Lahat ng Kabanata ng My heart คุณหมอที่รัก: Kabanata 1 - Kabanata 10

"คืออาเห็นว่าเทนอยู่กรุงเทพมานาน อาเลยอยากถามว่าเทนเคยเจอลูกพีชลูกสาวอาบ้างหรือเปล่า อารู้มาว่าคุณตาคุณยายส่งน้องไปเรียนที่กรุงเทพหลายปีแล้วเหมือนกัน" นายพันทาถามถึงลูกสาวที่ไม่ได้เจอหน้าหลายปีตั้งแต่คุณตาของเธอมารับออกจากโรงพยาบาลเมื่อ 6 ปีก่อน"อยู่นานก็ไม่ใช่ว่าจะอยู่ทั่วนี่ครับ" เสียงห้วนตอบพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก "ผมว่าอาอย่าเยื้อเลย มีอะไรจะว่าก็ว่ามาตามตรง ผมไม่ได้มีเวลามาฟังเกริ่นนำมากมายนักหรอก""คือเราจะกลับมาอยู่บ้านข้าง ๆ นี่อีกค่ะหลาน...เอ้อ พ่อเลี้ยง" เธอรีบเปลี่ยนคำทันทีที่เห็นสายตาแข็งกร้าวตวัดมองก่อนจะพูดต่อ "เราเลยอยากให้พ่อเลี้ยงช่วยตามหาน้องลูกพีชให้ค่ะ" หญิงคนดังกล่าวเป็นคนโพล่งขึ้น"ไปตามหาเองเถอะ ผมไม่ว่างขนาดนั้นหรอก อีกอย่าง ผมก็จำหน้าลูกพีชไม่ได้แล้วด้วย" ชายหนุ่มเอ่ยตอบเสียงห้วนพร้อมกับยกยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน *กูว่าละ เก็งหุ้นเก่งแบบนี้กูคงรวยกว่าไอ้ศิไปนานละ สัส ... ชายหนุ่มคิดในใจ*"โอ๊ย! จะจำไม่ได้ได้ไงล่ะค่ะ ก็ยายลูกพีชอ้วน ๆ ขาว ๆ เตี้ย ๆ ใส่แว่นหนา ๆ กี่ปีกี่ปีก็คงไม่เปลี่ยนไปหรอกค่ะหลานขานอกซะจากว่าจะตายแล้วเกิดใหม่นั่นแหละ" หญิงคนดังกล่าวโพล่งขึ้นเสี

@Ro me barวันนี้เป็นวันที่ 3 เพื่อนรัก เทน โรมและมาร์ค นัดมาเจอกันที่ร้าน เพราะมาร์คที่ได้ทุนไปเรียนที่ต่างประเทศและทำงานที่นั่นกลับมาประชุมประจำปีที่ไทยในฐานะผู้แทนสาขา ส่วนเทนมาจากเชียงใหม่เพื่อเอาเอกสารมาฝากเพื่อนไปสมัครเรียนต่อปริญญาโทอีกใบที่มหาลัยที่เพื่อนกำลังเรียนอยู่"มึงคิดไงวะเนี่ย จะจบโทอยู่แล้ว แต่จะต่อโทใบที่ 2 ไม่เรียนเอกพร้อมกับกูกับไอ้ศิงี้" มาร์คถามเพื่อนรักงง ๆ เขาไม่เข้าใจว่าเทนจะเรียนต่อโทอีกใบในสาขาเดียวกันกับที่เรียนอยู่ไทยทำไมอีก ในเมื่อเทนเรียนจบ ป.โท ที่ไทยแล้ว รอเพียงแค่มหาลัยออกใบรับรองให้เท่านั้นก็สามารถต่อ ป.เอกได้แล้ว"ถึงสาขาเดียวกันมันก็คนละหลักสูตรนี่หว่า กูกับไอ้โรมคุยกันแล้วว่าจะเรียน ป.โท สาขาเดิมอีกใบที่ลอนดอน ปี 2 ปี ไม่น่าจะเสียเวลามากมั้ง พวกมึงรีบก็เรียนนำไปก่อนเลย" เทนว่า พรางยกแก้วขึ้นจิบ"ตามใจพวกมึงละกันว่ะ กูกับไอ้ศิทั้งเรียนทั้งทำงานก็เกือบ 2 ปี พวกมึงจะไปอยู่ประจำเลยไง""ประจำแล้วใครจะดูร้านกูครับ โรงทออีก พี่รันไม่ค่อยเข้ามึงก็รู้ เฝ้าแต่ร้านแม่อยู่นั่นแหละ ฉิบหาย" โรมว่าขึ้นพรางส่ายหน้า "เออ...วันก่อนกูโทรหาไอ้ศิ มันบอกว่าอยู่อเมริกา

"สัตว์ โรม เฮียครับเฮีย ไม่ใช่เฮี่ย นั่นหลานสาวพี่เขยกูชื่อ วิเวียนเป็นรุ่นน้องเรา 2 ปี น้องมันเรียนแพทย์ ปี 4 ม.เอส" ชายหนุ่มตอบเพื่อนขณะที่ตายังมองสาวร่างเล็กแล้วขมวดคิ้วเข้าหากัน *งั้นลูกพีชก็เรียนแพทย์หรือวะ? *"งั้นแสดงว่าที่มาด้วยกันนี่ ว่าที่หมอกันหมดเลยสิวะ" โรมว่าพร้อมกับมองหน้ามาร์คยิ้ม ๆ "พี่มาร์ค สนใจหมอเอ็กซ์ ๆ ซักคนมั้ยครับพี่""ตามสบายมึงครับ กูไม่ได้ป่วย" คนอย่างมาร์ครู้ทันเพื่อนเสมอ"แต่กูว่าจากสายตามึงไม่ได้มองญาติมึงนะไอ้เทน" โรมว่าพรางมองตามสายตาเพื่อน"หึ!" เทนยกยิ้มที่มุมปากพร้อมกับความคิดบางอย่างในหัว ก่อนจะนั่งดื่มกับเพื่อนเหมือนไม่ได้สนใจโต๊ะข้าง ๆ แต่ก็แอบปรายตามองคนตัวเล็กที่ตอนนี้ลุกขึ้นเต้นกับเพื่อนเป็นระยะ จนกระทั่ง..."อะไรยัยพีช จะรีบกลับทำไมก่อน ขนาดพรุ่งนี้อันมีขึ้นวอร์ด 8 โมงยังไม่รีบเลย" ปลาดาวว่าพร้อมกับรั้งแขนเพื่อนให้อยู่ต่อ"ใช่ ๆๆ กำลังสนุกเลย จะรีบทำไม พรุ่งนี้พีชออฟนี่ นอนยาวไม่ต้องรีบ..." อันดาที่มีอาการมากกว่าเพื่อนว่าขึ้น เธอเป็นคนสนุกสนานและเมื่อติดลมเธอก็ยังไม่อยากกลับ ถึงพรุ่งนี้จะมีเวรก็เถอะ"ก็ได้ งั้นให้อีก ครึ่งชั่วโมงนะ" คนสวยว่าอย

"ตอบมาก่อนแล้วจะเปิดให้" เทนว่าพรางใส่เกียร์ถอยหลังออกจากที่จอดหันหน้าออกถนนใหญ่"เปิดประตูให้พีชเดี๋ยวนี้นะ" *ต้องเจอพีรดาการแสดงแล้วเฮียเทนนี่...หญิงสาวคิดในใจ* ออกคำสั่งเสียงสั่น ๆ พร้อมกับหยดน้ำตาไหลลงร่องแก้ม ทำเอาชายหนุ่มตกใจจอดรถทันที"พีช...เฮีย" "ปล่อยพีชไปหาเพื่อนนะคะ พีชสัญญาพีชจะไม่มาที่นี่อีก นะคะ" เสียงปนสะอื้นของเธอน่าสงสารจับใจ จนคนได้ยินทำอะไรแทบไม่ถูก เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้กลัวขนาดนั้น แค่อยากรู้เหตุผลว่าทำไมถึงบอกเพื่อนว่าไม่รู้จักกัน ทั้ง ๆ ที่ดูออกว่าเธอจำเขาได้"ฟังนะ (ว่าพรางประคองแก้มคนตรงหน้าสบตาสีหน้าจริงจัง) เฮียแค่ถาม ว่าทำไมหนูถึงบอกเพื่อนว่าเราไม่รู้จักกันทั้ง ๆ ที่เรารู้จักกัน แล้วเฮียก็รู้ว่าหนูจำเฮียได้""ค่ะ พีชรู้จัก พีชแค่เคยรู้จักค่ะ แต่ตอนนี้พีชไม่ได้อยากรู้จักแล้ว พีชกำลังพยายามผู้ชายใจร้ายคนนั้นอยู่ เข้าใจมั้ย" หญิงสาวว่าเสียงดังพร้อมกับจ้องหน้าทั้งน้ำตาความรู้สึกของเธอตอนนี้คือแทนที่จะดีใจที่ได้เจอหน้าเขาอีกครั้ง ทั้ง ๆ ที่อยากเจอ แต่อีกความรู้สึกคือน้อยใจที่วันที่เธอเสียใจที่สุดเมื่อ 6 ปีก่อนกลับเป็นวันที่เขามีควา

"ปล่อยพีชนะ คนบ้า คนลามก เอามือออกจากเอวพีชเดี๋ยวนี้นะ" เสียงหวาน ๆ คิดว่าตัวเองดุที่สุด น่ากลัวที่สุดออกคำสั่งเสียงดัง (ดังในความคิดตัวเอง แต่มันก็ไม่ได้ดังหรือน่ากลัวสำหรับคนได้ยินเลยซักนิด)"ถ้าหนูไม่หยุดดิ้นตอนนี้ เฮียไม่ทนหนูนะพิกกี้" ชายหนุ่มว่าพรางจ้องหน้าสวยอย่างอดกลั้น ตอนนี้สิ่งที่พยายามระงับไว้ถูกปลุกจากบั้นท้ายกลมกลึงของร่างบางบนตัก เริ่มขยับขยายพร้อมใช้งานจนรู้สึกปวดหนึบที่หน้าขา"ไม่ปล่อยใช่มั้ย?" ว่าพรางทำท่าจะก้มลงกัด แต่..."ถ้าหนูกัดเฮียเป็นรอยนิดเดียว เฮียจะกัดคืนให้ทั่วตัวเลย รับรองว่ามีรอยไปฝากเพื่อนเยอะแยะแน่ ๆ" คนขี้โกงว่าเสียงนิ่งเหมือนไร้ความรู้สึก แต่ก็หยุดคนที่กำลังจะฝังเขี้ยวลงที่ไหล่ได้ชะงัดนัก"เฮียเทน คนใจร้าย" หญิงสาวโวยวายพร้อมกับทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ขึ้นมาอีกรอบ ชายหนุ่มรีบรั้งหัวเธอมาซบไหล่ลูบหลังปลอบเบา ๆ"ไม่ร้อง คืนนี้หนูนอนห้องเฮียนะ" เสียงทุ้มเอ่ยบอกพร้อมกับผลักร่างบางมองสบตา *ขี้แยเอ๊ย...มันกี่ขวบกันแน่วะเนี่ยกู ร้องง่ายกว่าเจ้า 2 ดื้อซะอีก* ชายหนุ่มคิดในใจพร้อมกับถอนหายใจเบา ๆ"พีชไม่นอน พีชจะกลับหอ""ถ้าเฮียไม่ไปส่งล่ะ" ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามยิ้