All Chapters of ทระนงแค้นสีเลือด: Chapter 11 - Chapter 20

เหวยผิงจึงหยิบขวดกระเบื้องที่ใส่น้ำทิพย์ขึ้นมากิน กลิ่นอันหอมหวานลอยคลุ้งไปทั่ว ทำให้ทั้งเฟยฮวาและเหล่าผึ้งงานบินมาหยุดต่อหน้าเหวยผิง มองน้ำทิพย์ที่อยู่ในขวดกระเบื้องตาเป็นประกาย“ถือว่าเป็นรางวัลของพวกเจ้าสำหรับวันนี้” เหวยผิงหยดน้ำทิพย์ลงใบไม้แล้วยื่นให้กับเหล่าผึ้งงานที่นำทางนางมาหาต้นหยางเหมยเหล่าผึ้งงานเองที่ได้รับอนุญาตก็บินมาเกาะใบไม้อย่างรวดเร็ว ดูดกินน้ำทิพย์อย่างเอร็ดอร่อย“นี่เหวยผิง ท่านต้องให้ข้าด้วยสิ ข้าก็พาท่านมานะ” เฟยฮวาเอ่ยประท้วงที่ตนไม่ได้รับน้ำทิพย์ เหมือนผึ้งงานของนาง“ได้สิ” เหวยผิงหยดน้ำทิพย์ไปที่หลังมือแล้วยืนไปใกล้ๆ เฟยฮวา“ขอบคุณ” เหวยผิงนั่งมองเหล่าผึ้งกินน้ำทิพย์อยู่ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างสะกิดที่ขาหลังของนาง นางจึงหันไปมองก็พบว่าเป็นพังพอนขาวที่กำลังใช้เท้าอันน้อยเขี่ยนางไปมา“แล้วนี่มีพังพอนขาวด้วยหรือ” เหวยผิงมองเจ้าพังพอนน้อยอย่างแปลกใจ เพราะปกตินางเห็นแต่พังพอนสีน้ำตาล นางยังไม่เคยเห็นพังพอนตัวสีขาวมาก่อนเลย“อี้ๆ…” เจ้าพังพอนน้อยก็เขี่ยขาหลังไปมา“เจ้าต้องการอันใดหรือ” เหวยผิงที่เห็นพังพอนขาวเขี่ยอยู่อย่างนั้นจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย“อี้ๆ…อี้” เหมือ

“อ้าวแม่นาง ครั้งนี้เจ้าต้องการอันใดหรือ” เสี่ยวเอ้อที่เห็นคนคุ้นหน้าจึงเอ่ยถามขึ้น“ข้าต้องการถั่วห้าจิน แป้งขาวสิบจิน” “ถั่วจินละสามร้อยอีแปะ แป้งขาวจินละสองร้อยอีแปะ ทั้งหมดสามตำลึงห้าร้อยอีแปะ ยังต้องการอันใดอีกหรือไม่” เสี่ยวเอ้อเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ ก่อนจะไปเตรียมของที่เหวยผิงสั่งไว้“ไม่ทราบว่าไปส่งที่เกวียนของข้าได้หรือ” ตอนนี้ตะกร้านางก็เต็มแล้ว หากจะให้นางแบกของเพิ่มอีกสิบกว่าจินคงไม่ไหว ตอนสั่งนางไม่ได้คิดเลยว่าจะเอากลับอย่างไร“ได้ข้าจะให้คนของข้าไปส่งให้ ว่าแต่เกวียนของแม่นางอยู่ตรงไหนหรือ” เหวยผิงได้บอกตำแหน่งของเกวียนให้เสี่ยวเอ้อได้ทราบ พร้อมกับให้ค่าแรงอีกส่วนหนึ่งสำหรับคนที่ไปส่งของให้นาง“เหนื่อยหรือไม่” เหวยผิงหันมาถามอี้เหวินด้วยความเป็นห่วงเพราะนางพาอี้เหวินเดินเยอะไม่น้อย“ไม่เหนื่อยขอรับ สนุกมากข้าได้เห็นอะไรใหม่ๆ เยอะเลย” อี้เหวินเอ่ยตอบ เพราะมาเที่ยวในตัวอำเภอสนุกกว่าอยู่ที่บ้านไม่น้อย“ยังเหลือเวลาอีกนิดหนึ่ง แม่เห็นร้านขายตำราอยู่ร้านหนึ่ง เจ้าอยากได้กระดาษไว้วาดรูปหรือไม่” นอกจากเสี่ยวไป๋ที่เป็นเพื่อนเล่นแล้ว อี้เหวินก็ไม่มีอะไรทำอีกเลย“อยากขอรับ ข้าอยาก

“หน้าธรรมดาก้อนละยี่สิบอีแปะขอรับ ส่วนหน้าหยางเหมยก้อนละยี่สิบห้าอีแปะขอรับ ท่านลุงจะเอาอันไหน”“หน้าหยางเหมยเป็นอย่างไรหรือ” “ท่านแม่ใส่หยางเหมยลงไปด้วย มันจะให้รสเปรี้ยวหวานขอรับ” อี้เหวินเอ่ยอธิบายให้จางเหว่ยได้ฟังหลังจากได้ฟังท่านแม่อธิบายให้ลูกค้าคนก่อนๆ“งั้นข้าเอาทั้งหมดเลย”“จริงหรือขอรับ” อี้เหวิยเอ่ยถามเพื่อความแน่ชัด“จริงสิ”“ท่านแม่ ท่านลุงเอาหมดเลย” อี้เหวินหันมาบอกเหวยผิงที่อยู่ข้างๆ ด้วยความดีใจ“ทั้งหมดหนึ่งร้อยหกสิบอีแปะ คุณชายโปรดรอสักครู่นะเจ้าค่ะ”“ได้เลย ข้ายังไม่รีบสักเท่าไหร่” เนื่องจากกระทงใบไม้ที่เตรียมมาใส่ได้แค่หนึ่งถึงสองชิ้นเท่านั้น นางจึงต้องทำมันขึ้นมาใหม่“นี่เจ้าค่ะ” “แล้วท่านจะไปที่ไหนอีกหรือไม่” จางเหว่ยรับเมี่ยนเปามา แล้วเอ่ยถามเหวยผิง“ข้าจะไปซื้อของอีก หลังจากนั้นคงกลับบ้านเจ้าค่ะ” เนื่องจากจางเหว่ยเหมาเมี่ยนเปาไปหมดแล้ว ก็เริ่มเก็บของนางจะไปซื้อของไว้ทำสำหรับพรุ่งนี้เพิ่ม อีกทั้งหลังจากหักส่วนที่ไว้ลองชิม นางก็ขายได้หกร้อยสามสิบอีแปะ หักค่าแป้ง ค่าหยางเหมย ค่าจิปาถะอื่นๆ แล้วนางยังได้กำไรตั้งสามร้อยแปดสิบอีแปะ การค้าขายวันแรกถือว่าเป็นไปด้วยด

วันนี้เป็นวันแรกที่สำนักหม่าและโรงหมอของนางเปิดสอนวันแรก ซึ่งนางจะแบ่งตารางเป็นสองช่วงคือช่วงยามเฉินถึงยามซื่อ และช่วงบ่ายยามเว่ยถึงยามเซินในช่วงเช้าของวันแรกจะมีเด็กเล็กมาเรียนหนังสือโดยที่นางจะแบ่งให้เฟยหยางและซีฮันสอนคนละช่วงเวลา ส่วนนางกับลี่หลินจะสอนในส่วนของชาวบ้านที่มาเรียนหมอ ซึ่งสำหรับหมอนั้นนางก็แบ่งออกไปสองกลุ่มเช่นกัน โดยกลุ่มแรกเรียนการเขียนการอ่านต่างๆ ส่วนอีกกลุ่มก็จะไปเรียนความรู้พื้นฐานต่างๆ เกี่ยวกับสมุนไพรกับลี่หลินและตอนบ่ายก็จะสลับกัน“แม่นมเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ” ระหว่างที่พักทานอาหารกลางวัน หนิงเซียนก็ถามด้วยความอยากรู้ว่าลี่หลินสามารถสอนได้หรือเปล่า“สนุกดีเจ้าค่ะคุณหนู ข้าสอนได้” ลี่หลินนางรู้สึกว่าตัวเองมีประโยชน์ขึ้นเยอะ และนางยังรู้สึกชอบที่มีคนมานั่งฟังนางบรรยาย“ถ้าเช่นนั้นก็ดีเจ้าค่ะ” หากลี่หลินมีความสุขนางก็มีความสุขเช่นกัน“แล้วท่านกับท่านลุงละเป็นอย่างไรบ้าง” หนิงเซียนหันมาถามชายหนุ่มวัยกลางคนที่นั่งร่วมวงทานข้าวด้วย“ก็ดีขอรับ” เฟยหยางเอ่ยตอบรู้สึกแปลกๆ อยู่บ้าง แต่เขาคิดว่าถ้าได้สอนได้เจอเด็กๆ ทุกวันเดี๋ยวก็คงจะชิน“ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น” ตัวซีฮันเองก

“หนิงเซียน ท่านซีฮันพรุ่งนี้ข้าจะกลับแคว้นหนันเหลียงแล้ว” จู่ๆ จางหมิงก็เอ่ยขึ้นมาขณะที่กำลังทานอาหารกันอยู่“เกิดเรื่องหรือ” ซีฮันเอ่ยถาม เพราะตัวของจางหมิงก็อยู่ที่หุบเขามาหลายวันแล้ว คงมีเรื่องไม่น้อยที่ต้องการไปจัดการ“ขอรับ” จางหมิงพยักหน้า พลางเหลือบสายตาไปมองที่หนิงเซียน เพื่อว่านางจะพูดอะไรบ้างแต่ก็ต้องผิดหวัง หนิงเซียนตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเดียว“เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ข้าจะให้คนไปส่งท่าน”“ไม่ดีกว่า ข้าไม่อยากรบกวนท่าน” จางหมิงส่ายหน้าปฏิเสธ เพราะพวกเขากลับกันเองจะสบายกว่าซีฮันได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้าตกลง” ข้าอิ่มแล้วเจ้าค่ะ ข้าขอตัวกลับห้องก่อนนะเจ้าคะ “หนิงเซียนวางถ้วยข้าวที่กินหมดชามแล้ว แล้วลุกออกไปทันที ทำให้คนที่เหลือต่างมองไปที่หนิงเซียนอย่างงงๆ เพราะทุกทีหนิงเซียนจะเป็นคนกินช้าอย่างมากหลังจากวันที่จางหมิงกลับแคว้นหนันเหลียงไปผ่านมาได้เพียงเจ็ดวันก็เกิดปัญหาใหญ่ขึ้น เนื่องจากเข้าฤดูร้อนมากได้เกือบครึ่งเดือนแล้ว ปัญหาที่พบในตอนนี้คือน้ำในแม่น้ำดูเหมือนจะลดลงเป็นอย่างมาก อีกทั้งต้นน้ำที่ไหลลงสู่แม่น้ำหลงซีไหลน้อยลงอย่างมากและอากาศที่พุ่งสูงขึ้นทำให้หนิงเซียนต้องจัดการปั