ตอนที่ 68
“ได้กลิ่นหอมไหมปิ่นมุก ฉันว่าโจ๊กมันหอมน่าทานมากนะ ทานเสียหน่อย เดี๋ยวฉันจะป้อนเธอเอง” ถังเฟ่ยหลงหลอกล่อเพราะกว่าเขาจะทำออกมาได้ตามสูตรของป้าเหม่ยก็ทิ้งไปเสียหลายรอบกว่าจะได้เป็นโจ๊กชามโตหอมกรุ่น
“อ้าปาก ปิ่นมุก” ถังเฟ่ยหลงเป่าโจ๊กในช้อนจนหายร้อนแล้วก็จ่อริมฝีปากซีดเซียว ปิ่นมุกเบ้หน้าหันหนี เพราะเธอกลืนอะไรไม่ลงจริงๆ แต่คนอยากป้อนก็ตื๊อไม่หยุด
“ไม่หิว ไม่อยากทาน” ก้มหน้าตอบเสียงแผ่วๆ
“อย่าดื้อกับฉันนะปิ่นมุก ระวังตัวไว้ให้ดี อย่าคิดว่าป่วยแล้วฉันจะไม่ทำอะไรเธอ” เขาขู่เสียงเหี้ยม “อ้าปาก ฝืนทานเข้าไปหน่อย เธอจะได้ทานยา” พอรู้ตัวว่าทำเสียงดังใส่มากเกินไป ถังเฟ่ยหลงเลยปรับเสียงให้นุ่มลงแต่ก็ยังดุเช่นเดิม ปิ่นมุกเลยจำใจอ้าปากรับโจ๊กเข้าปาก หน้าตานิ่งเสียจนคนลงมือทำโจ๊กใจเสียไปนิด
“ไม่อร่อยหรือไง ฉันเพิ่งเคยทำครั้งแรก คงไม่ท้องเสียอีกหรอก เดี๋ยวฉันจะทานเป็นเพื่อนเธอแล้วกัน” พูดจบก็ตักเข้าปากตัวเองบ้าง ก่อนจะตักเข้าปากคนป่วยท
ตอนที่ 69ในช่วงบ่ายของวันเสียงกดกริ่งหน้าประตูรั้วทำให้คนใช้ภายในคฤหาสน์อิทธิเชษฐ์วิ่งกระหืดกระหอบออกมา สาวใช้ยืนมองแขกที่มาเยือนด้วยแววตาสงสัยเพราะไม่เคยพบเห็นหน้าตามาก่อน ส่วนฮุ่ยหลันก็ประหม่าอย่างบอกไม่ถูกหลังจากเธอเดินทางมาถึงกรุงเทพฯ ตั้งแต่วันก่อน ก็ออกตามหาบ้านตามเลขที่ระบุไว้ด้านหลังภาพถ่ายโดยมีเพื่อนของฤดีที่เธอพักอาศัยอยู่ด้วยอาสามาเป็นเพื่อน“คุณมาหาใครเหรอคะ” สาวใช้วัยยี่สิบต้นๆ เอ่ยถาม หลังจากเปิดประตูเล็กออกมาต้อนรับแขกสาว“เอ่อ...ฉันมาพบคุณปัดค่ะ เขาอยู่หรือเปล่า”“อ๋อ...มาพบคุณปัด คุณปัดไม่อยู่หรอกค่ะ ลองไปหาที่คอนโดสิคะ พอดีคุณปัดย้ายไปพักคอนโดหลายวันแล้วละค่ะ แล้วคุณมีที่อยู่คอนโดของคุณปัดหรือเปล่าคะ ถ้าไม่มี เดี๋ยวอุ๊จดให้ค่ะ” คนพูดวิ่งกลับเข้าไปในบ้านเกือบห้านาทีได้ จึงได้วิ่งกลับมาพร้อมที่อยู่คอนโดของปฐวี“ไปตามนี้นะคะ นั่งแท็กซี่ไปก็ได้ค่ะ ไม่ถึงชั่วโมงหรอกค่ะ” สาวใช้แนะนำ พลางยิ้มอย่างมิตรให้ ฮุ่ยหลันจึงยิ้มและกล่าวขอบคุณ ก่อนเดินกลั
ตอนที่ 70“คุณปัดทำอะไรอยู่หรือเปล่า คือ...จินนี่เห็นคุณรีบร้อนยังไงก็ไม่รู้ค่ะ จินนี่มารบกวนหรือเปล่าคะ” ฮุ่ยหลันเอ่ยถามด้วยสีหน้าเกรงอกเกรงใจและยังกลัวว่าเขาจะพานโกรธเอาด้วยที่มารบกวน“ไม่...ไม่เลยครับ ผมดีใจมากต่างหากที่คุณมาหาผม พอดีช่วงนี้ผมยุ่งจริงๆ นะครับ ขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้ติดต่อกลับไปหาคุณเลย คุณอย่าโกรธผมเลยนะครับที่รัก คุณรู้ไหมว่าผมคิดถึงคุณทุกลมหายใจของผม ผมอยากกลับไปหาคุณใจแทบขาด แต่ติดงานที่ต้องรับช่วงต่อจากคุณพ่อ ทำให้ผมปลีกตัวไปหาคุณไม่ได้เลย คุณจินนี่โปรดให้อภัยผมได้ไหมครับ”ปฐวีย้ายตัวเองเข้าไปนั่งกุมมือสาวสวย ยกขึ้นจูบอย่างนุ่มนวล โดยไม่คิดแคร์สายตาของวารีที่จ้องมองตาไม่กะพริบ เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินยังไงก็ไม่รู้ คิดอยู่ว่าจะขอตัวกลับแล้วมารับฮุ่ยหลันอีกครั้งตอนเย็นดีหรือไม่ แต่ก็ยังสองจิตสองใจ เพราะฤดีสั่งให้อยู่เป็นเพื่อนห้ามทิ้งฮุ่ยหลันเด็ดขาด“เอ่อ...คุณปัดคะ ปล่อยมือจินนี่ก่อนเถอะค่ะ” ฮุ่ยหลันเอ่ยห้ามอย่างเขินอาย ความหมองเศร้าที่มีอยู่ม
ตอนที่ 71 ช่วงค่ำของวัน ถังเฟ่ยหลงเดินถือถาดอาหารเข้ามาให้คนป่วยก่อนจะยืนมองคนป่วยที่ยังขดตัวเป็นหนอนอยู่ใต้ผ้าห่มไม่เลิก ส่วนอาการป่วยก็ทุเลาลงมากแล้วหลังได้ทานยาลดไข้เข้าไป ถังเฟ่ยหลงวางถาดอาหารบนโต๊ะใกล้เตียงหลังจัดการลากมาวางไว้ใกล้ๆ มือใหญ่ยืนไปอังหน้าผากเล็กแล้วก็ยิ้มโล่งใจเพราะตัวเธอไม่ร้อนแล้ว“ปิ่นมุก ตื่นขึ้นมาทานข้าวได้แล้ว” เขย่าเบาๆ แต่คนถูกปลุกครางอื้อแล้วปัดมือใหญ่ ก่อนที่เจ้าตัวจะพลิกตัวหนี ถังเฟ่ยหลงไม่ยอมหันไปจับไหล่มนสองข้างแล้วจับพลิกกลับมา เปลือกตาคู่สวยกะพริบถี่ๆ หลังจากครางฮึดฮัดขัดใจ“คุณมีอะไรกับฉันอีก ฉันอยากนอน” คนอาการทุเลาลงมากเอ่ยถามขณะจ้องตากับคนที่เอาแต่มองเธอตาดุ“นอนมาทั้งวัน ยังไม่เบื่ออีกหรือไง ลุกขึ้นมาทานข้าวทานยาก่อน เธอจะได้หายป่วย อย่าลืมว่าตอนนี้เธอเป็นเชลยของฉันอยู่นะปิ่นมุก แล้วเธอก็ไม่ได้ทำหน้าที่ของเธอมาหนึ่งวั
ตอนที่ 72“หุบปากไปซะ! แล้วจำเอาไว้ว่าฉันเป็นผัวเธอคนเดียว แล้วอย่าพูดถึงผู้ชายคนอื่นให้ฉันได้ยินอีก ไม่งั้นเธอตายคามือฉันแน่” น้ำเสียงกราดเกรี้ยวดังชิดใบหน้าสวย แรงบีบบนแขนเล็กมหาศาลจนเธอคิดว่าต้องหักแน่ๆ“คนเดียวงั้นเหรอ แล้วที่คุณสั่งให้ลูกน้องของคุณมาทำร้ายฉันในห้องใต้ดินวันนั้นล่ะ ฉันต้องนับคนพวกนั้นเป็นสามีด้วยไหม คุณเป็นคนแรก งั้นอีกสองคน ก็คนที่สองและสามด้วยน่ะสิ คุณมันใจร้าย ป่าเถื่อนที่สุด! คุณให้สองคนนั้นมารุมทำร้ายฉัน คุณรู้ไหมว่าฉันขยะแขยงร่างกายตัวเองมากแค่ไหน แต่ฉันไม่อยากฆ่าตัวตาย เพราะฉันอยากกลับไปพบครอบครัวของฉัน ฉันอยากกลับไปหาครอบครัวของฉัน ฮึก...ฮือ...”เมื่อหวนคิดถึงคืนนั้นทำให้ปิ่นมุกโต้กลับเสียงดังที่เท่าจะทำได้ สองมือเล็กผลักไสร่างหนาหนักพัลวันสลับทุบตีด้วยแรงทั้งหมดที่มี หยาดน้ำตาไหลนองสองแก้มราวกับสายฝน“คุณ...มันใจร้าย ใจร้ายที่สุด คุณทำร้ายฉันคนเดียวไม่พอ ยังส่งคนมาทำร้ายฉันอีก เมื่อไหร่...เมื่อไหร่จะสาแก่ใจคุณเสียที” เธอตัดพ้อเขาด้วยน้ำตานอ
ตอนที่ 73ถังเฟ่ยหลงกลับเข้าบ้านพักอีกครั้งในเวลาเกือบสามทุ่มของวัน หลังออกไปนั่งทอดอารมณ์บนชายหาดอยู่นานสองนาน เม็ดฝนก็เริ่ม โปรยปรายลงมา ปากบอกไม่อยากไยดี ไม่อยากสนใจ แต่สองเท้ากลับพาเจ้าของไปนั่งบนเตียงใกล้คนป่วย ยื่นมืออังหน้าผากเล็กแผ่วเบาเพราะเจ้าตัวหลับไปแล้ว เขาเคลื่อนผ้าห่มออกก็เห็นเธอเปลี่ยนเป็นชุดใหม่เรียบร้อย หน้าที่เช็ดตัวของเขาวันนี้จึงไม่มีอีกแล้ว คนคอยพยาบาลคนป่วยแอบเสียใจไม่น้อยเลยที่ไม่ได้ดูแลแม่เชลยสาว“ปิ่นมุก เธอเป็นยังไงบ้าง หายปวดหัวบ้างหรือยัง” ถังเฟ่ยหลงยื่นมือเขย่าไหล่มนเบาๆ ดวงตาคู่สวยเปิดขึ้นก่อนปรับให้ชินกับแสงไฟที่เปิดสว่างโร่ เธอมองเห็นใบหน้าหล่อเหลาของคนป่าเถื่อนอยู่ใกล้จนรับรู้ลมหายใจอุ่นของเขา ปิ่นมุกแทบจะดีดตัวลุกพึ่บทันทีเพราะกลัวร่างกายจะถูกใช้งาน เธอหายไข้แล้วด้วย“จะหนีไปไหน หรือกลัวฉันจะปล้ำเธอหรือไง” ถามเสียงดุๆ แล้วก็จับร่างเล็กให้ขยับมาใกล้“คุณให้ฉันพักบ้างสิ ฉัน...ยังไม่หายดี” จ้องเขาตาโตๆ พร้อมเสียงอ้อมแอ้ม ผิวหน้าร้อนผะผ่าวขึ้นมาเสียดื้อๆ เมื่
ตอนที่ 74 สองสัปดาห์ถัดมาภายในห้องพักของคอนโดหรู ปฐวีกำลังเดินวนไปวนมารอบห้องด้วยสีหน้าหงุดหงิด ยกมือเสยผมอย่างเซ็งๆ หลังเพิ่งได้รับโทรศัพท์สายตรงจากเชียงใหม่และไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากฮุ่ยหลัน เธอบอกเขาว่าเธอท้อง ปฐวีที่ไม่ชอบผูกมัดกับใครทำหน้าเบื่อหน่ายสุดชีวิต เมื่อหญิงสาวพร่ำว่าดีอกดีใจเสียนักหนาและหลังจากเดินวนคิดจนหัวแทบระเบิดว่าควรจัดการเรื่องนี้อย่างไรดี ปฐวีก็โทรศัพท์หาเพื่อนเพราะฮุ่ยหลันกำลังเดินทางมาพบเขาถึงคอนโด“ว่าไงวะปัด หรือมีอะไรเด็ดๆ มาให้พวกฉันช่วย” คนปลายสายตอบกลับอย่างอารมณ์ดีเพราะหากเพื่อนคนนี้โทรมาเมื่อไหร่ พวกตนจะมีเงินใช้กันฟรีๆ ถึงหลักแสนกับงานง่ายๆ และสบาย“มีว่ะ แล้วก็ด่วนด้วย คืนนี้นะโว้ยเพื่อน” ปฐวีบอกพลางยิ้มเย็นกับแผนการขจัดหญิงสาวที่คิดจะจับตน“แล้วไง คนนี้สวยหรือเปล่าวะ แล้วทำไมแกไม่คิดลงหลักปักฐานกับใครสักคนล่ะวะ” คนปลายสายย้อนถามเสียง
ตอนที่ 75“แค่เนี้ย พอไหม” ปิ่นสุดาถามเสียงกระชาก พลางยกมือกอดอก“พอค่ะ พอมากเลยค่ะ คุณเปรมใจดีมากๆ เลยค่ะ” เพลินกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น นับเงินแล้วนับเงินอีก“แกนี่มันหน้าเงินจริงๆ เร็วสิ! รีบบอกฉันมาว่าคุณถังหายไปไหนบ่อยๆ แล้วหายไปทำอะไรมาบ้าง หรือคุณถังซ่อนผู้หญิงไว้ที่ไหนอีก” ปิ่นสุดาเหยียดปากใส่สาวใช้ แล้วก็รอฟังอย่างใจจอใจจ่อ แล้วถ้าคุณถังซ่อนใครไว้จริง เธอนี้แหละจะตามไปจัดการเฉดหัวออกไปให้หมดดวงตาคู่สวยของปิ่นสุดาเบิกกว้างพร้อมไฟริษยาและเคียดแค้นน้องสาวฝาแฝดก็ปะทุขึ้นในอก เมื่อสาวใช้เล่าให้ฟังว่าคุณถังพาผู้หญิงหน้าตาเหมือนเธอมาที่นี่ร่วมเดือนแล้ว และตอนนี้ก็พาไปอยู่อีกเกาะ ก่อนที่เธอจะเดินทางมาถึง ปิ่นสุดากำมือแน่น ใจของเธอมีแต่ความเคียดแค้นน้องสาวฝาแฝดที่เธอไม่เคยนับว่าเป็นน้อง แล้วยิ่งได้ฟังจากปากของสาวใช้ว่าคุณถังน่าจะมีอะไรกับปิ่นมุกแล้ว ยิ่งทำให้ปิ่นสุดาส่งเสียงกรีดร้องลั่นห้อง‘นังปิ่น นังสารเลว แกคิดจะแย่งผู้ชายของฉันหรือไง’ &
ตอนที่ 76“คุณปิ่นสุดา” กู่ฉินขานเรียกเบาๆ แล้วเบี่ยงตัวหลบเมื่อหญิงสาวเดินตัวตรงจะเข้าห้องทำงานของคุณถัง“หลีกไป! ฉันจะเข้าไปพบคุณถัง” ปิ่นสุดากล่าวจบก็แทรกตัวเข้าไปทันที กู่ฉินที่จับแขนหญิงสาวไว้ได้ทันก็รีบรั้งหญิงสาวเอาไว้แต่ปิ่นสุดาสะบัดออก“แกมันก็แค่คนรับใช้ของคุณถัง มีสิทธิ์อะไรมาแตะต้องตัวฉันฮะ! เอามือของแกออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะไล่แกออก แล้วก็จำใส่หัวเอาไว้ด้วย ว่าคุณถังเชิญฉันมาที่นี่ก็เพราะต้องการให้ฉันเป็นนายหญิงของคนที่นี่” ปิ่นสุดาผลักอกของกู่ฉินทันทีเมื่อพูดจบ แม้จะเซเพราะแรงผลักแต่ กู่ฉินก็เอื้อมมือไปรั้งหญิงสาวไว้ได้ทัน“เอ๊ะ! แกนี่มันฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง” ปิ่นสุดาตวาดใส่อย่างไม่คิดเกรงกลัว สะบัดแขนหลุดและถลาเข้าไปหาถังเฟ่ยหลง จะถึงตัวอยู่แล้วก็ต้องชะงักกึกเพราะเสียงห้าวห้วนจากคนที่เธอกำลังโผเข้าไปหา“มีอะไรกัน!”“แหม คุณถังละก็ ทำไมต้องเสียงดังใส่เปรมด้วยล่ะคะ เปรมคิดถึงคุณนะคะ คุณไม่เรียกหาเปร
ตอนอวสาน“จินหลง เป็นอะไรไปคะ โอ๋ๆ เงียบนะคะ” ปิ่นมุกหันมาโอ๋ลูกน้อยด้วยสีหน้ากังวล ห่วงพ่อของลูกก็ห่วง ห่วงลูกก็ห่วง ส่วนจินหลงก็ไม่ยอมเงียบ ป้าช้อยอาสาอุ้มจินหลงแล้วสั่งให้ปิ่นมุกลงไปดูคนนั่งตากฝนอยู่หน้าบ้านพัก เธอลังเลเล็กน้อยแล้ววิ่งไปคว้าร่มอันใหญ่ออกไปหาคนหน้าบ้านพักที่นั่งตัวสั่นปากสั่นไปหมด“คุณถัง! ทำไมคุณถึงได้ดื้อแบบนี้ล่ะคะ ถ้าคุณเป็นอะไรไป ฉันกับลูกจะอยู่ยังไงล่ะคะ” ปิ่นมุกลืมเลือนทุกสิ่งไปหมดแล้วเพราะเป็นห่วงเขาจนเผลอพูดความในใจออกไป เธอกางร่มคันใหญ่เข้าบังเม็ดฝน ใช้ผ้าที่ถือติดมือมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้คนดื้อรั้นที่ดื้อยิ่งกว่าเด็กสามขวบ“ฉันยอมตายปิ่นมุก หากเธอไม่ยอมอภัยให้ ฉันรักเธอ ปิ่นมุก ฉันทำใจไม่ได้ถ้าไม่มีเธออยู่กับฉัน เธอรู้บ้างไหมว่าฉันทรมานแค่ไหนตลอดสองปีที่ผ่านมา ฉันคิดถึงเธอมาก แต่ฉันไม่กล้ากลับมาหาเธอ เพราะฉันคิดว่าสักวัน ฉันจะลืมเธอให้ได้ เหมือนที่เธอลืมฉัน แต่ฉันก็ทำไม่ได้ แล้ววันนี้ก่อนที่ฉันจะตายฉันอยากมาพบเธอ อยากกอดเธอสักครั้ง แล้วฉันจะยอมตาย...ตายอยู
ก่อนอวสานหนึ่งชั่วโมงถัดเสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังรบกวน คุณแม่ลูกหนึ่งจึงชะเง้อคอมองผ่านหน้าต่างแต่เพราะเวลานี้มืดค่ำแล้วจึงมองเห็นไม่ถนัดนัก ปิ่นมุกหันมามองลูกชายที่ตอนหลับปุ๋ยไปแล้ว แล้วเดินลงไปดูคนมาที่กดกริ่งหน้าบ้านพักหลังจากคว้าเอาเสื้อคลุมมาสวมทับชุดนอน เจ้าของบ้านหยุดปลายเท้าทันทีเมื่อเห็นใครบางคนนั่งอยู่บนรถเข็น หน้าตาเขาซูบผอมจนน่าใจหาย ตอนรู้ว่าคุณถังประสบอุบัติเหตุ เธอไม่ได้คิดว่าเขาจะมีร่างกายผ่ายผอมมากถึงเพียงนี้ ใบหน้าหล่อเหลาบัดนี้ก็ซีดเซียวเหมือนคน ไร้ชีวิตชีวา ปิ่นมุกยืนอยู่ลานหน้าบ้านเพราะสับสน เธอสับสนจริงๆ มันอธิบายไม่ถูกเหมือนกันว่ารู้สึกแบบไหน“ปิ่นมุก” ถังเฟ่ยหลงใช้มือดันล้อรถให้เข้ามาชิดรั้วบ้านมากขึ้น แววตาเศร้าหมองทอดมองร่างเล็กนิ่ง“คุณ...มาทำอะไรคะ” ไม่ได้อยากถามคำถามนี้เลยจริงๆ แต่เพราะไม่รู้จะถามอะไรทำให้ปิ่นมุกเอ่ยคำถามนี้ออกไปแล้วก็ได้แต่รอฟังอย่างใจจดใจจ่อ“ฉันมาหาเธอ ฉันอยากเห็นหน้าเธอ อยากคุยกับเธอ อยากกอดเธอ ก่อนที่ฉัน...” เจ้าของคำพูดรู้สึก
ตอนที่ 115แต่ใครเลยจะรู้ว่าปิ่นมุกที่ทำทีไม่สนใจพ่อของจินหลงอยู่ทุกวันนั่น เธอคิดถึงพ่อของจินหลงอยู่ทุกวัน แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเรื่องระหว่างเธอและคุณถัง มันเหมือนมีเส้นใยบางเบามาขวางกั้นเอาไว้ มันบางเบาแต่ก็จริงแต่เธอยังทำลายมันจากใจไม่ได้หมดเสียที เธอจำได้ไม่เคยลืมถึงสิ่งที่ คุณถังฝากความเจ็บช้ำไว้ให้เธอ แม้ความเจ็บช้ำมันจะน้อยลงทุกวันแต่เธอไม่เคยลืมเลือนได้“แล้วตกลงวันนี้ เราจะทำอะไรกันบ้างคะพี่มะลิ” ปิ่นมุกเปลี่ยนเรื่องก่อนฉวยเอาตะกร้าผักไปล้าง“คุณปิ่นคะ ผักนั่นน่ะพี่ล้างหมดแล้วละค่ะ” มะลิบอกอย่างเอ็นดูรู้สึกใจชื้นขึ้นมาเพราะอย่างน้อยคุณปิ่นมุกก็ยังคงอาลัยอาวรณ์คนที่หายหน้าหายตาไปอยู่เหมือนกัน แล้วยิ่งคุณหนูจินหลงหน้าตาเหมือนพ่อขนาดนั้น สักวันเถอะกำแพงในใจของคุณปิ่นมุกต้องพังทลายลงสักวัน“ล้างแล้วก็ล้างอีกได้นี่คะพี่มะลิ” บอกเสียงอ้อมแอ้ม แล้วก็ลงมือล้างผักอย่างตั้งใจ แต่จิตใจกระหวัดถึงใบหน้าหล่อเหลาของคนบางคนที่เหมือนลูกชายของเธอ“ก็ได้ค่า ล้างให
ตอนที่ 114 ตอนที่ 1142 ปีต่อมา... นับจากวันที่ได้จากกันในวันนั้น ปิ่นมุกไม่เคยได้ข่าวคราวของคนป่าเถื่อนอีกเลย เขาทำตัวหายไปจริงๆ พร้อมกับเรื่องราวในอดีตก็ค่อยๆ ลบเลือนไปจากใจของเธอเช่นกัน บิดามักพูดเสมอว่าให้ลืมไปเสียแม้จะยากแต่ก็ต้องลืมเพื่อให้มีแรงเดินต่อไป หลังจากเธอบอกกับบิดาว่าเธอท้อง เมื่อรู้ว่าท้อง เธออยากบอกเขาเหลือเกิน แต่เพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นจึงไม่คิดหวนกลับไปและบอกตัวเองว่าให้ลืมคนป่าเถื่อนคนนั้นซะ แต่ยิ่งพยายามลืมเขา ใจกลับก็ยิ่งจดจำและโหยหาเขา โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าคนที่จำใจจากหญิงที่รักไปนั้น ได้ประสบอุบัติเหตุจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดและตอนนี้อาการของถังเฟ่ยหลงก็น่าเป็นห่วงมากเพราะเจ้าตัวไม่ยอมรับการทำกายภาพบำบัดเพื่อให้กลับมาเดินได้เป็นคนปกติอีกครั้ง ถังเฟ่ยหลงท้อแท้หมดกำลังใจ หมดพลังที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ ทั้งที่พยายามตัดใจแต่เขาไม่เคยลืมปิ่นมุก อยากกลับไปหาเธอแทบขาดใจ แต่ไม่กล้าไปส
ตอนที่ 113“ไม่ไป ฉันไม่ยอมห่างจากเธออีกแล้วนะปิ่นมุก เพราะอะไรปิ่นมุก ตั้งแต่เธอได้กลับไปอยู่บ้าน เธอก็เอาแต่หลบหน้าหลบตาฉัน เธอคิดจะทรมานฉันหรือไง ฉันรู้ว่าฉันผิด...ผิดมาก ผิดจนเธอคงไม่ให้อภัยฉัน แต่ฉันอยากขอโทษ ขอให้คนเลวๆ อย่างฉันได้แก้ตัวบ้างไม่ได้เชียวเหรอ เธอจะทำอะไรกับฉันก็ได้ แต่ขออย่าผลักไสฉันไปไหน ได้ไหมปิ่นมุก ฉันรักเธอ ได้ยินไหมว่าฉันรักเธอ” น้ำเสียงของถังเฟ่ยหลงดูเศร้าหมอง แววตาคม แดงก่ำเพราะหวาดกลัวว่าจะต้องสูญเสียเธอไป ใบหน้าหล่อเหลาเบียดเข้าใกล้อีกครั้ง“ฉันเหม็นคุณ” ปิ่นมุกยกมือดันใบหน้าหล่อเหลาออกห่าง แล้วเอ่ยเสียงสั่นเครือยามได้เห็นแววตาคมแดงก่ำ“นะปิ่นมุก ให้ฉันได้มีโอกาสชดเชยสิ่งที่เคยทำร้ายเธอ เธอคือดวงใจของฉันนะปิ่นมุก ฉันมันเลว ใจร้าย ป่าเถื่อน อย่างที่เธอประณามฉัน แต่ฉันอยากขอโอกาสบ้างสักครั้ง นะปิ่นมุกขอโอกาสให้ฉันบ้างได้ไหม” ฝ่ามืออุ่นกุมสองมือเล็กขึ้นจุมพิตซ้ำๆ กันอยู่อย่างนั้น นาทีนี้ถังเฟ่ยหลงไม่คิดอายใครอีกแล้วที่จะต้องหลั่งน้ำตาเพื่อวอนขอโอกาสจากหญิ
ตอนที่ 112ดวงตาคู่สวยเริ่มรื้นด้วยหยาดน้ำตาเมื่อหวนนึกถึงเรื่องในอดีต เพราะหากเธอยอมอยู่เป็นครอบครัวกับคุณถังก็เหมือนคนอกตัญญูที่ไปรักกับคนที่ทำให้คนในครอบครัวของเธอเสียชีวิต แต่หากเธอเลือกที่จะเดินคนละเส้นทางกับคุณถังหัวใจของเธอก็เจ็บปวดมากเช่นกัน แต่สักวันเธอก็หวังว่าความเจ็บปวดจะจางหายไปในที่สุด เมื่อไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกัน ไม่ต้องมาเห็นหน้ากัน เวลา...เวลาอาจช่วยเยียวยารักษาหัวใจบอบช้ำของเธอ ‘เพราะเราสองคนรักกันไม่ได้’“ลูกปิ่น” คุณกิตติขานเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“เราสองคนรักกันไม่ได้ค่ะ” ปิ่นมุกเงยหน้าตอบบิดาเสียงแผ่วๆ ยกนิ้วปาดน้ำตาที่ไหลนองสองแก้ม คุณกิตติจึงรั้งบุตรสาวคนเล็กเข้ามาปลอบประโลมขณะที่ด้านหน้าของศาลาริมน้ำ ถังเฟ่ยหลงและลูกน้องรวมถึงคุณตวงรัตน์และบุตรชายก็จับกลุ่มยืนพูดคุยกันและมองมายังสองพ่อลูกด้วยความเป็นห่วง ส่วนปิ่นมุกหลังได้รับอ้อมกอดอบอุ่นจากบิดานานหลายนาที เธอจึงเอ่ยชวนให้บิดากลับบ้านพักเพื่อจบปัญหาเรื่องระหว่างเธอและคุณถัง คุณกิตติก็ไม่คิดซ
ตอนที่ 111“ไอ้ปฐวี! แกจะทำบ้าอะไรของแก” ถังเฟ่ยหลงตะโกนถามแล้ววิ่งเข้าไปใกล้แต่พอใกล้ถึงปฐวีก็ขับรถหนีไป ส่วนคนในรถก็ฉุดกระชากกันอยู่ เมื่อปฐวีจะผลักน้องสาวตัวเองลงจากรถให้ได้“ฉันขอโทษนะยัยปิ่น แต่ฉันต้องเลือกชีวิตตัวเองมากกว่า” ขาดคำนั้นปฐวีก็ผลักน้องสาวออกจากรถแล้วขับรถหนีไปด้วยความเร็ว ร่างของปิ่นมุกกลิ้งตามพื้นลาดชันขณะที่ถังเฟ่ยหลงวิ่งเข้าไปประคองไว้ได้ก่อนที่ร่างเล็กๆ จะกลิ้งเข้าไปกระแทกหินก้อนใหญ่ ดวงตาแดงก่ำเฝ้ามองใบหน้าเปื้อนเลือดด้วยหัวใจแทบหยุดเต้น เขาก้มมองสำรวจทั่วร่างกายของคนในอ้อมแขนไม่พบบาดแผลใดนอกเสียจากเลือดบนศีรษะ“ปิ่นมุก! ฉันขอร้อง ลืมตามองฉันสักนิดนะปิ่นมุก” ถังเฟ่ยหลงขานเรียกหญิงสาวในอ้อมแขนเหมือนคนหัวใจจะขาดรอนๆ ยอมรับเลยว่าครั้งนี้เขาหวาดกลัวสุดหัวใจ กลัวเธอจะจากเขาไปฝ่ามือใหญ่ลูบไล้แผ่วเบาบนแก้มนวล ริมฝีปากร้อนกดจูบกลางหน้าผากเกลี้ยงเกลาอย่างแสนรักและแสนห่วง ก่อนจะมีเสียงดังสนั่นหวั่นไหวอยู่ไม่ไกล ถังเฟ่ยหลงเงยหน้าขึ้นมองเห็นรถที่ปฐวีขับไปชนเข้ากับขอบถนนเพรา
ตอนที่ 110“ไอ้ปฐวี! นั่นน้องสาวแท้ๆ ของแก แกคิดจะฆ่าแม้กระทั่งน้องสาวตัวเองหรือไง ปล่อยปิ่นมุกซะ แล้วแกไปกราบขอขมาน้องสาวของฉัน แล้วไสหัวไปไกลๆ” ถังเฟ่ยหลงต่อรองทั้งที่ความเป็นจริงอยากให้ปฐวีได้ชดใช้กรรมด้วยความตายเสียมากกว่า แต่เวลานี้เขาเป็นห่วงปิ่นมุกและหวังให้ ฮุ่ยจื่อเข้าใจในสิ่งที่เขาเลือกเพราะเขาเคยสัญญาต่อหน้าหลุมศพฮุ่ยจื่อไว้ว่าจะให้นายปฐวีชดใช้ด้วยชีวิตถังเฟ่ยหลงไม่รู้ว่าตัวเองอุปทานไปหรือเปล่าเพราะมีสายลมเย็นๆ พัดผ่านใบหน้าของเขา ‘ฮุ่ยจื่อ...ฮุ่ยจื่อเข้าใจพี่ใช่ไหม’ เขาเหลียวมองตามสายลมพัดผ่านหายไป รอยยิ้มเล็กๆ ประดับบนใบหน้าหล่อเหลาแต่เคร่งเครียด“กูไม่เชื่อมึงหรอก มึงอย่ามาหลอกกูเลยไอ้ชั่ว” ปฐวีว่าพลางลากตัวปิ่นมุกไปยังเนินเขาสูง ยิ่งทำให้ผู้คนที่เฝ้ามองอยู่ต่างมองลุ้นทะลึกตามไปด้วยเพราะกลัวสองพี่น้องจะกลิ้งตกลงไป“พี่ปัด พี่ระวังนะตรงนั้นเป็นเนินเขา” ปิ่นมุกก้มมองปลายเท้าของตนแล้วให้ใจหายเพราะบริเวณนั้นเป็นเนินเขาสูงและมีก้อนหินน้อยใหญ่เรียงรายเต็มไปหมด หากพลาดพลั้งตกลงไปเธอก็ไม่ร
ตอนที่ 109“พี่ปัด! คุณถังพอเถอะค่ะ อย่าทำร้ายพี่ปัดอีกเลยนะคะ ฉันขอร้อง” ปิ่นมุกถลาเข้าไปหาพี่ชายตัวเอง สองมือของเธอเข้าโอบกอดพี่ชายไว้แน่น น้ำตาไหลพรากเพราะสงสารพี่ชายที่เนื้อตัวมีแต่เลือด“ปล่อยมัน! แล้วถอยออกมาปิ่นมุก” ถังเฟ่ยหลงสั่งเสียงห้วน ดวงตาคมกริบจดจ้องไปยังใบหน้าหวานอย่างขู่บังคับ ทว่าเวลานี้ปิ่นมุกไม่สนใจ เธอไม่อยากให้เขาฆ่าใครอีกแล้ว โดยเฉพาะพี่ปัด เพราะหากพี่ชายเธอเป็นอะไรไป คุณแม่ของเธอ...ท่านคงไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ช่างแตกต่างจากเธอนักที่จะอยู่หรือตายท่านก็ไม่สนใจปิ่นมุกร้องไห้สะอึกสะอื้นเพราะนึกสงสารพี่ชายไม่พอ เธอยังเวทนาชีวิตตัวเองเข้าให้อีก มารดาไม่เคยรักเธอแม้กระทั่งตอนนี้ก็ไม่เคยรัก ทว่าน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มนุ่มยิ่งทำให้ถังเฟ่ยหลงโกรธมากขึ้นที่หญิงสาวใช้น้ำตามาต่อรองเพื่อให้เขาปล่อยพี่ชายเธอ!“ปิ่นมุก! ฉันสั่งให้เธอถอยออกมา ไม่ได้ยินหรือไง” น้ำเสียงดุดันหยุดเสียงสะอื้นไห้ของปิ่นมุก ก่อนที่เจ้าตัวจะเงยหน้ามองคนพู