บททั้งหมดของ เมียขายฝาก: บทที่ 21 - บทที่ 30

“คุณอย่าพยายามรู้อะไรเลย อย่าถาม เพราะไม่มีคำตอบ”บ้า จู่ๆนี่เขาเป็นอะไรไปเอ่ยขึ้นลอยๆด้วยคำซ่อนปริศนาที่ใบฟางก็เดาไม่ถูก อ๋อ คงกลัวหล่อนแจ้งจับเขานะสิ ในข้อหากักขังเหนี่ยวเหนี่ยวบังคับข่มขืน แล้วสารพัดที่หล่อนจะเรียก และคดีนี้มีโทษสูงอย่างแน่นอน ถึงขั้นอาญาเขาจะจัดการกับหล่อนอย่างไรดี ในเมื่อตกกระไดพลอยโจนมาแบบนี้ ผู้หญิงคนนี้ชื่อใบฟาง จะไม่ใช่แน่ ถ้าหล่อนไม่มีส่วนเกี่ยวพันกับนายธีรคาม ธีรคามติดหนี้เขาแต่การกระทำเช่นนี้ ด้วยสติสัมปชัญญะความรู้สึกเข้าใจโลกมากพอสมควรแยกแยะตัดสินเองได้ ว่าตัวเองทำผิด แล้วมีอะไรมากกว่าความผิด ถ้าไม่ นอกจากต้องการยั่วเย้ายวนสาวสวย ที่เธอเองก็ถลำตัวไปหาความรัก และคบหากับนายธีรคามถึงขั้นว่าเป็นแฟนมันไม่ใช่ความสะใจใด เพราะเขาไม่มีความสะใจ ไม่มีความอาฆาตแค้น แต่ต้องการดัดหลังผู้ชายอย่างธีรคา เขาไม่รู้ว่าใบฟางสมยอมด้วยหรือเปล่า เขาไม่ควรตัดสินแต่เพียงลำพัง เขาต้องมองดูรอบด้านด้วย แต่เวลานี้รู้สึกตัวว่าตัวเองทำมากเกินไปฉวยสาวสวยเกิดความเข้าใจว่าหล่อนพลั้งและเสียทีให้แก่เขาขณะที่เขาโกหกไปตามเรื่อง เพื่อให้สอดคล้องเป็นการทำให้หล่อนเข้าใจผิดนั่นเอง

จู่ๆเขาก็พูดตัดบทอีกครั้งแบบง่าย ใบฟางพลิกไม่ทันความรู้สึกของเขา ลำพังแต่ตัวหล่อนสิ จะทำอย่างไร ที่จะหนีให้พ้นจากสภาพนี้ บ้านหลังนี้ท่าทีที่เฉื่อยชาของเขาเริ่มกระเตื้องขึ้นเล็กน้อย เบนใบหน้าคมเหลือบจ้องมองหล่อน“ผมจะไปส่งคุณที่ซอยแถวบ้าน คุณบอกว่าคุณต้องทำงานไม่ใช่หรือ เวลาจากนั้นผมอยากจะเจอคุณผมจะโทร.ไป ช่วยกรุณาแนะบอกเส้นทางก็ยังดี”เมื่อเขาบอกว่าจะไปส่งแถวบ้าน ใจก็พองโตขึ้นมาทันทีเวลานี้ใบฟางไม่คิดอะไรแล้ว บ้านคือสวรรค์วิมานของหล่อน ขอให้ได้แต่พบหน้าพ่อแม่ ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นหล่อนจะกล้าเล่าความจริงให้ท่านฟังหรือไม่ ใบฟางค่อยครุ่นคิดพิจารณาอีกครั้ง อย่างไรเสียเขาก็ไม่ใจร้ายกักขังหน่วงเหนี่ยวจนหล่อนสิ้นไร้อิสรภาพมากไปกว่านี้ขอบคุณที่เขาเข้าใจว่าหล่อนจะต้องทำงาน และหล่อนมีภาระ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามเขา ก่อนที่จะเก็บข้าวของเพื่อเตรียมตัวเดินออกไปข้างนอกพร้อมเขา“นี่บ้านของคุณเองหรือเปล่าคะ”ชายหนุ่มเงยหน้ามองหล่อนนิดหนึ่งก่อนเอ่ยตอบกล่าวเสียงทุ้มแต่กระแสเสียงยังติดความไม่พอใจ“เปล่า เป็นบ้านเพื่อนที่ให้พักอาศัยอยู่ก่อนชั่วคราว”“เพื่อนคุณใจดีน่าดู อุทิศที่นอนที่อาศัยให้

แม้น้ำจะชำระล้างสิ่งสกปรกหมดผ่านไปแล้ว แต่สิ่งหนึ่งที่ชำระล้างคราบคาวไม่ได้คือมลทิน พรหมจารีที่หมองหม่นมีสีที่ไม่บริสุทธิ์เจือปนในกายสาว หล่อนได้แต่รู้สึกเดือดดาลใจด้วยความคั่งแค้น อย่างไม่รู้ที่จะเป็นอย่างอื่นได้ นอกจากอารมณ์นี้ กำหมัดแน่น น้ำตาไหลปนลงมากับน้ำฝักบัว แต่สาวสวยก็กำมือแค้นอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายเป็นสาวออฟฟิศเช่นเดิม ก็ทำให้หล่อนดูดีขึ้น เพียงแค่เครื่องสำอางกลบใบหน้าเอาไว้เท่านั้นแต่ถึงอย่างไรหล่อนก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าสดชื่นขึ้นมามากกว่าเดิม ใบฟางคิดอย่างนั้น ไม่มีเหตุผลที่หล่อนจะไม่ไปทำงาน เพราะหล่อนจะต้องทำงานเหมือนเช่นทุกวันว่าจะไม่คิดแล้วเชียว ไปทำงานเพื่อปรับเปลี่ยนอารมณ์และความรู้สึก เพื่อจะได้ลืมๆเสีย แต่ก็ยังติดค้างเป็นตะกอนในใจมันลืม มันเลิกคิดได้ง่ายเสียที่ไหน หทัยเพื่อนสาวที่ทำงานด้วยกันก็แทบจะไม่รู้ ว่าเธอแบกความขมขื่นไว้ในใจ ด้วยสีหน้ายิ้มระรื่นกับเพื่อนร่วมงานทุกคนหรือแม้แต่ลูกค้า หล่อนก็ตอบด้วยสีหน้าปกติ ที่พยายามบังคับความร่าเริงออกมาเต็มที่ และหล่อนก็ทำตัวเองได้รอดไปจนถึงครึ่งวันเลยทีเดียว และช่วงบ่ายโมงนั้น คนที่พาตัวเอง

ภาวะอย่างนั้นปางภูบอกตัวเองว่าเขาเศร้าและเจ็บช้ำอย่างมากทีเดียว เหมือนผีหลอกอาการที่เริ่มจะเลือนลืมไปแล้ว เพราะสายตาที่อึ้งไปนานของเขาเริ่มตึงแข็งด้วยแววตาเย็นชา ดุจคนที่พยายามบังคับอารมณ์ตนเองอยู่ และก็กล้าเอ่ยทักหล่อนด้วยอารมณ์ที่เรียบง่ายและเฉยเมย“คุณกลับมาจากอเมริกาแล้วหรือ ง่ายเหมือนกันนี่ สำหรับผมไม่เคยลืมคุณหรอก ไม่เคยลืมคุณสักนิดเพิร์ล”น้ำเสียงของเขาเหมือนยังสะกดและใช้กับหล่อนอย่างห่างเหิน จนสาวสวยอุทานร้องในใจหล่อนชะงักด้วย สามารถเดาความหมายนั่นได้ เพราะหล่อนเป็นคนสลัดความรักจากเขาทิ้ง เรียกว่าเดินหนีในสิ่งที่เขาหยิบยื่นให้ หล่อนก็ยังกล้าจะมาพบเขาอีก แต่ภามิญาก็คิดว่านี่คือมิตรภาพ หล่อนกับปางภูยังเป็นเพื่อนได้“ค่ะ”หล่อนพยักหน้าเบา ขณะที่ทิชากรเพื่อนสนิทสาวนั้นนิ่งเหมือนคนเป็นใบ้ ที่ได้พบภาพแบบนี้อย่างกะทันหัน เพราะเธอเองเป็นคนคอยเตือนเพื่อนอย่างนักเขียนหนุ่มด้วย แต่เขาวางใจคิดว่าภามิญาจะไม่ทรยศ แล้วทีนี้เกิดเรื่อง การที่หล่อนปรากฏกายเด่นชัดอย่างนี้ตามคำอ้างที่กล่าวมานั้น ทิชากรก็เชื่อ เพราะเพิ่งเห็นตัวเป็นๆของภามิญาอีกครั้ง หล่อนดูสวยเปรี้ยวและคล่องแคล่วในท่

เขาเข้ามาพบตามเวลานัด เพียงแค่พยักหน้าในการรับรู้กับภารณี เพราะรู้จักมาก่อนเช่นกัน วางตัวเองเงียบสงบ และเห็นว่าภายในแววตาของเจ้าของร้านอย่างภารณีก็อึดอัดเช่นกัน จากสายตาที่ทราบว่าเมื่อก่อนชายหนุ่มหล่อผู้นี้เคยได้ขึ้นชื่อว่ากำลังใกล้จะเป็นน้องเขยของหล่อน แต่ทว่าการตัดรอนตัดสินใจลงเอยแต่งงานกะทันหันกับหนุ่มต่างชาติที่พ่อแม่ค่อนข้างจะเห็นดีด้วยนั้น ภารณีรู้ว่าผิด การที่น้องสาวอย่างภามิญากระทำเช่นนี้ต่อชายหนุ่มนักเขียนแล้ว ก็ไม่ควรแสดงกิริยาเหมือนตอกย้ำ หลังจากที่เลิกรา มันเหมือนกับการตามย้ำบาดแผลที่เจ็บปวด สะกิดแผลใจให้เขาได้ร้าวรวดอีกครั้งข้อนี้ภารณีกริ่งเกรงเหมือนกัน คิดว่าน้องสาวทำไม่ถูกแต่ทว่าภามิญาก็ได้ตัดสินใจทำลงไปแล้วหล่อนก็อ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มที่เพิ่งก้าวผ่านประตูกระจกร้านหรูห้องเสื้อของหล่อน และดัดแปลงเป็นสตูดิโอด้วยนั้นเป็นอดีตคนรักของน้องสาว ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเพิร์ลต้องทำอย่างนี้ หรือคิดจะมารื้อฟื้นความรักความหลังครั้งเก่า หล่อนก็ไม่คาดและคาดเดาได้ มันจะหวนกลับคืนมาอีกหรือเปล่า เพราะเท่าที่ดูท่าทางแล้ว ชายหนุ่มตรงหน้ายังเจ็บและจำอยู่ แต่ก็เอาเ