บทที่ 7

เสียงตะโกนที่ดังขึ้นมาอย่างกะทันหันทำให้เยื่อแก้วหูของเฉินอวี่แทบจะแตก เขาเอามือข้างหนึ่งปิดหูไปด้วย อีกข้างก็ลดระดับเสียงลงไปด้วย

คุณพ่อของเขามีอารมณ์นิ่งมานานหลายสิบปีแล้ว ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น แสดงว่าของพวกนี้ต้องมีค่ามหาศาลและมีความหมายพิเศษแน่ๆ ดังนั้นเขาจึงรีบถูหูไปด้วย พร้อมกับถือโทรศัพท์วิ่งออกไปข้างนอก

กู้ซีซีเพิ่งจากไป น่าจะยังตามทันอยู่

แต่พอเขาวิ่งออกไปมองดูรอบๆ กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของกู้ซีซี ในใจรู้สึกประหลาดใจ เธอเดินเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ?

นายท่านเฉินบนหน้าจอได้สวมแว่นสายตายาวแล้ว หรี่ตาลงมองตามเลนส์กล้อง แต่ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นเท่านั้น “ยังไม่เจออีกเหรอ?”

เฉินอวี่ส่ายหัว หัวเราะแห้งๆ “เอ่อ คนนั้นดูเหมือนจะไปแล้วครับ…”

“แกนี่มันไร้ประโยชน์จริงๆ ให้ทำอะไรก็ทำไม่ได้ ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก!” นายท่านเฉินตะคอกเสียงดังใส่ลูก “ได้เบอร์ติดต่อเธอมาหรือเปล่า…”

“ได้แล้วครับ คุณพ่อ อย่าด่าเลยครับ พรุ่งนี้เธอกลับมาที่นี่อีก ยังทันอยู่!” เฉินอวี่ปิดเสียงไป เป็นการปิดกั้นทางกายภาพ

จนกระทั่งคุณพ่อบนหน้าจอแสดงสีหน้าที่อ่อนโยนลง เขาก็เปิดเสียงขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร อีกฝ่ายก็พูดขึ้นมาเพียงประโยคเดียวว่า:“ช่างเถอะ เอาของกลับมาก่อน แล้วกลับมากินข้าวด้วยกัน”

ทันใดนั้น วิดีโอคอลก็ถูกตัดสายไป ราวกับว่ามองหน้าเขานานกว่านั้นอีกนิดจะทำให้ตาบอดเสียได้

ในขณะเดียวกัน กู้ซีซีก็กำลังนั่งอยู่ในรถสีดำคันหนึ่งริมถนน

ที่เบาะหลังยังมีผู้ชายวัยหกสิบกว่า ดูสภาพดีมาก สวมแว่นกรอบดำ นั่งอยู่ด้วย

เขาสวมถุงมือ ถือเครื่องประดับผมของกู้ซีซีตรวจสอบอย่างละเอียด

ผ่านไปสิบนาทีเต็มๆ ยังไม่วางลง ก็ไม่พูดอะไร

กู้ซีซีเองก็ไม่กล้าพูด ตอนนั้นเธอออกมาจากร้าน ตั้งใจจะไปถามราคาที่ร้านอื่น แต่ดันบังเอิญเจอศาสตราจารย์ประจำภาควิชาประวัติศาสตร์ ซึ่งเป็นศาสตราจารย์อาวุโสที่สุดของมหาวิทยาลัย

ศาสตราจารย์เห็นเครื่องประดับผมของเธอ แล้วก็จำเธอได้ เพราะก่อนหน้านี้ ตอนที่เธอตามจีบคนที่แอบชอบ เธอมักจะไปฟังบรรยาย และเคยตอบคำถาม ซึ่งตอบได้อย่างมั่วซั่วจนศาสตราจารย์จำได้

ปกติแล้ว คนระดับศาสตราจารย์ใหญ่แบบนี้ นอกจากในมหาวิทยาลัยแล้ว ก็ไม่มีโอกาสได้เจอ ศาสตราจารย์บอกว่าจะช่วยตรวจสอบให้ เธอก็เลยตอบตกลง นี่มันเหมือนกับฝันที่เป็นจริงเลย

และศาสตราจารย์คนนี้ก็มีชื่อเสียงที่ดีมาก ไม่มีทางโกงเธอแน่ๆ

แต่ท่าทางของศาสตราจารย์ ดูไม่ค่อยดีเลยนะ

【ระบบ พี่ระบบ นี่มันของสมัยไหนกันแน่เนี่ย?】 เธอถามในใจ

เสียงของระบบการค้าข้ามมิติดังขึ้น น้ำเสียงราบเรียบ เหมือนกับผู้ประกาศข่าวรายงานข่าว:【ราชวงศ์ต้าหวงของโลกคู่ขนาน เส้นเวลาขนานกับโลก ถ้าคำนวณแล้วน่าจะก่อนราชวงศ์ซางของโลก】

ว้าว เก่าแก่มากๆ และตรงกับข้อมูลที่เฉินอวี่เจ้าของร้านบอกด้วย

“คุณกู้!” ศาสตราจารย์ผู้สูงอายุพูดขึ้น กู้ซีซีที่กำลังสนทนากับระบบตกใจสะดุ้ง เธอกลับมาตั้งสติได้ทันที “คะ มีอะไรหรือคะ?”

“คุณกู้ เครื่องประดับผมของคุณมันแปลกมาก ดูเหมือนจะเป็นของสมัยก่อนราชวงศ์ซาง แต่ข้อมูลหลายอย่างไม่ตรงกัน เช่น รูปทรง แบบแผน และลวดลาย ไม่น่าจะเป็นของสมัยนั้นได้…ผมเดาว่า ถ้ามันเป็นของจริง บันทึกทางประวัติศาสตร์หลายอย่างอาจต้องเปลี่ยนแปลง…เรื่องใหญ่มาก ผมไม่กล้าตัดสินใจ…”

ศาสตราจารย์ผู้สูงอายุเก็บเครื่องประดับผมใส่กล่องอย่างระมัดระวัง แล้วก็ถือไว้ในฝ่ามือ ลูบไล้ไปมา ดูเหมือนจะยังไม่อยากคืน

“ถ้าเอาแบบนี้ดีไหม เครื่องประดับผมของคุณ ผมขอซื้อในราคา 1 ล้านก่อน แล้วผมจะเอาไปตรวจสอบ ถ้าต่อมาแล้วมูลค่ามันสูงกว่านี้ ผมจะจ่ายเพิ่มให้ แน่นอน ผมจะออกใบเสร็จให้ และผมจะให้บัตรประชาชนคุณเอาไว้ด้วย ได้ไหมครับ?”

ของชิ้นนี้สำคัญมาก เขาไม่อยากปล่อยมือจริงๆ

คนขับรถหันกลับมาดู อะไรกัน ทำให้ศาสตราจารย์ถึงกับทำตัวไม่ถูกขนาดนี้ ของโบราณอะไรกันถึงหายากขนาดนั้น

กู้ซีซีได้ยินว่าจะให้บัตรประชาชน ก็รู้สึกชาแล้ว “ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกค่ะศาสตราจารย์ แค่ทำสัญญากันก็พอค่ะ ศาสตราจารย์ค่อยๆตรวจสอบไปนะคะ”

“ดี ดีมาก ไปเลย เราไปทำสัญญากันเดี๋ยวนี้ มาเลย เพิ่มเพื่อนกันก่อน นี่คือไลน์ไอดีของฉัน นี่เบอร์โทรศัพท์ และบัตรประชาชนผม คุณเอาไปเลย จะได้สบายใจ และพ่อแม่ของคุณก็จะสบายใจด้วย”

ศาสตราจารย์ผู้สูงอายุยืนยันที่จะให้ กู้ซีซีจึงจำต้องรับไว้ รถขับไปที่ร้านถ่ายเอกสารใกล้ที่สุด แล้วก็ทำเรื่องเสร็จ กู้ซีซีถือสัญญาแล้วก็กลับบ้าน

ส่วนของที่เหลือ ก็ค่อยดูผลจากศาสตราจารย์ก่อน

เธอลงจากรถ แล้วก็เรียกรถแท็กซี่ไปร้านขายยาจีนใกล้บ้าน เพื่อจะซื้อสมุนไพรจีน

ศาสตราจารย์ผู้สูงอายุ นั่งอยู่ในรถหัวเราะไม่หยุด แล้วก็หยิบเครื่องประดับผมออกมาถ่ายรูป ส่งไปที่กลุ่มแชทชื่อว่า【กลุ่มคนแก่บ้าของเก่า】

【ดูสิว่านี่คืออะไร ผมสงสัยว่านี่คือของโบราณสมัยราชวงศ์อู่ เหมือนกับภาพสลักที่เพิ่งขุดพบ มีใครสนใจจะมาบ้านผมช่วยกันศึกษาไหม!】

เพียงประโยคเดียว รูปสามรูป ทำให้คนทั้งกลุ่มแตกตื่น นายท่านเฉินก็อยู่ในกลุ่มนี้ด้วย ครั้งแรกในชีวิตที่ไม่ได้ทักมาเพื่อทะเลาะ “คุณมีด้วยเหรอ!!!”

แล้วก็ส่งรูปมาหลายรูป เป็นรูปปิ่นปักผม ดูแค่แวบเดียว ก็รู้ว่าสองชิ้นนี้เหมือนมาจากบ้านเดียวกัน

ศาสตราจารย์ผู้สูงอายุก็นิ่งไป แล้วก็ตอบกลับไปว่า “ของคุณมาจากไหนล่ะ?”

แล้วทั้งสองคนก็เริ่มพูดคุยกันในกลุ่ม ศาสตราจารย์ซูอีกคนก็โผล่หัวออกมา 【เอ่อ คุณสองคนไม่ใช่ศัตรูกันเหรอ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้แล้ว?】

ทันใดนั้น มันก็แสดงว่าเขาถูกผู้ดูแลกลุ่ม 【คุณเฉินชานที่ไม่ตาย】 เตะออกจากกลุ่มแชท

ศาสตราจารย์ซู:……

คนในกลุ่ม:……

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง กู้ซีซีก็มาถึงตลาดขายส่งสมุนไพร ร้านค้าขนาด 200 ตารางเมตรกว่าๆ มีสมุนไพรวางเรียงรายอยู่เต็มไปหมด เดินเข้าไปก็ได้กลิ่นหอมของสมุนไพร

กู้ซีซีชอบกลิ่นนี้มาก จึงสูดหายใจเข้าไปลึกๆ หลายครั้ง ก่อนจะไปต่อแถวที่เคาน์เตอร์ แล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาค้นหาว่า ภัยแล้งนานๆ จะทำให้เกิดโรคอะไรได้บ้าง และต้องใช้สมุนไพรอะไรบ้าง

ผลการค้นหาพบว่า โรคพยาธิใบไม้ในเลือดและโรคกาฬโรคมีโอกาสเกิดขึ้นสูงที่สุด และมีสูตรยาจากโรงพยาบาลเกียวโตด้วย

ดังนั้นเธอจึงจัดลำดับใหม่ คัดลอกชื่อสมุนไพรมาเรียงไว้ในบันทึก และทำเป็นรายการดังนี้: เปลือกมะกรูด โพเรีย อาร์เทมิเซีย หวงฉี ชะเอม ขู่เซิง พุด แป้งโรยตัว หญ้าตีนตุ๊กแก ไฉหู หวงไป่ เซิ่งตี้ เขาควาย… รวม 25 ชนิด

หลังจากทำรายการเสร็จแล้ว เธอก็รออีกครึ่งชั่วโมง ถึงคิวเธอ เถ้าแก่เนี้ยเจ้าของร้าน ขายยาจนชินชา ไม่มองหน้า แค่ยื่นมือมา “มีใบสั่งยาไหมคะ ถ้าไม่มี ก็บอกมาว่าต้องการอะไร”

“สมุนไพรเหล่านี้ อย่างละ 50 กิโลกรัม มีไหมคะ?”

สมุนไพรจีนมักขายเป็นกรัม 50 กิโลกรัมน่าจะเยอะมาก เธอกลัวเงินไม่พอ จึงซื้อแค่บางส่วนให้เสินชิงเยี่ยนก่อน ถ้าไม่พอค่อยซื้อเพิ่ม

ได้ยินดังนั้นเจ้าของร้านก็อึ้งไปแล้วก็หยิบโทรศัพท์ของกู้ซีซีดูรายการสมุนไพร25ชนิด แล้วก็เงยหน้าขึ้นมา “เท่าไหร่นะ? คุณบอกว่าต้องการเท่าไหร่?”