Semua Bab หลงไฟมาร: Bab 61 - Bab 70

ตอนที่ 62   เมื่อโอกาสมาถึงริมฝีปากร้อนรุ่มจึงโน้มต่ำลงหวังประกบจูบริมฝีปากคู่สวยที่เบี่ยงหนีสุดชีวิต แต่ถังเฟ่ยหลงก็ตามติดจนใกล้จะได้ลิ้มชิมรสหวานนุ่มจากริมฝีปากสวยอยู่รอมร่อ เสียงฟ้าร้องดังเปรี้ยงก็เข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน ปิ่นมุกจึงผวากอดรัดร่างใหญ่แน่นด้วยความหวาดกลัว คนถูกกอดผ่อนลมหายใจหนักหน่วงออกมาแล้วกอดหญิงสาวแนบแน่น ผิวเนื้อเต็มแน่นสมชายชาตรีแนบสนิทกับผิวเนื้อเนียนนุ่มผ่านเนื้อผ้าบางเบาและเปียกชื้น พานทำให้ลมหายใจของถังเฟ่ยหลงติดขัด เขาก้มลงแนบจูบกลางศีรษะเล็กอย่างเผลอไผล จูบย้ำจูบซ้ำเนิ่นนานกว่าจะตัดใจห่าง“กลับเข้าบ้านได้แล้ว” เขาคว้ามือเล็กให้เดินตามแต่ปิ่นมุกสับขาเดินแทบไม่ทันจนต้องวิ่งเหยาะๆ ตาม คนเดินเร็วเห็นแล้วก็หยุด ก่อนหันมาตวัดอุ้มคนเดินช้าเขาสู่วงแขนเดินลิ่วๆ เข้าบ้านท่ามกลางสายฝนและเสียงฟ้าร้อง“ฉันเดินเองได้” มาถึงหน้าบ้านพัก ปิ่นมุกก็ท้วงเสียงสั่นๆ“อย่าเรื่องมาก ไม่งั้นฉันเอาเธอไปโยนลงทะเล ทะเลตอนนี้แหละดี มีทั้งคลื่นทั้งลม เธอลอยไปติดอยู่กลางทะเลแน่ๆ” เขา

ตอนที่ 64  เช้าวันถัดมาภายในบ้านพักอธิป ที่ห้องรับแขกของบ้านสองพ่อลูกกำลังนั่งสนทนากันด้วยเรื่องที่เกิดในงานแต่ง จนถูกคนวิพากษ์วิจารณ์ไปต่างๆ นานา ทั้งฝั่งเจ้าสาวและทั้งฝั่งเจ้าบ่าวต่างก็รับหน้ากับบรรดาผู้คนที่อยากรู้อยากเห็นแทบไม่ไหว และขณะนี้เจ้าของบ้านและลูกชายกำลังทำหน้าเคร่งเครียดอย่างหนัก หลังจากคุณสร้อยทิพย์ยื่นคำขาดว่าไม่รับปิ่นมุกเป็นลูกสะใภ้อีกต่อไป แล้วก็ลุกเดินหนีจากห้องรับแขก เดินสวนกับเพื่อนสนิทของสามี คุณกิตติเอ่ยทักทายตามความเคยชินแต่กลับถูกปฏิเสธด้วยการที่คุณสร้อยทิพย์เมินหน้าหนีแล้วเดินเลี่ยงขึ้นห้องพัก“เป็นไงบ้างกิต ได้ข่าวหนูปิ่นบ้างหรือยัง” เจ้าของบ้านกล่าวทักทายเมื่อเห็นแขกคนสำคัญมาเยี่ยมเยียน หลังจากตนส่งข่าวไปว่าตอนนี้บุตรชายปลอดภัยและได้กลับมาพักอยู่ที่บ้านเรียบร้อยแล้ว“ไม่มีความคืบหน้าอะไรเลย บอกตรงๆ ฉันกลัวว่ายัยปิ่นอาจจากฉันไปแล้วก็ได้” น้ำเสียงเครือสั่นเพราะเป็นห่วงบุตรสาวคนเล็กสุดหัวใจ ทว่าตอนนี้คนเป็นพ่อก็จนปัญญาจริงๆ เพราะออกตามหาแล้วก็ไม่พบ แม้กระทั่งตำรวจก็ไม่

ตอนที่ 66   ติ๊ดๆถังเฟ่ยหลงเดินออกจากห้องนอนได้ไม่ทันไรเสียงโทรศัพท์ที่เพิ่งจะหยิบออกมาจากลิ้นชักที่เจ้าตัวแอบเก็บไว้ก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน ดวงตาคมมองชื่อคนโทรเข้าแล้วก็ทำหน้ายุ่งใส่ ก่อนก้าวเร็วๆ ให้พ้นห้องพัก“มีอะไรแต่เช้าวะ ไอ้คุณพิธาน” ถามเสียงห้วนๆ เพราะอยากไปทำอาหารมาให้คนป่วยเสียมากกว่าจะมาคุยกับเพื่อนรัก แล้วเขาก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าปิ่นมุกไปนั่งฟุบทำไมบนโต๊ะ ส่วนปิ่นมุกหลังจากเธอตื่นขึ้นมาเห็นคนป่าเถื่อนยังนอนหลับสนิทอยู่ เธอจึงลุกขึ้นเข้าครัวเพื่อเตรียมทำอาหารเช้าทั้งที่หัวสมองหนักอึ้งแต่เจ้าตัวก็ฝืนลุกออกไป ทว่าเธอก็ทันได้ทำแค่หุงข้าวเสร็จเท่านั้นก่อนจะเดินกลับมาที่ห้องแล้วก็ไปนั่งพักจนเผลอหลับไป“แกไปหงุดหงิดใครมาวะ ไอ้คุณถังเฟ่ยหลง” พิธานยอกย้อนด้วยน้ำเสียงห้วนไม่ต่างกัน เพราะถ้าหากไม่ห่วงเรื่องปิ่นมุก เขาก็ไม่อยากโทรมากวนเพื่อนแต่เช้าเหมือนกัน ก่อนให้นึกเอะใจเพราะมันไม่ได้เช้าอย่างที่เพื่อนบอกสัก

ตอนที่ 68    “ได้กลิ่นหอมไหมปิ่นมุก ฉันว่าโจ๊กมันหอมน่าทานมากนะ ทานเสียหน่อย เดี๋ยวฉันจะป้อนเธอเอง” ถังเฟ่ยหลงหลอกล่อเพราะกว่าเขาจะทำออกมาได้ตามสูตรของป้าเหม่ยก็ทิ้งไปเสียหลายรอบกว่าจะได้เป็นโจ๊กชามโตหอมกรุ่น“อ้าปาก ปิ่นมุก” ถังเฟ่ยหลงเป่าโจ๊กในช้อนจนหายร้อนแล้วก็จ่อริมฝีปากซีดเซียว ปิ่นมุกเบ้หน้าหันหนี เพราะเธอกลืนอะไรไม่ลงจริงๆ แต่คนอยากป้อนก็ตื๊อไม่หยุด“ไม่หิว ไม่อยากทาน” ก้มหน้าตอบเสียงแผ่วๆ“อย่าดื้อกับฉันนะปิ่นมุก ระวังตัวไว้ให้ดี อย่าคิดว่าป่วยแล้วฉันจะไม่ทำอะไรเธอ” เขาขู่เสียงเหี้ยม “อ้าปาก ฝืนทานเข้าไปหน่อย เธอจะได้ทานยา” พอรู้ตัวว่าทำเสียงดังใส่มากเกินไป ถังเฟ่ยหลงเลยปรับเสียงให้นุ่มลงแต่ก็ยังดุเช่นเดิม ปิ่นมุกเลยจำใจอ้าปากรับโจ๊กเข้าปาก หน้าตานิ่งเสียจนคนลงมือทำโจ๊กใจเสียไปนิด“ไม่อร่อยหรือไง ฉันเพิ่งเคยทำครั้งแรก คงไม่ท้องเสียอีกหรอก เดี๋ยวฉันจะทานเป็นเพื่อนเธอแล้วกัน” พูดจบก็ตักเข้าปากตัวเองบ้าง ก่อนจะตักเข้าปากคนป่วยท

ตอนที่ 70    “คุณปัดทำอะไรอยู่หรือเปล่า คือ...จินนี่เห็นคุณรีบร้อนยังไงก็ไม่รู้ค่ะ จินนี่มารบกวนหรือเปล่าคะ” ฮุ่ยหลันเอ่ยถามด้วยสีหน้าเกรงอกเกรงใจและยังกลัวว่าเขาจะพานโกรธเอาด้วยที่มารบกวน“ไม่...ไม่เลยครับ ผมดีใจมากต่างหากที่คุณมาหาผม พอดีช่วงนี้ผมยุ่งจริงๆ นะครับ ขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้ติดต่อกลับไปหาคุณเลย คุณอย่าโกรธผมเลยนะครับที่รัก คุณรู้ไหมว่าผมคิดถึงคุณทุกลมหายใจของผม ผมอยากกลับไปหาคุณใจแทบขาด แต่ติดงานที่ต้องรับช่วงต่อจากคุณพ่อ ทำให้ผมปลีกตัวไปหาคุณไม่ได้เลย คุณจินนี่โปรดให้อภัยผมได้ไหมครับ”ปฐวีย้ายตัวเองเข้าไปนั่งกุมมือสาวสวย ยกขึ้นจูบอย่างนุ่มนวล โดยไม่คิดแคร์สายตาของวารีที่จ้องมองตาไม่กะพริบ เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินยังไงก็ไม่รู้ คิดอยู่ว่าจะขอตัวกลับแล้วมารับฮุ่ยหลันอีกครั้งตอนเย็นดีหรือไม่ แต่ก็ยังสองจิตสองใจ เพราะฤดีสั่งให้อยู่เป็นเพื่อนห้ามทิ้งฮุ่ยหลันเด็ดขาด“เอ่อ...คุณปัดคะ ปล่อยมือจินนี่ก่อนเถอะค่ะ” ฮุ่ยหลันเอ่ยห้ามอย่างเขินอาย ความหมองเศร้าที่มีอยู่ม