บททั้งหมดของ ป่วนหัวใจยัยเลขา (คุณค่าของความรัก): บทที่ 1 - บทที่ 10

เสียงดนตรีเพลงคลาสสิก ดังออกมาจากภายในบ้าน รถหรูนับสิบคัน จอดเรียงรายด้านข้างถนนกินพื้นที่จนรถที่สวนกัน แทบจะสวนทางกันไม่ได้ ชายในชุดซาฟารีสีดำเข้ม นับสิบคน คอยอำนวยความสะดวกให้กับแขกที่มางานในวันนี้ และกล่าวขอโทษกับผู้ร่วมทางที่ต้องมาเสียเวลากับการจราจรที่ติดขัดภายในหมู่บ้าน แม้จะมีการแจ้งล่วงหน้าเพื่อขออนุญาตแล้ว แต่คำก่นด่ายังมีออกมา เพราะสร้างความเดือดร้อนรำคาญเหลือเกิน“ขออภัยนะครับคุณ รถสวนลำบาก แต่ผมจะดูแลให้ครับ “ ชายในชุดซาฟารีสีดำทำความเคารพเพื่อนร่วมหมู่บ้าน ก่อนจะได้รับรอยยิ้มเป็นกำลังใจ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะทำแบบนั้นรถสปอร์ตสีขาวขับเข้ามาในหมู่บ้าน แล้วลดกระจกลง ส่งรอยยิ้มหวาน ให้กับชายคนที่ยืนรออยู่หน้าประตู”ลุงเอื้อ “ เสียงหวานทักทายออกไป แล้วชายผู้ถูกเรียกก็ยิ้มกว้างทันที“คุณหนูลูกปัด ทำไมมาช้าครับ ท่านบ่นน่าดูแล้ว “ คนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย ยิ้มเฉไฉออกมา แล้วรีบลงจากรถทันที“ฝากลูกสาวด้วยนะคะ อย่าจอดไกลมากนะ เดี๋ยวปัดก็จะกลับแล้วค่ะ “กระเป๋าใบเล็กสีชมพูประดับเพชรวิบวับ ในมือ เข้าชุดกับเสื้อสายเดี่ยวสีชมพูหวาน กับกระโปรงยาวที่ปักคริสตัลทั้งตัว ทำให้หญิงสาวดูงดงามจับ

เสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นเป็นจังหวะ บอกให้รู้ว่า เลขาของบอสมาถึงแล้ว ใบหน้าสวยหวาน ในชุดเรียบร้อยเสมอมา พร้อมกระเป๋าใบหรูที่แพงกว่าเงินเดือนเลขาธรรมดาหลายเท่าถูกนำมาเป็นบทสนทนา“ขับรถคันละหลายล้าน กระเป๋าใบเป็นแสน มาทำงานเงินเดือนสามหมื่นห้า จะคุ้มไหมน้อ “ เสียงสาวๆชั้นล่างคุยกันถึงคุณเลขาคนสวย“ก็ไม่แน่ว่าอาจจะคุ้มเกินคุ้ม เพราะคุณกร เป็นเป้าหมายหลัก”บทสนทนาเงียบลงเมื่อผู้จัดการอาวุโส เดินมาถึงโต๊ะ“อยากรู้ก็ไปถามเค้าสิ มาคุยลับหลังทำไม ลูกปัดเค้าทำงานมา6ปีแล้ว เงินเดือนไม่ใช่น้อย แล้วโบนัสก็ตั้งเยอะ อีกอย่างถ้าว่างขนาดนั้น ไปส่องในไอจีเค้าสิ ว่าเค้าลูกหลานใคร “คำตอบที่บอกออกมาทำให้ทั้งหมดเงียบกริบ แม้จะรู้ว่า ลูกปัด สวยและเก่ง แต่ก็แอบอิจฉา อดกระแหนะแหนไม่ได้นั่นแหละโทรศัพท์ในมือ ถูกเสริชหาไอจีตามที่เจ้านายชี้เป้าทันที ภาพในไอจีของ Looklukpad ทำเอาต้องตกละลึงเพราะแต่ละภาพบ่งบอกไลฟ์สไตล์ที่หรูหรา และเต็มไปด้วยความสุข กับกลุ่มเพื่อน ครอบครัว และ บอสหนุ่ม ที่ถ่ายรวมกลุ่มกันในร้านอาหารชื่อดังนั่นเอง“เค้าเป็นสายรหัสกัน ห่างกันหลายปีอยู่ แต่ดูสนิทกันมาก “ อีกคนบอกออกมา แล้วกดติดตามทันท

ดอกมะลิหอมกรุ่นอยู่ในถุงใบใหญ่นับสิบกำ เด็กชายยิ้มกว้างที่คืนนี้ได้กลับบ้านเร็ว แบงก์สีม่วง1ใบ เป็นค่าดอกไม้ที่มากกว่าราคาจริงของมัน และยังมีแบงก์สีเทาอีก1ใบที่พี่ผู้ชายยื่นส่งให้“เอาไปซื้อรองเท้านักเรียน คู่นี้มันเก่ามากแล้ว “ เด็กชายยิ้มตาหยี ยกมือไหว้อีกหลายครั้งแล้วบอกขอบคุณด้วยเสียงดังชัดเจน“ขอบคุณครับพี่ ขอให้พี่ผู้หญิงมีลูกผู้ชายให้พี่หลายๆคนนะครับ “ ภัทรกรอยากจะควักให้อีกสักสามพัน แล้วอวยพรให้ได้ลูกผู้หญิงก็คงจะดีไม่น้อย“น้องไปได้แล้ว รีบกลับบ้าน “ พี่ผู้หญิงรีบตัดบททันที ก่อนจะก้มหน้าก้มตามองดูกองดอกไม้ ที่ได้รับมา“พี่เอาไปเก็บที่รถไหม ““ไม่เอาค่า ปัดอยากดู “ เธอบอกออกมาแล้วจับดอกไม้เล่น ภัทรกรหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายภาพดอกไม้ที่ซื้อวันนี้เก็บเอาไว้ดู เสียงชัตเตอร์ทำเอาคนที่นั่งตรงข้ามเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วทำหน้างอน“ถ่ายอะไรคะ ดอกไม้หรือปัด “ เค้าส่งภาพที่เพิ่งถ่ายให้ดู ลูกปัดหยิบดอกไม้ขึ้นมา1มัดแล้วยื่นให้เค้า ก่อนจะบอกเสียงหวาน“ดอกไม้สวยขนาดนี้ พี่กรถ่ายได้ขี้เหร่มาก ถ่ายใหม่ค่ะ “ คนถูกบ่นตีหน้าขรึมแล้วจัดการถ่ายภาพใหม่ทันที คราวนี้สวยสมใจ เพราะติดหน้าของเจ้าของดอ

มื้ออาหารจบลงในเวลาเกือบสี่ทุ่ม ภัทรกรมองนาฬิกาที่ข้อมือ ก่อนจะกระชับมือแน่นกับคนที่มาเจรจาธุรกิจด้วย ใบหน้าคมเข้มยิ้มออกมา แล้วเหลือบมองนาฬิกาที่ดูคุ้นตา “ขอบคุณมากนะครับสำหรับมื้อนี้ คราวหน้าผมขอเป็นเจ้ามือนะครับ คุณภัทรกร คุณลูกปัด “ จอมทัพบอกก่อนจะลากลับไป  หัวใจของเค้ารู้สึกไม่ดีเลยที่เธอมีผู้ชายคนนั้นอยู่ข้างกาย แม้สายจะรายงานว่า เป็นเพียงพี่ชายที่สนิทกันเท่านั้น “วันมะรืน ทางนี้จะเข้าไปโรงงาน เตรียมการเอาไว้ให้พร้อม จองเรือเอาไว้ด้วย กลางวันจะพาไปกินที่ร้านอาหารในเรือ“ครับ นาย “ ลูกน้องคนสนิทรับคำ จอมทัพไม่ค่อยเลี้ยงลูกค้าเอง จะมีแผนกที่รับผิดชอบประสานงานกับลูกค้าหรือคู่ค้าโดยตรง แต่เป็นบริษัทนี้ นายกลับมาคุยงานด้วยตัวเอง แม้จะมองในแง่ธุรกิจก็มองได้ แต่เค้าคิดว่า นายกำลังมองคุณเลขาอยู่ต่างหาก 

ร้านอาหารริมแม่น้ำ ที่มีเรือลำใหญ่ให้บริการอยู่ ถูกตกแต่งอย่างสวยงาม รถตู้ที่ติดโลโก้ของบริษัทชื่อดังจอดเคียงข้างกับเอสยูวีที่มาถึงก่อนแล้ว เลขาสาวสวยลงจากรถ พร้อมกับเข้าไปร่วมกลุ่มกับคนที่มาด้วยกันอย่างเป็นธรรมชาติ เธอไม่ชอบให้ใครนายใหญ่แห่งไทยแมนสตีลเดินนำเข้าไปในเรือ แล้วก็รับการทักทายจากเจ้าของร้านที่คุ้นเคยกันอย่างดี “สวัสดีค่ะ คุณจอมทัพ วันนี้เลี้ยงมื้อเที่ยง แดดแรงนิดนะคะ แต่ลมแม่น้ำก็พัดเย็นดีค่ะ “ ชายหนุ่มพยักหน้า แล้วพาแขกเข้าไปในร้าน เลขาสาวเดินเข้าไปเกือบจะสุดท้าย และนั่งห่างจากเจ้าภาพไปพอสมควร ระยะห่างนี้ อาจจะทำให้เค้ารู้ดีว่า ควรจะปฏิบัติกับเธออย่างไร“ผมถือวิสาสะ สั่งอาหารไว้ให้เลยนะครับ เพื่อความรวดเร็วและจะได้แนะนำเมนูดังด้วย “ ผู้จัดการแผนกรับคำอย่างยินดี ก่อนจะมองเมนูอาหารหลายชนิดที่เรียงรายมา นับสิบอย่าง พร้อมกับกุ้งเ