All Chapters of เมียขายฝาก: Chapter 51 - Chapter 60

แต่หล่อนคิดว่าก็มากพอสมควร ยิ่งเกินกว่าหนึ่งร้อยหล่อนก็ว่ามากแล้วใครจะว่าใบฟางไม่ใช่คนงก หล่อนเป็นคนงก มีสีหน้าที่บ่งความหงุดหงิดอยู่ครู่หนึ่ง ธีรคามรู้สึกรำคาญในดวงตาที่มาซักถามเขาได้ ซึ่งเขาไม่อยากตอบ อยากเลี่ยง พอได้ เขาก็จะกลับเท่านั้น ไม่อยู่ต่อไปหรอก และเขาไม่คิดว่าใบฟางจะเป็นคนเค็มกับเขา จึงเอ่ยด้วยประโยคเดิมที่สีหน้าเริ่มหงุดหงิด ไม่ทันฟังน้ำเสียงของตนเองว่าได้ตะคอกใส่หล่อนด้วย“ก็บอกแล้วไง พี่ช็อตเดือนนี้ พอได้แล้วจะเอามาคืน” หล่อนที่เป็นเจ้าของบ้านจึงเป็นฝ่ายที่ต้องใจเย็นกว่าแขกเสียอีก เอาน้ำเย็นเข้าลูบ และเพื่อตัดบทรำคาญ ถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนที่หล่อนรู้จัก ไม่ใช่อื่นไกล แต่ติดที่ใบฟางอยากจะถามถึงเหตุผลมากกว่านั้น และหล่อนต้องมีข้อแลกเปลี่ยนอย่างแน่นอนและสิ่งนี้ค่อนทำให้หล่อนค่อนตะลึงและแปลกใจในพฤติกรรมของเขา ปกตินั้นเดือดร้อนหนักหนาสาหัส ธีรคามไม่เคยเข้ามาหาหล่อนถึงในบ้านแม้ว่าจะเคยหยิบยืมเงิน แต่เขาก็คืนให้ทุกครั้ง ขณะที่อีกฝ่ายตรงหน้ายังคงใจจดใจจ่อเพื่อที่จะรอได้เงินจากหล่อน ความตั้งหวังของเขาคงจะมีแค่นั้น พอได้แล้วก็จะจากไปทันที เพราะไม่อยากทนเบื

“คุณฟางคะ มีแขกมาหา บอกว่าจะมาพบคุณฟาง จะเอายังไงดีคะ เธอรออยู่ข้างนอก หล่อทีเดียวค่ะ หนูให้ยืนคอยอยู่ข้างนอกก่อน”สาวใช้เอ่ยตอบพร้อมเงยหน้ามองหล่อน หญิงสาวใช้การตัดสินใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยกลับไป “จวนลงไปบอกเขาว่า ฉันไม่อยู่ ฉันนอนหลับแล้ว บอกอะไรก็ได้ ที่ไม่ต้องให้เขาเข้ามา” ใบฟางสั่งไปแบบนั้นกับคนใช้ของหล่อนสักพักรำจวนลงไปข้างล่างหยุดยืนคุยกับเขาอีกสองสามคำ หล่อนก็เคลื่อนกายมาหยุดยืนที่เดิม สายตาจ้องสังเกต เห็นสีหน้าผิดหวังของเขาเด่นชัด ช่างเถอะ หล่อนไม่ควรสนใจไยดีกับเขาเลย คนที่ทำผิดแล้วคิดได้เมื่อสายและคิดจะไถ่โทษตัวเองหล่อนยังเจ็บเกินกว่าจะให้อภัยเขาด้วยซ้ำไป สักครู่นั้นแววตาที่ผิดหวังส่งทอมาจากดวงตาคม ชายหนุ่มหุบริมฝีปากลดสายตาลง แล้วหมุนกายหันหลังให้หล่อน ผลุบหายเข้าไปในรถคันหรู แล้วก็แปลกใจที่ทราบว่า เมื่อประตูรถด้านหนึ่งเปิดออกมาอีกครั้ง หล่อนกลับพบร่างของชายหนุ่มที่คุ้นหน้าคุ้นตาอีกคน ที่ไม่ใช่เขา “โทชินาดะ”ไม่นึกว่าโทชินาดะก็ตามมาด้วย นี่เขาก็ให้ความเป็นห่วงแก่หล่อนด้วยหรือ น่าสงสารที่ปล่อยให้เขารอเก้อ ทีแรกหล่อนคิดเพียงว่า น่าจะเป็นนายปางภูคนเด

สาวสวยอึ้งก่อนดวงตาจะเบิกกว้าง ทำไงดี สักพักเมื่อตัดสินใจแล้วจึงเอื้อมมือไปกดรับ ได้ยินเสียงจากฝ่ายชายบ่นตำหนิด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจนักเปรย “รีบรับโทรศัพท์หน่อยสิคุณ ไม่ใช่ปล่อยให้คนอื่นรอเก้อ” ใบฟางแทบจะเอาโทรศัพท์ปาใส่หัวคนฟังได้เลยถ้าอยู่ใกล้ นึกคิดได้ไงถึงมาบ่นประชดใส่หล่อน “ใครใช้ให้คุณโทร.เข้ามา” หล่อนตอบเสียงแข็งฟังไม่รื่นหูนักเสียงตอบกลับของอีกฝ่ายไม่ลดละเช่นกัน “ก็อยากจะได้ยินเสียงคนโกหกหน้าเป็นนะสิ คุณหลอกทุกคนได้สำเร็จ แม้แต่โทชินาดะเองซึ่งห่วงใยคุณ ไม่แตกต่างอะไรไปกับผม ตอนนี้เขายังนั่งเซ็งอยู่เลย หรือคุณพยายามตัดรอนมิตรภาพของเขา” หล่อนถูกปางภูเอ่ยประชดเหมือนตำหนิไปนานแทบจะเป็นชุดเลยทีเดียว เขามีสิทธิ์อะไรมากล่าวหาหล่อนอย่างนี้ ใบฟางแทบจะจี๊ดเข้าไปในหัวสมองเลยทีเดียว เดือดขึ้น ลืมนึกไปว่ามีอาการป่วย ก็เหลืออดเหลือทน มาถึงเขาก็ยั่วแหย่หล่อน ด้วยน้ำเสียงที่หล่อนเหมือนทำผิดและไม่เปิดโอกาสให้หล่อนชี้แจงอธิบายเลย ฮึ ใบฟางเลยเงียบ แต่ฝ่ายนั้นเสียงเอ็ดตามมาอีก “นี่คุณผมไม่ได้นั่งฟังหรือนั่งพูดให้คนใบ้ฟังนะครับ” เท่านั้นเองใบฟางจึงได้สติ “แล้วใครบอกให้

หญิงสาวทำได้แค่พยักหน้ากับมารดา แต่อย่างน้อยการที่เธอพูดในเวลานี้ ก็รู้สึกสบายใจตัวเอง โล่งเบาใจขึ้น เมื่อมารดารับทราบ อย่างน้อยที่เธอแอบปิดบังท่านมานานก็ทำให้รู้ว่าตัวเองทำผิดอย่างหนึ่งสีหน้าของคนที่ถูกเอ่ยกล่าวแค่นยิ้มอย่างเหยียดเยาะ สามพันติดกระเป๋ายังดีกว่าไม่มีเลยสักบาทเขามานินทาใบฟางลับหลังให้สวรรค์สีคู่ขาสาว ที่ปรนเปรออยู่ข้างกาย ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก บิดปากเบ้อย่างไม่ชอบอารมณ์ กับท่าทีที่หยิ่งจองหองเกินไปของธีรคาม“ ทำหยั่งกับว่า ฉันเข้าไปหยิบยืมเงินเป็นหมื่น กว่าจะควักให้ออกมา ก็คิดแล้วคิดอีก นี่กลัวจะไม่ได้เหมือนกัน ก็รู้เหมือนกันว่าใบฟางขี้งก” เขากระแทกว่าหล่อนลับหลัง ซึ่งสวรรค์สีหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ ที่เขาไม่พอใจใบฟางสาวที่เคยเป็นสุดที่รัก เพราะหล่อนไม่เคยนึกชอบใจใบฟางเลยที่มาเป็นคู่แข่ง หล่อนกลัวธีรคามแบ่งปันความรักจากหล่อน ไปให้ผู้หญิงคนนั้นมากมายกว่าเดิมแต่พอเขาย่นจมูก ขมวดคิ้วเหมือนชิงใส่เดียดฉันท์ต่อใบฟางอย่างนั้น ยิ่งรู้สึกสะใจ เพราะหล่อนไม่ต้องลงมือลงแรงที่ทำให้ทั้งคู่ผิดใจกัน แค่นี้หล่อนก็สบายใจ“ต่อไป คงไม่กล้าเข้าไปหาอีก”เพราะยังไม่รู้เลยว

รถยนต์จอดอยู่เรียงรายเต็มไปหมด“มาทางนี้ผมจะแนะนำคุณเอง”เขารู้ได้ยังไงว่าคันนี้เป็นรถของหล่อน จำแม่นได้ทีเดียว เมื่อเด็กรับรถโบกมือให้หล่อนเข้าไปจอดในช่องที่ว่าง สักพักหนึ่งก็เห็นเขาเดินมาที่ข้างรถของหล่อนแล้วเคาะกระจกเอ่ยพูด หญิงสาวแทบตั้งตัวไม่ทันเลยจึงเงยหน้ามองคนร่างสูง“จะพาฉันเข้าไปเดี๋ยวนี้เลยหรือ”ถามแล้วรู้สึกอึดอัดตัวเองพอประมาณ “ฉันเล่นไม่เป็นนะ แล้วพวกการพนันไม่ได้อยู่ในหัวสมองของฉันสักนิด ฉันค่อนข้างเกลียดการพนันเสียด้วยซ้ำ”หล่อนแทบจะเอ่ยใส่สีหน้าเขาด้วยซ้ำ หลังจากลังเล น่าแปลกที่มีรอยยิ้มจากมุมปากบางทอดส่งมาให้อ่อนโยน จนหล่อนรู้สึกคลายใจ“เอาเหอะน่า รับประกัน คุณจะเห็นอะไรดีๆมากกว่านั้น”คำถามล้วนแต่ซ่อนปริศนาอะไรดีๆของเขาอีกล่ะ ทำไมไม่กล้าบอกมาตรงๆ หล่อนปั้นปึ่งเล็กน้อยนิ่วหน้าก่อนจะก้าวลงมาจากรถตามคำชวนของคนตรงหน้า“ผมไม่คิดว่าคุณจะมาเล่นการพนันนี่ เพราะผมต้องการให้คุณมาช่วยจับผิดคนคนหนึ่ง” หญิงสาวยิ่งแปลกใจขมวดคิ้วถามอีก“จับผิด”เอ่ยแล้วครุ่นคิด มึนตื้อที่หัวสมอง พลางจ้องสายตามองคนตรงหน้าเหมือนบังคับเขาไม่ให้หลบไปไหน ชายหนุ่มเองก็สู้ดวงตาหล่อน “จับ