บทที่ 5 เช้าวันจันทร์ที่ลุ้นระทึก

เช้าวันจันทร์ แม้ไม่ได้อยากจะไปเผชิญหน้ากับเจ้านายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย ก็จำต้องไป ตัดสินใจว่าอะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิด เพราะหากเขาจำอะไรไม่ได้ก็จะได้แล้วไป  เมื่อทรุดตัวนั่งลงที่โต๊ะทำงานของตนเอง เก็บกระเป๋าเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ก็หยิบกระบอกใส่กาแฟของตนเองเดินไปที่ห้องครัว เพื่อชงกาแฟร้อนมาดื่มก่อน เมื่อชงกาแฟร้อนใส่กระบอกเก็บความร้อนแล้วก็เดินกลับมาโต๊ะทำงานของตนเอง หยิบกระจกมาเติมแป้งและสำรวจความเรียบร้อย จึงเริ่มงานประจำวันคือรวบรวมเอกสารที่มีคนนำมาเสนอให้เจ้านายหนุ่มพิจารณาและรายงานของแผนกต่างๆ แล้วหอบเดินเข้าไปเรียงเอาไว้เป็นระเบียบที่บนโต๊ะทำงานของเขา แล้วจึงได้เดินออกไปจากห้องกลับไปยังโต๊ะทำงานของตนเอง 

เมื่อนั่งจิบกาแฟไปได้เพียงครู่หนึ่ง เจ้านายหนุ่มก็เดินออกมาจากลิฟท์แล้วเดินตรงมาที่โต๊ะทำงานของลลิน “ คืนก่อนนั้นแองจี้ไม่ได้มาตามนัด แล้วผู้หญิงที่คุณหาให้ผมใหม่ในวันนั้นก็ใช้ได้ นัดให้ผมใหม่ในวันศุกร์หน้านะ ” เขาเอ่ยจบก็เปิดประตูเข้าห้องไปทันที ทิ้งให้ลลินนั่งอึ้งงันไป เอาวะ อย่างน้อยเขาไม่รู้ว่าเป็นเรา แต่จะไปหาผู้หญิงที่ไหนให้บอสล่ะเนี๊ยะจะไปบอกเขาว่าคืนนั้นเป็นลินเองค่ะบอสก็ไม่ได้ เพราะหลังจากพูดจบ เขาคงจะไล่ออกหล่อนทันที  และที่สำคัญไม่อยากจะเห็นเขาทำสีหน้ารังเกียจให้ตัวเองต้องเจ็บช้ำมากไปกว่านี้ 

ขณะนั้นก็มีเสียงเรียกให้เข้าไปพบนายหนุ่มในห้อง เลขาสาวจึงค่อยๆลุกจากเก้าอี้ เขาน่าจะเรียกไปพบเรื่องเอกสารบนโต๊ะทำงานของเขานั่นแหละ ลลินก้าวเท้าเข้าไปอย่างมั่นใจว่าเขาจะต้องถามเรื่องเอกสารที่วางตรงหน้าของเขา แต่สิ่งที่เขาเอ่ยกลับเป็นอีกเรื่อง “ คุณจัดการโอนเงินให้ผู้หญิงคนนั้นด้วยนะ ผมให้เขาแสนหนึ่ง วันนั้นมันเด็ดมากและเขาเป็นสาวบริสุทธิ์ผมไม่เคยร่วมรักกับสาวบริสุทธิ์มาก่อน คุณไปหาผู้หญิงคนนั้นมาได้ยังไงกัน อย่าลืมนะนัดให้ผมใหม่วันศุกร์นี้นะ  ” ลลินชะงักไปครู่หนึ่งเพราะยังคิดหาเหตุผลไม่ออก 

“ บอสคะ เรื่องโอนเงินไม่มีปัญหา แต่ว่าเรื่องนัดผู้หญิงคนนั้นให้บอสอีกครั้งคงจะไม่ได้ค่ะ เพราะว่าผู้หญิงคนนั้นเขาบอกว่าเขาทำเพราะความจำเป็นต้องใช้เงินและจะทำเพียงแค่ครั้งเดียว และจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ ลินจะหาผู้หญิงคนอื่นให้นะคะ จะลองถามโมเดลลิ่งดูว่าพอจะหาที่คลายๆกันให้อีกได้หรือเปล่า “ เจ้านายหนุ่มชะงักไป เขามองลลินด้วยสายตาแปลกๆ แต่แล้วก็เอ่ยว่า ” งั้นก็ไม่เป็นไร เพิ่มเงินให้เขาอีกสักแสนนะ บอกเขาว่าหากเปลี่ยนใจก็บอกผมได้เสมอ ผมจะรอ “ เลขาสาวไม่รู้จะพูดยังไง เพราะน้ำท่วมปาก จึงได้แต่ทำหน้าเรียบเฉยเหมือนพูดเรื่องคนอื่นที่ไม่ใช่ตนเองว่า ” ได้ค่ะ หากผู้หญิงคนนั้นติดต่อมาว่าอยากจะทำงานนี้อีก ลินจะรีบบอกบอสเลยนะคะ “ นายหนุ่มพยักหน้า แต่สายตาเขาก็ยังมองหล่อนแปลกๆอีกเช่นเดิม ”บอสมีอะไรอีกไหมคะ ถ้าไม่มีลินขอตัวก่อนค่ะ " เขาพยักหน้า เลขาสาวจึงรีบก้าวออกไปจากห้องทำงานด้วยความรู้สึกเหมือนวัวสันหลังหวะอย่างไรก็ไม่รู้

ขณะที่เจ้านายหนุ่มมองตามร่างอวบของเลขาสาวที่เดินอย่างเร่งรีบเหมือนหนีเขาอย่างไรก็ไม่รู้ออกไปจากห้อง ริมฝีปากหนายกยิ้มขึ้น ไม่รับงานแล้วอย่างนั้นหรือ รับงานเพราะความจำเป็นและจะทำเพียงครั้งเดียวหรือลลิน ผมจะทำให้เขารับงานอีกครั้งในเร็ว ๆนี้แหละ ไม่เชื่อคุณคอยดูก็แล้วกัน เจ้านายหนุ่มยิ้มกริ่ม  เขาครุ่นคิดด้วยความครึ้มใจ 

หลายวันผ่านไปชีวิตการทำงานของลลินก็กลับสู่สภาพเดิม บอสก็ทำตัวเช่นเดิมเหมือนเขาจดจำเรื่องคืนนั้นไม่ได้แล้ว เขาสั่งงานอย่างบ้าระห่ำ  และคร่ำเคร่งทำงานดังเช่นที่่ผ่านมาและใช้งานลลินจนหัวหมุนไปหมด และยิ่งช่วงนี้มีประชุมบริษัทบ่อยๆ เธอต้องจัดเตรียมรายงานการประชุมหลาย ๆ ครั้ง วันหนึ่งขณะที่ลลินกำลังง่วงอยู่กับการทำงานอยู่ที่โต๊ะของตนเอง คุณวีรศักดิ์หัวหน้าฝ่ายขายก็เดินมาหาที่โต๊ะ “ ลินครับ วันนี้คุณว่างหรือเปล่า ผมอยากจะชวนคุณไปทานอาหารกลางวันกัน ” 

ลลินเงยหน้ามองเขา คุณวีระศักดิ์คนนี้มีท่าทางจะจีบเธอหลายๆ ครั้งแล้ว เพิ่งมีครั้งนี้ที่เขาทำใจกล้ามาชวนไปกินอาหารกลางวัน  ลลินคิดว่าเปิดใจลองคบหากับผู้ชายคนอื่นก็ดีเหมือนกันจะได้เลิกหมกมุ่นหลงรักเจ้านายของตนเองเสียที จึงรับปากเขา “ ได้ค่ะ วัันนี้ลินว่างพอดี งั้นเดี๋ยวเราพบกันที่หน้าประตูข้างล่างดีหรือเปล่าคะ เราไปหาอะไรกินใกล้ๆที่ทำงานจะได้ไม่ต้องรีบ ” วีรศักดิ์มีสีหน้าดีใจมาก “ ดีครับ งั้นตอนพักเที่ยงผมไปรอคุณลินที่หน้าประตูใหญ่นะครับ ” ลลินพยักหน้ารับ “ ค่ะ เที่ยงพบกันค่ะ ” แล้วเขาก็เดินจากใบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดี 

เมื่อได้เวลาอาหารกลางวันและวันนี้บอสออกไปข้างนอก เธอจึงคิดว่าเขาคงจะรับประทานอาหารมาแล้วจากข้างนอก และไม่ได้สั่งงานอะไรเพิ่มเติมไว้ เมื่อถึงเวลาลลินจึงได้สะพายกระเป๋าเดินลงลิฟท์ไปสมทบกับคุณวีรศักดิ์ที่หน้าประตูใหญ่ ขณะที่ทั้งสองกำลังจะเดินออกไปขึ้นรถของวีรศักดิ์  รถคันใหญ่ของเจ้านายหนุ่มก็แล่นเข้ามาในบริษัทพอดี สายตาคมของเขามองเขม็งไปที่เลขาของเขาที่กำลังจะก้าวเข้าไปนั่งในรถของวีรศักดิ์หัวหน้าแผนกคนหนึ่งของเขา กรามแกร่มขบเข้าหากันแน่น มือหนากำเข้าหากันแน่น “ สมพงษ์ อาหารกล่องที่ซื้อมาสองกล่องเมื่อครู่ ผมยกให้คุณทั้งหมด ไม่ต้องถือเข้าไปในบริษัทแล้ว ” คนขับรถของเขาชะงักไปทันที “ ไหนเจ้านายบอกว่าซื้อมาฝากคุณเลขาอย่างไรเล่าครับ ” ใบหนาหล่อเหลาบึ้งตึงไม่น้อย “ เขาออกไปกินข้าวกับผู้ชายแล้วคงไม่อยากจะกินข้าวกล่องนี่หรอก เอาไปกินเสียเถอะ ” แล้วเขาก็ก้าวลงจากรถคันใหญ่ของตนเองแล้วก้าวเท้าเข้าประตูบริษัทไป 

เมื่อถึงเวลาเกือบบ่ายโมง รถญี่ปุ่นป้ายแดงของหัวหน้าแผนกวีระศักดิ์ก็จอดลงที่หน้าประตู “ ลินไปก่อนนะคะ เดี๋ยวจะสาย ไม่รู้ว่าบอสเข้ามาที่บริษัทหรือยัง ไม่มีไลน์สั่งงานอะไรด้วย แต่ลินต้องไปสแตนบายเอาไว้ก่อนเผื่อเจ้านายมาถึงแล้ว ขอบคุณนะคะ วันหลังลินจะหาโอกาสเลี้ยงตอบแทนนะคะ “ แล้วลลินก็ปิดประตูหลังจากวีระศักดิ์ตอบรับคำหล่อนแล้ว จากนั้นก็เร่งฝีเท้าเข้าไปในบริษัท ” พี่เฉลียวบอสเข้าบริษัทมาหรือยังคะ “ ลลินหยุดถามพนักงานรักษาความปลอดภัยหน้าบริษัท  ” มาแล้วครับ มาตอนที่คุณเลขาเพิ่งออกไปตอนเที่ยงครับ " ลลินพยักหน้า ยกนาฬิกาข้อมือดู ยังเหลืออีกแปดนาที จึงได้เร่งฝีเท้ารีบเดินแกมวิ่งไปที่ลิฟท์แล้วเข้าไปอย่างกระหืดกระหอบ