บททั้งหมดของ นางบำเรอไร้ค่าของคุณชายหยาง: บทที่ 1 - บทที่ 10

“ นายท่านเจ้าคะ หญิงที่ให้ไปซื้อตัวมาตอนนี้มาถึงเจ้าค่ะ จะให้นางพักที่เรือนแถวด้านหลังร้านเลยหรือไม่เจ้าคะ ” เสียงแม่เล้าที่ดูแลกิจการหอคณิกาแห่งนี้ให้เขาเอ่ยถามขึ้น บุรุษในชุดสีเทารูปร่างงามสูงใหญ่ ท่านทางผึ่งผายองอาจยิ่งนัก เขายืนอยู่ตรงริมหน้าต่างบานกว้างที่มองลงไปเห็นด้านหน้าของหอคณิกาแห่งนี้ชัดเจน เขายืนอยู่ตรงนี้ได้พักใหญ่แล้วเพื่อเฝ้ามองมาอย่างที่เขารอคอยมานานหลายปีเมื่อเห็นหญิงสาวผู้นั้นถูกมัดมือไว้ทั้งสองเสื้อผ้าที่เคยงดงามยามสวมใส่ในร่างอวบอิ่มของนางนั้นมันขะมุกขะมอมยิ่งนัก แต่ให้นางอยู่ในสภาพโทรมแค่ไหนเขาก็จดจำนางได้ จ้าวเหม่ยอิง หญิงที่เป็นทั้งอดีตหญิงที่เขาเคยหลงรักหัวปักหัวปำกับหญิงที่เขาแค้นเคืองนางจนแทบกระอักคือหญิงผู้เดียวกันนี้ เขายืนเฝ้ามองตั้งแต่นางก้าวลงมาจากรถม้าและลงมายืนหน้าอาคารของหอคณิกาและถูกคนของเขาฉุดลากเข้าไปในอาคารจนลับสายตาของเขา ริมฝีปากหนายกขึ้นน้อย จนกระทั่งได้ยินเสียงของฟางเซียนแม่เล้าที่เขาไว้วางใจให้ดูแลหอคณิกาแห่งนี้ เขาช่วยนางไว้จากซ่องนางโลมแห่งหนึ่งเพราะนางถูกทรมานและกดขี่ แต่เมื่อเขาได้ช่วยซื้อตัวนางมาและให้นางมาดูแลกิจการหอคณิกาเริงสำราญแห่

เหม่ยอิงเดินไปที่โรงครัวเพื่อกินอาหารเช้าที่มีเพียงข้าวต้มหนึ่งชามและเสี่ยวหลงเปาหนึ่งลูก เมื่ออิ่มแล้วจึงได้เดินขึ้นไปยังบันไดด้านหลังของหอคณิกา เมื่อเดินเข้าไปด้านในก็ถามสาวใช้ที่กำลังทำความสะอาดพื้น “ จะไปพบมาม่าฟางเซียนได้ที่ไหน ” สาวใช้ผู้นั้นหันมาแล้วชี้มือไปด้านบนของหอคณิกา เหม่ยอิงแหงนหน้ามองขึ้นไปด้านบน หอคณิกานี้มีห้าชั้นด้วยกัน เป็นอาคารที่สร้างจากไม้หลังใหญ่มาก แต่เป็นอาคารเดี่ยว ด้านหลังสร้างเป็นเรือนหลังเล็กๆหลายหลังด้วยกันเรียงรายกันอยู่ในหมู่แมกไม้น่าจะเป็นเรือนของพวกบริวารของเจ้าของสถานที่แห่งนี้ และมีเรือนไม้หลังใหญ่ที่สุดเยื้องไปด้านขวาสุดหนึ่งหลังแต่เรือนหลังนี้สร้างอย่างงดงามและมีสวนเล็กๆด้านหน้าแต่ก็ปิดไว้เงียบๆเหมือนไม่มีคนอยู่ แต่เรือนพักที่เหม่ยอิงนอนเมื่อคืนนี้เป็นของเหล่าสาวใช้ที่มาทำงานที่หอคณิกาแห่งนี้ ส่วนหญิงคณิกานั้นก็มีเรือนพักที่ดูดีกว่าเรือนพักของสาวใช้ ด้านหน้าของเรือนพักของเหล่าหญิงคณิกานั้นมีสวนอยู่ด้านหน้าและห้องแต่ละห้องดูเป็นสัดส่วนและกว้างกว่าของสาวใช้ เหม่ยอิงเดินขึ้นบันไดตรงไปชั้นบนตามที่สาวใช้ผู้นั้นบอกเมื่อมาถึงชั้นสองมองไปรอบๆก็ยังไม่พบ

เมื่อเรียนร่ายรำกับชุ่ยหลินจนคล่องแคล่ว จนชุ่ยหลินออกปากว่า “ เหม่ยอิงเจ้ามีความสามารถทางด้านนี้จริง ๆ เจ้าร่ายรำได้งดงามยิ่งนัก แล้วสตรีที่งดงามปานจะล่มเมืองเช่นเจ้าแถมยังมีรูปร่างอวบอิ่มขาวผ่องเป็นยองใยเช่นนี้ หนุ่มๆเห็นเข้าคงจะตะลึงไม่น้อย อีกไม่นานหากเจ้าได้ทำการแสดง เจ้าต้องม่ีแขกมาติดพันเจ้าอย่างแน่นอน และอีกไม่นานหากเจ้าได้รางวัลจากแขกแล้วสะสมเอาไว้จนพอที่จะไถ่ตัวเองออกไปจากหอคณิกาแห่งนี้ด้วยตนเอง หรือหากเจ้าโชคดีมีคุณชายที่ร่ำรวยมาไถ่ตัวเจ้าไปเป็นภรรยา เจ้าก็จะมีชีวิตใหม่ ไม่ต้องมาทำงานเช่นนี้อีกแล้ว เจ้ามีรูปเป็นทรัพย์โชคดีกว่าหญิงหลายๆคนในนี้นะ เจ้ารู้ตัวหรือไม่ “ เหม่ยอิงมองหน้าของชุ่ยหลินนิ่งแล้วเอ่ยว่า ” ชุ่ยหลิน หากเป็นจริงอย่างที่เจ้าพูดมาก็ดีนะสิ ข้าจะได้หลุดพ้นไปจากที่นี่ ได้ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่เสียที “ ขณะที่ทั้งสองพูดคุยกันในห้องแต่งตัวของนางรำนั้น ร่างสูงล่ำสันที่ยืนฟังพวกนางคุยกันอยู่ที่หน้าประตูห้องแต่งตัวนั้น ได้ยินทุกคำพูดชัดเจน กรามแกร่งของเขาขบเข้าหากันแน่น และมือหนากำแน่นอยู่ข้างตัว ดวงตาของเขาเหมือนมีไฟลุกอยู่ในนั้น “ เจ้าคิดว่าจะหลีกหนีข้าไปง่ายๆเช่นนั้น

เมื่อเหม่ยอิงนักเรียนฝึกหัดที่หัวไวไม่น้อย จับจังหวะรักของเขาได้ นางก็ยกสะโพกอวบนั้นกระแทกเขาขึ้นลงอย่างเร่่าร้อน นางหลับตาลงแล้วจินตนาการว่านางกำลังควบขี่ม้าตัวผู้ที่แสนจะพยศ นางจึงได้ขย่มเขาอย่างรุนแรง แขนเรียวยกขึ้นกอดลำคอหนาของเขาเอาไว้แล้วกดกระแทกลงหากายแกร่งของเขาอย่างร่านรัก ปากก็ร้องครวญคราง “ อ๊าย อ๊ะ อ๊าย อ๊าย นายท่าน อ๊าย ” เจ้าของหอคณิกาหนุ่มก็ร้องครางในลำคอกระหึ่ม เขาสุขสมยิ่งนัก ตาคมปรือมองนางอย่างหลงไหลพลางยกสะโพกหนาเสยขึ้นหานางอย่างอดใจไม่ไหว “ อ๊าย อ๊ะ อ๊าย อ๊ากก อ๊ากก อ๊าาก ” ทั้งสองต่างโยกขย่มกันอย่างเร่าร้อน และส่งเสียงร้องครวญครางเสียงดังไปทั้งห้องใหญ่นั้น จนกระทั่งสะโพกอวบของเหม่ยอิงกระตุกเกร็งหลายๆครั้งจนเสร็จสม ตัวนางอ่อนระทวยซบอกแกร่งของเขาอย่างอ่อนแรง ทั้งสองหอบหายใจเสียงดังอย่างเหน็ดเหนื่อย เมื่อพักได้เพียงครู่ร่างล่ำสันก็ผุดลุกขึ้นอุ้มนางกระเตงไปทั้งอย่างนั้น แล้วเดินตรงไปที่เตียงใหญ่ของเขา เขาวางร่างอวบที่อ่อนระทวยของเหม่ยอิงลงบนฟูกหนานั่น แล้วขึ้นคร่อมร่างอวบของนางทันที เขาจับลูกชายที่เริ่มแข็งขึงขึ้นอีกครั้งของเขาสอดเข้าไปในร่องอวบที่ฉ่ำไปด้วยน้ำรักทั้ง

สายๆของวันต่อมา เหม่ยอิงสะดุ้งตื่นขึ้นนอนลืมตาแล้วกระพริบช้าๆ แล้วเหลียวมองไปรอบๆตัว นางยังนอนอยู่บนเตียงใหญ่ของเจ้าของหอคณิกานั่น เมื่อจดจำทุกอย่างได้นางก็ผุดลุกขึ้นทันใด แล้วค่อย หันมองไปรอบๆห้องไม่เห็นนายท่านอยู่ในห้องเหมือนในห้องนี้มีนางเพียงผู้เดียว จึงค่อยๆก้าวเท้าลงจากเตียงโดยมีผ้าผวยพันกายอยู่ นางมองหาอาภรณ์ของตนเองที่ถูกนายท่านถอดออกเมื่อคืนไปรอบๆทั้งบนเตียงและพื้นห้องจนทั่วก็ไม่พบ จึงได้พันกายด้วยผ้าผวยค่อย ๆ เดินไปที่หลังฉากกั้น และสาวเท้าไปที่ราวที่มีชุดคลุมของนายท่านพาดไว้บนนั้น นางดึงชุดคลุมผ้าไหมเนื้อนุ่มลื่นของเขามาแล้วใช้มันคลุมกายตนเองแล้วรัดเอวไว้จนแน่น แล้วก้มลงหยิบผ้าผวยที่นางใช้พันกายนั้นกลับไปยังเตียงใหญ่กลางห้อง แล้วลงมือเก็บเตียงนั่นโดยการดึงผ้าให้เรียบและพับผ้าผวยวางไว้ปลายเท้า จัดหมอนหนุนให้เข้าที่ เดินกลับมาที่หลักฉากกั้นอีกครั้ง แล้วเดินไปที่อ่างเคลือบใบใหญ่มุมห้องที่มีเหยือกน้ำวางอยู่ด้านใน นางเทน้ำในเหยือกล้างหน้าตนเองพอให้สดชื่นแล้วก็เดินออกไปด้านนอกที่เมื่อวานนางร่ายรำให้เขาดูจนเกิดเรื่องราวเร่าร้อนจนเลยเถิดตลอดบ่ายจนถึงค่ำคืน นางเห็นชุดคลุมของตนเองว