บทที่ 3 จูบแรกกับนายท่าน

เหม่ยอิงเดินไปที่โรงครัวเพื่อกินอาหารเช้าที่มีเพียงข้าวต้มหนึ่งชามและเสี่ยวหลงเปาหนึ่งลูก เมื่ออิ่มแล้วจึงได้เดินขึ้นไปยังบันไดด้านหลังของหอคณิกา เมื่อเดินเข้าไปด้านในก็ถามสาวใช้ที่กำลังทำความสะอาดพื้น “ จะไปพบมาม่าฟางเซียนได้ที่ไหน ” สาวใช้ผู้นั้นหันมาแล้วชี้มือไปด้านบนของหอคณิกา เหม่ยอิงแหงนหน้ามองขึ้นไปด้านบน หอคณิกานี้มีห้าชั้นด้วยกัน เป็นอาคารที่สร้างจากไม้หลังใหญ่มาก แต่เป็นอาคารเดี่ยว ด้านหลังสร้างเป็นเรือนหลังเล็กๆหลายหลังด้วยกันเรียงรายกันอยู่ในหมู่แมกไม้น่าจะเป็นเรือนของพวกบริวารของเจ้าของสถานที่แห่งนี้ และมีเรือนไม้หลังใหญ่ที่สุดเยื้องไปด้านขวาสุดหนึ่งหลังแต่เรือนหลังนี้สร้างอย่างงดงามและมีสวนเล็กๆด้านหน้าแต่ก็ปิดไว้เงียบๆเหมือนไม่มีคนอยู่ แต่เรือนพักที่เหม่ยอิงนอนเมื่อคืนนี้เป็นของเหล่าสาวใช้ที่มาทำงานที่หอคณิกาแห่งนี้ 

ส่วนหญิงคณิกานั้นก็มีเรือนพักที่ดูดีกว่าเรือนพักของสาวใช้ ด้านหน้าของเรือนพักของเหล่าหญิงคณิกานั้นมีสวนอยู่ด้านหน้าและห้องแต่ละห้องดูเป็นสัดส่วนและกว้างกว่าของสาวใช้  เหม่ยอิงเดินขึ้นบันไดตรงไปชั้นบนตามที่สาวใช้ผู้นั้นบอกเมื่อมาถึงชั้นสองมองไปรอบๆก็ยังไม่พบผู้ใด จึงได้เดินขึ้นไปอีกชั้นก็ไม่พบผู้ใดอีก จนกระทั่งนางเดินขึ้นไปอีกชั้นก็ไม่มีผู้ใด ให้สอบถามได้อีก จึงได้ตัดสินใจเดินขึ้นไปเรื่อย ๆจนถึงชั้นบนสุด

เมื่อเดินพ้นบันไดชั้นบนสุดนั้น เหม่ยอิงก็ได้ยินเสียงพิณที่บรรเลงได้ไพเราะมากนางจึงได้เดินตรงไปตามเสียงพิณนั้นจนถึงห้องที่ดูกว้างมากเพราะเป็นห้องเดี่ยวกินพื้นที่ครึ่งหนึ่งชองชั้นบนสุดนี้ ห้องนี้น่าจะเป็นห้องพักของมาม่าฟางเซียน เพราะนางดูแลที่นี่ย่อมต้องมีที่พักอยู่ที่นี่เช่นกัน เหม่ยอิงเมื่อคิดได้ดังนั้นจึงได้เปิดประตูออกทันที แล้วก้าวเข้าไปด้านในห้องนั้น แล้วเดินตามเสียงพิณที่ได้ยินไปจนถึงด้านในห้อง ก็พบเข้ากับชายผู้หนึ่งที่นั่งหันหลังให้นาง แต่หันหน้าไปทางหน้าต่างบานกว้างที่เปิดอยู่ และกำลังดีดพิณด้วยเพลงที่ไพเราะมากอยู่ มองจากด้านหลังชายผู้นี้แต่งกายด้วยอาภรณ์สีเทาปราณีตดูคล้ายชนชั้นสูงทั่วไป หรืออาจคล้ายเป็นพวกพ่อค้าที่มีฐานะดี เขาอาจจะเป็นแขกพิเศษของที่นี่ก็ได้ เหม่ยอิงคิดและกำลังจะหันหลังออกไปจากห้องนี้ นางก็เดินสะดุดพื้นเล็กน้อย 

เสียงพิณที่ไพเราะนั้นจึงได้หยุดไปทันที  “ เข้าห้องผู้อื่นโดยไม่ได้รับอนุญาติแล้วจะเดินออกไปเฉยๆเช่นนั้นหรือ ”      เหม่ยอิงจึงได้ค่อยๆหันกลับไป ชายผู้นั้นลุกขึ้นยืนขึ้น แล้วหันหน้าเดินตรงมาหาเหม่ยอิงช้าๆ เหม่ยอิงจ้องมองเขาเต็มตา ใบหน้าของชายผู้นี้หล่อเหลายิ่งนัก คิ้วของเขาเข้มและเรียวยาวดุจกระบี่ ดวงตาดุจดวงตาของเหยี่ยวที่กำลังจ้องมองเหม่ยอิงด้วยตาคมกริบ จมูกของเขาโด่งเป็นสันพองาม ริมฝีปากหนานั้นสีแดงระเรื่อตัดกับผิวที่ขาวเนียนของเขา 

“ ขออภัยด้วยเจ้าค่ะ ข้าคิดว่าเป็นห้องของมาม่าฟางเซียนจึงได้ผลักประตูเข้ามา ข้าจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้เลย “ แล้วเหม่ยอิงก็กำลังจะหันหลังก้าวเท้าออกไปจากห้อง  “ หยุดเดี๋ยวนี้ ข้าสั่งให้เจ้าออกไปได้แล้วหรือ ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทันที เหม่ยอิงชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเดิน เขาเป็นใครกันนะ อดีตคุณหนูสาวครุ่นคิด ร่างหนาก้าวเดินตรงมาหาเหม่ยอิงสองมือของเขาจับไหล่มนของเหม่ยอิงเอาไว้ “ เงยหน้าขึ้นให้ข้าดูหน้าเจ้าชัดๆ ” เหม่ยอิงอยากจะขัดขืนแต่เสียงนี้มันทรงอำนาจนัก นางจึงได้เงยหน้าของตัวเองขึ้นสบตากับเขาช้าๆ เมื่อดวงตาทั้งสองผสานกัน เหม่ยอิงรู้สึกว่านางเคยเห็นบุรุษผู้นี้ที่ไหนสักแห่ง แต่ก็นึกไม่ออก 

ขณะที่กำลังจะอ้าปากถามไถ่เขานั้น ใบหน้าคมนั้นก็ก้มลงมาประกบจูบเหม่ยอิงทันที ลิ้นสากนั้นสอดเข้าไปในปากจิ้มลิ้มของเหม่ยอิงแล้วควานหาลิ้นเล็กในปากของนางจนพบ จึงได้เข้าเกี่ยวพันมันทันที  เหม่ยอิงพยายามดิ้นรนส่ายหน้าไปหน้าไปมาให้พ้นจากการรุกรานของลิ้นสากที่ร้อนรุ่มนั่น แต่หญิงที่มิเคยถูกผู้ใดจูบเช่นนางหรือจะสู้ชายที่มีประสบการณ์ช่ำชองเช่นเขาได้ เพียงไม่นานลิ้นเล็กของนางก็ถูกลิ้นสากของเขาเกี่ยวพันจนอ่อนระทวย ยอมส่งลิ้นเล็กเข้าพัวพันกับเขาแต่โดยดี บุรุษแปลกหน้านั้นจูบเหม่ยอิงอย่างดุเดือด เรียกร้องโหยหา เหมือนเช่นรอคอยนางมานานแล้ว จูบดูดดื่มนั้น วาบหวามและเร่าร้อนเหลือเกินจนแทบจะสูบลมหายใจของเหม่ยอิงไป

จนเมื่อจูบร่างอวบอิ่มจนอ่อนระทวยไปหมดได้แต่เอนกายพิงอกแกร่งของเขาเอาไว้ ร่างหนาจึงได้ถอนจูบร้อนรุ่มออกเพื่อปล่อยปากจิ้มลิ้มของเหม่ยอิงเป็นอิสระ มือหนาจับร่างอวบของนางเอาไว้มิให้ทรุดลงไปบนพื้น “ เพียงถูกบุรุษจูบแค่นี้ ถึงกับอ่อนระทวย เจ้ามันร่านร้อนเช่นนี้เอง คงจะหว่านเสน่ห์ชายจนเคยชิน ใช้มารยาสาไถหลอกลวงชายให้หลงมานับไม่ถ้วนแล้วล่ะสิ ” เขาปล่อยมือหนาออกจากร่างอวบของเหม่ยอิงทันที เมื่อนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ร่างอวบของเหม่ยอิงทรุดลงนั่งบนพื้นทันทีที่เขาปล่อยมือจากตัวของนาง

เหม่ยอิงพลันได้สติหลุดจากมนต์เสน่ห์ของเขา เขาพูดบ้าอะไรกัน นางไปใช้มารยาหลอกลวงใครให้หลงเมื่อใดกัน “ ท่านพูดเรื่องอะไรกัน ข้าไม่เข้าใจ ” เหม่ยอิงค่อยๆ ลุกขึ้นจากพื้นแล้วเอ่ยถามเขาอย่างงุนงน ขณะนั้นก็มีเสียงเปิดประตูแล้วมีเสียงเดินเข้ามา “ นายท่าน จ้าวเหม่ยอิง เจ้ามาแล้วหรือ ทำไมไม่ไปพบข้าที่ด้านล่าง ขึ้นมาหานายท่านในห้องโดยพลการได้เช่นไรกัน คราวหลังอย่าทำเช่นนี้อีก ” ฟางเซียนเอ่ยดุว่าเหม่ยอิงทันที 

“ ฟางเซียนเจ้าให้นางไปฝึกร่ายรำ หญิงร่านเช่นนี้หากให้ไปฝึกการร่ายรำคงจะทำเงินให้เราได้มากกว่าที่จะให้นางมาเป็นสาวใช้ในหอคณิกา เจ้าไปจัดการส่งคนไปฝึกหัดการร่ายรำให้นาง หาอาภรณ์ชุดนางรำให้นาง เจ้าคงจะรู้นะว่าชุดร่ายรำเช่นใดที่เหมาะกับหญิงเช่นนี้ ” บุรุษผู้ที่ปล้นจูบไปจากเหม่ยอิงเมื่อครู่ เอ่ยวาจาเหยียดหยามอดีตคุณหนูในห้องหอเช่นเหม่ยอิงได้เจ็บแสบยิ่งนัก คำก็หญิงร่าน สองคำก็หญิงเช่นนี้ ทั้งที่นางไม่เคยชาย ไม่เคยร่านชายเช่นที่เขากำลังกล่าวหานาง เขาไม่ได้รู้จักเหม่ยอิงเสียหน่อย จะรู้ได้เช่นไรว่าเหม่ยอิงร่านชาย เมื่ออดที่จะโกรธเคืองวาจาดูหมิ่นของเขาไม่ไหวนางจึงได้เอ่ยขึ้น “ คุณชายท่านนี้เป็นผู้ใด เหม่ยอิงไม่ทราบได้ แต่ท่านไม่ควรจะเอ่ยว่าจาดูหมิ่นข้าเช่นนี้ ท่านทราบได้อย่างไรว่าข้าร่านชาย ข้ามิเคยทำตัวดังเช่นที่ท่านกล่าวหา ” 

ฟางเซียนหันมาจ้องเหม่ยอิงทันที “ เจ้าบังอาจมาก นายท่านบอกว่าเจ้าร่านชายมันก็คงจะเป็นเช่นนั้น เจ้าเป็นเพียงทาสต่ำต้อยที่นายท่านอุตสาห์เมตตาซื้อตัวเจ้ามามิให้ถูกเนรเทศดังเช่นครอบครัวของเจ้า ยังมิสำนักบุญคุณ ” บุรุษแปลกหน้าที่จ้องมองเหม่ยอิงคล้ายเขาเกลียดชังนางมาแต่ชาติปางไหนเอ่ยขัดขึ้น “ ช่างนางเถิด อดีตคุณหนูผู้ตกอับ คงมิเคยลำบาก มิเคยถูกใครดูหมิ่นมากก่อน มีแต่เคยดูถูกดูหมิ่นผู้อื่น พอได้มาเจอกับตนเองบ้างก็คงจะรับไม่ได้ ” เหม่ยอิงหันขวับไปมองชายที่มาม่าฟางเซียนเรียกเขาว่านายท่าน เช่นนั้นเขาคงจะเป็นเจ้าของหอคณิกาแห่งนี้ “ ท่านซื้อตัวข้ามาทำไมกัน ทำไมไม่ปล่อยให้ข้าถูกเนรเทศไปพร้อมกับครอบครัวของข้า ” จ้าวเหม่ยอิงข้องใจยิ่งนัก นางอดใจไม่ไหวแม้รู้ว่าตนเองตอนนี้สถานะมิอาจจะต่อกรกับเขาได้เลยก็ตาม