บททั้งหมดของ เมียขายฝาก: บทที่ 41 - บทที่ 50

มารดากับบิดาก็ไม่มีทางล่วงรู้ หล่อนเกลียดผู้ชายตาคมคนนั้น รูปร่างสูง แล้วก็มีดวงตาที่เชือดเฉือนเหลือร้าย สมองของหล่อน เริ่มคิดการมองหาแผนได้แล้ว ที่จะต้องเป็นฝ่ายให้เขาได้รับความเจ็บปวดกลับไปบ้าง"คุณปางภูใช่ไหมคะ ฉันใบฟางอยากจะนัดพบเจอกับคุณสักหน่อย ในช่วงค่ำประมาณทุ่มครึ่ง"จัดแจงบอกสถานที่นัดพบซึ่งเป็นสวนอาหารที่อยู่แถวย่านถนนสุขุมวิท เข้าไปในซอยติดสี่แยกอโศก ซึ่งหล่อนรู้จักร้านอาหารไทยร้านหรู และเคยพาเพื่อนสนิทมานั่งรับประทานที่นี่ แต่ค่อนข้างอยู่ลึกถึงกลางซอย ต้องขับรถส่วนตัวไปเหมาะสมที่สุด ชายหนุ่มแปลกใจยิ้มรับกับคำชวนของหล่อน คนอย่างเขาไม่ปฏิเสธแน่ แม้จะรู้สึกว่างานการรอบตัวดูวุ่นวายเป็นอย่างมาก เห็นทีเขาต้องผลักภาระวุ่นวายเหล่านี้ให้พี่สาวเสียแล้ว เป็นโชคดีอีกครั้ง ที่พอเลิกงานจากบริษัทใหญ่แล้ว ตรีรัชมนแวะมาถึงพอดีก็เลยได้อาศัยไหว้วาน"ครับ แล้วพบเจอกันสถานที่นัด เอ๊ ดูเหมือนผมจะเคยคุ้นกับร้านอาหารชื่อนี้ กลางซอย สุขุมวิท 23" ที่แน่หล่อนต้องเสียเวลาขับรถออกมาจากบ้าน เพื่อตรงไปยังสถานที่นัดพบเพราะช้าไปนั้น อาจจะเลทและทำให้เขาต้องรอคอยนาน อีกอย่างหล่อนไม่อยากค

นอกจากเบือนหน้าหนีไปทางอื่น เพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง ทำให้อาหารบนจานพร่องไปไม่มากนัก เพราะหล่อนไม่นึกอยากจะทานมันเสียแล้ว จึงรวบช้อนส้อมวางลงพร้อมกับยกแก้วน้ำส้มคั้นจิบเพื่อให้รสเปรี้ยวอมหวานแผ่ซ่านเข้าไปในลำคอจนรู้สึกซู่ซ่ากระชุ่มกระชวยขึ้นมาบ้างแปลกดีแท้.. ทำไมหล่อนเผยความรู้สึกอ่อนแออย่างนี้ ไม่ควรที่จะให้เขาเห็นด้วยซ้ำเพราะเขาไม่มีท่าทีสงสารหล่อนสักนิด ผู้ที่มักได้เขาย่อมไม่สนใจดอกหญ้าที่ย่ำผ่านฝ่าเท้าไป อาจจะเป็นเพราะอารมณ์ไหววูบ และขวัญอ่อน นี่เขาจะมองหล่อนด้วยสายตาหยามเยาะและคิดว่าหล่อนดัดจริตหรือแต่งเล่ห์เสแสร้ง จึงเบือนหน้าไปทางอื่นกะพริบดวงตาไล่หยดน้ำหนึ่งหยดซึ่งหล่นลงพื้น จากนั้นรอสักครู่ก็เหือดหายจนแห้งสนิทไปเองปางภูเงยหน้ามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยกิริยาที่แปลกเขาเบ้หน้า รู้สึกขวางขัดหูตาชอบกล เขาไม่ชอบน้ำตาผู้หญิงที่มาบีบออเซาะ เขาสงสารไม่ลง ถึงแม้เขาไม่ใช่คนที่ดีนั แต่เขาก็ไม่ใจอ่อนอย่างแน่นอน ไม่อยากตกเป็นเหยื่อความสงสารผู้หญิงตรงหน้า หล่อนช่างมีเล่ห์เพทุบายนัก และสิ่งที่ตะขิดตะขวงใจเขามากกว่านั้นคือหล่อนมีส่วนร่วมรู้เห็นกับธีรคามอย่างแน่นอน ถึงแม้เขาไ

หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่นจนรู้สึกเจ็บ และยังขมุบขมิบบ่นพึมพำอย่างไม่หาย กับเหตุการณ์ที่เพิ่งเจอมา ผู้ชายโสโครก เขาไม่ใช่คนดีสักนิด พวกฉวยโอกาสที่จะซ้ำเติมคนที่ล้มและตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ฮึ โลกนี้ไม่ยุติธรรมสำหรับหล่อนสักนิด ฝ่ายคุกคามหล่อนแท้ คนทรามใจโฉด ยังลอยหน้าลอยตาชูคอ อยู่บนสังคมนี้ได้ นึกแล้วทั้งแค้นหมองหมางในใจ ที่หล่อนไม่อาจทำอะไรตอบแทนเขาได้มากกว่านั้น ไม่เคยเลยที่จะมีใครดูถูกหล่อนด้วยถ้อยคำที่หยามหมื่นเชิงจงเกลียดจงชังแบบนี้ระงับอารมณ์ไม่อยู่ถึงกับกำมือแน่น ซึ่งน้องสาวเดินเข้ามาเห็นพอดีถึงกับอ้าปากค้าง“พี่ฟางเป็นอะไรล่ะ ถึงกับทำท่าเหมือนจะเข่นเขี้ยวโกรธใครเอาเป็นเอาตายขนาดนั้น ดูซิหน้าเกร็งไปหมดแล้ว”หล่อนค่อยๆเหลียวใบหน้าไปหาน้องสาวซึ่งใบเงินมองเห็นสีหน้าที่เจ็บช้ำของพี่สาวแล้วตกใจ จนอุทานร้องออกมา“พี่ฟาง พี่ใบฟางคะ ได้ยินเสียงเรียกของเงินหรือเปล่า”หล่อนจึงค่อยๆได้สติ เมื่อหันชำเลืองมองมายังน้องสาว ที่ยังมีท่าทีตกใจยังไม่หายกับกิริยาแปลกๆของพี่สาว“เกิดอะไรขึ้นกับพี่ฟางหรือเปล่าคะ แล้วนี่พี่ฟางไปไหนมา ทะเลาะกับพี่ธี มาอีกแล้วใช่ไหมคะ เงินเห็นหน้าของพี่ฟางหม

“ตายล่ะ ไม่ทันอย่างเธอว่าจริง พี่มัวแต่หลับเพลิน เลยนอนตื่นสาย ขอบใจมากที่เธอบอกว่าจะโทร.บอกเพื่อนพี่ให้ ขอเป็นพี่เองดีกว่ามั้ง จะคุยได้เข้าใจกว่าเธอเสียอีก”ใบเงินพยักหน้า เริ่มเห็นพี่สาวมีสติ คงตื่นเต็มสภาพของร่างกายที่รับรู้ผ่านสมอง ไม่ใช่คนซึมดวงตาทำท่าจะปิดเพราะอาการง่วงยังไม่หายขาดใบเงินอยากจะเอ่ยถามว่าพี่สาวไปทำอะไรมา ก็กลัวซ้ำคำถามเดิม ยิ่งทำให้ถูกเอ็ดอีก ยิ่งพี่สาวคนสวยเหมือนไม่อยากจะตอบคำถามนัก ใบเงินจึงเก็บกลืนความคิดเหล่านั้นลงในใจ ได้แต่เอ่ยด้วยสายตาเป็นห่วง ก่อนจะขอตัวไปโรงเรียนเสียที“พี่ฟางรักษาสุขภาพให้ดีด้วยนะคะยิ่งหมู่นี้ผอมลง แล้วก็เครียดหนัก เงินไปก่อนล่ะ เดี๋ยวจะสายไม่ทันโรงเรียน”เธอยกมือโบกให้น้องสาวส่งรอยยิ้มให้นิดหนึ่ง ก่อนจะเหลือบหันมามองตัวเอง จากนั้นกลับเข้าห้องตามเดิม ยืนอยู่หน้ากระจกเครื่องแป้งชิดริมหน้าต่าง มันฉายให้เห็นผิวแก้มที่ตอบลงใบหน้าเรียวยาวที่ไม่ค่อยแจ่มใสนัก ผมเผ้ายุ่งเหยิงคล้ายดั่งยายบ้าคนหนึ่ง ใบฟางเหยียดใบหน้าใส่กระจกด้วยอารมณ์เซ็งก่อนที่จะตัดสินใจหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อกดเบอร์ของเพื่อนสาวที่สนิทสนมและพบกันในที่ทำงานเช่นทุกวัน

การกระทำที่ทำให้ผู้ใหญ่ของบ้านต้องตำหนิติเตียนเขาอย่างรุนแรงแน่ถ้าชื่อเสียงที่เขาทำความเสื่อมเสียต่อวงศ์ตระกูลแผ่ขยายออกไปยังคนข้างนอก และเขาพยายามเก็บความลับชิ้นนี้ให้มิดชิดอย่างมากที่สุด ระหว่างที่ร้อนเงินร้อนทอง”อย่างนี้ ธีรคามคิดอะไรไม่ออก เขาคิดจะใช้คำหวานป้อนป้อยอกับใบฟางด้วยซ้ำคงต้องเลือกไปหาหล่อนถึงในบ้าน เพราะธีรคามคิดว่าเขาไม่มีทางไปแล้ว เงินเหลือติดตัวไม่ถึงร้อยบาทจะพอยาไส้อะไร สวรรค์สีช่วงนี้ก็ดวงซวยหล่อนไม่มีแขกขาประจำหรือขาจรมาหาถึงสี่ห้าวันแล้ว ถึงได้นอนทอดตัวอย่างคนไม่เรี่ยวแรงอยู่ในห้องพักโดยไม่ลุกไปไหน อาการเซ็งจัดถึงกับเบื่อเอือมระอาเช่นนี้เองทำให้ธีรคามออกไปจากบ้านเวลานี้การเดินทางของเขากลับเป็นรถเมล์ ซึ่งถือว่าเป็นช่วงที่จนกรอบมากที่สุด เพราะอย่างดีเขาก็นั่งแท็กซี่ ธีรคามหัวเสียขณะนั่งรถเมล์ประจำทางเป็นรถฟรีด้วยซ้ำ เพราะเขาไม่ต้องควักเงินจ่าย แต่บ้านพักของใบฟางแฟนสาวนั้นเขารู้ดีว่าจะต้องควักเงินจ่ายค่าวินมอเตอร์ไซค์ ยี่สิบบาท ก็ช่างมันเถอะ ขอแค่เพียงว่าหล่อนอยู่บ้านก็เพียงพอ นั่นสิดี ปลอดภัย ทั้งพ่อทั้งแม่ของหล่อนก็ออกไปทำงานด้วย เต็มไปด้วย