All Chapters of เจ้านายขา.....เลขาหวั่นไหว: Chapter 1 - Chapter 5

“ ลลิน ผมเซ็นเอกสารไว้แล้ววางเอาไว้บนโต๊ะ คุณจัดการต่อด้วยก็แล้วกัน ผมมีนัดสำคัญ วันนี้จะไม่เข้าบริษัทแล้วนะ ” คุณเขมหรือเขมราชหยุดยืนที่หน้าโต๊ะเลขาของเขาแล้วเอ่ยขึ้นเบา แล้วออกเดินมุ่งตรงไปยังลิฟท์ของผู้บริหาร ลลินเลขาสาวอายุ 28 ปี เธอทำงานเป็นเลขาของประธานบริษัทอสังหริมทรัพย์ใหญ่แห่งหนึ่ง และเจ้านายคือคนหน้าเคร่่งที่ออกคำสั่งเธอเมื่อสักครู่แล้วก็เดินตรงไปยังลิฟท์ส่วนตัวของเขา ลลินลุกออกจากโต๊ะทำงานของตนเองแล้วเดินไปเปิดประตูห้องทำงานของเจ้านายเพื่อเข้าไปหยิบเอกสารที่เขาเซ็นแล้วทั้งหมด มาคัดแยกเพื่อจัดการต่อหลังจากนั้น ลลินเป็นเลขาที่มีประสิทธิภาพที่สุดเท่าที่เขมราชเคยมี ดังนั้นเธอจึงอยู่รอดในตำแหน่งเลขาของเขามาได้ถึงห้าปี เพราะก่อนหน้านั้นเลขาสาวต่างก็ถูกเอ็ด ถูกเขาตวาด หรือแม้แต่ตำหนิด้วยถ้อยคำราบเรียบแต่มันเจ็บแสบไม่น้อย ทำให้เลขาเหล่านั้นบ้างก็มาทำงานได้เพียงวันเดียว หรือบางคนอดทนหน่อยก็ได้หลายวัน แต่เมื่อเผชิญความไบโพลาร์ของเจ้านายเพียงไม่กี่ครั้งก็ถอดใจ ลาออกไป หรือไม่ก็ร้องห่มร้องไห้ไปขอลาออกกับฝ่ายบุคคล ทำให้การคัดเลือกคนที่มาทำงานเป็นเลขาของท่านประธานนั้นต้องคัดเลือกที่ม

หลังจากเฝ้าแอบมองเขามานานแล้ว พลันลลินก็ได้ความคิดหนึ่ง หากเธอนำตัวของตนเองชดเชยให้เขาแทนนางแบบสาวผู้นั้นเล่า ตอนนี้เขาเมามากเช่นนี้คงจะจำไม่ได้หรอกว่านอนกับผู้หญิงคนไหน เธอเพียงแค่รีบกลับออกไปก่อนที่เขาจะตื่นเพียงเท่านั้น ความโหยหาเขามานานหลายปีก็จะได้รับการเติมเต็ม เพียงครั้งเดียวเท่านั้น ลลินยืนจ้องร่างล่ำสันที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อออย่างชั่งใจเมื่อตัดสินใจได้แล้ว ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ช่าง ขอเพียงเธอได้สมรักที่มันคงจะกลายเป็นจริงไปไม่ได้ในครั้งนี้แล้ว เธอก็จะทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือหากเขาจับได้และไล่เธอออก ซึ่งก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยเธอก็ได้สมรักกับเขาแล้ว และการจากไปหลังจากนั้นมันก็ดีเหมือนกัน ลลินจะได้เก็บความรักความหลงไหลอย่างบ้าคลั่งนี้ไว้เพียงความทรงจำเท่านั้น “ บอสค่ะ บอส ” ลลินตัดสินใจเรียกเขาเพื่อให้โอกาสเขาได้รอดพ้นจากความคิดบ้าระห่ำในตอนนี้ของเธอ “ มาแล้วเหรอ ขึ้นมาบนเตียง มาเร็วๆ ผมรอนานแล้ว “ มือใหญ่นั้นคว้าแขนของลลินแล้วดึงขึ้นมาโยนลงไปบนฟูกหนานุ่มนั้น ดวงตาของเขาหรี่ปรือเหมือนเมามายอย่างมาก ” เร็วเข้า ผมจะคลั่งตายอยู่แล้ว รอนานเกินไปแล้วนะ “ พูดจบร่างล่ำสันนั้นก

เช้าวันจันทร์ แม้ไม่ได้อยากจะไปเผชิญหน้ากับเจ้านายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย ก็จำต้องไป ตัดสินใจว่าอะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิด เพราะหากเขาจำอะไรไม่ได้ก็จะได้แล้วไป เมื่อทรุดตัวนั่งลงที่โต๊ะทำงานของตนเอง เก็บกระเป๋าเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ก็หยิบกระบอกใส่กาแฟของตนเองเดินไปที่ห้องครัว เพื่อชงกาแฟร้อนมาดื่มก่อน เมื่อชงกาแฟร้อนใส่กระบอกเก็บความร้อนแล้วก็เดินกลับมาโต๊ะทำงานของตนเอง หยิบกระจกมาเติมแป้งและสำรวจความเรียบร้อย จึงเริ่มงานประจำวันคือรวบรวมเอกสารที่มีคนนำมาเสนอให้เจ้านายหนุ่มพิจารณาและรายงานของแผนกต่างๆ แล้วหอบเดินเข้าไปเรียงเอาไว้เป็นระเบียบที่บนโต๊ะทำงานของเขา แล้วจึงได้เดินออกไปจากห้องกลับไปยังโต๊ะทำงานของตนเอง เมื่อนั่งจิบกาแฟไปได้เพียงครู่หนึ่ง เจ้านายหนุ่มก็เดินออกมาจากลิฟท์แล้วเดินตรงมาที่โต๊ะทำงานของลลิน “ คืนก่อนนั้นแองจี้ไม่ได้มาตามนัด แล้วผู้หญิงที่คุณหาให้ผมใหม่ในวันนั้นก็ใช้ได้ นัดให้ผมใหม่ในวันศุกร์หน้านะ ” เขาเอ่ยจบก็เปิดประตูเข้าห้องไปทันที ทิ้งให้ลลินนั่งอึ้งงันไป เอาวะ อย่างน้อยเขาไม่รู้ว่าเป็นเรา แต่จะไปหาผู้หญิงที่ไหนให้บอสล่ะเนี๊ยะจะไปบอกเขาว่าคืนนั้นเป็นลินเองค่ะบอสก็ไ