว สัญญากับพ่อนะว่าจะไม่เอาเรื่องคนพวกนั้น" เขาพยายามเตือนลูกชาย

"ครับ" จะให้เขายกโทษให้คนที่ทำให้พ่อตาบอดอย่างนั้นหรือ ไม่มีวัน!

มาคินดูแลผู้เป็นพ่อได้เป็นอย่างดี แม้คนในหมู่บ้านจะถกเถียงกันเรื่องที่เมธีตาบอด แล้วกลัวว่าเขาจะทำหน้าที่หัวหน้าเผ่าได้ไม่ดี แต่ท่านผู้เฒ่าก็ออกมาประกาศชัดเจนแล้วว่าเมธียังคงทำหน้าที่หัวหน้าเผ่าต่อไปได้

ริมธาร...

"เป็นไงบ้างละ ได้ข่าวว่าพ่อแกตาบอดนี่" เมฆาพูดแขวะเขา

"ก็ยังอยู่ดี" มาคินตอบ

"หึ เวรกรรมนี่มันเห็นผลเร็วนะว่าไหม"

"นี่แก..." ผมกำหมัดแน่น

"เป็นอะไรไป โกรธเหรอ พ่อของข้าต้องโดนสาปก็เพราะพ่อของแก สมควรแล้วที่มันเป็นแบบนั้น"

"แก!"

ผัวะ!! ผัวะ!!

มาคินปล่อยหมัดใส่หน้าเมฆาเต็มแรง

ผัวะ!!

เมฆาสวนกลับบ้าง ทั้งคู่แลกหมัดกันไปมา

"ก็เพราะว่าพ่อของแกลักพาตัวแม่ข้าไปไม่ใช่หรือไง!" มาคินบอก

"ข้าไม่สนอะไรทั้งนั้น! ถ้าข้ามีโอกาสเมื่อไหร่ ข้าจะเอาคืนแน่" เมฆาบอกก่อนจะเดินหนีไป

"นั่นหน้าไปโดนอะไรมา" เมธีเอ่ยปากถามลูกชาย

"มีเรื่องกับเมฆามานิดหน่อยครับพ่อ"

"เรื่องอะไร อย่าบอกนะว่าเรื่องแม่แก"

"ก็มีเรื่องเดียวแหละ ที่ผมกับมันไม่ลงรอยกันสักที"

"พ่อผิดเองที่ทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้" เมธีขอโทษลูกชาย

"อย่าโทษตัวเองเลยครับ คนที่ผิดคือลุงอาคมต่างหาก และผมผิดเองที่ช่วยแม่ไว้ไม่ได้"

"ไม่มีใครอยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้หรอกลูก อาคมมันหมายจะเอาชีวิตพ่อ รู้แค่นั้นก็พอ" ผู้เป็นพ่ออธิบาย