บททั้งหมดของ ทระนงแค้นสีเลือด: บทที่ 31 - บทที่ 40

“เข่อซิง”“เจ้าค่ะ คุณหนูท่านมีอันใดหรือ” จู่ๆ หนิงเซียนก็เรียกชื่อเข่อซิงขณะที่พวกนางกำลังเดินกลับตำหนัก“คุณหนูซูเม่ยอะไรนั้น นางสนิทกับฝ่าบาทของเจ้ามากหรือ”“เอ่อ…”“เล่ามาเถอะข้าไม่เอาไปฟ้องใครหรอก รับรองแม้แต่ฝ่าบาทของเจ้าก็ทำอันใดเจ้าไม่ได้ข้ารับรอง “หนิงเซียนเห็นเข่อซิงอ้ำอึ้งก็รู้ว่านางอึดอัดใจเรื่องใด คงไม่มีนางกำนัลคนใดกล้ามานินทาฝ่าบาทให้คนอื่นฟังหรอก” เจ้าค่ะ ฝ่าบาทกับซูเม่ยนับได้ว่าสนิทมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ นับตั้งแต่หวงกุ้ยเฟยสิ้นพระชนม์ ฝ่าบาทและองค์หญิงสามก็ถูกฮองไทเฮารับมาเลี้ยงเจ้าค่ะ”“ทั้งตระกูลจางเองก็ยังมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับฮองไทเฮาอีก ทำให้ทั้งสองได้ใกล้ชิดกันเจ้าค่ะ แต่ที่คุณหนูซูเม่ยกล่าวไม่ใช่ว่ามีนางกับฝ่าบาทเพียงสองคนนะเจ้าคะ ยังมีองค์ชายใหญ่ที่ร่ำเรียนมากับพวกนางอีก “เข่อซิงกลัวว่าหนิงเซียนจะเข้าใจต่อฝ่าบาทของนางผิดนางก็เลยรีบแก้ข่าวให้ หลังจากที่นางอยู่กับหนิงเซียนมาได้สักพักนางก็รู้สึกว่าคุณหนูหนิงเซียนดีไม่ต่างจากคุณหนูซูเม่ยเลย” แล้วองค์ชายใหญ่กับฮองไทเฮาพวกเขาไปไหนหรือ “เพราะในงานเลี้ยงนางไม่เห็นทั้งสองเลย” ครั้นเมื่อสามปีก่อนองค์ชายใหญ่เป็น

“ถือว่าข้าเห็นแก่พี่หญิงก็แล้วกัน” ถิงถิงสะบัดหน้าหนีก่อนนางจะเดินผ่านหนิงเซียนเข้าไปในงาน“คุณหนูนางน่าจะไม่ปกตินะเจ้าคะ” เหมยฮวาเข้ามากระซิบข้างหูของหนิงเซียน คนอะไรเข้ามาหาเรื่องคนอื่นแล้วสุดท้ายก็ทำเหมือนกับว่าตนโดนรังแก“เอาเถอะ ข้าก็เบื่อกับนางไม่น้อย” หนิงเซียนนางก็ไม่เข้าใจเหตุใดสองพี่น้องอย่างถิงถิงกับจางหมิงนิสัยถึงต่างกันราวฟ้ากับเหตุ” เข้าไปในงานกันเถอะ “หนิงเซียนเดินเข้าไปภายในงานก็ถูกจับตาเป็นอย่างยิ่ง สายตาทุกคู่ต่างมองมาที่นางเป็นจุดเดียว ทำให้ซูเม่ยเองที่ตอนแรกได้รับความสนใจก็ต้องหยุดยิ้ม” คุณหนูหนิงเซียนท่านมาแล้ว เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ท่านตอบรับเทียบเชิญของข้า “ซูเม่ยเข้ามาทักทายด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน” ตระกูลจางส่งเทียบเชิญมาทั้งที ข้าจะไม่มาได้เยี่ยงไร”“เชิญคุณหนูหนิงเซียนตามข้ามาเจ้าค่ะ ข้าได้จัดเตรียมที่นั่งไว้ให้กับท่านแล้ว”หนิงเซียนที่ได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้าตกลง เหตุใดวันนี้ซูเม่ยจึงดูแปลกไป แต่ก็ดีเหมือนกันนางจะได้อยู่อย่างสงบเสียทีตำแหน่งที่ซูเม่ยพามานั่งนั้นนับเป็นตำแหน่งที่อยู่ใกล้กับตำแหน่งของเจ้าบ้านอย่างตระกูลจางที่สุด ทำให้ผู้คนเห็นว่าตระกูลจางเ

รถม้าหยุดลงตรงย่านที่ผู้คนเดินกันให้ขวักไขว่” จอดทำไมหรือ “หนิงเซียนหันมาถามจางหมิงที่นั่งอยู่ข้างๆ” ไม่ใช่ว่าเจ้าต้องการมาเที่ยวหรือ ต่อจากนี้รถม้าค่อนข้างเข้าไปลำบากข้าเลยตัดสินใจจอดตรงนี้ แล้วเดินเท้าเข้าไป “หนิงเซียนพยักหน้าเข้าใจ นางเปิดม่านดูก็รู้แล้วว่าไปลำบากเพราะบริเวณนี้นางแทบจะไม่เห็นรถม้าผ่านมาสักคัน“ท่านยายเสี่ยวหลงเปาขายอย่างไรเจ้าคะ “กลิ่นหอมของเสี่ยวหลงเปาทำให้หนิงเซียนที่เดินผ่านไปต้องหวนกลับมาอีกครั้ง เนื้อแป้งสีขาวช่างดูเหนียวนุ่มสู้ฟันไม่น้อย” ลูกละห้าอีแปะ คุณหนูท่านต้องการกี่ลูกหรือ “” มีไส้อันใดบ้างเจ้าคะ ““มีไส้หมูกับไส้ผักเจ้าค่ะ”“ท่านกินหรือไม่” หนิงเซียนหันมาถามคนตัวโตที่ยืนอยู่ข้างๆ“แล้วแต่เจ้าเลย”“ข้าเอาอย่างละสองลูกเจ้าค่ะ”แม่ค้ายืนเสี่ยวหลงเปาที่ใส่ถ้วยใบไม้ให้กับหนิงเซียน “ยี่สิบอีแปะเจ้าค่ะ” ยังไม่ทันที่หนิงเซียนจะหยิบเงินขึ้นมาจ่าย จางหมิงก็ยื่นเงินไปให้แม่ค้าก่อนเสียแล้ว“ไม่ต้องทอน “จางหมิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งหนิงเซียนหันไปมองจางหมิงอย่างงง” นี่ท่านข้าซื้อเองก็ต้องจ่ายเอง ““ไม่เป็นไรแค่นี้ข้าจ่ายให้เจ้าได้ เจ้าอยากได้อันได้อีกหรือไ

“พี่หนิงเซียนท่านลุงป่วยเป็นอันใดขอรับ”“ท่านลุงก่อนที่ท่านจะล้มป่วยท่านทำงานอย่างหนักใช่หรือไม่”“ขอรับ” ฮุ่ยซานเอ่ยตอบตามจริง เพราะเขาเองก็อยากหาจากโรคบ้าๆ นี้แล้ว“บ้างเวลาท่านรู้สึกแน่นที่อกข้างซ้ายใช่หรือไม่ “” ขอรับ ข้าเป็นอันใดหรือขอรับ “เพราะอาการที่หญิงสาวตรงหน้าเอ่ยตรงตามที่เขาเป็นทุกอย่าง” จะนับว่าร้ายแรงสิ่งที่ท่านเป็นมันก็ไม่ได้ดูร้ายแรงเท่านั้น ร่างกายท่านเพียงอ่อนล้าจากการทำงานอย่างหนักทำให้ร่างกายของท่านมีบางอย่างผิดปกติ ดังนั้นเวลาที่ท่านทำงานหนักพักผ่อนไม่เพียงพอ มันจะทำให้อาการเหล่านี้กลับมาอีก ส่วนที่ท่านยังไม่หายก็เพราะไม่ได้รับอาหารที่เพียงพอและยาที่ตรงตามโรค“แล้วข้าจะต้องทำอย่างไรถึงจะต้องไม่เป็นมันอีกขอรับ” ฮุ่ยซานไม่อยากเป็นโรคนี้อีกแล้ว มันช่างทรมานเหลือเกินที่จะต้องนอนอยู่บนเตียงเฉยไม่มีแรงไปทำสิ่งใด“ง่ายต่อจากนี้ท่านต้องหยุดทำงาน แล้วดูแลตัวของท่านให้ดี”“ไม่ได้ข้าหยุดทำงานไม่ได้ หากข้าหยุดพวกเด็กๆ ก็จะไม่มีอาหารประทังชีวิต”“ท่านลุงทางอารามไม่ส่งอาหารมาให้พวกเราแล้วขอรับ” เสียงของเสี่ยวเปาทำให้ฮุ่ยซานหันไปโดยเร็ว“อะไรกันข้าไม่ได้ไปทำงานเพียงไม่กี่วันพ

ทันทีที่นางเข้ามาในห้องบรรทมของจางหมิง สิ่งที่ทำให้นางขมวดคิ้วอย่างแรกก็คือกลิ่นของกำยานนางรู้สึกว่าในกลิ่นของกำยานนี้มีบางอย่างแอบแฝงอยู่ แต่นางปล่อยผ่านมองไปที่เตียงก็เห็นร่างอันคุ้นเคยนอนแน่นิ่งอยู่กับเตียง ผิวกายซีดขาวราวกับคนตายระหว่างนั้นนางก็ยืนรอเพราะตอนนี้กำลังมีหมอหลวงคอยตรวจอาการของจางหมิงอยู่“หมอหลวงอาการของฝ่าบาทเป็นเช่นไรบ้าง” หลังจากที่หมอหวังเหว่ยตรวจเสร็จแล้วก็เข้าไปถามหมอหลวงหันมาพบว่ามีหญิงสาวผู้หญิงยื่นจ้องมองมาที่เขาด้วยสายตาเรียบนิ่งก็ชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตอบหวังเหว่ย “อาการฝ่าบาทคล้ายคนปกติ ชีพจรเต้นมั่นคงดูเหมือนคนแข็งแรงทั่วไปแต่ที่ข้าสงสัยคือผิวที่ซีดราวกับคนตายของฝ่าบาท ข้าคงต้องขอไปปรึกษาหารือกลับหมอหลวงคนอื่นๆเสียก่อน ท่านองครักษ์หวังเหว่ยท่านโปรดวางใจ” หมองหลวงเอ่ยตอบพลางเหลือบตาไปมองหญิงสาวที่ยืมอยู่ในห้องนี้อีกคน“เช่นนั้นก็ขอบคุณท่านมาก คุณหนูเชิญท่านตรวจดูอาการของฝ่าบาทได้เลย” หวังเหว่ยเอ่ยขอบคุณหมอก่อนจะหันมาบอกกับหนิงเซียน“ไม่ได้ ท่านหวังเหว่ยนางเป็นใครกล้าดีอย่างไรถึงให้นางมาจับตัวฝ่าบาทท่านไม่รู้หรือว่าตอนนี้ฝ่าบาทกำลังจะประชวรอยู่” หมอหลวง