All Chapters of นางบำเรอไร้ค่าของคุณชายหยาง: Chapter 11 - Chapter 20

เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนเครื่องแต่งกายในชุดสาวใช้เรียบร้อย หวีผมยาวสยายนั้นให้เข้าที่แล้วเกล้ามันไว้หลวมๆหยิบปิ่นไม้ราคาถูกมาปักมันแล้วก็เดินออกไปจากห้องนอนนี้ ตรงไปยังเรือนครัวด้านหลังหอคณิกา แล้วเดินไปหยิบเสี่ยวหลงเปามาสามลูกและหยิบผิงก้วยที่วางไว้ในถาดที่ให้เหล่าคนงานหยิบมากินได้มา 2ผล เติมน้ำในโถเคลือบทรงสูงที่ใช้ใส่น้ำดื่ม แล้วเดินกลับไปยังเรือนนอนของนางดังเดิม เปิดประตูเข้าไปวางทุกอย่างที่นางถือมาไว้บนโต๊ะตัวเล็กนั่น แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ที่มีเพียงตัวเดียว แล้วลงมือกินเสี่ยวหลงเปาและผิงก้วยตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย เมื่ออิ่มหนำดีแล้วก็เทน้ำในเหยือกลงในถ้วยดินเผาแล้วยกขึ้นจิบ อย่างน้อยๆนางก็มีอาหารกินอิ่มท้องพลางครุ่นคิดถึงบิดามารดาและญาติมิตรทั้งหลายว่าป่านนี้จะเป็นเช่นไรบ้าง แต่อย่างน้อยพวกเขาแค่ถูกเนรเทศไม่ได้ถูกคุมขัง หากเดินทางพ้นแคว้นแห่งนี้ไป พวกเขาสามารถไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ แม้เงินทองจะถูกริบไปจนสิ้น แต่บิดาเคยสร้างตัวมาจากคนจรหมอนหมิ่นธรรมดา คงจะหาทางทำกินเลี้ยงกันไปได้อย่างไม่ลำบากมากนัก นางหวังให้เป็นเช่นนั้น ขอเพียงพวกเขาพ้นไปจากแคว้นนี้และเริ่มลงหลักปักฐานทำกินใหม่ ไม่ต้องร่

“ คุณชายเผยช่างมีจิตใจที่กว้างขวางนัก ถึงกับจะไถ่ถอนตัวทาสของข้า แต่ท่านรู้หรือไม่ว่าค่าตัวของนางนั้นมันสูงลิบเพียงใดเพราะข้าซื้อตัวนางมาจากการเป็นนักโทษที่ต้องถูกเนรเทศ และข้าเองยังใช้งานนางยังไม่คุ้มกับที่ข้าต้องเสียเงินและเหน็ดเหนื่อยในการซื้อตัวของนางมาเพื่อมิให้ต้องถูกเนรเทศเช่นครอบครัวของนาง ” คุณชายเผยและเหม่ยอิงต่างหันไปมองเจ้าของเสียงนั้น นายท่านตงเหวินเดินเข้ามาร่วมวงสนทนากับทั้งสองด้วยใบหน้าบึ้งตึงยิ่งนัก “ แล้วค่าตัวนางมันเท่าไหร่กันเล่า หากข้าพอมีก็จะขอไถ่ถอนตัวของนางในตอนนี้เลย ท่านคงจะมิขัดข้องกระมัง ” นายท่านหนุ่มหัวเราะในลำคอเบาๆ “ ข้ามิขัดข้องหรอก หากว่าท่านจะมีเงินที่มีค่าเท่ากับจวนของท่านทั้งจวนและทรัพย์สินของท่านเกินครึ่งที่ท่านมี เพราะค่าตัวของนางที่ข้าต้องจ่ายไปนั้นมันมีค่าสูงเท่านี้ ท่านคงพอจะรู้นะว่านางมิใช่ทาสธรรมดา แต่เป็นนักโทษที่เพิ่งจะต้องคดีพร้อมกับครอบครัวของนาง จะต้องใช้เงินและอำนาจมากเพียงใดถึงจะซื้อตัวของนางมาได้ ข้าคงมิต้องบอกท่านกระมัง ” ใบหน้าของคุณชายเผยถอดสีไปทันที เขาก็พอจะรู้ว่าค่าตัวของนางคงจะแพงลิบแต่ไม่คิดว่าคุณชายหยางตงเหวินผู้นี้จะยอมลงท

นายท่านตงเหวินแม้จะเหนื่อยกับการเริงรักกับนาง แต่ก็อิ่มเอมไม่น้อย เมื่อได้อาบน้ำตาก็สว่างแม้จะดึงร่างอวบของนางมาซุกอกเขาแล้ว ตนเองกลับนอนตาค้างแข็งอยู่ แม้ใจหนึ่งจะยังรักนาง หวงแหนนางยิ่งนัก เมื่อเห็นบุรุษอื่นมาวอแวนาง แต่อีกใจก็เกลียดนาง แค้นนาง อยากจะเห็นนางได้รับความอับอายเจ็บปวดเช่นเขาและมารดาเคยเป็นมาก่อน แม้ตอนแรกจะให้นางมาทำงานรับใช้ภายในหอคณิกาแห่งนี้เยี่ยงสาวใช้ผู้หนึ่งแต่แล้วอีกใจก็ทนไม่ได้ที่จะเห็นนางทำงานใช้แรง งานงกๆ ทั้งวันทั้งคืน ใจนี้มันไม่รักดี มันทั้งรักทั้งแค้นจนบางครั้งไม่รู้จะหาทางออกให้กับตนเองอย่างไร จะให้นางไปทำงานเป็นหญิงคณิกาก็ทนไม่ได้อีก ทนให้บุรุษอื่นมาเริงรักกับนาง ใจเขาคงจะขาดแน่ ๆ จึงได้แต่รอให้ความรักความหลงที่เขามีต่อนางมันลดน้อยลงจนจางหายไป เขาคิดเพียงว่าหากเขาได้เชยชมนางไปนานๆเข้า คงจะเบื่อหน่ายนางไปเอง ถึงเวลานั้นเขาจะให้นางไปเป็นหญิงคณิกาชั้นสูงของที่หอคณิกาแห่งนี้ หรือไม่ก็ขายนางออกไปให้กับบุรุษอื่นที่ยอมสู้ราคาที่มากพอที่เขาจะขายนางออกไปเพราะถึงเวลานั้นเขาคงมิอยากจะเห็นหน้าของนางอีกแล้ว (แต่หวงเขาขนาดนี้ คุยกับบุรุษใดก็ยังไม่ได้ แล้วจะปล่อยเขาไป

เหม่ยอิงเมื่อคิดทำใจได้แล้ว ก็พยายามสลัดความคิดเรื่องนายท่านผู้นั้นออกไปจากใจตนเอง นางไม่ควรจะรักเขา เพราะเขาก็มิได้รักนาง เขาแค่แค้นนางเท่านั้น นางจึงคิดว่านางจะชดเชยให้เขาและมารดาได้แก้แค้นนางจะได้ถือโอกาสชดใช้ให้กับเขาแทนบิดาและตนเองที่ทอดทิ้งเวลาที่เขาและมารดาลำบาก จึงพยายามตัดใจมิคิดจะรักและพยายามไม่สนใจเขาไม่ว่าเขาจะมีหญิงงามข้างกายกี่คน เพราะนางไม่มีสิทธิ์หึงหวงเขาและมิได้เป็นอะไรกับเขา สองวันต่อมาเหม่ยอิงก็แต่งกายด้วยชุดนางรำและไปทำการแสดงตามปกติ แต่ก่อนที่จะขึ้นไปทำการแสดงก็มีบุรุษสองสามคนเดินมามอบของกำนัลให้กับนาง มันคือเครื่องประทินผิวชั้นดีและเครื่องประดับ แม้นางจะปฏิเสธแต่เขาก็ยังยัดเยียดให้นางจนได้บอกว่าอุตส่าห์หอบหิ้วมันมาให้นางสองคืนแล้ว แต่ไม่พบนาง สอบถามเสี่ยวเอ้อพวกเขาบอกว่าอีกสองวันเหม่ยอิงถึงจะทำการแสดง วันนี้พวกเขาจึงมารอพบนางตั้งแต่หัวค่ำก่อนนางจะขึ้นเวที เหม่ยอิงจึงปฏิเสธพวกเขาไม่ลง ได้แต่ยอมรับของกำนัลเหล่านั้น แล้วฝากกับชุ่ยหลิงเอาไว้แล้วเดินขึ้นไปทำการแสดงตามปกติ วันนี้นางร่ายรำด้วยลีลาที่อ่อนช้อยงดงามยิ่งนัก วันนี้แขกที่มานั่งชมต่างเป็นบุรุษเป็นส่วนมากแล

เหม่ยอิงจึงได้จับลูกชายของเขาที่มันพรักพร้อมเหลือเกิน ขยายตัวยิ่งกว่าที่นางเคยเห็น สอดเข้าไปในร่องอวบของนางที่มีน้ำรักหล่อเลี้ยงเอาไว้ไม่น้อยแล้ว จากนั้นก็ค่อยยกสะโพกอวบขย่มเขาทันที จากช้าๆแล้วค่อยๆเร่งจังหวะอย่างรวดเร็ว จนกลายเป็นกระแทกเขาอย่างรุ่นแรง นางโยกบั้นเอวควงเป็นวงกลมเพื่อหยอกเย้าเขา“ เมียจ๋า ได้โปรดรักข้า อย่าทำเช่นนี้ อ๊าาก อ๊ากก อ๊า อ๊ากก ” สามีหมาดๆของนางร้องครวญครางปานจะขาดใจ พลางวิงวอนเมียรักให้รักเขาอย่างเร่าร้อน อย่าให้เขารอเช่นนี้อีกเลย แต่มีหรือเมียหมาดๆของเขาที่เพิ่งรู้สึกว่านางเพิ่งได้อำนาจควบคุมเขา“ อ้อนวอนข้าสิท่านพี่ อ้อนวอนให้ข้าพอใจแล้วข้าจะให้สิ่งที่ท่านต้องการ นางโน้มตัวไปกระซิบเขาด้วยเสียงกระเส่า ส่งสายตายั่วยวนเขาอย่างเป็นต่อยิ่งนัก “เมียจ๋า เมียรักของพี่ ได้โปรดเจ้าอย่าทรมานพี่เช่นนี้เลย ข้ารักเจ้า รักมากที่สุด อ๊าก อ๊ากกก อ๊ากก ” เมื่อเห็นสามีทรมานเช่นนี้ นางจึงได้เร่งขย่มร่างอวบบนร่างแกร่งของเขาอย่างรุนแรง นางโยกขย่มเขาอย่างเร่าร้อน นางหลับตาจินตนาการว่าตนเองควบขี่ม้าตัวผู้ที่กำลังคึกคะนองและแสนจะพยศนี้“ อ๊าย อ๊ะ อ๊าย อ๊ายย อ๊ากก อ๊ากก อ๊ากก” ทั้