All Chapters of ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน: Chapter 61 - Chapter 70

“ข้าต้องทรมานเพียงใด เฟยลี่เมื่อมีเจ้าอยู่ใกล้”“ท่านนี่ปากหวานชะมัด รอให้หายก่อนเถิดและที่สำคัญเราไม่อาจเปิดเผยสถานะได้ในตอนนี้ ข้าเพียงแต่บอกพวกเขาว่าเราหนีออกมาจากวังหลวง ข้ากับเจ้าเป็นขันทีและนางในที่หลบหนีจากเหตุการณ์ ชิงบัลลังก์ของเหอหลง”“ตงเฉิง บุรุษผู้นั้นท่าทางฉลาดหลักแหลม อาจสงสัยในคำพูดของเจ้าเฟยลี่”“ช่างเขา ข้าขอเพียงท่านมีหมอมีที่พำนัก เอาตัวรอดไปทีละอย่าง”แพรวาไม่อาจบอกว่า เธอกำลังครุ่นคิดที่จะหลบหนีออกไปยังเมืองหน้าด่านเพื่อไปพบกับโหวหยางจื้อ เพราะจากท่าทีของตงเฉิงต้องการเหนี่ยวรั้งแพรวาไว้ที่นี่“ข้าไม่ชอบสายตาของตงเฉิงยามเมื่อมองเจ้า เฟยลี่เจ้าเป็นของข้าโดยสมบูรณ์ไม่อาจให้ใครแย่งชิง”แพรวายิ้มเอียงอายนึกถึงเรื่องราวที่ทำให้ตัวเองกลายเป็นของหยางหลงโดยสมบูรณ์เหมือนที่เขาว่า“เราปลอดภัยในที่แห่งนี้ท่านไม่ต้องห่วง เราจะออกเดินทางทันทีเมื่อท่านอาการดีขึ้น ตอนนี้ท่านไม่ต้องกังวลพักผ่อนเสียบ้างจะได้ หายไวไว ข้าต้มน้ำซุปไว้ข้างนอกนั่น เดี๋ยวจะออกไปยกมาให้ท่าน”ลุกขึ้นเดินหยางหลงฉุดมือ“ข้าไม่อาจทำให้เจ้าเป็นฮองเฮาของข้าได้แล้วตอนนี้ยังต้องให้เจ้าลำบากมาดูแลข้าอีก ข้าขออภัยเ

รุกหนักเหลือเกินจะไม่ซวยแล้วหรือแพรวา ใบหน้าหล่อเหลานั้นโน้มเข้ามาใกล้ทีเล่นทีจริง แพรวาหลบตาไม่ใช่สายลมแสงจันทร์หากแต่เป็น สายลมต้นหลิวบรรยากาศเป็นใจ“ข้ามี ..เรื่องหนึ่งที่ต้องทำให้สำเร็จที่เมืองหน้าด่าน ยังไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นใดตงเฉิงท่านอย่าบีบคั้นข้า”“555เจ้านี่ช่างเดียงสานัก ท่าทีเขินอายของเจ้าข้าอยากเห็นมันบ่อยบ่อยก็แค่นั้น ข้าถึงแม้มิใช่สุภาพบุรุษนักแต่ก็ไม่ชอบการฝืนใจหญิงใดเอาไว้เจ้าทำเรื่องหนึ่งนั้นของเจ้าเสร็จสิ้นเมื่อไหร่ ข้าจะขอคำตอบอีกที”ตงเฉิงผุดลุกขึ้นเดินจากไป ทิ้งแพรวาให้จมกับความคิดตัวเอง“หากต้องการสิ่งใด ท่านเรียกใช้ข้าได้ทุกเวลา”หลานฟางจีบปากจีบคออยู่ข้างแท่นนอนสายตาหวานหยดย้อย หยางหลงหันหน้าหนีถอนหายใจแรงแรง“ลำบากท่านแล้วแม่นาง”“ไม่เป็นไรข้ากับท่านมีวาสนาต่อกันไม่เช่นนั้น คงไม่ได้พานพบ”“ไว้ข้าจะเรียกท่านเมื่อต้องการสิ่งใดแต่ตอนนี้ข้าง่วงเต็มทีขอข้าพักก่อน”“โอ้ ข้านี่แย่เสียจริงมารบกวนเวลาพักผ่อนของท่านอย่างนั้นข้าขอลา”ถอยห่างออกไปที่ทิ้งไว้คือความหนักใจแพรวาเดินเข้ามาในกระท่อมด้วยใบหน้าบูดบึ้ง หยางหลงผุดลุกขึ้นนั่งพิงฝาตบข้างแท่นนอนเบาเบา แพรวาเดินไปน

“มู๋หลงท่านคิดว่า ข้าหลานฟาง เหมาะที่จะ ร่วมเดินทางไปกับท่านเหมือนแม่นางเฟยลีไหม”“ข้ากับเฟยลี่เราสองร่วมเดินทางจากเมืองหลวงมุ่งหน้าสู่เมืองหน้าด่านด้วยหวังตามหาสหายท่านหนึ่ง ได้ข่าวว่าเขาพำนักอยู่ที่นั่น”“เช่นนั้นท่านให้ข้าร่วมเดินทาง ข้าจะได้พูดกับท่านพี่ตงเฉิงให้อนุญาตให้ข้าไปกับท่าน”“เจ้าเป็นหญิง และยังเป็นน้องของผู้ปกครองที่นี่ตงเฉิง ข้าคิดว่าเขาต้องไม่ยอมให้เจ้ารอนแรมกับคนแปลกหน้า”“แต่เฟยลี่นางก็เป็นหญิงไยท่านไม่ขัดข้อง หรือว่านางสำคัญต่อท่านยิ่งนัก”หยางหลงถอนหายใจกับความดื้อรั้นของหลานฟางนับว่านางเป็นหญิงที่เพียบพร้อม หากแต่คงถูกตามใจจนเคยตัวจึงไม่ใคร่มีเหตุผลเท่าที่ควร“เจ้าดื้อรั้น ทำข้าลำบากใจ”หลานฟางหน้างอ แต่เพียงครู่เดียวก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ“ท่านพี่ ข้าตงเฉิงผูกใจกับแม่นางเฟยลี่หากนางเองมีใจก็คงจะอยู่ที่นี่ เมื่อนั้นข้าจะขอคำตอบท่านอีกครั้งว่ายินดีให้ข้าร่วมเดินทางด้วยไหม”“เฟยลี่กับข้าเรามีเรื่องที่ต้องสะสางร่วมกัน นางไม่อาจรั้งอยู่ที่นี่ได้”“ท่านนี่ช่างมองนางในแง่ดีเสียจริงวันนี้ข้าเห็นแม่นางเฟยลี่นางออกไปทุ่งหญ้าให้พี่ชายข้าฝึกการขี่ม้าให้นางสองต่อสอง”หยางหล

“เฟยลี่ เฟยลี่ เฟยลี่”ปราศจากร่างของ แพรวาและเสียงตอบรับ หยางหลงแทบบ้าคลั่ง วิ่งไปทุกซอกทุกมุมตามหาแพรวา ซึ่งไร้แม้เงาโหวหยางจื้อตามติดช่วยค้นหาแต่ก็เปล่าประโยชน์ในเมื่อแพรวาไม่ได้อยู่ตรงนั้น แพรวาจากไปไหนไม่มีใครรู้หยางหลงทรุดตัวลงกับพื้นหลังจากที่ค้นหาแพรวาจนทั่วหมู่บ้าน ตงเฉิงจ้องมองด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งเศร้าใจ และ เสียใจที่ไม่อาจช่วยอะไรได้หลานฟาง เดินออกมาเมื่อทุกอย่างสงบเรียบร้อย เห็นตงเฉิงคุกเข่าต่อหน้าหยางหลง“ข้าน้อยกระทำการไม่บังควรขอฝ่าบาท โปรดลงโทษสถานหนัก”ตงเฉิง สอดมือประสานตรงหน้าโค้งคำนับจนศีรษะจรดพื้น“ไม่อาจกล่าวโทษท่านได้เพียงที่พักพิงยามที่ไร้ที่เร้นกายนับว่าบุญคุณใหญ่หลวง ทุกอย่างล้วนเป็นเพราะเรื่องเข้าใจผิด จึงถือว่าท่านเองเป็นคนที่มีน้ำใจมิใช่น้อย”หยางหลงไม่มีกะใจจะลงโทษใครตอนนี้ เฟยลี่เจ้าอยู่ที่ใด สายตาคมเหม่อมองไปไกล“เป็นพระกรุณาอย่างที่สุดข้าตงเฉิงและชาวบ้านในหุบเขาแห่งนี้นับจากนี้จะภักดีมิแปรเปลี่ยน”ก้มลงโค้งคำนับอีกครั้ง หลานฟางโค้งคำนับตามพี่ชายยิ้มอย่างมีความสุขเป็นถึงอดีตฮ่องเต้แล้วอย่างไรดีเสียอีกสามารถมีสนมได้ นับไม่ถ้วนขอเพียงได้อยู่ข้างกา

สะบัดชายเสื้อเดินไปเปิดประตูออกไปทันทีแพรวาลุกขึ้นนั่งบนเก้าอี้ทบทวนคำพูดที่ต้องการพูดกับสนมฮุ่ย“เฟยลี่”สนมฮุ่ยคว้ามือแพรวามาเขย่าด้วยความดีใจ“เจ้าสบายดี แล้วฝ่าบาทเล่าเขาบอกเจ้าหนีไปกับฝ่าบาทแล้วฝ่าบาทอยู่ที่ไหน”คำถามส่งมารัวรัว“ฝ่าบาทปลอดภัยดี ถ้าหากเป็นอะไรป่านนี้คงมีข่าวถึงคนทางนี้บ้างแล้ว”สนมฮุ่ยพยักหน้าเห็นด้วย“แล้วทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่ หลังจากเหอหลงชิงบัลลังก์ก็ประทานผ้าขาวแก่ไทเฮาและก่อนหน้านั้นก็สังหารเสี่ยวโอขันทีข้างกายฝ่าบาท ข้ายังเป็นห่วงความปลอดภัยของฝ่าบาทว่าจะเป็นอย่างไร ฝ่าบาทปลอดภัยดีไหม”“ช่างโหดเหี้ยมนัก เสี่ยวโอพี่สาวไม่อาจช่วยเจ้าได้”แพรวาใจหายกับเรื่องของเสี่ยวโอ“เจ้าหายไปไหนมา แล้วหนีไปได้อย่างไร”“อย่าเพิ่งถาม ข้าเพียงแต่อยากให้เจ้าส่งข่าวให้หยางหลงด้วย”สนมฮุ่ยขมวดคิ้ว“เจ้ารู้ใช่ไหมว่าฝ่าบาท อยู่แห่งใด” แพรวาพยักหน้า“หมู่บ้านในหุบเขาก่อนถึงเมืองหน้าด่าน”“มีข่าวอะไรที่จะส่งให้ฝ่าบาทกันเล่า หรือว่าจะบอกว่าเจ้าปลอดภัยดี ไม่มีอะไรต้องห่วงเจ้านี่ช่างหลงตัวเองเสียจริงนึกว่าฝ่าบาทจะกระวนกระวายห่วงใยเจ้าจนกินไม่ได้นอนไม่หลับหรืออย่างไร สนมของฝ่าบาทมีมากมา