บทที่ 2 ชีวิตนางทาส

เหม่ยอิงนั่งครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วก็กลับซึมออกมาอีก แต่นางก็ยกมือบางขึ้นบาดมันจนหมดเพราะมิมีประโยชน์ที่จะคร่ำครวญอีกแล้ว นางร้องไห้คร่ำครวญมาพอแล้ว แต่ความจริงที่ต้องเผชิญอยู่ขณะนี้ก็มิอาจเปลี่ยนแปลงได้ นางคงต้องยอมรับความจริง ว่าชีวิตคนเรานั้นมันไม่เที่ยงแท้ แม้อยู่สูงสุดก็อาจจะตกต่ำลงมาได้ในชั่วพริบตา ดังที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของนางในครั้งนี้ เหม่ยหันไปมองรอบๆกายแล้วก็เห็นโถเคลือบสีน้ำตาลวางอยู่มันมีจอกสองสามใบวางอยู่ในถาดดินเผาหยาบๆ อยู่ข้างๆ เหม่ยอิงที่กระหายน้ำอยู่ไม่น้อย จึงได้ลุกขึ้นไปเทน้ำในโถเคลือบนั้นแล้วยกดืื่มไปหลายจอกจึงได้รู้สึกดีขึ้นมา ยามยากนี้แม้น้ำเย็นที่มิมีราคาใดๆมันก็ยังให้ความชุ่มชื่นได้มากมาย เพราะตั้งแต่ถูกจับนางแทบจะไม่ได้กินอาหารและดื่มน้ำเลย

ขณะนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น แล้วก็เปิดออกทันที สาวใช้ที่มาส่งนางเมื่อตอนแรกยกถาดอาหารที่มีควันลอยกรุ่นเดินเข้ามา แล้ววางมันลงตรงโต๊ะตัวเล็กในห้องนั้น “ กินข้าวเสียนะ แล้วหากอยากจะไปอาบน้ำก็ไปก่อนมืด เพราะเจ้ายังไม่คุ้นชินกับที่นี่ อาภรณ์ข้าเอาวางไว้ที่บนชั้นนั่นลองค้นดูก็แล้วกัน หากขาดเหลืออะไรก็ให้บอกพรุ่งนี้ก็แล้วกัน เพราะมาม่าฟางเซียนจะให้เจ้าไปเริ่มทำงานพรุ่งนี้แล้ว ” แล้วสาวใช้ผู้นั้นก็เดินออกไปจากห้องน้อยนี้แล้วเปิดประตูลงตามเดิม 

เหม่ยอิงมองจานอาหารในถาดไม้ที่สาวใช้ผู้นั้นนำมาวางให้ มีต้มผัดกาดดองที่มีควันลอยกรุ่นอยู่ หมูทอดหนึ่งชิ้น และมีข้าวหนึ่งถ้วยวางอยู่ในถาดนั้น มีขนมกุ้ยฮวาวางอยู่ด้วยสองชิ้น  เหม่ยอิงรีบผุดลุกไปนั่งที่เก้าอี้ที่มีเพียงตัวเดียวในห้อง นางหิวมากเหลือเกิน เมื่อเห็นอาหารที่วางในถาดความรู้สึกหิวยิ่งมากขึ้น เมื่อทรุดนั่งลงแล้วก็ลงมือกินข้าวทันที กับข้าวมื้อแรกหลังจากที่เกิดเรื่องร้ายกับครอบครัวของตนนั้น มันอร่อยยิ่งนัก กับข้าวพื้น ๆเช่นนี้หากเป็นในอดีต คุณหนูอย่างจ้าวเหม่ยอิงไม่ยอมกินเด็ดขาด เพราะมันเป็นอาหารพื้น ๆ ของชาวบ้านยากจนทั่วไปมิได้มีอะไรพิเศษพอจะขึ้นโต๊ะของเจ้านายในตระกูลคหบดีของนางได้ แม้สาวใช้ในจวนก็ยังพลอยมีอาหารดีกว่านี้กินไปด้วย แต่ยามนี้ อาหารบนถาดตรงหน้ามันอร่อยเลิศรสยิ่งนัก โดยเฉพาะแกงจืดผัดกาดดองนี้

เมื่อนำมันมาราดไปบนข้าวสวยท่ี่ยังอุ่นๆอยู่มันอร่อยยิ่งนัก เหม่ยอิง กินอาหารบนถาดไม้นั้นจนหมดทุกอย่างไม่เหลือแม้แต่ข้าวสักเม็ดเดียว เพราะนางรู้สึกหิวโหยเป็นอย่างมาก เมื่อได้กินอิ่มท้องแล้ว ความรู้สึกทั้งหลายก็เริ่มดีขึ้น อย่างน้อยเมื่อท้องอิ่มเต็มสมองก็ปลอดโปร่งขึ้น เมื่อนั่งพักอยู่ชั่วครุ่ก็ลุกไปค้นผ้าที่สาวใช้ผู้นั้นวางไว้บนชั้นวางของเล็กๆนั่น นางรื้อกองผ้าที่วางซ้อนไว้กันนั้น ออกมาคลี่ดู เครื่องแต่งกายเหล่านั้นเป็นชุดคล้ายของสาวใช้ที่ใส่กัน เนื้อผ้าหยาบๆ และมีปลอกหมอนที่ใช้หนุนนอนและผ้าผวยผืนบางอยู่ด้วย

เหม่ยอิงจึงได้ดึงผ้าสองชิ้นนั้นออกมาวางไว้บนเตียงเล็กนั่น แล้วก็ดึงผ้าพับใหญ่ที่ใช้ปูนอนที่วางอยู่ใต้สุดในกองผ้านั้นออกมาวางไว้บนฟูกแข็งๆบนเตียงเล็กนั่นด้วย เมื่อค้นอาภรณ์จนครบแล้วก็ถือเครื่องแต่งกายเหล่านั้นกับของใช้ที่จะนำไปอาบน้ำที่ห้องน้ำด้านนอก จึงได้ลุกเดินออกจากห้องน้อยนั้นไปทันที เมื่อเปิดประตูออกไปก็มองไปรอบๆเห็นทางเดินเล็กที่มองตรงไปก็เห็นเป็นเรือนแถวเล็กมีห้องน้ำหลายๆห้อง เหม่ยอิงจึงได้เดินตรงไปทางนั้น เมื่อไปถึงก็เปิดประตูห้องอาบน้ำนั้นเข้าไป มันไม่ได้มีถังอาบน้ำใบใหญ่ที่นางเคยแช่ตัวเมื่อสมัยอยู่ที่จวนของบิดา แต่่เป็นแค่ถังทรงยาวใส่น้ำเอาไว้เต็มและมีเก้าอี้ตัวเล็กๆให้

นางหันไปมองรอบห้องด้านบนห้องน้ำนั้นสูงจรดเพดานมิมีช่องว่างด้านบน จึงได้รีบผลัดผ้าอาบน้ำอย่างรวดเร็ว เมื่ออาบน้ำชำระกายขัดถูร่างกายที่ไม่ได้อาบน้ำมาสองวันเต็มเสร็จเรียบร้อยก็รีบเช็ดกายให้แห้ง แล้วรีบหยิบอาภรณ์ที่เอาวางพาดราวไม้ด้านข้างนั้นสวมใส่อย่างรวดเร็วดวงตาก็กวาดมองไปรอบๆอย่างหวาดระแวงเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีสิ่งใดผิดปกติ แล้วเมื่อสวมเครื่องแต่งกายของสาวใช้เนื้อหยาบนั้นแล้วก็รีบหยิบข้าวของทั้งหมดรวบไว้ในอ้อมแขนแล้วก็เดินออกไปจากห้องน้ำนั้นทัน ร่างอวบอิ่มขาวผ่องในชุดสาวใช้นั้นเร่งฝีเท้าเดินจนมาถึงเรือนนอนแถวยาวนั้นแล้วก็ก้าวเข้าไปในห้องของนอนน้อยตามเดิม เมื่อจัดแจงผึ่งผ้าทั้งหลายเรียบร้อยแล้ว ก็นั่งลงที่บนฟูกแข็งๆนั้นที่นางได้ปูผ้ารองนอนแล้ว นั่งอยู่เพียงครู่ก็ล้มตัวลงนอนแล้วก็ผล็อยหลับไปทันที เพราะเหนื่อยอ่อนเหลือเกิน 

รุ่งเช้าวันต่อมา เสียงทุบประตูดังขึ้น เหม่ยอิงสะดุ้งตื่นทันที มองไปรอบๆตัวอย่างงุนงงเล็กน้อย แล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าบัดนี้นางมิได้อยู่ในจวนของบิดาอีกต่อไปแล้ว แต่นอนอยู่ในห้องพักของสาวใช้ในหอคณิกาเลื่องชื่อของเมือง จึงได้รีบผุดลุกขึ้นแล้วตรงไปเปิดประตูออกช้าๆ “ เจ้าชื่อเหม่ยอิงใช่หรือไม่ มาม่าฟางเซียนให้เจ้าอาบน้ำเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย แล้วไปหามาม่าฟางเซียนที่บนหอเริงสำราญ แต่ไม่ต้องรีบร้อนมากเกินไปจนไม่ได้กินอาหารเช้าล่ะ ให้ไปกินข้าวเช้าที่โรงครัวด้านหลังหอก่อน เสร็จแล้วค่อยขึ้นไปหามาม่าฟางเซียน ”

จากนั้นสาวใช้ผู่้นั้นก็เดินจากไป เหม่ยอิงรีบเดินไปพับผ้าผวยและเก็บที่นอนให้เรียบร้อย จึงได้เดินไปหยิบอาภรณ์ตัวใหม่ที่วางอยู่ และเครื่องใช้ชั้นเลวที่ใช้ขัดถูผิวกายเวลาอาบน้ำ เดินตรงไปที่ห้องอาบน้ำแล้วเร่งอาบน้ำอย่างรวดเร็ว เมื่อทำธุระส่วนตัวจนเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงได้เดินไปเปลี่ยนเครื่องแต่งกายของสาวใช้ที่เป็นผ้าเนื้อหยาบที่นางไม่คุ้นเคยนั่น หวีผมรวบไว้อย่างเรียบร้อยแล้วปักปิ่นไม้เก่าๆของอดีตสาวใช้คนสนิทของนางที่อุตส่าห์ยกให้นายสาวก่อนที่จะถูกทหารกวาดต้อนไปต่อหน้าของเหม่ยอิง เมื่อสำรวจตนเองว่าเรียบร้อยแล้ว แม้ไม่มีคันฉ่องก็ชั่งมันเถิด เพราะตอนนี้นางมิได้มีฐานะเป็นคุณหนูในห้องหออีกแล้ว คงเป็นเพียงสาวใช้ที่ต้องคอยรับใช้ในหอคณิกาแห่งนี้เท่านั้น มองยังไม่เห็นว่าจะมีทางหลุดพ้นจากชีวิตที่ตกต่ำในชั่วพริบตาเช่นนี้ไปได้อย่างไร