บททั้งหมดของ ซูเปอร์มาร์เก็ตวิเศษพาชาติรุ่งเรือง: บทที่ 1 - บทที่ 10

อำเภอซีหลานประสบกับภัยแล้งนานครึ่งปี ไม่มีผลผลิตเลย ตอนนี้ทั้งอำเภอและจังหวัด ต่างก็ขาดแคลนอาหาร อัตราการเสียชีวิตเพิ่มสูงขึ้นอย่างมาก แทบทุกวันก็มีครอบครัวจัดงานศพข้าวสารก็หาซื้อได้ยากยิ่งนักร้านค้าของหญิงสาวที่แต่งตัวแปลกๆ กลับบอกว่ามีข้าวสารขาย!"มีข้าวสารเท่าไหร่ ราคาเท่าไหร่?" ชายหนุ่มไหว้อีกครั้ง น้ำตาคลอเบ้า กู้ซีซีถึงกับกลัว จำเป็นต้องตื้นตันขนาดนี้เลยหรือ?แสดงได้ดีจริงๆ เป็นนักแสดงได้เลยนางบ่นพึมพำ แล้วเหลือบมองไปรอบๆ ว่ากำลังถ่ายทำละครหรือรายการวาไรตี้หรือเปล่า คอสเพลย์แบบสมจริงไม่น่าจะเริ่มต้นจากนาง ถ้าเป็นรายการแกล้งคน ก็มีโอกาสเป็นไปได้สูง... นางแสดงได้ดีอยู่แล้วล่ะมั้ง"อืม..." กู้ซีซีหันไปนับ "ถุงละ 5 กิโลกรัม 10 ถุง ถุงละ 10 กิโลกรัม 10 ถุง และถุงละ 50 กิโลกรัม 5 ถุง รวมแล้ว..." "ตอนนี้มีข้าวสารเพียง 350 กิโลกรัม เป็นข้าวหอมมะลิ ราคา 15 ต่อกิโลกรัม"15... ชายหนุ่มเงียบไป นี่มันเท่าไหร่กัน?กู้ซีซีก็เงียบไปเช่นกัน หมายความว่ายังไง เขากำลังจะแสดงไม่ไหวแล้วเหรอ?"คุณหนูขอรับ ของพวกนี้ไม่ทราบว่าจะซื้อข้าวได้เท่าไหร่ขอรับ"ชายหนุ่มหยิบแผ่นหยกสีเขียวเข้มออกมาให้

แม่ เธอกลัว!"คุณหนูเมตตาช่วยเหลืออย่างยิ่ง ข้าขอคารวะคุณหนู"เสินชิงเยี่ยนคุกเข่ากราบลง แล้วลุกขึ้น "คุณหนูอย่าคิดมากเลยขอรับ อำเภอซีหลานและบริเวณใกล้ๆ ประสบภัยแล้ง มีประชาชนกว่า 800,000 คน เจ้าช่วยเหลือพวกข้าด้วยข้าวสารจำนวนมาก นับเป็นบุญคุณที่ช่วยชีวิต นี่คือความขอบพระคุณของข้าในฐานะผู้ปกครองอำเภอซีหลาน แทนชาวอำเภอซีหลานทุกคน"พอพูดจบ เสินชิงเยี่ยนก็เข็นรถเข็นเข้ามา"นี่คือของใหม่ ขอให้คุณหนูช่วยพวกข้าหาข้าวสารต่อไปด้วย เงินจากการขายแผ่นหยก ทั้งหมดเป็นของคุณหนู ถือเป็นค่าตอบแทน ขอให้คุณหนูอย่าปฏิเสธ มิฉะนั้นพวกข้าจะรู้สึกผิดอย่างมาก"ข้าวสาร 3,000 กิโลกรัมดูเหมือนจะน้อยไป แสดงให้เห็นถึงความสามารถของเจ้าของร้านแปลกๆ ทั้งทางราชการและส่วนตัว ก็ต้องให้ค่าตอบแทนพวกเขายังต้องการของอีกมากมายเขาพูดอย่างนั้น กู้ซีซีก็ปฏิเสธไม่ได้ แต่ประชากรกว่า 800,000 คน ต้องเตรียมอาหารไว้ให้กินอย่างน้อยครึ่งปี ปริมาณข้าวสารมีมาก เธอต้องทำงานหนักแน่ๆถ้าไม่รับ พวกเขาก็น่าจะไม่สบายใจ"ได้เจ้าค่ะ อย่าพูดมาก รีบขนของเถอะเจ้าค่ะ ร้านข้ายังมีของอื่นๆ อีกเยอะ ขนของเสร็จแล้ว ดูสิว่าต้องการอะไรเพิ่มเติม

การแจกจ่ายอาหารช่วยเหลือผู้ประสบภัย ดำเนินไปจนถึงเวลา 15.00 น. จึงเสร็จสิ้น หลังจากนั้นอำเภอซีหลานควันไฟจากการหุงหาอาหารก็ลอยขึ้นมาอีกครั้ง กลิ่นหอมของข้าวสารก็อบอวลไปทั่วเสินชิงเยี่ยนเดินตรวจตราอยู่บนถนน ดวงตาเปล่งประกาย เขายืนอยู่บนสะพาน มองดูควันไฟ น้ำตาไหลออกมา รูปร่างที่สูงยาว ผอมบาง ดูสง่างามเขาก็คิดหาวิธีช่วยเหลือประชาชนได้แล้ว ตามหน้าที่ความรับผิดชอบของตนพรุ่งนี้จะมีข้าวสารกว่า 20,000 กิโลกรัม พอสำหรับคนในอำเภอซีหลานกินได้หกวัน ซื้อข้าวสารห้าวัน ก็พอสำหรับอำเภอซีหลานกินได้หนึ่งเดือนแต่เมื่อข่าวการมีข้าวสารแพร่กระจายออกไป ผู้ประสบภัยจำนวนมากก็จะเข้ามา เมืองจะต้องเกิดความวุ่นวาย... ดังนั้น เขาต้องรีบแจกจ่ายข้าวสารให้กับอำเภออื่นๆ เพื่อความปลอดภัยของประชาชนในอำเภอซีหลาน และช่วยเหลือผู้ประสบภัยอื่นๆผู้ว่าราชการจังหวัดเป็นอาจารย์ของเขา ครั้งนี้ เขาต้องได้รับความไว้วางใจและการสนับสนุนจากอาจารย์... เขาจึงหันกลับไปที่ที่ว่าการอำเภอ เขียนจดหมายไปให้อาจารย์ เพื่อรายงานสถานการณ์ นี่อาจจะเป็นความหวังของประชาชนกว่า 800,000 คนในจังหวัดหลายจังหวัด...กู้ซีซีที่ทำงานหนักมาทั้งวัน ป

ไม่มีใครซื้อยาเป็นกิโลกรัมหรอกดูเหมือนจะเป็นนักเรียน เถ้าแก่ก็สงสัย “คุณพูดผิดหรือเปล่าคะ?”“เปล่าค่ะ อย่างละห้าสิบกิโลกรัมจริงๆ ค่ะ” กู้ซีซีพูดอย่างจริงจัง“หนูมาซื้อส่งใช่ไหมคะ หนู ซื้อเยอะขนาดนี้จะเอาไปทำอะไรคะ จะไปเปิดร้านขายยาเหรอ?” เจ้าของร้านก็เดินมา เจอลูกค้าใหญ่แบบนี้เป็นครั้งแรก ถึงกับตกใจกู้ซีซีคาดไว้แล้วว่าจะโดนถาม จึงพูดขึ้นมาทันที “คือ เพื่อนของฉันทำกิจกรรมประชาสงเคราะห์ ที่นั่นห่างไกลมาก ขาดแคลนเสื้อผ้า อาหาร และยังขาดสมุนไพรอีก แต่ชาวบ้านที่นั่นไม่ยอมรับยาแผนปัจจุบันและแพทย์แผนปัจจุบัน บอกว่าไม่เชื่อถือ ไม่มีทางเลือก เลยต้องซื้อสมุนไพรจีนและพาแพทย์แผนจีนไปที่นั่น”เธอพูดอย่างมั่นใจ หน้าไม่เปลี่ยนสี ใจสงบ“ครั้งนี้ต้องไปหลายที่นะคะ พรุ่งนี้จะไปที่คนน้อยๆ เลยต้องซื้อแค่นี้ ทีหลังอาจจะต้องซื้อเยอะกว่านี้ ที่นี่มีของพอไหมคะ?”ได้ฟังเช่นนั้น เจ้าของร้านก็พยักหน้าเห็นด้วย “จริงด้วยครับ ไม่ต้องพูดถึงที่ห่างไกล แม่ของผมเอง ย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองได้สิบกว่าปีแล้ว ก็ยังคิดว่าแพทย์แผนปัจจุบันหลอกลวง ไม่ยอมตรวจร่างกาย กินแต่ยาจีน บางทีที่เป็นโรคร้ายแรง ผมก็กลัว!”“เพื่อนขอ

“จริงเหรอ?!” กู้ซีซีชูนิ้วโป้ง ซูอี้ก็พูดอย่างไม่พอใจ ตบมือเธอ “ไม่จริง! คุณนี่ครับ ผมฟังอย่างจริงจัง แต่คุณกลับมาล้อผม จริงจังหน่อยสิ!”“เอาเถอะ ผมเข้าใจว่าคุณไม่อยากพูด เดี๋ยวผมจะให้อาจารย์ซูคุยกับคุณ วันนี้คุณตกใจมากใช่ไหม กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ จำไว้ว่า ให้ติดตั้งกล้องวงจรปิดรอบๆ ซูเปอร์มาร์เก็ต อย่างน้อยก็ทำให้คนอื่นเกรงใจบ้าง…”ซูอี้บ่นไปเรื่อย แล้วก็เปิดประตูออกไปกู้ซีซี:……เขาไม่เชื่อเลยกู้ซีซีวิ่งตามไป ยังไม่ยอมแพ้ ตั้งใจจะเข้าร่วมกับทางการ ขอร้อง “ตํารวจซู ฉันพูดจริง ฉันไม่ได้โกหกคุณ!”“พักผ่อนเยอะๆ ครับ” ซูอี้ไม่สนใจผลักเธอออกจากสถานีตำรวจ ให้คนอื่นดูแล ส่งเธอกลับบ้าน พี่หวังกับเพื่อนเข้าใจ จึงชวนกู้ซีซีกลับก่อนออกไป เธอยังได้ยินเสียงสนทนาจากข้างใน“ตํารวจซู เธอรีบพูดอะไรคือเรื่องจริงขนาดนี้ คุณไม่เชื่อเหรอ เธอเป็นเจ้าทุกข์ ไม่น่าจะโกหก”“เธอบอกว่าเธอมีระบบ สามารถเดินทางข้ามเวลาได้ คุณว่าผม…”“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”……เสียงหัวเราะที่ไร้ความปราณี ทำให้กู้ซีซีหมดคำพูด เธอพูดอย่างจริงใจ แต่ไม่มีใครเชื่อ ช่างเถอะ ด้วยความเร็วในการซื้อข